มาอ่านนิยายกัน >///<
17 เม.ย. 58 15:30 น. /
ดู 912 ครั้ง /
5 ความเห็น /
0 ชอบจัง
/
แชร์
เพิ่งแต่งนิยายไปได้นิดนึง อยากลองดูหลังจากอ่านมาเยอะมาก 5555
ใครเป็นสมาชิก ช่วยเม้น ให้กำลังใจด้วยนะ
ฉันคิดเสมอมาตลอดเลยว่า ชาตินี้ฉันคงไม่มีแฟนเหมือนคนอื่นเค้าแน่ๆ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะฉันเรื่องมาก มากๆไงล่ะ ฉันต้องการผู้ชาย หน้าตาดี ไม่ต้องดีมากก็ได้แค่อย่าหล่อน้อยกว่า Robert John Downey, Jr. ก็พอ ความสูงนี่ขอเกิน 180 นะ เพราะฉันสูง 175 และฉันต้องการใส่ส้นสูงด้วย ขืนเดินกับผู้ชายตัวเตี้ย ฉันก็อายแย่น่ะสิ่ -__- และที่สำคัญฉันไม่ชอบผู้ชายโง่ และสำคัญมากๆข้อสุดท้ายเลยคือ ขอคนที่ใช้ชีวิตร่วมกันแล้วจะไม่เกาะฉันกินก็พอ
ฉันขอมากไปไหมนะ? ใช่ ฉันว่าฉันขอมากไป ดังนั้นตลอดเวลา 19 ปีที่ผ่านมา ฉันเลยยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน เฮ้อออออ
แต่เดี๋ยวก่อน ที่เห็นฉันขอมากไปแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันจะเป็นพวกเด็กหน้าตาบ้านๆฝันถึงเจ้าชายนะยะ
งั้นฉันขอแนะนำตัวเลยละกัน ฉันชื่อ มิแรนด้า อัศวไพบูลย์วงศ์ ลูกสาวคนเล็กของเจ้าของห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดของเมืองไทย พ่อฉันเป็นคนไทย ส่วนแม่ฉันเป็นคนอเมริกา ฉันจึงมีชื่อและนามสกุลที่ดูขัดๆกัน หนัก 49 สูง 175 ฉันมีอาชีพเป็นนักเรียนที่ทำงานพาร์ทไทม์เป็นนางแบบ
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมที่โรงเรียน St.Lawrence และเป็นวันแรกของฉันเหมือนกัน ฉันเพิ่งบินกลับมาจากอเมริกา หลังใช้ชีวิตที่นู่นตั้งแต่เกิด แต่อยู่ดีๆ คุณพ่อฉันก็รู้สึกอยากให้ครอบครัวเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในรอบหลายปี จึงเรียกลูกทุกคนกลับมาเมืองไทย แต่พ่อไม่รู้เลยว่ามันทำให้ฉันจะตาย อากาศบ้าอะไรร้อนขนาดนี้เนี่ย -___-
"โอ้ยย" เสียงร้องจากความเจ็บปวดหลังจากมีของแข็งกระทบหัวฉัน
" เฮ้ย โทษทีนะ เอ๊ะ O_o เธอใช่ลูกสาวเจ้าของห้างดิเอมไพร์หรือเปล่าอ่ะ "
"ถ้าใช่แล้วจะทำไมยะ"
"ก็เห็นเค้าลือกันว่าโคตรสวยโคตรน่ารัก สมคำร่ำลือจริงๆด้วย" หมอนั่นมองฉันด้วยสายตาฝันกลางวันสุดๆ นี่ฉันต้องมาอยู่โรงเรียนรวมกับคนพวกนี้หรอ บ้าชะมัดเลย
"นี่นาย!! นายต้องขอโทษฉันที่ปาอีลูกส้มๆนี่มาโดนหัวฉันนะ ไม่ใช่มายืนลวนลามด้วยสายตาและคำพูดแบบนี้"
"ครับๆ ขอโทษครับ "
พอฉันได้ยินคำขอโทษ ฉันก็เดินหนีทันที ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับหมอนี่เต็มที น่ารำคาญสุดๆเลย
ฉันเดินตรงไปยังโรงอาหารด้วยความหิว ฉันกินข้าวเช้ามาแล้วนะแต่ฉันเป็นพวกกินจุน่ะ ขอหาอะไรยัดลงท้องหน่อยละกัน
ระหว่างที่ฉันยืนซื้อขนมปังอยู่ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาสะกิดฉัน
" เธอเป็นเด็กใหม่หรอ? *O* "
" ใช่ ทำไมหรอ "
" อ่อ เปล่า ฉันแค่จะมาทำความรู้จักน่ะ ฉันชื่อ ลูกแพรนะ เรียกฉันว่าแพร อย่างเดียวก็ได้ >//< "
ยัยลูกแพร เด็กผู้หญิงตากลมโตสูงประมาณ 170 ยืนยิ้มให้ฉันอย่างจริงใจ ยัยนี่อาจจะเป็นเพื่อนกับฉันได้
" ฉันชื่อ มิแรนด้า เพิ่งย้ายมาจากอเมริกา "
" ชื่อเธอเพราะจัง เธออยู่ห้องไหนปีไหนหรอ?? "
" ปี 4 ห้อง B "
" จริงหรออออ ห้องเดียวกันเลย เธอมาเป็นเพื่อนฉันนะ ที่นั่งข้างๆฉันยังว่าง มานั่งด้วยกันนะ > <"
" อืม ก็ดีนะ "
"เธอนี่ดูเป็นคนพูดน้อยจังเลยนะ "
" ยังไม่ค่อยชินน่ะ "
แล้วฉันก็เดินคุยกับลูกแพรไปยังตึกเรียนเพื่อเรียนคาบแรก จะว่าไปยัยนี่ก็ไม่เลวนะ นิสัยน่าคบเลยล่ะ
เปิดเทอมวันแรกฉันได้เพื่อนมาหนึ่งคน อย่างน้อยๆ เปิดเทอมวันแรกก็ยังไม่แย่จนเกินไปล่ะมั้ง
- พักกลางวัน-
ฉันเดินไปกินข้าวกับลูกแพรที่โรงอาหาร โรงอาหารที่นี่เป็นอย่างเดียวที่ฉันประทับใจ เนื่องจากมันเป็นบุฟเฟ่ต์ที่มีเกรดเทียบเท่ากับพวกโรงแรมห้าดาวเลยล่ะ ของโปรดฉันทั้งนั้น >/////<
ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่นั้น ก็มีเสียงฮือฮาของทุกคนดังขึ้นแทบจะพร้อมๆกัน พอหันไปดูก็เห็นคน 5 คน เดินเข้ามา หน้าตาของพวกเค้าดึงดูดสายตาของเหล่านักเรียนได้ดีมากรวมถึงฉันและยัยลูกแพรด้วย กลายเป็นจุดสนใจตั้งแต่ก้าวเข้ามาในแคนทีนเลย
" นั่นกลุ่ม Demon มีสมาชิก 5 คน เป็นรุ่นพี่เราหนึ่งปี และอย่างที่เธอเห็น คือพวกเค้าหล่อกันมากๆ ฉันปลื้มสุดๆเลยล่ะ (≧∇≦) " เสียงของยัยลูกแพรที่กำลังอธิบายถึงพวกเค้าให้ฟัง
" ก็หล่อดี แต่ดูขี้เก๊กชะมัดเลย -__-"
ลองอัพดูก่อนตอนแรก 50% เผื่อไม่รุ่ง 555555
1
Love at 1st sight
Love at 1st sight
ฉันคิดเสมอมาตลอดเลยว่า ชาตินี้ฉันคงไม่มีแฟนเหมือนคนอื่นเค้าแน่ๆ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะฉันเรื่องมาก มากๆไงล่ะ ฉันต้องการผู้ชาย หน้าตาดี ไม่ต้องดีมากก็ได้แค่อย่าหล่อน้อยกว่า Robert John Downey, Jr. ก็พอ ความสูงนี่ขอเกิน 180 นะ เพราะฉันสูง 175 และฉันต้องการใส่ส้นสูงด้วย ขืนเดินกับผู้ชายตัวเตี้ย ฉันก็อายแย่น่ะสิ่ -__- และที่สำคัญฉันไม่ชอบผู้ชายโง่ และสำคัญมากๆข้อสุดท้ายเลยคือ ขอคนที่ใช้ชีวิตร่วมกันแล้วจะไม่เกาะฉันกินก็พอ
ฉันขอมากไปไหมนะ? ใช่ ฉันว่าฉันขอมากไป ดังนั้นตลอดเวลา 19 ปีที่ผ่านมา ฉันเลยยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน เฮ้อออออ
แต่เดี๋ยวก่อน ที่เห็นฉันขอมากไปแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันจะเป็นพวกเด็กหน้าตาบ้านๆฝันถึงเจ้าชายนะยะ
งั้นฉันขอแนะนำตัวเลยละกัน ฉันชื่อ มิแรนด้า อัศวไพบูลย์วงศ์ ลูกสาวคนเล็กของเจ้าของห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดของเมืองไทย พ่อฉันเป็นคนไทย ส่วนแม่ฉันเป็นคนอเมริกา ฉันจึงมีชื่อและนามสกุลที่ดูขัดๆกัน หนัก 49 สูง 175 ฉันมีอาชีพเป็นนักเรียนที่ทำงานพาร์ทไทม์เป็นนางแบบ
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมที่โรงเรียน St.Lawrence และเป็นวันแรกของฉันเหมือนกัน ฉันเพิ่งบินกลับมาจากอเมริกา หลังใช้ชีวิตที่นู่นตั้งแต่เกิด แต่อยู่ดีๆ คุณพ่อฉันก็รู้สึกอยากให้ครอบครัวเราอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันในรอบหลายปี จึงเรียกลูกทุกคนกลับมาเมืองไทย แต่พ่อไม่รู้เลยว่ามันทำให้ฉันจะตาย อากาศบ้าอะไรร้อนขนาดนี้เนี่ย -___-
"โอ้ยย" เสียงร้องจากความเจ็บปวดหลังจากมีของแข็งกระทบหัวฉัน
" เฮ้ย โทษทีนะ เอ๊ะ O_o เธอใช่ลูกสาวเจ้าของห้างดิเอมไพร์หรือเปล่าอ่ะ "
"ถ้าใช่แล้วจะทำไมยะ"
"ก็เห็นเค้าลือกันว่าโคตรสวยโคตรน่ารัก สมคำร่ำลือจริงๆด้วย" หมอนั่นมองฉันด้วยสายตาฝันกลางวันสุดๆ นี่ฉันต้องมาอยู่โรงเรียนรวมกับคนพวกนี้หรอ บ้าชะมัดเลย
"นี่นาย!! นายต้องขอโทษฉันที่ปาอีลูกส้มๆนี่มาโดนหัวฉันนะ ไม่ใช่มายืนลวนลามด้วยสายตาและคำพูดแบบนี้"
"ครับๆ ขอโทษครับ "
พอฉันได้ยินคำขอโทษ ฉันก็เดินหนีทันที ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับหมอนี่เต็มที น่ารำคาญสุดๆเลย
ฉันเดินตรงไปยังโรงอาหารด้วยความหิว ฉันกินข้าวเช้ามาแล้วนะแต่ฉันเป็นพวกกินจุน่ะ ขอหาอะไรยัดลงท้องหน่อยละกัน
ระหว่างที่ฉันยืนซื้อขนมปังอยู่ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาสะกิดฉัน
" เธอเป็นเด็กใหม่หรอ? *O* "
" ใช่ ทำไมหรอ "
" อ่อ เปล่า ฉันแค่จะมาทำความรู้จักน่ะ ฉันชื่อ ลูกแพรนะ เรียกฉันว่าแพร อย่างเดียวก็ได้ >//< "
ยัยลูกแพร เด็กผู้หญิงตากลมโตสูงประมาณ 170 ยืนยิ้มให้ฉันอย่างจริงใจ ยัยนี่อาจจะเป็นเพื่อนกับฉันได้
" ฉันชื่อ มิแรนด้า เพิ่งย้ายมาจากอเมริกา "
" ชื่อเธอเพราะจัง เธออยู่ห้องไหนปีไหนหรอ?? "
" ปี 4 ห้อง B "
" จริงหรออออ ห้องเดียวกันเลย เธอมาเป็นเพื่อนฉันนะ ที่นั่งข้างๆฉันยังว่าง มานั่งด้วยกันนะ > <"
" อืม ก็ดีนะ "
"เธอนี่ดูเป็นคนพูดน้อยจังเลยนะ "
" ยังไม่ค่อยชินน่ะ "
แล้วฉันก็เดินคุยกับลูกแพรไปยังตึกเรียนเพื่อเรียนคาบแรก จะว่าไปยัยนี่ก็ไม่เลวนะ นิสัยน่าคบเลยล่ะ
เปิดเทอมวันแรกฉันได้เพื่อนมาหนึ่งคน อย่างน้อยๆ เปิดเทอมวันแรกก็ยังไม่แย่จนเกินไปล่ะมั้ง
- พักกลางวัน-
ฉันเดินไปกินข้าวกับลูกแพรที่โรงอาหาร โรงอาหารที่นี่เป็นอย่างเดียวที่ฉันประทับใจ เนื่องจากมันเป็นบุฟเฟ่ต์ที่มีเกรดเทียบเท่ากับพวกโรงแรมห้าดาวเลยล่ะ ของโปรดฉันทั้งนั้น >/////<
ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่นั้น ก็มีเสียงฮือฮาของทุกคนดังขึ้นแทบจะพร้อมๆกัน พอหันไปดูก็เห็นคน 5 คน เดินเข้ามา หน้าตาของพวกเค้าดึงดูดสายตาของเหล่านักเรียนได้ดีมากรวมถึงฉันและยัยลูกแพรด้วย กลายเป็นจุดสนใจตั้งแต่ก้าวเข้ามาในแคนทีนเลย
" นั่นกลุ่ม Demon มีสมาชิก 5 คน เป็นรุ่นพี่เราหนึ่งปี และอย่างที่เธอเห็น คือพวกเค้าหล่อกันมากๆ ฉันปลื้มสุดๆเลยล่ะ (≧∇≦) " เสียงของยัยลูกแพรที่กำลังอธิบายถึงพวกเค้าให้ฟัง
" ก็หล่อดี แต่ดูขี้เก๊กชะมัดเลย -__-"
ลองอัพดูก่อนตอนแรก 50% เผื่อไม่รุ่ง 555555
เลขไอพี : ไม่แสดง
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
รออ่านต่อนะคะ>< เราว่าจขกท.บรรยายได้โอเคเลยนะ แต่เราอยากให้เพิ่มคำบรรยายฉากที่รร.เพิ่มอีกหน่อยอะ แบบว่าลักษณะโรงเรียนเป็นยังไง บรรยายบรรยากาศอะไรแบบนี้อะค่ะ แล้วก็อยากให้เพิ่มคำบรรยายช่วงบทสนทนาหน่อยนะคะ ถ้าเพิ่มนะ โหย จะดีงามมากเลยค่ะ! สู้ๆนะคะ เราเองก็แต่งนิยายเหมือนกัน ค่อยๆปรับเรื่อยๆก็จะแต่งได้ดีขึ้นเองค่ะ
ไอพี: ไม่แสดง
จะต้องเป็นสมาชิกจึงจะแสดงความคิดเห็นได้
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google