RIPน้องหมาแสนรักT______T
25 มี.ค. 56 16:46 น. /
ดู 1,030 ครั้ง /
6 ความเห็น /
0 ชอบจัง
/
แชร์
สวัสดีฮี่ฮี่เราชื่ออะไรไม่บอกละกันนะ 
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องมีอยู่ว่า น้องหมาเราตายแล้วฮือ 
ตายนานแล้วแหละแต่ว่าเรายังลืมมันไม่ได้เลยแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานซักแค่ไหน 
เกริ่นเรื่องความรักระหว่างเรากับมันก่อนละกันนะ
ตอนแรกเอามันมาน่ารักมากกกรู้สึกถูกชะตากันปิ้งปิ้ง
และหลังจากนั้นแม่ก็เอาหมามาให้เลี้ยงเรื่อยๆ คือแม่ชอบหมามาก 
แต่ตัวที่เอามาทีหลังก็ไม่มีตัวไหนดีเท่าตัวนี้ละอะ ตัวนี้คือเชื่อฟังมากรู้เรื่อง รักกันมาก 
เวลาเราโดนแม่ดีแม่ดุเราเป็นคนคิดมากไง ร้องไห้เลย มันก็จะเดินมานอนข้างๆเอาคางมาเกยที่ตักละมองเรา วันไหนทำงานดึกๆ เป็นคนกลัวผี ก็จะเอามันมานั่งข้างๆ บางทีเอามารองเท้า ขนนุ่มดี (เลว555555555) ตอนกลับจากรร.มันก็วิ่งมารับหน้าบ้าน ตอนมีไรกินก็มานั่งกินด้วยกัน วันเกิดก็นั่งเป่าเค้กกะมันนี่แหละ55555 วันที่ขึ้นมัธยมวันแรกก็เอามันมานั่งข้างๆตอนกินข้าวเช้า ถ่ายรูปด้วยกัน เวลานอนเล่นชอบเอามันมากอด มันก็จะถอนหายใจใส่ 
เวลามีเรื่องไม่สบายใจก็เล้าให้มันฟัง ถึงหมามันจะฟังไม่รู้เรื่องแต่มันก็ไม่เคยเอาไปเล่าต่อต่อให้คนอื่นฟัง จขกท.เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนไง หมาตัวนี้ก็เหมือนเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเลยอะ รักกันมากกกกก
..วันไหนไม่รู้ปลายๆมีนา ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพอดีเราก็มีเรียนพิเศษที่สยาม บ้านเราอยู่ไกลเดินทางลำบาก(แต่ก็ยังจะไปถึงสยาม) แม่ก็เลยให้ไปนอนบ้านป้าซึ่งเดินทางสะดวกกว่า วันนั้นเป็นวันอังคารตอนเช้า ยังเก็บเสื้อผ้าเตรียมไปบ้านป้าไม่เสร็จเลยละพ่อรีบออกจากบ้านมากเราก็รีบวิ่งเก็บผ้าที่ราวตากผ้ายั.ดใส่กระเป๋าละโดดขึ้นรถไป โบกมือบ้ายบายน้องหมาที่นอนอยู่บนโต้ะหน้าบ้าน (เออลืมบอกหมาเราชื่อเบอร์รี่นะ ตัวสีดำ 
) ก็ตะโกนว่าบ้ายบายนะเบอร์รี่ ก่อนเราออกจากบ้านมันชอบมานอนนิ่งๆบนโต๊ะหน้าบ้านเงียบๆปกติ ตอนนั้นที่โบกมือบ้ายบายมันก็มองตาม ปกติถ้าไม่รีบเราจะกอดมันเล่นกับมันก่อนออกจากบ้าน วันนั้นก็ผ่านไปด้วยดี
พอถึงวันศุกร์มั้งหรือเสาร์ก็ไม่รู้ ไปเที่ยวงานหนังสือกับเพื่อน ละกะว่าตอนเย็นก็กลับไปนอนบ้านตัวเอง ในใจคิดถึงเบอร์รี่มากกลับบ้านไปจะกอดเล่นทั้งวันเยย ตอนเย็นๆก็ขึ้นบีทีเอสกลับกะเพื่อน ตอนลงจากบีทีเอสแม่โทรมาบอกว่า เนี่ยเบอร์รี่มันไม่สบายเมื่อเช้าแม่ให้กินกระดูกหมูไป ทั้งวันมันก็เดินแบบเหนื่อยๆลิ้นห้อยทั้งวัน นึกว่ามันร้อนเลยเอามานอนตากพัดลม(ก็นะประเทศไทยมันร้อน ) แม่พึ่งเห็นมันกระดูกติดคอเดี๋ยวจะพาไปหาหมอ เราก็แบบใจไม่ดีละอะเป็นห่วงกลัวมันจะเป็นอะไรไป ละตอนนั้นรถเมล์จะกลับบ้านไม่มีเลยซักคัน เราก็รีบมากไง 
อีกแปปนึงแม่โทรมา เบอร์รี่ตายละนะ แม่พาไปรพ.ไม่ทัน เรานี่ร้องไห้เลย วันนั้นตั้งใจจะกลับไปเล่นกับมันแท้ๆ ตอนเจอครั้งสุดท้ายก็แค่โบกมือบ้ายบายกันเอง
เบอร์รี่ตายมาเกือบๆจะปีนึงแล้ว แต่เรายังไม่ลืมมันเลย คือเวลาเหงาเวลาไม่มีไรทำเวลาอยู่บ่านคนเดียวก็คิดถึงมันตลอด แต่ก็นะทำยังไงพยายามแค่ไหนมันก็ไม่กลับมาอยู่ดี
ถ้าแป้กก็ขออภัยด้วยน้า เราเล่าเรื่องไม่เก่งแต่พยายามสุดสุดแล้ว
ตายนานแล้วแหละแต่ว่าเรายังลืมมันไม่ได้เลยแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานซักแค่ไหน เกริ่นเรื่องความรักระหว่างเรากับมันก่อนละกันนะ
ตอนแรกเอามันมาน่ารักมากกกรู้สึกถูกชะตากันปิ้งปิ้ง
และหลังจากนั้นแม่ก็เอาหมามาให้เลี้ยงเรื่อยๆ คือแม่ชอบหมามาก แต่ตัวที่เอามาทีหลังก็ไม่มีตัวไหนดีเท่าตัวนี้ละอะ ตัวนี้คือเชื่อฟังมากรู้เรื่อง รักกันมาก เวลาเราโดนแม่ดีแม่ดุเราเป็นคนคิดมากไง ร้องไห้เลย มันก็จะเดินมานอนข้างๆเอาคางมาเกยที่ตักละมองเรา วันไหนทำงานดึกๆ เป็นคนกลัวผี ก็จะเอามันมานั่งข้างๆ บางทีเอามารองเท้า ขนนุ่มดี (เลว555555555) ตอนกลับจากรร.มันก็วิ่งมารับหน้าบ้าน ตอนมีไรกินก็มานั่งกินด้วยกัน วันเกิดก็นั่งเป่าเค้กกะมันนี่แหละ55555 วันที่ขึ้นมัธยมวันแรกก็เอามันมานั่งข้างๆตอนกินข้าวเช้า ถ่ายรูปด้วยกัน เวลานอนเล่นชอบเอามันมากอด มันก็จะถอนหายใจใส่ เวลามีเรื่องไม่สบายใจก็เล้าให้มันฟัง ถึงหมามันจะฟังไม่รู้เรื่องแต่มันก็ไม่เคยเอาไปเล่าต่อต่อให้คนอื่นฟัง จขกท.เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนไง หมาตัวนี้ก็เหมือนเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเลยอะ รักกันมากกกกก ..วันไหนไม่รู้ปลายๆมีนา ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพอดีเราก็มีเรียนพิเศษที่สยาม บ้านเราอยู่ไกลเดินทางลำบาก(แต่ก็ยังจะไปถึงสยาม
) แม่ก็เลยให้ไปนอนบ้านป้าซึ่งเดินทางสะดวกกว่า วันนั้นเป็นวันอังคารตอนเช้า ยังเก็บเสื้อผ้าเตรียมไปบ้านป้าไม่เสร็จเลยละพ่อรีบออกจากบ้านมากเราก็รีบวิ่งเก็บผ้าที่ราวตากผ้ายั.ดใส่กระเป๋าละโดดขึ้นรถไป โบกมือบ้ายบายน้องหมาที่นอนอยู่บนโต้ะหน้าบ้าน (เออลืมบอกหมาเราชื่อเบอร์รี่นะ ตัวสีดำ ) ก็ตะโกนว่าบ้ายบายนะเบอร์รี่ ก่อนเราออกจากบ้านมันชอบมานอนนิ่งๆบนโต๊ะหน้าบ้านเงียบๆปกติ ตอนนั้นที่โบกมือบ้ายบายมันก็มองตาม ปกติถ้าไม่รีบเราจะกอดมันเล่นกับมันก่อนออกจากบ้าน วันนั้นก็ผ่านไปด้วยดีพอถึงวันศุกร์มั้งหรือเสาร์ก็ไม่รู้
ไปเที่ยวงานหนังสือกับเพื่อน ละกะว่าตอนเย็นก็กลับไปนอนบ้านตัวเอง ในใจคิดถึงเบอร์รี่มากกลับบ้านไปจะกอดเล่นทั้งวันเยย ตอนเย็นๆก็ขึ้นบีทีเอสกลับกะเพื่อน ตอนลงจากบีทีเอสแม่โทรมาบอกว่า เนี่ยเบอร์รี่มันไม่สบายเมื่อเช้าแม่ให้กินกระดูกหมูไป ทั้งวันมันก็เดินแบบเหนื่อยๆลิ้นห้อยทั้งวัน นึกว่ามันร้อนเลยเอามานอนตากพัดลม(ก็นะประเทศไทยมันร้อน ) แม่พึ่งเห็นมันกระดูกติดคอเดี๋ยวจะพาไปหาหมอ เราก็แบบใจไม่ดีละอะเป็นห่วงกลัวมันจะเป็นอะไรไป ละตอนนั้นรถเมล์จะกลับบ้านไม่มีเลยซักคัน เราก็รีบมากไง อีกแปปนึงแม่โทรมา เบอร์รี่ตายละนะ แม่พาไปรพ.ไม่ทัน เรานี่ร้องไห้เลย วันนั้นตั้งใจจะกลับไปเล่นกับมันแท้ๆ ตอนเจอครั้งสุดท้ายก็แค่โบกมือบ้ายบายกันเอง เบอร์รี่ตายมาเกือบๆจะปีนึงแล้ว แต่เรายังไม่ลืมมันเลย
คือเวลาเหงาเวลาไม่มีไรทำเวลาอยู่บ่านคนเดียวก็คิดถึงมันตลอด แต่ก็นะทำยังไงพยายามแค่ไหนมันก็ไม่กลับมาอยู่ดี ถ้าแป้กก็ขออภัยด้วยน้า
เราเล่าเรื่องไม่เก่งแต่พยายามสุดสุดแล้ว
เลขไอพี : ไม่แสดง
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
จะต้องเป็นสมาชิกจึงจะแสดงความคิดเห็นได้
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google