รอกลับมารักกัน..งันหรอ?

แค่อยากบ่นไว้  ...ให้ตัวเองในอนาคตกลับมาอ่าน
อนาคตอีกสักปี ...หรือสองปี ความรู้สึกในเวลานี้..ค่อนข้างแย่
เราเลิกกับแฟน  ก่อนจะถึงวันครบรอบ 2 ปีที่รู้จักกัน
เราเลิกกันวันที่ 700  ...อืมมม แต่นั้นไม่ได้เรื่องสำคัญหรอก

ทบทวนทุกความรู้สึกกับแก้วเหล้าทุกวัน...
ทบทวนสิ่งที่เค้าพูด...

ทุกอย่างที่เลิกกันมันไม่ใช่ว่าเราไม่รักกัน..
แต่เพราะเราเข้ากันไม่ได้..คนนึงฝืน คนนึงเหนื่อย
่ต่างคนต่างเบื่อหน่าย
เราคิดว่าเราจะทนไหว...แต่ถ้าความอดทนเป็นเหมือนเชือกที่มัดรวมๆกันไว้
เชือกเส้นสุดท้าย เราคงเป็นคนตัดมันให้ขาดเอง
เป็นเราเองที่ไม่ไหว
เราไม่ไหวที่ใครสักคนต้องมาทน นิสัยส่วนตัวของเราที่แก้ไม่ได้..
เราก็เหนื่อยเหลือเกินที่จะเป็นได้อย่างที่เขาอยากให้เป็น มันไม่เป็นตัวของตัวเอง

ถึงจะมีหลายคำถาม ...ทำไมเขาไม่เลิกกับเราก่อน แล้วค่อยไปคุยกับคนอื่น
เขาจะรู้มั้ย ว่าที่เขาทำ มันสุดยอดของความเจ็บปวดเลย
...แล้วไม่คิดว่าชีวิตต้องมาอดทนอะไรขนาดนี้
...แต่เราก็ทนเค้ามาตลอด

จากคนแรก  ก็มีคนที่สอง  แล้วก็มีอีกคน  ....
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราร้องไห้เป็นปีๆ
จนวันนั้น  ที่ความอดทนเราหมดลงจริงๆ

มันเหมือนกับว่าที่แบกมาตลอด 1 ปี  มันได้คลายลงไปบ้าง
ความทุกข์ที่สะสมมา  ตลอด...
ในช่วงแรกๆ มันก็ดูจะโอเคนะ 
แต่สุดท้ายเราก็คิดถึงเค้า  เค้าคนที่ไม่เหมือนใครๆ เค้าที่ทำไมเราก็รักเค้านักหนาก็ไม่รู้

มันมีคำถามที่ถามตัวเองมาตลอด
ถ้ามันมีความทุกข์มากกว่าความสุข  เรายังจะเรียกมันว่าความรักได้อยู่รึเปล่า?
...สุดท้ายแล้วเราก็อาจจะแค่สร้างภาพความสุขมาหลอกตัวเองเพื่อให้ตัวเองทนไหว
แล้วจมอยู่กับมันต่อ...
ทั้งที่จริงๆแล้ว ความสุขมันอาจจะหมดไปตั้งนานแล้วก็ได้...

แต่เลิกกัน...ฉันก็ไม่ได้มีความสุขขึ้นมาเลย

เค้าบอกว่า..สุดท้ายก็ไม่มีใครเป็นได้อย่างที่เราเป็นให้เค้า
แต่เราก็กลับมาคบกันไม่ได้  ..เพราะสุดท้ายเรื่องมันก็ต้องจบลงแบบเดิม

เค้าขอเวลาสักสองปี ...วันนั้นเราคงโตขึ้นเป็นได้อย่างที่เค้าต้องการ โดยไม่ฝืน
เป็น 2 ปีที่เลือนลอย  ..ไม่มีคำสัญญาอะไรใดๆทั้งสิ้น  ...
ฉันไม่เชื่อว่า เวลา 2 ปีขนาดนั้น ใจคนเราจะไม่เปลี่ยนไปรักใคร
เราไม่เชื่อว่าเค้าจะรอเราได้จริงๆ
แล้วเราก็ไม่เชื่อใจของตัวเอง ว่าจะรอเค้าได้

ทรมาณจัง ...ใจนึงก็ไม่อยากคุยไม่อยากติดต่อ
แต่อีกใจก็ยังรักยังเป็นห่วง  ...ความรู้สึกนี้มันทำร้ายตัวเองจริงๆ

ทุกครั้งที่เห็นเค้าไปกับใคร ...มันสั่น
ใจสั่น  มือสั่น  สั่นไปทั้งตัว  มันล้มทั้งยืนเหมือนช่วยเหลืออะไรตัวเองไม่ได้...

แล้วจากนี้มันจะเป็นยังไงต่อไป..?
ไม่ต้องรอให้ถึงสองปีข้างหน้า  แต่ว่าเอาชีวิตให้รอดจากความรู้สึกพวกนี้ให้ไหวก่อน
มันเศร้า  ...  เศร้า  อะไรนักหนาก็ไม่รู้   
เสียใจ มากมาย  เสียใจที่ไม่เคยลดลงเลย
มันจะผ่านไปได้ในสักวัน...  แต่ไม่รู้วันไหน

ถ้าเราเปิดใจคุยกับใครสักคน  อาจจะดีกว่านี้
แต่เราก็ไม่คุย...
เหตุผลก็ง่ายๆ โ ง่ ๆ
เราทำใจคุยกับใครไม่ได้เพราะเรารักเค้ามาก :[

ไม่ได้อยากลืมเค้า ..
แต่ก็ไม่อยากเจ็บปวด ...