มนต์รักนมข้าวโพด ..

กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ มีเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังศึกษาอยู่ ปวช.3 ได้เข้าฝึกงานที่ สถานบริการของรัฐแห่งหนึ่ง นางผู้นั้นหน้าเห้มาก (ย้ำว่าหน้าเห้มาก ตามดิส)
ในทุกวัน ๆ จะมีขนมนมเนยมาเกยให้ทาน (สินน้ำใจเล็ก ๆ น้อยๆ เวลาเราทำงานให้)
ไม่ว่าจะเป็น ขนมปัง แซนวิส ข้าวเกรียบ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง บลาๆๆ
แต่ก็ไม่มีสิ่งไหนที่เทียบได้กับ น้ำนมข้าวโพดดดดด ~ เพราะรสชาติมันเหมือนกับน้ำนมข้าวโพดที่ชอบมาก ๆ ในตอนเด็ก นางผู้นั้นก็ได้แต่เฝ้ารอคอยการกลับมาของน้ำนมข้าวโพด จนได้รู้ว่าน้ำนมข้าวโพดมันจะมาขายในวันอังคาร และศุกร์ (ลิเกจริง)

--ในวันอังคารต่อมา--

เราก็นั่งทำงานอย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอน้ำนมข้าวโพดมาขายเหมือนหมารอเจ้านายอะนะ สักพักมีเสียงดังขึ้น

แกรก!
เสียงประตูสำนักงานดังขึ้น สายตาจับจ้องไปที่ประตู เห็นผู้ชายคนนึงถือกล่องโฟมสีขาว(ข้างในใส่นมข้าวโพดเอาไว้) แต่มองไม่เห็นหน้าเพราะสายตาสั้นและไม่ได้ใส่แว่น เค้าหยุดยืนนิ่งอยู่ที่ประตูพร้อมแหกปากว่า

"รับนมข้าวโพดไม๊ครับ นมข้าวโพดของเรา ทำสดใหม่ทุกวัน ผ่านการพาสต์เจอไรซ์มาสามารถอยู่แบบไม่ต้องแช่ตู้เย็นได้ 7 ชั่วโมง แต่ถ้าแช่ตู้เย็นจะอยู่ได้นาน 14 วัน ราคาเพียงขวดละ 20 บาทครับ ^^" แม่ม.. คนขายพูดอย่างรัวเหมือนว่ากุท่องมานะ กุท่องมา

ส่วนสายตาจับจ้องไปที่พวกพี่ ๆ ในห้องสำนักงานเหมือนมองหาเหยื่อ =  =, เขาผู้นั้นเดินไปยังจุดเป้าหมาย แบบไม่คิดจะหันมาถามกุเล้ยยยยยย ว่าจะเอาไหม? ทั้งๆที่**เราก็พยายามมองซ้ายมองขวาว่ามันจะมาขายเราไม๊ (เห็นหัวกุป่ะเนี่ย ?) สุดท้ายพอมันเดินรอบสำนักงาน ถาม**ทุกคน แต่ไม่ถามเรา (ฮะ?!)
**เราเป็นคนที่ชอบพูดจาทำร้ายคนทางอ้อมก็พูดกับเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ ว่า
"แม่ม.. กุอยาก**นมข้าวโพดนะเว่ย สงสัยเห็นเราเป็นเด็กฝึกงานเลยไม่เอามาขาย กุมีเงินนะเว่ยกุมีเงิน!" (ไม่รู้ว่าได้ยินรึเปล่าแต่จงใจให้ได้ยิน) แล้วชายผู้นั้นก็เดินออกจากสำนักงานไป(สงสัยจะไม่ได้ยิน
=  =,)

--วันศุกร์ต่อมา--

เรานั่งทำงานอยู่ที่เดิม(โต๊ะแรกเลย เปิดประตูมาต้องเจอ) ทำงานชิว ๆ ไม่รอมันละ **นมข้าวโพดนั่นน่ะ เซ็ง~

แกรก! (เสียงประตูเปิด เห็นหน้ามันลาง ๆ แต่เห็นถังใส่นมข้าวโพดชัด **เราพยายามเก๊กหน้าเข้ม ทำอารมณ์ให้ขุ่นมัวเต็มที่เพราะเรื่องครั้งที่แล้ว)

"รับนมข้าวโพดไม๊คร้าบบบบ (มันก็พูดเสต็ปเดิมอ่ะแหละขี้เกียจพิมพ์)"
แล้วมันก็ทำเหมือนเดิมคือเดินไปถามรอบ ๆ แล้วเดินผ่านเราไปโดยไม่ถาม ด้วยความที่เราอยากกินนมข้าวโพดมาก ตัดสินใจในวินาทีสุดท้าย ในขณะที่อีตานั่นกำลังจะเดินออก..

"พี่คะ! ขายนมข้าวโพดยังไงคะ!" เราลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วพูดเสียงดัง(เกือบตะโกน 55)
พี่เค้าหันมายิ้มให้ แล้วพูดตามเสต็ปด้านบนเป๊ะ (แม่ม.. ท่องมา)
เราก็เลยบอกว่า "ขวดละยี่สิบ งั้นเอามาสองขวดละกันนะ ^^"
(ขณะที่กำลังหยิบแบงค์ห้าสิบ)
"สามขวดห้าสิบเอาไม๊คับ ?" (เมิงกะจะเอาทุกเม็ดเลยสินะ ชิ! นิสัยพ่ิอค้า =  =,)
"เอาก็ได้ค่ะ.." (ไม่ได้คล้อยนะ แต่แบบเราชอบนมข้าวโพดจริง ๆ)

--วันอังคารต่อมา--

นั่งทำงานด้วยอารมณ์มาคุ ใส่แว่นหนา ๆ (สายตาสั้น ปกติไม่ค่อยใส่ ใส่เฉพาะเวลาที่ใช้สายตามาก) เพราะว่าตอนนั้นโดนคำติมาเยอะแล้วทำงานเฟลหลายรอบ ด้วยนิสัยที่ชอบความสำเร็จและย้ำคิดย้ำทำเลยนั่งทำงานด้วยสีหน้าเครียด(ขนาดเพื่อนแหย่ยังด่าจนเงิบ)

แกรก! (มาพอดีเลย กุต้องการนมข้าวโพดดดดดด.. (ลากเสียงให้เหมือนผีด้วย))

^V^ << หน้าตาพี่เค้าตอนเข้ามา

- * - << อารมณ์เราก่อนที่พี่เค้าจะเข้ามา

"รับนมข้าวโพดไม๊คร้าบ (เสต็ปเดิม)"
พี่เขาทำท่าจะเดินผ่านเรา แต่สงสัยเห็นบรรยากาศมาคุที่อยู่ด้านหน้าเลยหันมาถามเรา(เหมือนกับหมุนตัวมาถาม)
"เอาน้ำข้าวโพดไม๊คับวันนี้น่ะ ^^" เสียงสดซ้าย สดใส..
"สามขวดค่ะ.." เสียงเราตอนนั้นแบบปรับอารมณ์ให้คุยในเวอร์ชั่นปกติไม่ได้ เสียงเลยออกแนวดุ ๆ แต่ก็อย่างว่าจะขายของเจือกถามกุจากทางด้านหลังอีก เราเลยหมุนเก้าอี้(เก้าอี้หมุน ๆ ตามสำนักงานไง)เพื่อเอาเงินไปจ่ายพี่เค้าจะได้ไม่ต้องลุก

มันเป็นเวลาเพียงแปปเดียว แต่ได้มองเห็นหน้าเค้า
แม่มเอ้ย! น่ารักเชรี่ย ตัวเล็ก(ตัวเตี้ยๆไม่ค่อยล่ำหุ่นเกย์ ๆ) เสียงน่ารัก เสป็คอะ.. ผิวขาว ไว้เครานิดนึง โอ้ยยยยยยยยย ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

"นมข้าวโพดถ้าไม่แช่อยู่ 7 ชั่วโมง แต่ถ้าแช่ตู้เย็นอยู่ได้ 14 วันนะ ^^" พี่เขายื่นถุงนมข้าวโพดมาให้สามขวด เสียงน่ารักๆของเค้าทำหัวใจเราเบิกบาน~

"ค่ะพี่ อ่ะนี่ค่ะ 50 บาท *O*"
พี่เขารับเงินไปแล้วยิ้มให้ แล้วก็ไปขายคนอื่นต่อ.. เราก็จ้องพี่เค้าจนพี่เค้าออกไปสำนักงาน

ในสมองเอาแต่รันคำถามมากมาย เค้าชื่ออะไร มีแฟนรึยัง เรียนที่ไหน เรียนจบรึยัง อายุเท่าไหร่ โอ้ยยยยยยยยย เวลาฉันชอบใครฉันชอบบ้าแบบนี้จัง

ในขณะกินนมข้าวโพดขวดที่สามใกล้หมด(ฟินจัดล่อซะเยอะ) พลิกขวดเปล่าเล่น ๆ ข้าง ๆ ขวดมีสติ๊กเกอร์ร้านกับเบอร์โทร.ติดอยู่ แปะประมาณโทร.ไปสั่งแล้วจะไปส่งให้ถึงที่อะไรประมาณนี้ เราคิดในใจนะว่า.. ถ้าสั่งไปแล้วเลือกคนส่งด้วยได้ป่ะ แต่ไม่กล้าทำหรอก 55555

พอพักเที่ยงเราก็เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนแต่ละคนนี่นะ แทนที่จะให้กำลังใจกันมั่ง พูดนู่นนี่ที่ฟังแล้วสบายใจนะ แต่ไม่มีอะ มีแต่กดให้จมดิน ประมาณว่า้เมิงแน่ใจหรอว่าพี่เค้าไม่ใช่เกย์(สัด!) หน้าตาอย่างเมิงคิดว่าจะจีบเค้าติดหรอ (=O='') ดูแต่ละคอมเม้นท์ แต่พูดไปพูดมามันก็ไม่สามารถเปลี่ยนความตั้งใจอันแท้จริงของฉันได้หรอก เราก็เลยตอบไปส่งๆว่า
"แก.. เรื่องแบบนี้มันเวรกรรมนะเว่ย ถ้าสมมุติเราไปแอบชอบคนที่มีเจ้าของแล้วอะ ถ้าสมมุติวันนึงเรามีแฟน แล้วมีคนมาแอบชอบแฟนเราอะ เราก็ไม่ชอบใช่ป่ะ เพราะฉะนั้นเค้าก็ต้องการจะรู้ไง ว่าพี่เค้ามีแฟนรึยัง จะได้รู้ว่าควรแอบรักหรือควรตัดใจดี.."
หึหึ กุนี่เลวชะมัดอ้างเวรอ้างกรรม ถ้าสมมุติว่าฉันรู้จริง ๆ ว่าพี่เค้าโสด ฉันก็ไม่ยอมรามือหลอกนะยะหล่อน!

จนสุดท้ายพวกมันก็ยอมแพ้ ส่วนฉันก็ลั้ลลาอารมณ์ดี ทุกวันอังคารและวันศุกร์จะคอยซื้อนมข้าวโพดทีละ 3 ขวด เพื่อให้เค้าจำเราได้แม่น (จะจีบพ่อค้าต้องลงทุน!)
ไม่ว่าอารมณ์จะบูดจะบึ้งแค่ไหนพ่อพี่เค้ามาต้องปรับอารมณ์ให้ได้จะได้ส่งยิ้มน่ารัก ๆ ให้พี่เค้าได้

พยายามทำตัวกดดันตัวเองอย่างการฟังเพลงประเภทเชียร์ให้ไปบอกรัก อย่าง ปอดแหก  หมดเวลาแอบรัก Call me maybe อะไรเช่นนั้นไป

--วันอังคารสัปดาห์ที่แล้ว--
สุดท้ายแล้วความกดดันจากเพลงก็ส่งผลขึ้นมาแล้ว ด้วยความที่อยากรู้ชื่อพี่เค้า กะว่าจะหลอกถามตอนซื้อนมข้าวโพดแต่..

"วันนี้เอากี่ขวด ? ^^" น้ำเสียงเริ่มเป็นกันเอง
"เอาสามขวดค่ะพี่ ^^" พี่เค้าก็จัดการอย่างรวดเร็ว ไม่มีเวลาถามเลย T^T
เราเลยใช้แผนขั้น 2 ควักแบงค์ร้อยให้ (ต่อเวลาอีกนิดนึง)
"พี่คะ ?"ได้โอกาสละ
"ครับ ?" เอ้ากุ.. เจือกไปสบตาเค้าอีก สตันไปห้าวิ
"แบกนมข้าวโพดแบบนี้ กล้ามโตแย่" T^T
"ไม่หรอกคับ พี่ชินแล้ว~ ^^"ม่ายน้าาาา มันไม่น่าจะใช่คำถามนี้~~~

หลังจากนั้นพี่เค้าก็ไปขายพวกพี่ ๆ ต่อ เราเลยเรียกแผนสามมา คือโทร.เรียกเพื่อนมาถามให้แต่เพื่อนดันมาไม่ทันตอนพี่เค้าออกไป เราเลยตัดใจ..
แต่สวรรค์เหมือนเป็นใจ เราเห็นพี่เค้าแว่บๆว่าอยู่ชั้น2 (เราอยู่ชั้น3 แต่โรงอาหารอยู่ชั้น1)
โทร.หาเพื่อนอีกคนที่กำลังเดินลงมากินข้าวว่าให้ไปถามชื่อพี่เค้าให้หน่อย
สรุปแล้วว่า..

"ไงกัส.. ได้ป่ะเมิง ?"เพื่อนชื่อกัส คล้ายๆตุ๊ดแต่ไม่ใช่
"เออ.. ดีนะที่กุเห็นพี่เค้าก่อน พี่เค้าชื่อกอล์ฟเว่ย"
อร๊ายยยยยย~ พี่กอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

--อังคารที่ผ่านมา--
เราก็บ้าไปได้เกือบสัปดาห์อะมั้ง ความแมน ความกล้า ความห้าว มันกดดันให้กระผมต้องทำอะไรซักอย่าง.. เรากะเวลาที่พี่เขาจะมาขายนมข้าวโพด แล้วกะว่าจะถามพี่เขาข้างนอกสำนักงาน แต่ทุกๆอย่าง มันดูเป็นใจไปหมด.. เพราะดันมีงานที่ต้องใช้พื้นที่พอดี(โต๊ะทำงานเล็ก) เลยออกไปทำข้างนอก ข้างนอกสำนักงานจะมีที่นั่งที่ทำด้วยหินอ่อนยาวจนสุดสำนักงาน เรานั่งกับพื้น มือก็ทำงาน หน้าก็ยิ้ม เหมือนคนบ้าเป็นบ้าอย่างนั้นจน จนกระทั่งพี่เค้ามา =  =,,
"อ้าว.. มาทำอะไรข้างนอกอะ" พี่เค้าถามด้วยล่ะ 555
"อ๋อ.. ในห้องมันไม่มีพื้นที่ทำงานอะค่ะ แหะๆ" เขินโคตร >///<
"วันนี้เอากี่ขวด สามขวดเปล่า ? ^^"พี่เค้าพูดแล้วก็ยิ้ม
"ค่ะ สามขวด ^///^"พี่เค้าก็จับ ๆ ขวดนมใส่ถุง **เราก็รวบรวมความกล้าเต็มที่
"พี่คะ?!"เสียงดัง 555
"คับ ?"เหมือนพี่เค้าตกใจ เค้าหยุดทำทุกอย่างแล้วมองหน้าเรา
"พี่มีแฟนรึยังคะ คือเพื่อนให้มาถามอะค่ะ" อินี่ช่างกล้า 5555
"พี่ไม่มีเวลามีแฟนหรอกครับ"คำตอบแบบนี้รู้สึกว่าจะหาได้ทั่วไปจากผู้ชายเจ้าชู้อ่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ หนูพอใจกับคำตอบ >///<
"แล้วพี่อายุเท่าไหร่คะ ?"
"23 คับ พี่เพิ่งจบ" อื้ือหือ เสป็คกุทั้งนั้นนนนน~
"เดี๋ยวหนูไปเอาเงินมาจ่ายให้นะคะ วางนมข้าวโพดไว้ตรงนี้แหละค่ะ"เราวิ่งเข้าไปเอาเงินในห้อง เหมือนจะได้ยินประมาณว่าเข้าไปจ่ายข้างในก็ได้อะไรประมาณนี้ แต่เราเข้ามาแล้วไง ไม่ทัน 5555
พอเราเข้ามา พี่เค้าก็เข้าตาม ยังจะอุตส่าห์ถือขวดนมข้าวโพดตามเข้ามาอีก (โถ.. พ่อคุณเอ้ย น่ารักจริ๊งงง~) หลังจากนั้นก็ถูกใช้ไปถ่ายเอกสารที่ชั้น 5 เราก็ไปถ่ายเอกสารด้วยความเบิกบานใจ ขากลับก็เดินลงมาชั้น 3 แล้วเห็นพี่เค้ากำลังลงลิฟท์พอดี ในใจก็แบ่งออกเป็นสองส่วนอะนะ คือจะถามต่อหรือจะไม่ถาม แต่ยังไม่ทันจะให้สมองตัดสินใจ หัวใจส่วนหนึ่งก็สั่งให้วิ่งตามพี่เค้าเข้าไปในลิฟท์ ลิฟท์กำลังจะปิดแล้วววว~

"พี่คะ ๆ รอหนูก่อนหนูมีเรื่องจะถาม"พี่เค้าก็กดลิฟท์ให้ เราก็เข้าไปในลิฟท์กับพี่เค้า
"มีอะไรจะถามหรอ ? ^^"พี่เค้าถามแบบยิ้ม ๆ
"พี่ชอบผู้หญิงแบบไหนคะ ?"พี่เค้าทำสีหน้าครุ่นคิดแปปนึง
"พี่ชอบผู้หญิงน่ารัก"แสรดดดดดดดดด.. ไม่ใช่กุเลย T^T
สตันไป5วิ "แค่นั้นหรอคะ"
"พี่ชอบผู้หญิงที่คุยกันรู้เรื่องแล้วก็มีความเป็นผู้ใหญ่"
ติ๊ง~ ถึงชั้น1 ลิฟท์เปิด พี่เค้าออกไปพร้อมกับหัวใจเค้าด้วย ยับเยินหมดเลยเฮ่อ.. เรากดลิฟท์ขึ้นไปชั้น 3 ขอบอกตามตรงว่าทรุดลงกับพื้นลิฟท์เลย พยายามฝืนยิ้มเต็มที่แต่ก็ยิ้มได้แค่ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น คือเราเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างห้าว เราจะแต่งตัวตามลักษณะของทรงผมที่ตัด อย่างตอนนี้ซอยผมซะแม่มเหมือนทอม จะเอาความน่ารักมาจากตรงไหนอะ มันเป็นอะไรที่ไม่มีความโดนใจในแวบแรกที่เห็นเลย เราคิดว่าเราจะตัดใจ แต่มันตัดใจไม่ได้อะ เหมือนมันถลำลึกไปถึงขนาดนั้นแล้วจะยอมปล่อยไปได้ไง~ จะเปลี่ยนตัวเองก็ขอบอกว่ายากมากเพราะแต่งหน้าไม่เป็น แบบไม่เป็นจริง ๆ แล้วนี่ก็อาจจะเป็นตอนจบของมนต์รักนมข้าวโพดก็ได้ T^T
เราควรจะขอบคุณอะไรก่อนดีล่ะ ควรจะขอบคุณพ่อแม่ที่ทำให้เราเกิดมาเจอเค้า ขอบคุณความตั้งใจดีที่เรียนมาจนปี3 ขอบคุณแฟนเก่าที่ทิ้งกันไม่งั้นคงจะไม่สนใจพี่เค้าหรอก แล้วก็ขอบคุณพี่ที่ฝึกงานที่เอานมข้าวโพดที่พาพี่กอล์ฟมาเจอกับเรา ถึงแม้ว่ามันจะไม่สมหวัง แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วนี่เนอะ อันสุดท้ายขอบคุณบุคคลที่สามารถอ่านเรื่องราวของเราได้จบ เพราะแม่มโคตรยาว ขอบคุณค่ะ แล้วขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง.. ไม่เชื่อเดี๋ยวจะมาแปะเฟส 55