ขอพื้นที่ระบายสีฟ้าหม่นๆ

เหนื่อยๆ ท้อๆ หม่นๆ รู้สึกเหมือนอากาศไม่พอจะหายใจ
อยากระบาย แต่ไม่ได้อยากร้องไห้ และก็ไม่ได้อยากพูดให้ใครฟัง
แต่พอไม่มีใครคอยู่ข้างๆดันเหงาซะงั้น น้อยใจอีก เพื่อนกัน ทำไมไม่สนใจ
แต่ก็ดีแล้ว ไม่สนใจ จะได้ไม่ต้องสงสัย  แถมวันนี้ก็ไม่ได้แสดงอะไรแปลกๆออกไป
นอกจากยิ้มเรื่อยเปื่อย ยิ้มให้ทุกอย่าง ขวดน้ำ ประตู ปากกา รังนกบนประตู
ยิ้มออกมาทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอยากยิ้มแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเศร้า แค่อยากระบายยิ้มออกมา
ทำไมไม่รู้นะ อยากยิ้มไปเรื่อยๆ ยิ้มให้ตัวเอง เผื่อจะดีขึ้นบ้าง
ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร หรือสาเหตุมาจากอะไร คงเพราะมันมีมากเรื่องเกินไป
กลายเป็นว่ายิ้ม ให้เรื่องที่ไม่รู้ ไม่รู้ว่ายิ้มทำไมให้เรื่องที่ไม่รู้
บ่ายนี้กลับบ้านดีกว่าเนอะ ไม่ก็หาที่ทิ้งตัวซักที่ ขอเป็นโรงหนังก็แล้วกัน มืดดี
เผื่อเผลอยิ้มเรื่อยเปื่อยออกไป ดีนะ ที่เรียนจนหมดเนื้อหาแล้ว ไปไหนมาไหนก็ได้
ตัวน่ะ จะไปที่ไหนก็ได้ แต่ทำไมใจยังวนไปวนมาเรื่องเดิมทุกทีนะ หรือมันจะเป็นอารมณ์ว้าวุ่นของเด็กม.6 ทั่วไปเหรอ
แล้วอย่างนั้นทำไมคนรอบข้างไม่เป็นแบบเราบ้างนะ
หรือเขาเป็น แต่เก็บอาการได้นะ ....
ทำยังไงดี ทำยังไงดี
ทำไมกลายเป็นคนแบบนี้ล่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฟองอากาศ
เคยถูกเพื่อนๆเป่ามันขึ้นมา เล่นด้วยความสนุกสนาน มีความสุขด้วยกัน
แต่เขาก็ทำเราแตก แล้วสุดท้ายแล้วก็หายไป ...

เราเป็นได้แค่ฟองอากาศเท่านั้นเหรอ
บับเบิ้ลหรอ
ไม่เท่เลยเนอะ
เพิ่งรู้ว่าบับเบิ้ลที่เด็กๆชอบมันหดหู่ขนาดนี้
อย่าไปทำกับใครเหมือนเขาเป็นบับเบิ้ลอีกเลยนะ
เสียใจจริงๆนะ
ตอนนี้ คงยิ้มเปื่อยๆ
พอแค่นี้แหละ
ขอบคุณที่ให้ระบายนะ