หลงเดินทางผิด.. 18+

บางคนอาจจะเคยเห็นดิสเราผ่านตามาบ้างแล้ว เราตั้งกระทู้นี้มาไว้เป็นอุทาหรณ์นะเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเราจริงๆอย่าว่าอย่าด่าเราเลยนะ เราอยากให้เรื่องของเราเตือนใจทุกคน.. เราเป็นลูกสาวคนเดียวพ่อกับแม่เราแยกทางกัน เราอยู่กับพ่อเรามีเพื่อนหลายคน หลายแบบเด็กเรียนก็มี เกเรก็มี ส่วนมากเราจะอยู่กับเพื่อนที่เกเรมากกว่าเพราะเราไม่ใช่คนดีเริศ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันมานี้...
เราเป็นคนกินเหล้าสูบบุหรี่ ครั้งแรกที่เราลองกินเหล้าพี่ที่รู้จักกันหลอกให้กิน นั่นคือการกินเหล้าครั้งอรกของเรา ครั้งแรกที่ลองสูบบุหรี่ เมื่อก่อนเราไม่ชอบคนสูบบุหรี่เลยเพื่อนเราเคยสูบแต่เราขอให้เลิกมันก็เลิก คือมันไม่ได้ติดทีเราลองคือพวกพี่ๆอีกแหละ บอกให้ลองดูเราเป็นคนที่ใจๆอยู่แล้วท้าเราเราก็จัดให้ ตอนนั้นไม่คิดอะไรคิดว่าแค่ลอง สูบครั้งแรกสำลักควัน ทรมานมาก น้ำตาไหล ใครคิดจะลองอย่าเลยเชื่อเรามันไม่ดี ตอนนั้นไม่คิดอะไรเลยจริงๆไม่คิดว่าจะติดจนวันหนึ่งเราเครียดเรนถึงกับไปซื้อบุหรี่มาสูบเริ่มจากสูบอาทิตย์ละไม่กี่ตัวจนตอนนี้เราสูบทุกวันเวลาเราเครียดเราต้องใช้มันตลอด เราติดจนเลิกไม่ได้แล้ว นี่คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่างในทางสายนี้...
เราเคยคิดอยากลองยา แต่ตอนนั้นเรายังลังเลกลัวก็
กลัวแล้วก็ไม่รู้จักใครในสายนี้ด้วยเราเลยหยุดความคิดนี้ไป...
จนวันหนึ่ง เราก็ไม่คิดว่ามันจะมาถึงจริงๆเราไปนั่งเล่นบ้านพี่พวกพี่ๆเสพให้เราเห็นต่อหน้าเลยเราเห็นทุกอย่างเราจำได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ยังไม่คิดจะลองเรานั่งดูเฉยๆไม่คิดไม่รู้มาก่อนเลยว่าแค่ควันที่เราดมเข้าไปมันจะมีผลข้างเคียงกับคนเสพทุกอย่าง เราไม่กินข้าวเลยสองวันไม่มีอาการหิวเลย สูบบุหรี่จัดมาก นี่คืออาการของคนเสพยาแต่ที่เราโดนเรียกว่าควันหลง เราไม่ได้อะไรมากตอนแรกไม่เชื่อว่าจะเกี่ยว แต่หลังจากนั้นอยู่ดีๆเรามีอาการอยากลองมากอยากลองจนจะคลั่ง เราให้พี่หามาให้แต่พี่หาไม่ได้ ความรู้สึกตอนนั้นเมื่อจะขาดใจตายจริงๆ แล้ววันที่คิดไม่ถึงมันก็ไม่ถึงเราไปเอายากับพี่อนตอนนี้เรารู้แหล่งละ พอได้มาก็มาเสพกันที่ห้องเราพี่บอกให้เราลอกฝอยเราก็ทำ บอกให้เราพันหลอดเราก็ทำ คือทั้งหมดเราจำมาหมดทำเป็นเกือบทุกอย่างวินาทีที่เอายาวางบนฝอย จุดไฟแช็ก เราใจเต้นแรงมากตื่นเต้นมาคิดแค่ว่าอยากลองอยากรู้มันเป็นยังไงแล้วเลิก เราเสพไปเต็มอะ อาการมันไม่เหมือนคนเมารู้เรื่องทุกอย่างแต่มันจะรู้สึกเหมือนแรงไม่มี เสพเสร็จเราอ้วกเลยร่างกายเรารับไม่ไหวเพราะครั้งแรก ยืนไม่ได้หน้ามืด นั่งก็ยังเซ ถามว่าเป็นยังไงมันแบบมีความสุขบอกถามว่าเป็นยังไงมันแบบมีความสุขบอกไม่ถูก มันโล่งอะ แต่อาการหลังจากนั้นแย่มาก เราไม่นอนเลยนอนไม่หลับพยายามแล้ว ข้าวไม่กิน อยู่ดีดีก็กลัว คิดมาก ร้องไห้ ล่าสุดเมื่อกี้เป็นลมล้มหัวฝาดพื้นคิ้วแตกอีกอย่างคือเรารู้สึกอยากมากติดใจ หยุดไม่ได้เรารู้สึกแบบนี้จริงๆเราคุยกับแม่ แม่ขอให้เราหยุด คุยกับเพื่อน เพื่อนขอให้เราเลิกลองแล้วก็พอ ตอนนั้นเราไม่สนใจใครทั้งนั้นเราไม่เอาอะไรแล้วไม่สนใจคำพูดใคร ในใจรู้ว่านี่เราก้าวพลาดมาขาเราไม่เคยคิดว่าจะมีครั้งที่สองสาม แต่มันห้ามใจไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันไม่ดีไม่ได้ช่วยอะไรเลย หันหลังกลับตอนนี้ก็ยังทันเราพยายามทำทุกอย่างไม่สนใจไม่คิดถึงมัน เราต้องทำได้อะ
ตอนนี้ที่เราต้องการมากที่สุดคือคนที่เข้าใจเราอะ เข้าใจว่าเราแค่พลาดเข้ามาแต่เราหันหลังให้มันแล้วเรารู้ว่าเรื่องพวกนี้สังคมไม่ยอมรับเลย เราเลยเอาเรื่องของเรามาเตือนใจทุกคนอย่าทำเลยอย่าคิดเลยอย่าอยากลองอยากรู้เลย แค่คิดก็ผิดมากแล้วเราไม่อยากให้ทุกคนเจออะไรแบบเราถ้ามันพลาดขึ้นมาทุกอย่างหมายถึงชีวิต..