(ขอมีสาระสักเล็กน้อย)มันคือหนึ่งในศักดิ์ศรีของป่าดงพงไพร

เมื่อพูดถึงควายป่า เรา ๆ ท่าน ๆ มักนึกถึงควายบ้านที่เอาไว้ไถนา มันเป็นควายเมือนกันก็จริง แต่มันต่างกัน เพราะควายบ้านมันเป็นความที่ถูกเีลี้ยงและเชื่องกับผู้เลี้ยง แต่ความป่าหรือ"มหิงสา" มันต่างกันออกไป ควายป่านั้นขึ้นชื่อในความดุร้ายและเล่ห์เหลี่ยมในการเอาตัวรอด มันเป็นสัตว์ใหญ่ที่อาจดูไม่น่าจะเป็นอันตราย แต่เชื่อไหม ว่ากระทิงก็เทียบไม่ได้กับควายป่า ไม่ว่าจะเป็นชั้นเชิงที่ทำให้พรานป่าหลายคนต้องถึงแก่ชีวิต หรือจะเป็นความรักเพื่อนที่ถึงขนาดว่าหากเสือหรือสัตว์นักล่าตัวไหนหน้ามืดกล้าเข้ามาทำอันตรายสมาชิกในฝูง แน่นอนว่าเสือหรือสัตว์นักล่าตัวนั้นจะต้องแหลกละเอียดไปทั้งร่าง แต่อะไรก็ยังไม่น่ากลัวไปกว่าควายป่าหรือมหิงสาที่เป็นควายโทน คือควายป่าที่โดดเดี่ยวไม่มีฝูงเป็นของตัวเอง มันนี่ล่ะคือเพชรฆาตรแห่งไพรกว้างที่น่ากลัวเสียยิ่งกว่าเสือ จริงอยู่ที่ควายป่าอาจเป็นสัตว์ที่อึดถึกและใช่ว่าจะล้มง่าย ๆ แต่ทุกวันนี้ควายป่าเมืองไทยกลับเป็นสัตว์ใกล้ศูนย์พันธุ์อย่างยิ่งยวด หากเสือเป็นศักดิ์ศรีของป่าเจ้ามหิงสาควายป่านี้ก็เช่นกัน เพราะป่าไหนไม่มีเสือป่านั้นก็คงจะไม่ใช่ป่า เช่นเดียวกันกับควายป่า เพราะถ้ามันศูนย์พันธุ์ไปจริง ๆ ป่านั้นก็คงจะไม่ใช่ป่าที่อุดมสมบูรณ์อีกต่อไป