[ช่วยหน่อยค่ะ] ความร่ำรวยของคำในภาษาไทย
ปล.พี่เว็บอบ่าเพิ่งลบนะ หนูไปตั้งในบอร์ดการศึกษาแล้วแต่ไม่มีคนตอบ
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
ความร่ำรวยของภาษาไทย
คงเป็นภาษาที่มีคุณค่าละมั้งคะ เป็นภาษาที่สวยงามและมีการพัฒนาภาษาอย่างต่อเนื่อง
เราคิดว่า ภาษาไทยมันรวยตรงที่ ในหนึ่งคำจะมีคำที่เหมือนกันเยอะมากกกก
คำที่พลิกแพลงเอา แต่มีความหมายเหมือนกัน เช่น อยุธยา เป็น อยุธเยศ ประมาณนี้ 
มีความหมายหนึ่งความหมาย แต่มีหลายคำมาก
คนไหนใช้คำฟุ่มเฟือยมากทั้งๆ ที่บางครั้งก็ไม่จำเป็น
แต่! บางครั้งความร่ำรวยของคำในภาษาไทยก็ทำให้งานเขียนมีความสวยงาม 
เห็นด้วยกับความเห็นสองนะ
ความร่ำรวยทางภาษาไทย คือมีคำที่หลากหลายแต่ความหมายเหมือนกัน
เช่น อ้วน - จ่ำม้ำ - อวบ - อ้วนพี อะไรแบบนี้
แล้วก็มีคุณค่าในด้านวรรณศิลป์ ในการสรรสร้างคำใหม่ๆ ให้เกิดความไพเราะในกลอนได้
เช่น ป่า - ไพร - พนาวัลย์ - ไพรสัณฑ์ - วลา
ดอกไม้- บุปผา ผกา
เป็นต้น
ทำไมกวีเลือกที่จะใช้คำที่ทำให้โคลงฉันท์กาพย์กลอน ไพเราะขึ้นได้ค่ะ
ผิดตรงไหนขออภัยค่ะ
ร่ำรวยคือมีคำเยอะมาก เช่น คำไวพจน์ มีความหมายเดียวกัน แต่คำมีเป็นสิบ เช่น ฟ้า นภา คัคนานต์ ฯลฯ
และก็คำอุทานเสริมบทแบบว่า ไปวัดไปวา อาบน้ำอาบท่า มีความหมายเดียว แต่เพิ่มคำให้มีดูสวยงาม
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google