วิจารณ์ 12 Years a Slave

12 Years a Slave
By Bigtum

: แด่หนึ่งอิสรภาพที่หายไปถึง 12 ปี

  คำว่าทาสแค่ได้ยินก็รัดทด
ความบัดซบแสนขจรน้ำตาไหล
ก่อนจะมีการเลิกทาสข่มเหงใจ
ดั้นด้นไกลหลายสมัยมิเคยลืม หนังปลดเเอกอีกเรื่องที่น่าดู
ให้ความรู้ประวัติศาสตร์ขาดสติ
คนสิ้นคิดขายคน จิตใจทำด้วยอะไร
ความอ่อนไหวมันคงด้านหลบในทรวง

ดูหนังจบพอเห็นแววชิงรางวัล
งานสร้างสรรค์ ประดิษฐ์ด้านการแสดง
ฉากเเรงๆแอบแสบหลังด่าในใจ
คนอะไรเฆี่ยนกันได้ไร้มนุษยธรรม

ได้มาหนึ่งลูกโลกเยี่ยมไม่ผิดโผ
แต่รูโผล่รางวัลอื่นรั่วหายไปไหน
ทั้งที่การแสดงนั้นออกจะน่าสนใจ
อ๊ะเดี๋ยว! คนคว้าไปหล่องั้นอภัย
ลีโอคว้าชัยรอลุ้นใหม่ ออสการ์ 2 มีนา

ความป่าเถื่อนของผู้ถูกกระทำที่เกิดมาเป็นทาสนั้น ได้ถูกถ่ายทอดออกมาให้รับชมกันไปเเล้วใน Django Unchained แต่นั่นคือหนังแฟนตาซี เลยมีความตลกขบขันเจือปน อันนี้สิคือความหดหู่ของจริง เพราะมันอิงมาจากเรื่องจริงมิใช่นิยาย แต่ใครจะรู้ ว่าไอเดียแรกเริ่มของหนังที่สตีฟ แม็คควีน กับผู้เขียนบทจอห์น ริดลี่ย์ มีอยู่ ก็คืออยากเล่าเรื่องราวของเสรีชนที่เป็นไทคนหนึ่ง ที่ถูกหลอกจับตัวแล้วส่งไปขายเป็นทาส คือมีไอเดียอยู่แล้ว ทว่าเหมือนฟ้าประทาน เพราะพอพวกเค้าไปค้นคว้าหาข้อมูล ปรากฎว่ามีเรื่องราวแบบนี้อยู่จริงๆ มันคือหนังสือ Twelve Years a Slave ที่เขียนโดย โซโลมอน นอร์ทธัพ ตีพิมพ์ตั้งแต่ปี 1853 นู่นเลย แล้วผลึกผลจากอดีตในครั้งนั้นก็ได้ถูกถ่ายทอดมาเป็นหนัง

เปิดเรื่องมาหนังได้แนะนำให้เราได้รู้จักกับ โซโลมอน นอร์ทธัพ (ชิวอิเทล เอจิโอเฟอร์) นักไวโอลินผิวดำผู้เป็นไท พร้อมกับภรรยาและลูกๆ ที่กำลังดำเนินชีวิตกันอย่างปกติสุข กระทั่งการเข้ามาของชายมิจฉาชีพสองคน ที่หลอกให้เค้าไปเล่นโชว์แล้วจัดการมอมยา ตื่นขึ้นมานอร์ทธัพพบว่าตัวเองถูกล่ามโซ่ และถูกจัดเเจงเปลี่ยนชื่อให้ใหม่เป็น แพลท เเฮมิลตัน ทาสผู้มาจากจอร์เจีย โดยนักค้าทาสผู้ไร้ศีลธรรม (พอล จิอาแมตติ)

นอร์ทธัพถูกขายต่อไปให้เจ้าของไร่ที่ชื่อ ฟอร์ด (เบเนดิคท์ คัมเบอแบทช์) ยังดีที่เจ้านายคนแรกยังเป็นคนที่พอมีคุณธรรมอยู่บ้าง เค้าโปรดปรานและทึ่งในตัวนอร์ทธัพ ถึงกับมอบไวโอลินให้ แต่ฟอร์ดนั้นจำเป็นต้องส่งตัวนอร์ทธัพไปให้คนอื่นอย่างจำใจ หลังจากที่มีเรื่องมีราวกับ ไทบีทส์ (พอล ดาโน่) ผู้กล่าวหานอร์ทธัพอย่างไม่เป็นธรรม เอ็ดวิน เอปป์ส (ไมเคิล ฟาสเบนเดอร์) เจ้าของไร่ฝ้ายผู้หงุดหงิดคือเจ้านายคนใหม่ของนอร์ทธัพ และที่ไร่ฝ้ายแห่งนี้เองคือหัวใจหลักสำคัญของเรื่องราวในการถูกกดขี่ข่มเหงในครั้งนี้

ขอชื่นชมทีมผู้แสดงก่อนเลย นอกจากเอจิโอเฟอร์ ในบทนอร์ทธัพ จะเล่นได้ดีผ่านสีหน้าและแววตา จนได้เข้าชิงออสการ์นำชายแล้ว ฟาสเบนเดอร์ ยังทำได้เยี่ยมไม่แพ้กันในบทเจ้านายจอมเถื่อน ผู้มีอารมณ์ไม่ปกติ ติดเหล้า ชอบใช้ความรุนแรง นอกจากนอร์ทธัพจะตกเป็นเหยื่อทางอารมณ์แล้ว ทาสสาวที่ชื่อ แพทซี่ย์ (ลูพิต้า เอ็นยองโอ) ก็ตกเป็นเหยื่อทางเพศด้วยเช่นกัน รายนี้เองก็ยอดเยี่ยมจนได้เข้าชิงบทสบทบตามหลังฟาสเบนเดอร์ไปตามระเบียบ ขณะที่นายหญิง ซึ่งเล่นโดย ซาร่าห์ พอลสัน ก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม ในบทคนอารมณ์หึงแรง แค้นสั่งตาย

งานนี้ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าผู้กำกับผิวสีชาวอังกฤษอย่าง สตีฟ แม็คควีน ทำหนังถึง หนังเล็กๆอย่าง Hunger และ Shame คือการกรุยทางกระโดดที่รวดเร็ว เมื่อมองว่า 12 Years a Slave ผลงานลำดับที่ 3 ชิ้นนี้ ประสบผลสำเร็จในระดับวงกว้างกว่าเดิม สำหรับใครที่ลังเลว่าจะเจออะไรที่เเสนรัดทดอย่างละครหลังข่าวแบบนางทาสก็ไม่ต้องกลัว หนังไม่ได้ฟูมฟายขนาดนั้น มีแค่ 5 ฉาก เท่านั้นแหละที่รุนแรง ฉากที่ผู้เขียนอึดอัดใจคือฉากผูกคอ ส่วนที่เป็นข้อติเล็กๆคือ 12 ปี ในหนังมันไวจัง เหมือน 1 ปี มากกว่า พระเอกดูไม่แก่ลงเลย ผมเผ้าหนวดเหนิดก็ไม่เห็นยาว ยังดีที่ลูกๆโตเป็นหนุ่มสาวกัน ไม่งั้นล่ะน่าดู

กว่าจะเป็นประเทศแห่งเสรีภาพ ดินแดนแห่งเสรีชนที่แท้จริง ความไม่เท่าเทียมที่เคยเหยียบย่ำมาในอดีตคือปูมหลังที่น่าศึกษาไว้ ซึ่งหนังเรื่องนี้ก็จัดมาให้เราชม เป็นงานศิลปะแห่งภาพยนตร์ที่เข้าถึงง่าย เรียนรู้ประวัติศาสตร์แห่งความบอบช้ำ อย่าลืมว่าบ้านเราเองก็เคยมีระบอบทาส แม้จะไม่มีการเหยียดผิวแต่ก็มีการแบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ก็นึกหวนย้อนวันเก่าๆ วันที่ฮัลลี่ เบอร์รี่ นักเเสดงสาวผิวสีคนแรกขึ้นไปรับตุ๊กตาออสการ์ในฐานะนักเเสดงนำหญิงยอดเยี่ยม วันที่บารัค โอบามา ได้ขึ้นครองตำแหน่งประธานาธิปดีผิวสีคนแรก ประวัติศาสตร์แห่งการเปลี่ยนแปลงได้จารึกขึ้นใหม่ทีละนิดๆ ผ่านยุคสมัยที่ผู้เขียนกำลังดำรงชีวิตสืบไป

ระดับคะแนน "B+"

ติดตามอ่านรีวิวเรื่องอื่นๆได้อีก อาทิ Jack Ryan: Shadow Recruit, Jackass Presents: Bad Grandpa ได้ที่ https://m.facebook.com/profile.php?.........100001766011395