ต่างคน ต่างไม่รู้ พอรู้ก็สายไป...

เห็นเพื่อนๆเล่าประสบการณ์ความรักกันมามากมาย ผมอยากลองเล่าของผมดูบ้าง
ไม่รู้จะเหมือนของใครไหม แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงๆครับ อันที่จริงเรื่องมันก็เกิดขึ้น
นานมาแล้ว ย้อนไปก่อนหน้าวันนี้ประมาณสิบปี กว่าๆ.... ตอนนั้นผมอยู่ ม.1
โรงเรียนประจำจังหวัดเลยล่ะ เด็กที่จะเข้าได้มีแต่เก่งๆ ผมไมได้จะบอกว่าผมเก่งหรอกนะ
แต่ผมเข้าได้เพราะว่า ฝาก!! ฝากล้วนๆเลย ถ้าเด็กๆคนไหนเกิดทันสมัยที่ผู้ปกครองต่อแถว
เข้าพบ ผอ. เพื่อฝากลูกๆหลานๆเข้าเรียนต่อ นั่นแหละ แบบนั้นเลยแหละ ต่อครับ...
ผมก็ได้เข้าเรียนที่นี่สมใจอยาก (ของพ่อแม่) ขอเกริ่นนำก่อนเลยนะครับ ผมมีเพื่อนคนนึง
เป็นฝาแฝด ผมสนิทกับแฝดพี่ ขอใช้นามสมมติว่า บิวกับบี้นะครับ
ผมสนิทกับแฝดพี่คือบิวมากกว่าเพราะตอนประถมเรียนห้องเดียวกัน แต่มันมาสารภาพ
ตอนหลังกับผมว่า มันเกียจขี้หน้าผมมาก ผมแม่ งติ๊สแตก ซะงั้น..  ตอนมอหนึ่งเราก็อยู่
ห้องเดียวกันนะครับ แต่ผมอยู่สีเหลือง มันอยู่สีม่วง เลยนั่งกินข้าวแยกกัน
ช่วงนั้นไม่ค่อยสนิทกันหรอกครับ สองคนนี้มันเล่นดนตรีครับ เป็นเด็กวงโยทั้งคู่เลย
บิวเข้าได้เพราะโควต้า บี้เข้าได้เพราะจับฉลาก แล้วก็มาเข้าชมรมอีกทีหนึ่ง บิวมันจะชอบ
มาเข้าเรียนไม่ทันบ้าง ซ้อมหนักลืมทำการบ้านบ้าง บางทีจับกลุ่มมันก็ไม่มีกลุ่มกับเขาครับ
ผมก็เลยจับกับมัน แล้วเหมือนเพื่อนกลัวไม่ได้คะแนน เพราะมันเป็นเด็กวง เด็กกิจกรรม
ก็เลยไม่ค่อยจับกลุ่มกับมัน ทั้งห้องเลยเหลือผมเป็นเศษกับมันสองคนเสมอๆ วันนึงโรงเรียนมีกิจกรรมนิทรรศการ ก็เลยแจกห่อข้าวให้เด็กๆแทนการเข้าโต๊ะกินข้าว
ประจำ พวกเราก็เลยมานั่งกินด้วยกัน วันนั้นบิวก็ขนเพื่อนมาคนนึง บี้ก็ขนเพื่อนมาคนนึง
สรุปคือในวงมีผม บิว บี้ เพื่อนบิวและเพื่อนบี้ ทั้งหมด 5 คน บิวแนะนำว่านี่เพื่อนกูนะชื่อปุ้ย ส่วนบี้ก็แนะนำนี่เพื่อนกูนะชื่อตูน หลังจากนั้นพวกเรากเริ่มสนิทกันมากขึ้น จริงๆวันนั้น
เป็นวันแรกที่ผมได้เริ่มพูดคุยกับบี้อย่างจริงจังแล้วผมก็ได้รู้ว่า ตูนมันแอบชอบบี้อยู่แล้วก็
ตามจีบตามอยู่ใกล้เสมอเหมือนเงา แต่มันมีข้อเสียก็คือขี้เก๊กและด้วยข้อนี้มั้ง บี้มันก็เลย
ไม่ค่อยชอบตูนเท่าไหร่ ส่วนปุ้ยก็ตามจีบบิวอยู่นาน แล้วพวกมันสองคนก็ได้คบกันจริงๆ
สรุปทั้ง 5 คน เหลือตูเป็นเศษเดียว เอออ่ะ... หัวเดียวกระเทียมลีบเลยไง
แต่ตอนนั้นผมก็ยังรู้สึกเฉยๆกับบี้อยู่นะครับ ตอนม.1 สาบานได้เลยว่าไม่ได้คิดอะไร
กับมันเลย แต่พอขึ้น ม.2 ก็เหมือนเริ่มรู้สึกอะไรบ้างแล้วล่ะ พอขึ้น ม.2 โรงเรียนก็ทำการ
ถีบหัวพวกเราออกมาจากโต๊ะอาหาร ให้ซื้อกินเองตามอัธยาศัย จะนั่งตรงไหนก็ได้
พวกเราก็เลยมานั่งจับกลุ่มกันตรงหลังห้องวง คือเอาที่พวกมันสะดวกเลย ตูไม่สะดวกด้วยไง
แต่ก็ต้องถ่อมานั่งกินกับมัน ตอนนั้นผมมีเพื่อนสองกลุ่มละครับ กลุ่มนึงก็คือพวกมัน
แต่อีกกลุ่มจะเป็นเพื่อนสาวที่เรียนห้องเดียวกัน ทุกวันตอนเที่ยงพวกเราจะมานั่งรอจนมาครบ
ก่อนค่อยไปซื้อข้าวพร้อมกัน ผมก็รอนะ รอบี้**... รอทำไมไม่รู้ ไม่ห่วงคนอื่นหรอก
รอแต่มันคนเดียว ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม รู้สึกว่าอยู่กับมันแล้วนั่งฟังมันโม้ มีความสุขดี
เราจะชอบกินข้าวร้านเดียวกันทุกวัน ซื้อน้ำร้านเดียวกัน บางวันผมก็จะซื้อขนมเลี้ยงมัน
เป็นแบบนี้แทบทุกวัน และพอกินข้าวเสร็จก็จะนั่งจับกลุ่มคุยกันจนหมดเวลาพักทุกที
ทุกคนแยกย้ายกันขึ้นเรียน แต่จะมีผมคนเดียวที่รอไปส่งบี้เข้าเรียนก่อนจนถึงหน้าประตูห้อง
ถึงตัวเองจะสายครึ่งชั่วโมงก็ยอม ไม่เป็นไร และผมจะถือกระเป๋าให้บี้ทุกวัน
คือผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำแบบนั้นทำไม จนตอนนั้นผมเริ่มรู้ตัวแล้ว ว่าชอบบี้จริงๆ
แต่ยังไม่อยากจะหวังอะไรเพราะรู้อยู่แก่ใจว่า**ตูนมันชอบบี้อยู่ ผมก็เลยทำทุกอย่าง
ในคราบเพื่อนที่แสนดีเสมอมา

และแล้วเรื่องก็มาแดงเอาตอนผมขึ้น ม.3 บิวมันเป็นเด็กกิจกรรม ไม่ว่าอะไรมันเอาหมด
เต้น ร้องเพลงดนตรี ยกเว้นกีฬา จู่ๆวันนึงมันก็มาชวนผมไปเต้น เต้น cover อ่ะครับ
แทบจะเป็นรุ่นแรกๆเลยตอนเกาหลีเข้าไทยคนอื่นๆมองเราว่า พวกมึ งแม่ ง ติ่งว่ ะ เกาหลีอะไร
บ้าบอ แต่ตอนนั้นมันโคตรจะแบบ... เท่โคตรอ่ะ
ในวงก็มีสมาชิกใหม่เยอะนะ ผมจำแทบไม่ได้แล้วล่ะ แต่ในวงจะมี บิว บี้ แล้วก็ตูน รวมอยู่ด้วย
ผมก็เลยตัดสินใจตกลงที่จะเข้าไปเต้นกับทีมนั้น พวกเรานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันประมาณ
10 คนได้ แต่ด้วยความที่ตูนมันขี้เก๊ก ไม่รู้จะเก๊กไปไหน ทำอะไรต้องมีท่าแอ็คเสมอ
ผมเลยหมั่นใส้ว่ ะ หล่อแน่ะ? ผมไม่ค่อยชอบหน้ามัน รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มบ้าง
แต่ก็เก็บอาการไว้ เพราะต้องร่วมงานกัน ทุกวันตอนเที่ยงพวกเราจะมีกิจกรรมทำร่วมกัน
เสมอ เช่นอาจจะเป็นเกมต่างๆ แล้ววันนั้น พวกเราเล่นกินฟิชโช่กัน เพื่อนๆรู้ไหมครับ
คือการที่คาบฟิชโช่กันคนละด้านแล้วค่อยๆกินเข้ามาหากัน แล้วเพื่อนมันยุให้บี้กับผมกินคู่กัน
ตอนนั้นแม่ งหัวใจเต้นแรงเหมือนจะหยุดเต้น ผมไม่กล้ามองหน้ามันเลย ไม่รู้เพราะอะไร
มันเหมือนไม่กล้าจะหายใจ ผมค่อยๆกินทีละนิด จนปากกำลังจะชนกันแล้ว แต่ผมก็เลือกกัด
ฟิชโช่ขาดแล้วหันหน้าหนีทันที เพื่อนก็ลงความเห็นว่าผมป็อด ผมเลยแพ้ แต่เหมือนเพื่อน
จะรู้ว่าตูนมันไม่ชอบ เลยมีคนยุอีกให้ผมกับตูนกินมั่ง แต่ผมปฏิเสธด้วยเหตุผลติดตลก
ว่า.. ไม่เอาเดี๋ยวกูเขิน วันนั้นก็เฮฮากันจนตอนเย็น พอเรียนเสร็จ เป็นประจำของผมที่จะ
มานั่งฟังเสียงดนตรีที่บี้ซ้อม ไม่ได้เห็นตัวหรอก แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี แล้ววันนั้น
ตูนมันมาเจอผมพอดีก็เลยนั่งคุยกันตามประสาเพื่อน มันเล่าว่ามันชอบบี้มาตั้งแต่ ม.2
แล้วตามจีบมานานแต่บี้ก็ไม่เคยสนเลย แต่มันก็ยังชอบบี้อยู่นะ ตอนนั้นผมจุกจนแบบ..
ใช่ตูก็ชอบบี้เหมือนกัน แต่ตูทำอะไรไม่ได้ เพราะเอ็งชอบอยู่ไง แต่ผมไม่ได้พูดนะ
แค่คิดในใจ แล้วมันก็เล่าต่อครับ ว่ามันเคยจูบบี้แล้ว ผมนี่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง บี้ไม่ชอบ
มันขนาดนี้ทำไมถึงยอมจูบมันว่ ะ!! มันเล่าว่าตอนเข้าค่ายเด็กวงมันนอนข้างกัน
ตอนมันพลิกตัว ปากมันไปโดนไม่ได้ตั้งใจ...  โหยนี่แค่นี้เอ็งคิดว่าจูบหรอว่ ะ ตูจะบ้าตายอ่ะ
แต่ก็เสียใจนะ รู้สึกหมดหวังไปพักใหญ่ๆ ผมจะพูดเสมอว่าบี้เป็นคนมีสเน่ห์นะ ถ้ารู้จักจริงๆ
จะรู้ว่ามันเป็นคนที่น่ารักมากเลยล่ะ แต่พูดในฐานะเพื่อน เลยไม่มีคนสงสัย
ทีนี้มันมีเรื่องเกิดครับ ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน บี้จะเข้าข้างผมเสมอ ถึงแม้ผมจะผิดก็ตาม
บี้ก็ไม่เคยเข้าข้างตูนเลย แถมพยามหาเวลาอยู่กับผมบ่อยๆด้วย

ข้ามมาฉากที่บี้เข้าค่ายที่โรงเรียนเลยก็แล้วกันครับ คือพวกเด็กวงจะต้องเข้าค่ายทุกเย็นวันศุกร์
ออกค่ายบ่ายวันอาทิตย์ ช่วงนั้นโรงเรียนเรากำลังจะส่งวงไปแข่งดนตรีโลกที่เนเธอร์แลนด์
ซ้อมเลิกดึกทุกวันครับ ประมาณ 4 ทุ่มนี่คือพักรอบ 2 เพื่อกินข้าว ตอนทุ่มกว่าๆบี้จะส่งข้อความ
มาหาผมสมัยที่โทรศัพท์เพิ่งส่งข้อความได้ไม่นาน

บี้ : กินข้าวเย็นยัง ทำอะไรอยู่ ทำการบ้านยัง?
ผม : กินแล้ว แม่ทำผัดกะเพราให้กิน กินไรยัง ซ้อมเหนื่อยไหม?
บี้ : เหนื่อยโคตรเลย แต่พอนึกถึงแกก็หายละ
ผม : มึ งไม่คิดแต่กูคิดนะ

แล้วเราก็เงียบกันไปเพราะบี้ไปซ้อมต่อ แล้วตอนสี่ทุ่มครึ่งบี้ก็จะโทรมาใหม่ เพื่อคุยกับผม

บี้ : เออไง กะเพราอร่อยไหม?
ผม : อร่อย แล้วนี่ยังไม่เลิกซ้อมอีกหรอ
บี้ : ยังอ่ะนี่พักกินของหวาน เลิกซ้อมเที่ยงคืน
ผม : เออแล้วมึ งกินยังเนี่ย เขาทำไรให้กิน
บี้ : ข้าวเหนียวเปียก แต่ไม่ได้กินหรอก
ผม : เอ้าทำไมไม่กินอ่ะ ของชอบกูเลยนะ
บี้ : ก็มาโทรหามึ งก่อนนี่แหละ ไม่ค่อยหิวอ่ะ
ผม : แหมตูซึ้งเลย แล้วนี่แอบคุยโทรศัพท์เค้าไม่ว่าหรอ
(จริงๆในในก็เขินมากเลย ดีใจมากจริงๆ แต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไรออกไป)
บี้ : ไม่หรอกเขาไม่เห็น ตูแอบมาโทรตรงสนามดินแดง มืดๆ ไม่มีใครเห็นหรอก
ผม : เออกูรู้ละ อย่านั่งนานอันตราย แค่นี้แหละ ไปซ้อมซะมึ ง
บี้ : อื้มแค่นี้แหละๆ แล้วคุยกัน

พอวางปุ๊บ ผมก็อมยิ้มออกมาคนเดียว แล้วคิดในใจเล่นๆ นี่บี้ยอมลงทุนแอบมาคุยโทรศัพท์
กับผมทั้งที่เพื่อนๆกินของอร่อยเติมพลังกันอยู่ที่โรงอาหาร เพื่ออะไรกันว่ ะ .... มึ งไม่คิดแต่
ตูคิดนะ ยังไม่พอครับ บี้ส่งข้อความมาหาผมก่อนไปซ้อมต่อว่า

บี้ : คิดถึงว่ ะ

ผมเลยส่งตอบกลับไป คือตอนนั้นหัวใจเต้นแรงมากจนแทบจะระเบิดแล้วก็เอาไปนอน
เพ้อคนเดียว

ผม : เออ คิดถึงเหมือนกัน

เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ ไปเล่นเกมก่อน...