บ่นบ่นบ่นบ่นบ่น

ทู้นี้มีแต่การ บ่น นะฮะ

คือเราเป็นคนที่แฮปปี้กับการได้อยู่ในโลกของตัวเองม๊าก ทั้งยู ทั้งในไลน์ เมื่อก่อนเข้ายูทุกวัน แชทนี่เป็นสิบ ไลน์ก็แลกไอดีในบอร์ดนี้แหละค่ะ แชทเด้งทุกวันอีกเหมือนกัน แต่พอเวลาผ่านไป อะไรๆ มันก็เริ่มเปลี่ยนอะ

เมื่อก่อนเราเป็นคนพูดมาก ช่างคุยเลยล่ะ แต่ตอนนี้เงียบจนแทบจะเป็นใบ้อยู่ละ

เริ่มตีตัวออกห่างจากสังคม ยูเราที่เคยเข้าทุกวันก็เกือบร้าง ไลน์เราก็ไม่ค่อยตอบ เราชอบนอนฟังเพลง อยู่ในโลกของเรา

แตถึงอย่างนั้นเราก็ยังปล่อยให้มีคนเข้ามาในชีวิตเรานะคะ แบบเข้ามาคุยอะไรงี้ เคยคุยไลน์กับคนๆ นึง น้องเป็นผช. ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ แต่มันเหมือนคุยกันถูกคอแล้วก็หยอดกันบ่อย

เราหยอดน้องบ้าง น้องหยอดเราบ้าง (หยอดเล็กๆ ไรงี้) เราก็เริ่มคิด จนสุดท้ายก็คบกันค่ะ แต่จริงๆ น้องเค้าคงไม่คิดอะไรหรอก เพราะสุดท้ายเค้าก็บอกกับเราว่า คิดกับเราแค่พี่น้อง ตอนนั้นเฮิร์ทนะ 555555 แต่ก็ผ่านมาได้ แล้วก็กลับมาคุยกันใหม่ ก็ไม่อะไรค่ะ เราแค่คิดว่าตอนแรกมันดีนี่นา ถึงจะกลับไปเป็นแค่พี่น้องเหมือนเดิมมันก็ต้องดีแหละ (ปกติแล้วเราก็ไม่ค่อยจะให้ใครเข้ามาในโลกของเราง่ายๆ ไง พอมีใครเข้ามาได้แล้วเราก็อยากรักษาเค้าไว้ ไม่สนใจหรอกค่ะว่าสถานะจะเป็นแบบไหน)

มีอยู่คืนนึงน้องเค้าส่งวอยซ์มาให้เราฟัง เพลงขอเป็นคนสุดท้าย ใจเรานี่เต้นแรงเลย แอบคิดว่ามันหยอดเราเหรอ ได้แต่นั่งจิกหมอนอยู่คนเดียว 55555

จนในที่สุดเราก็ติดสินใจตามล่าหาเฟสของน้อง คือเรารู้โรงเรียนน้อง รู้ชื่อจริง รู้จังหวัดของน้อง มันก็ไม่ยากไงคะ จนพอเราเจอเฟสน้องปุ๊บ

หว่ายยย มีแฟนแล้ว น่ารักซะด้วย
ที่สำคัญคือ คบมานานแล้วด้วย หว่ายยยย

จุกค่ะ
แต่เราก็ไม่ได้ไปโวยวายอะไรกับน้องแล้วนะคะ ก็เข้าใจฟีลแหละ คงเหงา ช่วงนั้นคงทะเละกับแฟน (รึเปล่า) บลาๆ

แต่ถามว่ารู้สึกยังไง
เราเสียใจค่ะ ผิดหวัง ตอนแรกทั้งโกรธทั้งเกลียด แต่สุดท้ายก็รู้ว่าโกรธมันเกลียดมันไม่ได้หรอก เพราะทุกวันนี้ จนตอนที่นั่งพิมอยู่เนี่ย เรายังคิดถึงมันอยู่เลย

ตอนนี้ไม่ได้คุยกันแล้วค่ะ มันคงไม่อยากจะคุยกับเราด้วย เราเองก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้เลยเถิดไปมากกว่านี้อีกแล้ว กลัวบาป

นี่เป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้เราสร้างกำแพงสูงขึ้น

เมื่อก่อนเราไม่เคยกลัวที่จะรักใครสักคนเลยนะ แต่วันนี้ ตอนนี้
เรากลัว..

เราโดนหลอกครั้งแล้วครั้งเล่ากับความรักของเรา
เวลาเรารักใครเราเต็มร้อย เราจริงใจ แล้วเราก็ตั้งใจที่จะทำให้รักมันยืดยาวไปด้วย
แต่สิ่งที่เราได้กลับมากลับเป็น เรื่องโกหกบ้างล่ะ ความไม่เชื่อใจบ้างล่ะ

ตอนนี้กลายเป็นเหมือนคนเย็นชาดีๆ นี่เองค่ะ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเราเฟรนด์ลี่มากเลยนะ

เราไม่กล้าจะเปิดใจอีกแล้ว

ถามว่าเหงามั๊ย ไม่รู้
ถามว่าชอบอยู่คนเดียวมั๊ย ไม่เชิง
ถามว่าอยากมีคนคุยมั๊ย ก็อยากมั้ง

คือทุกความรู้สึกมันกำ้กึ่งไปหมด แต่ทุกความรู้สึกมันมีความกลัวพ่วงท้ายมาด้วยเสมอ

จริงๆ เราอยากจะเจอใครสักคนที่จะคอยดูแลกันไปนานๆ นะ
แต่ก็ติดตรงที่ไม่กล้าเปิดใจนี่แหละ

บ่นเยอะอะ 55555
ใครอ่านจบเราให้รางวัลความพยายามเลยย
ไปละ บายยยยย