ภาคต่อ Spirited Away ><

สวัสดีค่า จขกท.เปิดเจอภาคต่อของ Spirited Away ที่มีแฟนคลับเมดขึ้นมา จขกท.เลยอยากเอามาแชร์ให้แฟนคลับที่จิ้นคู่ kohaku x Chihiro ได้ฟินกันเลยแปลมาให้อ่านคะ อ่านแล้วมีความคิดเห็นยังไงบ้างมาแชร์กันเน้อ ! 

ชิฮิโระเตะก้อนกรวดเล็กๆบนถนนลูกรังหน้าบ้าน ทำให้มันกระเด็นเข้ามาในบ้านของเธอ

        "ชิฮิโระอย่าทำแบบนั้นสิ ลูกกำลังทำลายทางเดินเพราะก้อนกรวดพวกนั้นอยู่นะ อีกอย่างแม่ไม่อยากให้พ่อของลูกมาปรับปรุงอะไรบ้านเราใหม่ด้วย" แม่ของเธอบ่นเสียงดัง เหมือนเช่นเคย

ชิฮิโระยังคงนิ่งเงียบขณะที่เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในบ้าน เธอนั่งลงจัดกระเป๋าที่พื้น จากนั้นก็เคลื่อนตัวมาจัดรองเท้า เธอเดินเข้าไปในครัวและได้ยินบางสิ่งบางอย่างเริ่มสั่น เธอมองไปรอบๆเพื่อหาต้นตอที่ทำให้เกิดเสียง

        "ลูกกำลังทำอะไรหน่ะ?" แม่ของชิฮิโระถามในขณะที่กำลังเดินไปเปิดตู้เย็น

        "แม่ได้ยินเสียงอะไรไหมคะ" ชิฮิโระถาม และก้มลงมองใต้โตะเพื่อหาที่มาของเสียงนั่น

แม่ของเธอหยุดและยืนนิ่ง ก่อนจะก้มลงไปกระซิบกับชิฮิโระราวกับว่าเธอได้ยินเสียงนั่นแล้ว "ไม่ , แม่ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย เอาเถอะลูก เลิกโวยวายได้แล้ว มันไม่มีอะไรหรอกน่า"

ในที่สุด ก็มีบางอย่างดลใจให้ชิฮิโระก็ก้มลงไปใต้อ่างล้างจานและพบว่าท่อน้ำที่เชื่อมต่อกับอ่างล้างจานกำลังสั่นอยู่ แม้จะเป็นแค่เรื่องขี้ประติ๋วแต่ถ้าคุณไม่รู้จักมองหาต้นตอของมันละก็ คุณก็จะไม่เห็นหรอกว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น

        "คุณแม่คะ! ท่อน้ำนั่นสั่นใหญ่เลย!" ชิฮิโระตะโกนขึ้น

แม่วางมะเขือเทศที่หั่นเสร็จลง ถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปที่อ่างล้างจาน เธอเอิื้อมมือไปหมุนลูกบิด จากนั้นน้ำก็พรั่งพรูไหลออกมา

แต่เสียงน้ำที่ไหลออกมาฟังดูราวกับว่ามันกำลังกรีดร้อง


ชิฮิโระรีบยกมือขึ้นมาป้องหูของเธอไว้ทั้งสองข้าง

        "กริ้ด! นี่มันอะไรกันเนี่ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

        "ชิฮิโระ ลูกกำลังพูดถึงอะไรอยู่หน่ะ มันก็แค่น้ำนะ เห็นไหม? " แม่จับมือของชิฮิโระและยื่นมือเข้าไปรองน้ำที่ไหลลงมาเป็นสาย ก่อนจะพรมมันใส่ชิฮิโระเล็กน้อย ชิฮิโระสบัดมือ ราวกับว่ามันกำลังจะเผาไหม้ผิวหนังของเธอ เสียงของมันฟังดูเหมือนน้ำที่กำลังถูกต้มจนเดือด


ไม่จริงหน่ะ มันก็เป็นแค่น้ำธรรมดานี่ แล้วทำไมมันถึงส่งเสียงแบบนั้นได้นะ?

        "นี่แม่ไม่ได้ยินจริงๆหรอคะ เสียงนั่นหน่ะ" ชิฮิโระตะโกนขึ้นเสียงสูง

        "โธ้ ชิฮิโระ ลูกไม่เห็นต้องตะโกนเลย แม่ไม่ได้ยินเสียงนั่นจริงๆ ขึ้นห้องไปได้แล้ว อ้อ อย่าลืมทำการบ้านด้วยหล่ะ"


ชิฮิโระชักมือตัวเองกลับมาขณะที่แม่ของเธอกำลังหมุนลูกบิดกลับเพื่อปิดน้ำ ในตอนที่เสียงน้ำกำลังจะหยุดไหล
ชิฮิโระหันไปจ้องยังท่อน้ำที่ ณ ตอนนี้เงียบสนิทแล้วชั่วครู่ จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องครัว ก่อนจะตรงไปที่ห้องของเธอ และใช่.. เธอลืมเรื่องที่เธอยังจัดกระเป๋าไม่เสร็จไปเลย

แล้วที่เธอได้ยินมันคือเสียงอะไรกันแน่นะ เห็นได้ชัดว่า แม้แต่แม่เองก็ยังไม่ได้ยินมัน ทั้งๆที่เสียงนั่นดังออกซะขนาดนั้น ชิฮิโระไม่ได้เอะใจเลยว่ามีบางสิ่งผิดปกติกำลังจะเกิดขึ้น เพราะเธอคิดว่าไม่มีอะไรสามารถทำให้เธอกลัวได้เหมือนกับความลับที่เคยเกิดขึ้นกับเธอเมื่อปีที่แล้ว

ชิฮิโระถอนหายใจ ในวันนี้ตรงกับวันที่เธอผ่านบททดสอบของยูบาบาร์เมื่อ 1 ปีที่แล้ว ในวันนี้ตรงกับวันที่เธอและพ่อแม่ของเธอถูกส่งตัวไปที่มิติวิญญาณเมื่อปีที่แล้ว และในวันนี้เมื่อปีที่แล้วเป็นวันที่เธอกล่าวลาฮากุ วันที่เธอปล่อยมือจากเขา และไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไป เพราะฮากุบอกกับเธอว่า พวกเขาจะต้องได้เจอกันอีก ทุกๆเดือนที่วันเวลาผ่านไปมันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าเรื่องเหล่านั้นเคยเกิิดขึ้นจริง ชิฮิโระนั่งลงที่โตะทำงานของเธอ เปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดแล้วหยิบสมุดเล่มหนึ่งที่เต็มไปด้วยภาพวาดมากมายที่เธอวาดเกี่ยวกับการผจญภัยเมื่อปีที่แล้วออกมา ริน , ฮากุ , ยูบาบาร์ , พวกกบ และยักษ์เหล่านั้น, เซนนิบาร์ , เจ้าผีไร้หน้า , ยัยหนูตัวน้อยของยูบาบาร์ รวมถึง พ่อกับแม่ของเธอที่กลายเป็นหมู ภาพวาดของทุกคนอยู่ในสมุดเล่มนี้ ชิฮิโระวาดรูปพวกนี้ทุกครั้งหลังจากเธอฝันถึงตอนที่เธอทำงานให้ยูบาบาร์ในโรงอาบน้ำในมิติวิญญาณคืนแล้วคืนเล่า

โรงเรียนคงไม่ใช่เรื่องยากแน่นอนสำหรับชิฮิโระ เธอได้เพื่อนใหม่มาแล้ว 2 คนแต่ก็ไม่มีใครเลยสักคนที่เข้าใจเธอจริงๆ
เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอนั้นอยู่ในโลกที่แตกต่างเกินกว่าโลกของคนอื่นๆไปแล้ว เพราะเธอรู้ว่าดวงวิญญาณมีอยู่จริงและรู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ

ชิฮิโระเฝ้านึกถึงฮากุทั้งวันทั้งคืน เธอสงสัยว่าฮากุจะทำยังไงกับยูบาบาร์ เขาจะสามารถหลุดพ้นจากการเป็นทาสของเธอได้หรือไม่ คิดว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ เธอนึกภาพของเขาในร่างมังกรขณะที่ท่องเที่ยวไปมาในมิติวิญญาณ หรือยังทำงานให้กับโรงอาบน้ำนั่น แล้วถ้ายูบาบาร์ไล่เขาออกละ? ชิฮิโระรู้ว่าฮากุไม่สามารถดูแลโรงอาบน้ำนั้นคนเดียวได้แน่นอน เธอสงสัยว่าฮากุจะทำยังไง ถ้าเธอยังอยู่กับเขา เช่น เขาจะพูดว่าอะไรถ้าเธอปีนต้นไม้ แต่ดันตกลงมาซะงั้น ( เธอกล้าหาญมากชิฮิโระ แต่เธอยังไม่แข็งแรงพอ ) หรือ ฮากุจะดูแปลกขนาดไหนเชียวนะ ถ้าเขาไปโรงเรียน เขาจะเปิดประตู แปรงร่างเป็นมังกรแล้วบินไปรอบๆห้องหรือเปล่านะ? ชิฮิโระหัวเราะคิกคักกับตัวเอง เธอนึกภาพถ้าฮากุไปโรงเรียนละก็ เธอคงต้องยอมเสียสละไปเป็นคุณครูในโลกมนุษย์ให้กับฮากุซะแล้วล่ะ ฮ่าๆ

ชิฮิโระเฝ้าคิดอยู่เสมอมาว่า ฮากุจะทำตามสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับเธอไหม สัญญาที่บอกว่าพวกเขาจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง ไม่ใช่แค่คิดหรอก แต่เธอยังกังวลเรื่องนั้นอยู่ ชิฮิโระหนะ อยากจะเจอรักแ-้ โอ้ ไม่สิ เธอไม่สามารถใช้คำๆนั้นได้ นั่นจะยิ่งทำให้ทุกอย่างยุ่งยากไปกว่าเดิม ถ้านึกถึงตอนนั้นละก็เธอคงเป็นแค่เด็กอายุ 11 ที่กำลังร้องไห้ขี้มูกอยู่แน่นอน


ไม่, สิ่งที่เธอต้องการทำตอนนี้คือหาคำตอบว่าน้ำนั่นคืออะไรกันแน่ต่างหากหล่ะ มันจะเป็นน้ำที่กรีดร้องมาจากมิติวิญญาณหรือเปล่า ชิฮิโระคิด.. เธอคิดว่านั่นอาจจะเป็นเสียงที่บรรดาภูติผีจากมิติวิญญาณบรรดาลให้เกิิดขึ้นก็ได้ เพราะว่ามีน้ำที่ส่งเสียงร้องประหลาดเกิิดขึ้นในบ้านของเธอ เป็นเสียงที่มนุษย์ไม่อาจทำได้ เหมือนกับสถานที่ที่เธอไม่เคยแม้แต่จะคิดว่ามันมีอยู่จริง ไม่มีอะไรเป็นสาเหตุทำให้เกิดเสียงนั่น จะเป็นเหตุบังเอิญหรือพลังเหนือธรรมชาติกันแน่นะ

เมื่อพ่อของเธอกลับมาถึงบ้านก็ถามหามื้อค่ำ ถามว่าวันนี้มีอะไรให้ทานบ้าง เมื่อไหร่อาหารจะเสร็จ บ่อยครั้งที่ชิฮิโระจะนั่งเงียบและนึกถึงภาพพ่อแม่ของเธอกับอาหารพวกนั้น เธอคิด แล้วนั่งดูพวกเขาทานอาหารแบบนี้ทุกๆวัน หลังทานมื้อค่ำเสร็จ ชิฮิโระเข้านอนพร้อมกับความสงสัยมากมายที่อยู่ภายในใจของเธอ  มีบางสิ่งบางอย่างกำลังเกิดขึ้น และเธอจะต้องรู้ให้ได้


วันต่อมา ไม่มีเสียงประหลาดที่มีเพียงชิฮิโระเท่านั้นที่ได้ยินเกิดขึ้นอีก นั่นยิ่งทำให้ชิฮิโระหมดหวังกว่าเดิม บางทีมันอาจเป็นแค่เหตุการณ์บังเอิญที่เกิดขึ้นก็ได้ ชิฮิโระนิ่งเงียบตลอดการรับประทานมื้อค่ำในขณะที่พ่อแม่ของเธอกำลังคุยกันถึงเรื่องซื้อรถคนใหม่ เพราะดูเหมือนรถคันเก่าจะเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนซึ่งดูแล้วไม่น่าภิรมย์ใจนัก ชิฮิโระเดินขึ้นไปบนห้อง และทิ้งตัวลงนอนบนเตียง จากนั้นก็เริ่มร้องไห้ เธอคิดว่าเธอคงไม่มีวันได้กลับไปที่มิติวิญญาณอีกแล้วแน่ๆ มิติวิญญาณต่างหากคือบ้านที่แท้จริงของเธอ ส่วนโลกมนุษย์ก็ไม่ต่างอะไรเลยจากโลกของสัตว์ประหลาด เธอคิดถึงการผจญภัยนั่นแทบบ้า ชิฮิโระไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมกันนะ.. เธอทิ้งชีวิตในมิติวิญญาณมาได้ยังไง

ในคืนนั้น ชิฮิโระสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะกระจกที่หน้าต่าง คิดว่าคงเป็นเสียงกิ่งไม้ละมั้ง ชิฮิโระกลอกตาไปมาและค่อยๆหลับตาลง แต่เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัว และดึงหมอนมาอุดหูไว้ เมื่อทนไม่ไหวชิฮิโระก็กระโดดลงมาจากเตียง เดินไปเปิดหน้าต่าง และหวังว่าเสียงนั่นจะหายไป แต่ต้นไม้พวกนั้นอยู่ไกลเกินกว่าที่กิ่งของพวกมันจะทำให้เกิดเสียงนั่นได้ ในตอนนั้นเองเสียงเคาะก็ดังขึ้นมาอีก คราวนี้ไม่ใช่กระจกหน้าต่าง ชิฮิโระชะโงกหน้าออกไปเพื่อหาที่มาของเสียง

      หรือว่านี่จะเป็นเสียงลึกลับที่ไม่มีใครหาคำอธิบายได้อีกกันแน่ ทั้งที่มันเป็นแค่เสียงเคาะเท่านั้น แต่เสียงประหลาดนี่กลับจุดประกายความหวังที่สูญหายไปจากหัวใจของชิฮิโระขึ้นมาอีกครั้ง เธอพยายามเงี่ยหูฟังว่าที่มาของเสียงมาจากที่ไหน ชิฮิโระชำเลืองมองไปที่อ่างเก็บน้ำในสวนหน้าบ้านของเธอ

    บางสิ่งกำลังกวนใจเธออยู่ ทำไมต้องเป็นอ่างน้ำนี่ด้วยนะ  ตอนนั้นเองชิฮิโระก็สังเกตเห็นบางอย่าง อ่างเก็บน้ำนั้นสั่นสะเทือนเหมือนตอนที่ท่อน้ำสั่นเมื่อวาน เป็นเสียงเคาะอีกแล้ว..

พ่อแม่ที่กำลังนอนอยู่กลับไม่ได้ยินเสียงดังขนาดนี้ มีเพียงชิฮิโระเท่านั้นที่ได้ยิน เธอจ้องไปที่อ่างเก็บน้ำที่กำลังสั่นอีกครั้ง เธอตัดสินใจลงบรรไดและตรงไปที่หน้าบ้าน   

    ไม่กี่นาทีต่อมา ชิฮิโระก็มาถึงสนามหน้าบ้าน มองขึ้นไปยังอ่างเก็บน้ำ  ก่อนจะค่อยๆก้าวออกจากประตูอย่างเงียบเชียบและระวังที่สุดเพื่อไม่ทำให้เกิดเสียง ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้เสียแล้วนี่นะ ชิฮิโระเริ่มปีนขึ้นไปบนอ่างเก็บน้ำ  ระหว่างที่เธอกำลังปีนขึ้นไปก็มีเสียงเคาะดังขึ้นเรื่อยๆและเร็วขึ้นเรื่อยๆ แต่พอปีนขึ้นมาถึงข้างบนแล้ว เสียงนั่นก็หยุดลง เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ความเงียบที่ปกคลุมในยามราตรีดูเหมือนกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีสัญญาณการเคลื่อนที่ของสิ่งมีชีวิตใดๆเลย ทุกอย่างเงียบสงบ รวมถึงชิฮิโระเองด้วย


        "เป็นไอเดียที่แย่ที่สุด" ชิฮิโระบ่นพึมพำ เธอสไลด์ตัวลงมาจากอ่างเก็บน้ำ นั่งลงที่พื้น

แต่แล้ว ชิฮิโระก็ได้ยินอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอถึงกับสะดุ้งโหยง ชิฮิโระกระโดดขึ้นมาแล้วมองไปที่ประตู มีอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา หัวใจของชิฮิโระสั่นสะท้านไปหมด  หัวใจบอกให้เธอวิ่ง แต่เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ร่างของใครคนนึงยืนนิ่ง ตามตัวมีน้ำหยดลงมาเป็นเม็ดๆ เขาเดินเข้ามาหาเธอ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...

        "ชิฮิโระ" ร่างนั้นพูดขึ้น หัวใจของชิฮิโระเต้นแรง เสียงนั่นมัน..

        "ฮากุ!" ชิฮิโระตะโกน เอื้อมแขนไปคล้องคอฮากุ เขากอดตอบ พวกเขาหัวเราะอย่างมีความสุข เธอลืมตัวจนเกือบจะทำพ่อแม่และเพื่อนบ้านตื่นซะแล้ว แต่ฮากุกลับมาแล้วนี่ นั่นแหละที่เธอต้องการ

        "ดีใจจังที่ได้เจอเธออีก" ฮากุพูด ขณะคลายอ้อมกอด

        "ฉันคิดถึงเธอจังเลย" ชิฮิโระตอบ

พวกเขาจ้องมองกันและกันครู่หนึ่ง หลังจากที่พวกเขาจากกันมานาน

ฮากุพูดขึ้น "ยูบาบาร์จากไปแล้วละ เธอคิดว่าเธอไม่สามารถหลอกมนุษย์ได้อีกต่อไป" ฮากุเผยยิ้ม

        "อ้าว แล้วตอนนี้ใครดูแลโรงอาบน้ำหละ" ชิฮิโระถาม

        "เซนนิบาร์" ฮากุตอบ "และเธอดูแลมันได้ดีทีเดียว"

        "แล้วตอนนั้นเธอทำอะไรอยู่" คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของชิฮิโระ

        "ฉันก็พยายามหาทางมาที่นี่ไง" ฮากุตอบ "ฉันตามหาทุกแห่งเผื่อจะยังมีหนทางติดต่อกับแม่น้ำของฉันในโลกมนุษย์ยังไงละ"

        "ว่าแต่แม่น้ำของเธออยู่ที่ไหนกันหละ"

เธอกำลังมองมันอยู่ และเธอก็กำลังอาศัยอยู่ในแม่น้ำของฉัน" ฮากุชี้ที่อากาศรอบตัวเขา

        "ไม่เห็นเข้าใจเลย" ชิฮิโระมองไปรอบๆตัว ไม่มีร่องรอยของแม่น้ำโคฮากุเลย

        "เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าแม่น้ำของฉันถูกอพาร์ทเมนต์สร้างทับแม่น้ำของฉัน ตอนนี้เธอเข้าใจหรือยังว่าฉันหมายถึงอะไร"

        "โอ้! ฮากุ ฉันขอโทษนะ!"


ฮากุหัวเราะ "ไม่ต้องขอโทษหรอก แม่น้ำของฉันไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย น้ำที่เธอดื่มจากอ่างเก็บน้ำนี้หนะ ที่จริงแล้วเป็นแม่น้ำของฉัน ฉันกำลังจะบอกเธออยู่นี่ไง ฉันติดต่อกับเธอไม่ได้ซะทีเลยต้องกระซิบผ่านสายน้ำไปไง แต่เมื่อวานฉันทำให้มันส่งเสียง"

        "เห้อ มันได้ผลนะ เพราะตอนนี้พ่อแม่คงคิดว่าฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ เพราะมีแค่ฉันเท่านั้นที่ได้ยินเสียงนั่น"

        ฮากุยิ้ม "พวกเขาแค่ไม่มีไหวพริบดีเยี่ยมเหมือนเธอต่างหาก"

        "แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง" ชิฮิโระเอ่ยถาม เพื่อปกปิดความขวยเขินจากคำชมของฮากุ

        "ก็อย่างที่ฉันบอก ที่นี่คือแม่น้ำของฉัน ฉันยังคงเชื่อมโยงกับมันได้ ฉันจะมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ถ้าฉันต้องการ และฉันยังสามารถกลับมาที่นี่ในร่างคนได้"


ชิฮิโระมองฮากุ เธอยังจำได้ว่าชุดที่ฮากุใส่ตอนนี้เป็นชุดเดียวกับที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก

        "ฉันดีใจนะที่เธอกลับมา" ชิฮิโระพูด "ก่อนหน้านั้นฉันกลัวมาตลอดเลยว่าจะไม่มีวันได้เจอเธออีก"

        "เธออดทนจริงๆนะ" ฮากุพูด

        ชิฮิโระพูดต่อ "ให้ฉันกลับไปมิติวิญญาณกับเธอได้ไหม"


        คำถามของชิฮิโระทำให้ฮากุถึงกับสะดุ้ง "เธออยากกลับไปหรอ? ทั้งที่เธอเคยไปที่นั่นมาแล้ว?"


ชิฮิโระพยักหน้า "ฉันไม่อยากทิ้งเธอไปไหนอีก ตอนนี้พ่อแม่ของฉันปลอดภัยแล้วแถมไม่มีหางหมูแล้วด้วย"

ฮากุมองที่เธออย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนจะพูดอย่างระมัดระวัง "เธอจะได้หรือเปล่าว่าเธอไปที่นั่นได้ยังไงครั้งแรก ผ่านสถานีรถไฟร้างใช่ไหม"

        ชิฮิโระพยักหน้า

        "เธอจะกลับไปได้แน่หรอ"

        ชิฮิโระพยักหน้าอีกครั้ง

        "งั้นพรุ่งนี้เช้า มาเจอฉันตรงที่ๆเราเคยจากกันนะ" ฮากุพูดยิ้มๆ  "แล้วก็..ชิชิโระ?"

        "จ้ะ?"

        "ฉันก็ดีใจนะที่ได้กลับมาอีกครั้ง" ฮากุพูดก่อนจะหันหลังแล้วเดินทะลุแม่น้ำเข้าไปในประตูมิติอีกครั้ง ชิฮิโระรีบวิ่งตามไป แต่ฮากุก็หายตัวไปซะแล้ว

เช้าวันต่อมาเป็นวันเสาร์ หลังจากชิฮิโระแต่งตัวเสร็จ เธอก็ค่อยๆย่องออกจากห้องนอน ก่อนที่พ่อกับแม่ของเธอจะตื่น ชิฮิโระมัดผมด้วยยางวิเศษที่ผีไร้หน้า เซนนิบาร์ และยัยหนูของยูบาบาร์ช่วยกันทำให้ เธอมุ่งหน้าไปยังอุโมงค์ สายลมพัดพาผ่านตัวเธอไป ชิฮิโระสูดหายใจเข้าลึกและเดินต่อไป ละทิ้งอดีตที่เคยกลัวความมืด

ชิฮิโระสงสัยว่าพ่อกับแม่คิดว่าเธอหายตัวไปที่ไหน ไม่ใช่ตอนนี้ แต่เป็นตอนที่เธอหายตัวไปในครั้งนั้น ครั้งที่พวกเขาถูกสาปให้เป็นหมูปุ๊กลุก

เธอเดินมาถึงจุดสิ้นสุดของอุโมงค์และเดินต่อไปจนถึงสถานีรถไฟ ความคิดเดียวที่เธอนึกถึงอยู่ตอนนี้คือเธอต้องการพบกับฮากุอีกครั้ง ชิฮิโระเดินไปจนถึงที่ๆฮากุกำลังรอเธออยู่ ที่ๆพวกเขาบอกลากันเป็นครั้งสุดท้าย

        "มาจนได้" ฮากุพูดด้วยใบหน้ามีความสุข

        "ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะมา" ชิฮิโระพูดอย่างหงุดหงิด

        "ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องมา ฉันก็แค่สงสัยว่าทำไมเธอถึงอยากทิ้งพ่อแม่ ทั้งๆที่ครั้งที่แล้วเธออยากจะออกจากที่นี่จะตายไป"

        "ก็ตอนนั้นพวกเขาเป็นหมูนี่ และฉันก็จำเป็นต้องช่วยพาพ่อกับแม่ออกไป แต่ตอนนี้พวกเขากลับไปอยู่ในที่ที่พวกเขาควรอยู่แล้ว
เอ่อ..ฉันอยากจะถามอะไรหน่อย" ชิฮิโระพูดเบาๆ "ถ้าฉันจะต้องจากไปตลอดกาล เอ่อ หมายถึงตลอดไปหนะ พวกเขาจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันเหรอ"

        "อะไรก็ได้ที่เธออยากให้พวกเขาจำ ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ เธอจะเลือกเดินออกจากโลกที่เธอเคยอยู่ก็ได้ถ้าต้องการ"

        "งั้นฉันก็ต้องการมัน" ชิฮิโระพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม

        "เธอจะทำแบบนั้นหรอ" ฮากุมองด้วยความคลางแคลงใจ

        "แล้วจะให้ฉันทำไงหละ พวกเขาไม่ได้รักฉันขนาดนั้นซะหน่อย"

        "ฉันไม่รู้" ฮากุก้มลงมองพื้นดิน "แน่ใจนะว่าเธอต้องการแบบนั้น"

        "ใช่" ชิฮิโระพูด โดยปราศจากความเศร้าหรือแม้แต่ความลังเลในน้ำเสียงของเธอ

        "ได้ เอาเป็นว่าพวกเขาไม่เคยมีลูกแล้วกัน"

ชิฮิโระมองกลับไปที่สถานีรถไฟร้างด้วยความสงสัยว่าเธอทำแบบนั้นลงไปจริงๆหรอ

        "เดี๋ยวก่อน!" ชิฮิโระตะโกน "ฉันอยากให้พวกเขาจำได้ว่ามีฉัน แต่ฉันไม่ต้องการพวกเขา"

        "เธอสามารถสร้างชิฮิโระอีกคนได้ แต่ว่า.." ฮากุถอนหายใจแต่ยังคงมองลงไปที่พื้น

แต่อะไร? บอกฉันนะ! ชิฮิโระแตกตื่น

        "เธอจะต้องกลายมาเป็นดวงวิญญาณ ฮากุพูด

        ชิฮิโระกระพริบตา "ฉันทำแบบนั้นได้หรอ"

        "ได้สิ เพราะว่าหลังจากนั้นร่างมนุษย์ของเธอจะกลับไปหาพ่อแม่ และจะไม่สามารถจำอะไรได้"

        "หน้าตาของฉันจะเหมือนเดิมไหม"

        ฮากุยิ้ม "แน่นอน อย่างที่ฉันบอก ตัวเธออีกคนไง"

        "งั้นฉันตกลง" คำพูดของชิฮิโระฟังดูเหมือนถูกแบกรับไว้ในสายลม "การเป็นดวงวิญญาณก็เหมือนกับการเป็นมนุษย์นั่นแหละ" เธอพูด ก้มลงมองมือของตัวเอง

        "ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยเป็นมนุษย์มาก่อน" ฮากุมองชิฮิโระด้วยความอยากรู้อยากเห็น

        "นี่ฮากุ จริงๆแล้วเธออายุเท่าไหร่กันแน่" ชิฮิโระถาม "เธอดูเหมือนคนอายุ 17"

        "วิญญาณทุกตนต่างก็เคยมีร่างที่ไม่เหมือนกันจนกว่าพวกเขาจะอายุครบ17ปี  มันเกิดขึ้นกับฉันเหมือนกันก็ตอนที่แม่น้ำของฉันถูกทำลายไปนั่นแหละ  ใช่, ตอนนี้ฉันอายุ 17 แล้ว แต่ร่างภายนอกของฉันยังคงดูเหมือนเด็กอายุ 12 เท่านั้นเอง ฉันอายุครบ 17 ปี ก็ตั้งแต่ฉันคิดว่าแม่น้ำของฉันหายไปแล้ว เห็นมั้ย พวกเทพดวงวิญญาณของแม่น้ำหน่ะ จะไม่โต จนกว่าพวกเขาจะทิ้งแม่น้ำของตัวเองไป ฉันไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อน จนครั้งนึกพวกมนุษย์ทำลายแม่น้ำของฉันไป"

        "แล้วฉันหล่ะ ? ฉันไม่ได้อายุ 17 นะ แล้วฉันก็เปลี่ยนไปแล้วด้วย ฉันคิดว่า.." ชิฮิโระตั้งคำถาม

        "ฉันว่ามันแตกต่างสำหรับสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างนะ เธอจะต้องโตและอายุ 17 เหมือนกับที่ดวงวิญญาณดวงอื่นๆเป็นนั่นแหละ"

        "อายุฉันไม่ได้ห่างกับเธอมากหนาดนั้นซะหน่อย"

        "ใช่ เราจะได้อยู่ด้วยกัน" ฮากุพูด

        "แล้วฮากุคิดว่าฉันจะอยู่ช่วยฮากุดูแลมิติวิญญาณที่นี่ได้หรือเปล่า" ชิฮิโระถาม

        "แน่นอนสิ ฉันต้องการใครสักคนที่อยู่เคียงข้างฉัน แล้วใครจะมาทำหน้าที่นั้นได้ดีกว่ารักแท้หล่ะ?"

พูดจบฮากุก็โน้มตัวลงไปจุมพิตชิฮิโระ เธอไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ ธรรมชาติที่สุดในโลก(มิติวิญญาณ)เลยละ