[ญญ] ขอบคุณที่เราได้เจอกัน... (18+)
+'มีอะไรผิดพลาดหรือไม่ดีตรงไหน แนะนำได้นะคะ ต้องขอโทษด้วยไม่เคยตั้งกระทู้แบบนี้'+
** มีต่อนะคะ เดี๋ยวจขกท. จะมาทยอยพิมพ์นะ **
.- ถ้าเกิดว่่าไม่น่าสนใจหรือไม่ดียังไง จขกท.จะได้ไม่เขียนต่อ กลัวแป๊กเหมือนกัน
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
ต่อจากข้างบน ....
16 ตุลาคม 2556 เราเจอกันครั้งที่สอง ที่สยามเหมือนเดิม ไปกินข้าว ไปเจอเพื่อนของเขา ตอนก่อนเจอกันเราบอกเขาว่าเราอยากกินนู้นนี่เยอะแยะไปหมด พอมาถึงเขาก็พาเราไปกินทุกอย่างเลย (ตามใจจนเราอ้วนเป็นหมูเลยแหละ) จนถึงเวลากลับบ้าน วันนี้เขามีคนมารับ เราเลยเดินไปส่งเขาที่ลานจอดรถ ก็ยืนคุยกันงุ้งงิ้ง (เราอ้อนไม่อยากกลับ -/////-) ตามประสาคนเป็นแฟนกัน จริงๆไม่อยากให้เขากลับเลย แต่มันเย็นมากแล้ว เรายืนจับมือกันอยู่ดีๆเขาก็ดึงเราไปหอมแก้ม 0////0!! รอบแรกโดนแก้มแต่อีกรอบโดนคอ (เพราะเราสูงกว่าหรือเพราะเขาตั้งใจก้ไม่รู้) เรานี่โคตรเขินเลย แทบจะลงไปดิ้น ร้อนไปหมด หน้าแดง (นี่มันลานจอดรถนะแกร๊รรร!!) แอบตีแขนไปแรงๆทีนึงแล้วเราก็เดินยิ้มเป็นคนบ้ากลับบ้าน หลังจากกลับมาก็โดนเขาล้อตลอดเลย (นิสัยไม่ดี แอบหอมแก้มเราแล้วยังล้อเราอีก เชอะะ) หลังจากนั้นเราก็ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น จนกระทั่งเขามาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย ABAC มาอยู่หอที่นี่ ตอนนั้นดีใจมาก อย่างน้อยก็ใกล้กว่าบ้านที่เขาอยู่ ช่วงนั้นเป็นเดือนพฤศจิกายน และเป็นช่วงกีฬาสีของโรงเรียนเราพอดี เราก็เลยตกลงว่าจะไปนอนหอกับเขา เรานัดเจอกันที่เซนทรัล บางนา แล้วก็นั่งแท็กซี่กลับมาพร้อมกัน มีเพื่อนเขามาด้วย เขานั่งข้างหลังกับเพื่อนส่วนเราก็นั่งข้างหน้า จริงๆก็อยากไปนั่งกับเขานะ แต่ก็เกรงใจเพื่อนเขา ตลอดทางนี่เราตื่นเต้นไปหมดเลย เพราะเค้าเคยถ่ายรูปห้องมาให้ดูแล้วมันสวยมาก เหมือนเด็กได้ไปเที่ยว พอไปถึงหอก็ขึ้นไปที่ห้องของเขาพร้อมกับเพื่อนเขาด้วย ห้องอยู่ชั้น 3 ตอนนั้นเราทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยมาก เพราะไม่คุ้นแล้วก็กลัว เกรงใจด้วย ( *-* ไปถึงห้องเลยนะเว้ย!!) พอไปถึงห้อง เปิดประตูเข้ามาซ้ายมือจะเป็นตู้เก็บของติดผนัง ชั้นวางรองเท้า ขวามือเป็นตู้เย็น ครัว อ่างล้างจาน และที่สำหรับไว้ทำกับข้าว มีโต๊ะกินข้าว ตรงมาอีกเป็นโซฟาและทีวี ถัดไปก็เป็นระเบียง เราเดินไปนั่งที่โซฟาด้วยความสงบเสงี่ยม เขากับเพื่อนก็เข้าไปทำงานอะไรไม่รู้ในห้องนอน พอเพื่อนเขาออกไป เขาก็ให้เราเอาของเข้าไปเก็บไว้ในห้องนอน เราก็เอาของไปวาง ตอนนั้นใส่ชุดนักเรียน ชุดนักเรียนเราเป็นยูนิฟอร์มโรงเรียนหญิงล้วน แขนยาวมีอุปกรณ์เยอะแยะไปหมด เราก็ถอดถุงเท้ากับไทด์เข็มขัดแล้วก็พวกเข็มเล็กๆน้อยๆไปวางไว้รวมกันไม่ให้มันหาย ช่วงนั้นเขาเองก็มีสอบและก็อยู่อ่านหนังสือ ด้วยความที่เราเป็นคนกันเอง อย่างแรกที่ทำคือขึ้นไปนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงเลย เขาก็เดินไปนู้นมานี่ แล้วก็มานั่งอ่านหนังสือ เราก็นั่งมองเขา ลุกขึ้นไปแกล้งไปแหย่บ้าง (ก็คนมันอยากเล่นด้วย -3-) เข้าไปกอดคอ เป่าหู แล้วก็วิ่งกลับมานอนเล่นโทรศัพท์ต่อ จนเขาทนไม่ไหว เลิกอ่านหนังสือมานอนเล่นกับเรา (จริงๆเขาอาจจะอยากเล่นด้วยตั้งแต่แรกก็ได้มั้ง) เราก็ถามเขาว่า ไม่อ่านหนังสือแล้วเหรอ เขาก็บอกว่าไม่อ่านแล้ว ขี้เกียจ เราก็เลยเข้าไปนอนใกล้ๆ เราเป็นคนชอบเล่น ชอบแกล้ง ขี้อ่อยด้วยแหละ เราก็เอาหน้าเข้าไปใกล้ๆใกล้มาก ใกล้จน... เราจูบกัน แต่มันไม่ได้จบแค่จูบนี่ซิ มันมากไปกว่านั้นอีก อารมณ์พาไปล้วนๆ เราไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ รู้แค่ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันห้ามไม่ได้ มันหยุดไม่ได้ มันไม่ใช่แค่ความต้องการ มันเป็นมากกว่านั้น มันรู้สึกถึงความรัก ความรักจริงๆที่ไม่ใช่แค่เซ็กส์ ไม่ใช่แค่การมีอะไรกันแล้วก็ต่างคนต่างไป เรานอนกอดกันจนถึงเช้า แต่ไม่ได้หลับ เวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน แปปเดียวก็เช้า ถึงเวลาเราต้องไปเรียน แต่ก็นะลุกก็ไม่ไหว นอนก็ไม่ได้นอนสุดท้ายก็ไม่ได้ไป เรางอแงเพราะไม่ได้นอน และขี้เกียจ แอบเป็นเด็กไม่ดีไปตามระเบียบ
** เดี๋ยวพรุ่งนี้ จขกท.มาต่อให้อีกนะ <3 ยังไงก็คอมเมนต์ติชมเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ** 
มาต่อให้แล้วน้าาาา...
นี่เรายังไม่ได้บอกเลยว่าแฟนเราเป็นผู้หญิง ชื่อ เบล ตัวอ้วนกลม น่ารัก ขี้หื่นด้วย มันเหมือนความฝันเลย มีคนคอยดูแล เอาใจใส่ง้อตลอดทุกครั้งที่งอน เวลาผ่านไปจนเย็น ถึงเวลาที่เราต้องกลับบ้านจริงๆแล้ว เขาเองก็แอบงอแงไม่อยากให้กลับ แต่มันก็จำเป็น เรากลับมาบ้าน ส่วนเขาก็อยู่หอ เขาก็นั่งทำเว็บเพจให้เราอ่าน ตั้งแต่แรกๆเขาเป็นคนชอบพิมพ์เยอะๆให้อ่าน เราชอบนะ ชอบเวลาขาทำอะไรแบบนี้ มันดูน่ารัก เราก็ไปนอนกับเขาบ่อยขึ้น บางทีเขาก็มานอนบ้านเรา แรกๆก็อาทิตย์ละวัน สองอาทิตย์วัน หลังๆนี่สามสี่วันติด เราเป็นคนขี้ลืม สมองไม่ค่อยดี จำทางไม่ค่อยได้ เขาก็จะคอยมารับที่โรงเรียนให้เราไปนอนกับเขา เขาจะนั่งแท็กซี่มารับเรา นั่งมาสามร้อยกว่า นั่งกลับอีกสามร้อยกว่า เช้าๆก็จะมาสั่งที่โรงเรียนด้วยแท็กซี่เหมือนเดิม จนแทบกินแกลบเลย บ้านเขาเป็นคนมีฐานะ เขาจบมัธยมปลายจากเมืองนอก ส่วนเราก็เด็กๆธรรมดาบ้านฐานะปานกลางๆ เขาชอบทำเซอร์ไพรส์ ซื้อของให้ทั้ง ช่อดอกไม้ ตุ๊กตา ลูกโป่ง กล้อง ชอบทำให้เราอยากรู้ ตื่นเต้น พาไปกินนู้นกินนี่ เขายอมจ่ายให้ทุกอย่างโดยที่ไม่มีข้อแม้ใดๆ เขาบอกว่าเขาเอาเรามาอยู่ด้วยก็ต้องดูแลอย่างดี (-//-/// แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วจริงๆ) แบบที่เราไม่เคยได้จากใครมาก่อน รู้สึกโชคดีเป็นบ้า รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลย เราพาเขามาแนะนำกับครอบครัวเรา เขาเป็นคนเข้ากับคบง่าย โดยเฉพาะย่าเรานี่มาแค่ไม่กี่วันก็กลายเป็นหลานรักไปเลย (เราแอบอิจฉา เพราะเวลาเราอยู่บ้านไม่เคยมีไรกินเลย พอเขามานะอุดมสมบูรณ์) ทุกคนในครอบครัวเราชอบและรักเขา เวลาเค้าไม่มาบ้านเรานานๆ คนที่บ้านเราก็จะถามว่า น้องเบลไปไหน? ทำไมไม่มาหา... แล้วก็บอกว่า เราอย่าทิ้งเขา สงสารเขา เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันเกือบทั้งหมด เราชอบออกไปกินข้าว ไม่ก็หาของมาทำกินเอง เล่นเกม ดูการ์ตูน แต่ส่วนมากก็บนเตียง เราสนิทกันมากจนแทบไม่มีอะไรต้องปิดบังกัน เข้าห้องน้ำก็ไม่ปิดประตู นอนแก้ผ้ากอดกัน (อันน้เอาเป็นว่ารู้กันนะ -/////-) เขานอนกรนเราก็ไม่รำคาญนะ ตลกดี 555555 เวลาเขาไม่สบายเราก็จะเฝ้าเค้าหลับ เราไม่กล้านอนกลัวเป็นอะไร เวลาเราไม่สบายเขาก็จะดูแลเรา เป็นห่วงเราทุกอย่าง ช่วงแรกๆที่เรามานอนกับเขา เราจะมาไม่บ่อยบางวันมาก็ต้องกลับตอนดึกๆสี่ห้าทุ่ม เขาก็นั่งรถมาส่งแล้วเขาก็นั่งกลับคนเดียว ไม่มีใครดีเท่านี้อีกแล้ว ไม่เคยมีใครห่วงเราขนาดนี้เลย เขายอมทำเพื่อเราทุกอย่าง บางวันเขาเองก็แอบมีแผนร้าย หลังจากที่เรา... (ไม่ต้องพูดก็รู้ใช่ไหน -//-) กันเราจะเหนื่อยแล้วก็หลับไปเราชอบนอนหนุนแขนเขา ชอบให้เขากอด แล้วเราก็จะบอกเขาว่า เดี๋ยวถึงเวลาเท่านี่ๆปลุกด้วยนะ เราจะกลับบ้าน เขาก็เนียนทำเป็นไม่ปลุก พอเราตื่นมาก็ดึกมากจนกลับไม่ได้แล้ว เราก็ต้องนอนค้างกับเขา ตอนที่นอนหนุนเแขนเขาแอบสารภาพว่า เขาไม่ขยับตัวเลย กลัวเราตื่นแล้วกลับบ้าน ดูดิ! แผนสูงเหลือเกิน (จริงๆบอกดีๆก็ได้ เราเองก็ไม่อยากกลับหรอก คิดถึงจะแย่) เรารู้สึกว่าเราเสพติดเขามาก แล้วก็หลงตัวเองอีกครั้งว่าเขาก็ติดเราเหมือนกัน จนบางทีก็คิดว่า อยู่แบบนี้ตลอดไปก็คงดี
-' ยังไม่จบนะคะ แต่จขกท.ขอทยอยพิมพ์นะ
** อยากให้เพื่อนๆลองแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้างนะ จขกท.เองก็อยากอ่านของทุกคนเหมือนกัน **
ต่อต่อต่อจากข้างบน...
จริงๆเราเป็นคนเยอะนะ ยอมรับเลย แต่ก่อนเราคุยเยอะ ตั้งแต่มีเขาเข้ามา มันก็มีบ้าง แต่เขาเป็นคนขี้หวงเราก็รู้ (หวงมากชนิดที่หมามองแมวอ้อนก็ไม่ได้!) เราพยายามเปลี่ยนนิสัยตัวเองนะ เราก็แทบจะไม่ได้จับโทรศัพท์เลยถ้าอยู่กับเขา ส่วนมากมันจะมีคนเข้ามาทำให้เข้าใจผิดบ่อยๆ โดยเฉพาะคนเก่าๆ เราเป็นคนไม่ค่อยฝังใจกับคนเก่าเท่าไหร่ เราไม่สนใจว่ามันจะเป็นใคร เลิกกันไปก็แค่คนๆนึง ยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่เขาหวงเรามาก คิดมาก เราก็เข้าใจนะ เราน่ารักเขาก็เลยหวงมากเป็นธรรมดา (มีเมียน่ารักต้องทำใจ อันนี้หลงตัวเองมาก 555555555) ในช่วงที่เราปิดเทอม แล้วเขาเรียนซัมเมอร์ เราก็ไปนอนกับเขาแทบทุกวัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีค่าที่สุด เราได้ใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆ ดีกัน ทะเลาะกัน แต่ก็ไม่ทิ้งกันไปไหน คนรักกันก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง คงไม่มีใครจะรักกันตลอดเวลาหรอก ช่วงนึงเราทะเลาะกันหนักด้วยความที่ไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง เรายืนเถียงกันมันรู้สึกว่าทุกอย่างมันมากองรวมกันนะจุดๆเดียวแล้วก็ระเบิดออกมา (แบบว่าเถียงกันไปมา อารมณ์รุนแรงทั้งคู่) ตอนนั้นเราพยายามที่จะกลับบ้าน แต่เขาไม่ยอมให้เราออกไป เราโมโหมากจนพลั้งมือตบหน้าเขาไป (ไม่ได้ตั้งใจจริงๆโคตรเสียใจ) มันไม่ได้เจ็บแค่เขา เราเองก็เจ็บ เราไม่ได้อยากทำ แต่เพราะเราโมโห ขาดสติ เขานั่งลงไปรองไห้ที่พื้นตรงประตู ส่วนเราก็เดินไปร้องให้ในห้องนอน ตอนนั้นรู้ตัวดีว่าผิดมากที่ทำแบบนั้น ถึงจะโมโหมากแค่ไหนก็ไม่ควรทำ เรานั่งอยู่สักพักนึงก็ตัดสินใจเดินออกไปปลอบเขา พาเขาเข้าห้องนอน จริงๆเราทะเลาะกันบ่อย ส่วนมากเราจะอารมณ์รุนแรง แต่เราโคตรรู้สึกดีเลยเวลาที่เขาพยายามยื้อเราไว้ เรารู้สึกสำคัญ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเสพติดการงอน แต่ทุกครั้งที่เขาร้องไห้ เราก็ไม่กล้าไปไหน สุดท้ายก็เป็นไรที่ไปปลอบ เด็กคนนี้งอแง แต่ปลอบไม่ยาก พาเข้าห้องแปปนึงก็หายงอแงแล้ว น่ารัก ไม่ว่าจะโกรธกันขนาดไหน ถ้าปลอบ ง้อ ด้วยวิธีนี้ก็หายทุกที (วิธีนั้นแหละ... -/-) เรากับเขาเป็นคนที่เคยเที่ยวเละเทะกันมาแล้วทั้งคู่ แต่ถ้าคอแข็งนี่ต้องยกให้เขาเลย แถมยังมามอมเหล้าแฟนตัวเองอีก (ชอบเหลือเกินเวลาเมียเมาเนี่ย) แรกๆก็ดีแหละถ้าเมาคนเดียว หลังๆเมาทั้งคู่ก็ทะเลาะกันตีกัน มีวันนึงเราเมามาก ทะเลาะกันด้วยนะ แต่พอดีกันเราบอกว่าอยากกินหมูยอข้างล่างหอ เขาก็ลงไปซื้อให้ทั้งๆที่ตอนนั้นดึกมากๆแล้ว เคยทะเลาะกันแล้วเราแอบหนีขึ้นรถไปซื้อของที่เซเว่นแล้วไม่บอก เค้าก็วิ่งตามหาเราทั่วหอเลย (เราใจร้ายใช่ไหมหล่ะ เอ๊ะ!ทำไมเลว) แล้วก็ตอนที่เขาเมาเราก็ต้องตามเช็ดอ้วกเช็ดน้ำลายให้ อยูู่ดีๆคิดจะอ้วกก็อ้วกข้างเตียง น้ำลายก็ถุยใส่เตียง งอแงอีกตั้งหาก แต่เราไม่โมโหนะ เราตลกมากกว่า เขาลุกขั้นมาเต้น สภาพดูไม่ได้ โวยวาย แหกปาก จากที่เรางอนๆก็ต้องมาคอยดูแล เช็ดตัวให้ เมาขนาดนี้ทิ้งไว้ก็แย่
-' ยาวไปไหมเนี่ย คนอ่านจะเลิกอยากอ่านหรือเปล่านะ...
** ยังไม่จบนะคะ ใจเย็นๆนะ
มาต่อแล้วนะคะ...
เราเคยไปนอนที่บ้านเขาสองครั้ง จริงๆคือแม่เขาดูไม่ค่อยชอบเราเท่าไหร่ เราก็เสียใจนะ (เสียใจมากๆ Y-Y) ที่เราทำให้ครอบครัวเขาไม่โอเคกับเรา เราก็ไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดไป ถามว่าน้อยใจไหน เราน้อยใจนะ แต่ทำไงได้ ไม่ใช่ความผิดของใคร มันคงผิดที่เราเองแหละไม่โทษใครเลย เราใช้ชีวิตด้วยกันอย่างเต็มที่แล้วสร้างความผูกพันให้เราสองคนมากขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นรู้แค่ว่าเรารักกันเหลือเกิน และจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกกับเราสองคน จริงๆมันไม่ตลกเลย มันโคตรเจ็บ โคตรเสียใจ ตอนนั้นเราเรียนอยู่ เขาโทรเข้ามา มีเรื่องด่วน นั่นคือ เขาต้องกลับไปอยู่บ้าน เขาต้องลาออกจากABAC กลับไปเรียนมหาวิทยาลัยแถวบ้านเพื่อไปอยู่กับแม่ ตอนนั้นเราก็ช็อคอ่ะ มันเสียใจนะแต่ร้องไห้ไม่ออก จุกไปเลยแหละ ค่อยกลับมาร้องไห้ที่บ้านคนเดียว เพราะตอนนั้นอยู่โรงเรียน พอถึงบ้านนี่ผ้าเปียกหมอนเปียก เสียใจก็เสียใจ แต่ก็ต้องทำใจ เพราะเขาก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ลูก มันก็ดีแล้ว ไม่ใช่ไม่รั้ง แต่ทำไม่ได้ ไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น ถึงอยากอยู่ด้วยใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ได้ ความห่างใกล้มันเริ่มก่อตัวขึ้น และมันก็ดูจะเป็นปัญหาสำหรับคนงอแงสองคนมากด้วย เพราะเราเองก็รู้สึกไม่ดีเพราะไม่ได้เจอ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันเหมือนอะไรหายไป รู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนเดิมจากที่งี่-เง่าอยู่แล้ว ก็เป็นเท่าตัวเข้าไปอีก ความรู้สึกน้อยใจเริ่มเพิ่มมากขึ้น เราเริ่มหาวิธีเรียกร้องความสนใจในรูปแบบต่างๆ มันก็ได้เจอกันบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทุกๆวันเหมือนแต่ก่อน แล้วเราก็ทำทุกวิถีทางที่จะให้เขาสนใจเราเหมือนเดิม จริงๆเขาก็สนใจเราเหมือนเดิมแต่เพราะมันห่าง แล้วเราก็งี่-เง่าจนเกิดเรื่อง เราประชดเขาด้วยการบอกเขาว่าเราแอบมีคนอื่น (ถ้าแอบมีคนอื่นจริงๆจะมีใครไปบอกกัน) มันดูแย่มากใช่ไหมหล่ะ แต่เราไม่ได้ทำจริงๆ แค่เรียกร้องความสนใจ เราแค่ไปขอให้เพื่อนช่วยทำให้เขาสนใจเรา จริงๆมันก็เป็นวิธีที่ผิดมากๆเลย เพราะนอกจากเขาจะไม่สนใจเพิ่มขึ้นแล้ว เขากลับไม่เหมือนเดิมอีกเลย แล้วก็เป็นบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่อีกด้วย หลังจากเกิดเรื่องนี้ เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากคนที่เคยใจดีมากๆก็เปลี่ยนไป จากที่เคยเอาใจใส่ ดูแล เห็นอกเห็นใจคนอื่น ก็ไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อาจจะเป็นเพาะเขาฝังใจว่าเรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องจริง เราเองก็ไม่เหมือนเดิม จากที่ไม่เคยง้อก็ต้องเป็นคนง้อ จากที่ไม่เคยตาม ก็ต้องเป็นคนตาม แต่ก็โทษเขาไม่ได้ เพราะเค้าไม่ได้ผิดอะไร จริงๆแล้วสำหรับเราเขาไม่เคยผิดอะไรเลย ถึงเราจะงี่-เง่าชอบว่าเขาอยู่บ่อยๆแต่เพราะอยากให้เขาสนใจเรามากกว่า หลายครั้งมีคนถามว่าทำไมเขาเปลี่ยนไปถึงไม่เดินออกมา ก็ได้แต่ตอบไปว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขา ที่เราจะต้องไปทิ้งเขา คนมันรักไปแล้ว จะให้เลิกรักง่ายๆมันทำไม่ได้หรอก คนเคยนอนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกันอยู่ทุกวัน อยู่ดีๆถ้าเขาหายไป ใครจะไปทำใจได้ ทุกๆอย่างมันค่อยๆเปลี่ยนไป จากที่เขาเป็นคนมาหา เราก็ต้องเป็นคนไปหา เพาะเขามาหาเราไม่ได้ ไม่ว่าระยะห่างขนาดไหนก็ไม่ได้ทำให้เราลดละความพยายามที่จะไปหา ต่อให้เดินทางเหนื่อยหรือไกลแค่ไหน แค่ได้เห็นหน้าเราก็มีความสุขแล้ว นั่นคือสิ่งที่เราทำได้ (บ้านเราอยู่พระประแด-สมุทรปราการ ส่วนบ้านเขาอยู่ทวีวัฒนา-เกือบๆถึงนครปฐม)
-' คนอื่นเบื่อกันรึยังคะ จขกท.พิมพ์ช้าเพราะดูกล้องให้แฟนอยู่ TT อย่าพึ่งหายกันไปนะคะ
** ยังไมจบค่ะ ยาวมากจริงๆ
มาถึงตอนจบแล้วนะคะ...
เราจะไปหาเขาอาทิตย์ละครั้งสองครั้งเท่าที่จะไปหาได้ เวลาเจอกันเขาเองก็ยังน่ารักเหมือนเดิมงอแง ขี้อ้อน (บอกแล้วว่าความห่างหน่ะตัวปัญหา) อาจจะมีคนสงสัยว่าไม่เจอกันไม่อยู่ด้วยกันนานขนาดนี้ทำไมถึงไม่เลิกกัน ก็เพราะเรายังรักกันมาก (มากจริงๆถึงขั้นวางแผนอนาคตด้วยกันละ) แล้ววิธีเดียวกับที่ใช้เวลาปลอบเขาตอนทะเลาะกันนั้นแหละ เด็กงอแงก็เลยหายเวลาเจอกัน เราหลังๆเราจะชอบทะเลาะกันในไลน์ไม่ก็โทรศัพท์ เพราะเขาขี้น้อยใจขึ้นเยอะเลย ต้องคอยระวังคำพูด แต่สำหรับเราเขาจะพูดอะไรกับเราก็ได้ จะอือ จะอืม เราก็ไม่ว่า เรารู็ว่าเราไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขา ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ บังคับกันไม่ได้ ที่เรายอมก็เพราะใจเราเหมือนกัน อยากขอโทษเขาไม่ว่าตอนนี้เขาจะยังอยากรับฟังมันอยู่หรือไม่ก็ตาม ทุกเรื่องที่ทำไป เพราะแค่อยากให้สนใจ อาจจะดูว่าเลว หรือแย่ ไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่เพราะรักมากและอยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เรารู้ตัวว่าผิดที่เรียกร้องมากเกินไป แต่ตอนนี้ เราขอแค่เขายังอยู่กับเราไปเรื่อยๆก็พอ ไม่จำเป็นต้องใกล้กัน แค่ยังไม่ไปไหนก็พอ ตอนนี้เราโดนบอกเลิกอยู่ เขาบอกว่าให้เราห่างกันหกเดือน ถ้าเราไม่มีใคร รอเขาได้โดยที่ไม่ได้เจอกันเลย เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม จริงๆเรื่องมันยาวกว่านี้มาก เพราะมันมีรายละเอียดยิบย่อยเต็มไปหมด แต่รวมๆแล้ว ณ ตอนนี้ เราก็แค่รอเวลาให้เขากลับมา ภาวนาให้อย่ามีใครมาทำให้เขาหวั่นไหว และขอให้เขายังรักเราเหมือนเดิม ช่วงเวลาที่ผ่านมา อีกหกเดือน หรือต่อๆไปคงจะเป็นเครื่องช่วยพิสูจน์ความรักของเราสองคนให้มั่นคงต่อไป ขอบคุณความรักของเราสองคน และขอบคุณอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้มีเรื่องราวระหว่างเราเกิดขึ้น สำหรับเราแล้วเขาเป็นคนทำให้เราเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น อยากทำอะไรเพื่อใครสักคนมากขึ้น แล้วเขาก็สอนให้เราเขาใจถึงอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยได้เจอได้รับ สอนให้รู้จักคุณค่าของสิ่งต่างๆ ทุกๆคนที่มัปัญหากับความรัก หรืออะไรก็ตาม ขอให้ใช้ความอดทน ใจเย็น และมีสติให้มากๆ การทำอะไรวู่วามหรือไม่คิดให้ดีก่อนมักจะมีผลที่ไม่ดีตามมาเสมอ เมื่อเจอคนที่ดีและเข้ากันได้แล้วจงรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ไม่ว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไร เราจะไม่เสียใจที่ทำเต็มที่กับความรัก
-'สำหรับความรัก ต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆอย่าง แต่ที่รู้ก็คือ เราไม่ได้ผ่านมันมาแค่คนเดียว ยังมีอีกคนที่เดินจับมือมาพร้อมกับเรา แม้มีบางครั้งที่มือเราสองคนกำลังจะหลุดจากกัน แต่ความรักก็ทำให้เราผ่านจุดๆนั้นมาได้ และยังคงอยู่ข้างกันเหมือนเดิม
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และติดตามเรื่องราวของเรานะคะ นี่เป็นการตั้งกระทู้เล่าเรื่องครั้งแรก ผิดพลาดตรงไหน สามารถติชมได้ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำต่างๆจากทุกๆคนนะคะ
ตอบคอมเมนต์
Sonevepk :: ขอให้ได้เจอคนดีๆ ถ้าเจอแล้วก็รักษาไว้นะคะ
Pheuxn :: เราก็เสียใจนะ แต่ว่าเราทำอะไรไม่ได้นอกจากรอเขา
-นางสาวสวยสิเหมอ?} :: ตอนพิมพ์ก็ร้องไห้ 55555 แต่ก็อยากให้คนตามได้อ่าน
มะลิริน :: เขาอ่านทุกครั้งเลยค่ะ แต่ว่าสงสัยจะยังโกรธอยู่
loear'# :: ขอบคุณนะคะ วันนี้เป็นวันครบรอบ 1ปี7เดือน แต่เค้ายังโกรธเราอยู่เลย 
-'อันนี้เป็นรูป จขกท.กับแฟน TT คิดถึงมากจริงๆ วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปี 7 เดือน
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google