ช่วยถอดบทประพันธ์ศึกกระหมังกุหนิงหน่อยค่ะ ..

ลมพัดเอากลิ่นดอกไม้ (สุมาลี) มา    กลิ่นนั้นก็เหมือนกลิ่นเสื้อผ้าของน้อง (ยาหยี = คนรัก)
ได้ยินเสียงนก (บุหรง) ร้อง  ก็นึกว่าเป็นเสียงของน้องเรียกหา
แต่พอเปิดม่านออกไปมอง ก็เห็นแต่ต้นไม้ พุ่มไม้
ลงไปเอนตัวนอนพิงหมอนหนุน (เขนย) เอามือก่ายหน้าผากด้วยความผิดหวัง
พิษรัก / ความคิดถึง มีมากมายเหลือเกิน จนนํ้าตา (ชลนัยน์) ไหลออกมามากมาย

*** บทนี้เป็น บุคลาธิษฐาน คือการกล่าวถึงสิ่งต่างๆ ที่ไม่มีชีวิต ไม่มีความคิด เช่น โต๊ะ    เก้าอี้ หรือสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์ เช่น ต้นไม้ สัตว์ โดยให้สิ่งต่างๆ เหล่านี้แสดงกิริยาอาการและความรู้สึกได้เหมือนมนุษย์ (บุคลาธิษฐาน มาจากคำว่า บุคคล + อธิษฐาน หมายถึง อธิษฐานให้กลายเป็นบุคคล)
       

ช่วยได้แต่บทแรกนะคะ ส่วนที่เหลือรอผู้รู้ต่อไปมาช่วยเพิ่มเติมนะคะ