High School Horror บทจากลา : ฉันต้องการเธอ....
ณ.เวทีงานพรอม
ครูสาวได้ส่งยิ้มให้กับนักเรียนทุกคนที่กำลังรอผลโหลตอย่างใจจดใจจ่อ ครูสาวอ่านรายชื่อผู้ชนะอีกครั้งแล้วเธอก็ประกาษรายชื่อผู้ได้ตำแหน่งเลย
หวรรณฤดี : เอาละค่ะ ทุกคนตำแหน่งพรอมคิงส์เป็นของ...ฟรานซิส เป็นที่แน่นอนอยู่นะคะที่เค้าจะได้ ส่วนตำแหน่งพรอมควีนนั้นได้แก่.....ควินน์...ยินดีด้วยจ้า
ครูสาวรู้สึกปลาบปลื้มใจที่ลูกศิษของตัวเองได้ตำแหน่งนี้ แต่ความรู้สึกนี้กับมลายหายไปจนสิ้นเมื่อใบหน้าของควินน์อดีตประธานนักเรียนค่อยๆเปลี่ยนไปในรูปร่างที่ดูน่ารังเกียจแล้วค่อยๆเปลียนไปเป็นหน้าบุคคลหนึ่งที่เธอรู้จักดี...เธอเห็นใบหน้านั้นถึงกับล้มไปทันที จนครูจัสราต้องขึ้นมาดูอาการทันที
หวรรณฤดี : อา.....รี...น่า
จัสรา : อารีน่าอะไรครับ นั้นมันควินน์ไง
ครูสาวพยายามสังเกตหน้าคนอื่นก็พบว่าคนอื่นไม่ได้มีอาการตกใจหน้าตาของควินน์เลย ใช่แล้ว....ทุกคนเห็นร่างนั้นเป็นควินน์ ไม่เหมือนนักเรียนเก่าคนอื่นและเธอที่เห็นร่างนั้นเป็นอารีน่า...
เหมือนมนุษย์ : แก....แก...ฉันจำมันได้อารีน่านี่
อลิซ : ไป...ไปเถอะอยู่ไม่ได้แล้ว
ออเรน : ฉะ...ฉันไปด้วย มันต้องทำอะไรอีกแน่ๆ
สามสาวที่เคยเห็นการแผลงฤทธิ์ของอารีน่ามาแล้วพยายามจะหนีออกจากที่นี่แต่ทว่าไม่สำเร็จประตูถูกล็อคไว้ ไม่สามารถเปิดออกได้
เหมือนมนุษย์ : แย่...แย่แล้ว ทำยังไงดี
ออเรน : ลองหาทางอื่นดูไหม
อลิซ : ได้...ได้...รีบหาเถอะ ฉันอยากออกจากที่นี่
อารีน่าค่อยๆเดินขึ้นมารับตำแหน่งพรอมควีนพร้อมฟรานซิสที่ได้รับตำแหน่งพรอมคิงส์ และก็ค่อยๆฉีกยิ้มอย่างมีเลศนัยให้ครูสาวที่พยายามตั้งสติอยู่บนเวทีและเมื่อเธอไปถึงจุดประจำตำแหน่งแล้ว
ฟรานซิส : ยินดีด้วยสำหรับคืนนี้เธอคงเป็นตำนานไปเลยเน่ๆ
อารีน่าในร่างควินน์ : เอ๊ะ....หมายความว่ายังไง
ฟรานซิส : คอยดูไปเถอะว่าทำไมเธอจะเป็นดาวเด่นของวันนี้
อารีน่าในร่างควินน์งงกับคำพูดของฟรานซิสเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้เลยว่าการที่เธอได้รับตำแหน่งพรอมควีนนั้นเป็นฝีมือการแกล้งของใครบางครั้ง ที่กำลังทำการอะไรอยู่ด้านหลังเวที
นิกกี้ : ยัยนั้นเข้าประจำที่แล้ว พร้อมไหม
ลิลี่ : ฉันพร้อมมานานแล้วย่ะ
เณอเบลล์ : ฉันอยากเห็นหน้าตายัยนั้นเวลาโดนคนอื่นหัวเราะเยาะจริงๆ ฮ่าๆ
และแล้วสามสาวแสนร้ายกาจก็เทน้ำสีดำบางอย่างใส่อารีน่า น้ำสีดำเปรอเปื้อนเต็มร่างกายของเธอ เหตุการณ์นี้ทำให้เธออึ้งไปพักใหญ่เหมือนับนักเรียนคนอื่นที่อึ้งไปพักใหญ่แล้วเปลี่ยนมาเป็นหัวเราะเยาะกัน แต่บางคนยิ้มไม่ออกเลยกับเหตุการณ์นี้เมื่อเห็นหน้าตา อารีน่าเธอกำลังโกรธมาก
ออเรน : พังประตูออกไปเร็ว แย่แล้ว
อลิซ : เปิดสิๆ ๆ ๆ เปิด ฉันยังไม่อยากตาย
จัสรา : พวกเธอจะทำอะไรน่ะ
เหมือนมนุษย์ : ครูค่ะแย่แล้ว
ตู้มมมม เสียงระเบิดดังขึ้น พร้อมร่างของนิกกี้ที่พุ่งออกมา พวกเค้าตกใจมากจึงรีบกระโดดหลบ ทำให้ร่างนิกกี้กระแทกกับประตูกระจกทะลุไปชนกับมาลีย์ที่เดินอยู่ข้างนอกพอดี เธอถูกร่างของนิกกี้และเศษกระจกนับไม่ถ้วนโถมเข้าใส่ เธอเสียชีวิตคาที่พร้อมนิกกี้
ลิลคิม : กริ๊ดดดด รุ่นพี่มาลีย์
อลิเซีย : ไม่มีเวลาแล้วตามมาเร็วลิลคิม ฟริ้นสโตน
ฟริ้นสโตน : รอฉันด้วย ว้ายยย
และแล้วเสาเหล็กก็ลงมาขวางทางพวกเค้าให้แยกออกจากกัน ฟริ้นสโตนถูกแยกออกจากกลุ่มแล้ว
ฟริ้นสโตน : พวกแกฉันข้ามไปไม่ได้
ลิลคิม : แย่แล้วฟริ้นสโตนตามมาไม่ได้ ทำไงดี
อลิเซีย : รอแปปนะ ฉันนึกวิธีแปป
ฟริ้นสโตน : ไปซะ ทิ้งฉันไว้ ฉันหาทางรอดเองได้
อลิเซีย : แต่ว่า.....ฟริ้นสโตน
ฟริ้นสโตน : เชื่อฉันไปก่อนเลย แล้วเจอกันข้างนอก
อลิเซีย : เธอสัญญานะว่าต้องรอด
ฟริ้นสโตน : ฉันสัญญา
และแล้วพวกเค้าทั้งสองก็พยายามหนีออกจากประตูเบื้องหน้าที่ตอนนี้ถูกเปิดออกเพราะถูกนิกกี้ชนจนพังไปแล้ว แต่ทว่าพวกเค้าก็ต้องผิดหวังเมื่อเปลวไฟได้ลุกขึ้นมาเต็มพื้นห้องปิดทางออกไว้...
เสียงหญิงสาวคนนึงกำลงกริ๊ดร้องท่ามกลางเปลวเพลิงที่ถูกล้อมรอบเธอไว้ เธอพยายามร้องขอให้เพื่อนสาวช่วยเหลือเธอ...มันจะสำเร็จไหม...
อลิซ : ช่วยด้วย เหมือนมนุษย์ ออเรน ช่วยฉันด้วยย
เหมือนมนุษย์ : รอก่อนนะฉันจะหาวิธีไปช่วยเธอให้ได้
ออเรน : หาน้ำ หาน้ำมาราดตัวไว้ แล้วฉีกกระโปรงออกให้กระชับกระเฉงแล้วกระโดดเข้าไปช่วยเธอกัน
เหมือนมนุษย์ : อะ อือ ฉันเข้าใจแล้ว
แต่ทว่าทันใดนั้นเอง อารีน่า...ก็ลงมาจากเวที ทั้งสองสาวเห็นดังนั้นถึงกับยืนสั่นก้าวขาไม่ออกเลยทีเดียว อารีน่าค่อยๆเดินมาหาเธอช้าๆ...แต่ทว่าก็ต้องหยุดไปเมื่อารีน่าเห็นลิลี่และเณอเบลล์กำลังวิ่งหนียู่
อารีน่าค่อยๆไปหาลิลี่และเณอเบลล์แล้วค่อยๆบีบคอเธอแล้วยกลอยขึ้นสูงๆพวกเค้าทั้งสองทรมานมาก และแล้วอารีน่าก็หักคอพวกเค้าทั้งสองคนจนตายคาที่ ทางด้านเหมือนมนุษย์และออเรนที่ได้สติอีกครั้งจากเสียงเรียกของอลิซ
อลิซ : พวกแกกช่วยฉันด้วย
เหมือนมนุษย์ : อลิซ อลิซ อดทนไว้
ออเรน : ไปช่วยอลิซกันเถอะ อย่าเพิ่งสนใจอารีน่าเลย
พวกเค้าทั้งสองพยายามจัดแจงเตรียมตัวเพื่อเข้าไปช่วยอลิซ และเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว พวกเค้าจึงพยายามเข้าไปช่วยเธอ...แต่ทว่า เพดานที่ถูกไฟเผาได้พังลงมาทับร่างของอลิซซะแล้ว
อลิซ : เสียชีวิต
ทั้งสองคนกริ๊ดร้องอย่างสุดเสียงเมื่อเห็นเพื่อนสาวตายลงไปต่อหน้าตัวเอง พวกเค้าเสียใจมากจนไม่มีแรงที่จะทำอะไร แต่ทว่าที่พวกห้องบีโผล่มาก่อน
ฮานะ : พวกแกยัยพวกนั้นแย่แล้ว
เจเนวีส : พวกแกมานั่งอะไรตรงนี้หนีกันเร็ว
เหมือนมนุษย์ : แต่ว่าอลิซ อยู่ในนั้น
เจเนวีส : เธอตายแล้ว แต่เธอยังไม่ตายนะหนีเร็ว ฉันจะประคองเธอเอง
วอเทอร์ : นี่ๆตั้งสติไว้ออเรน เธอไหวไหม
ออเรน : ฉันไม่ไหวแล้ววอเทอร์ ฉันกลัวเหลือเกิน
วอเทอร์ : แกยังมีฉันเด่วเราจะหนีไปด้วยกันโอเครไหม
ฮานะ : พวกแกรีบไปกันเถอะ ก่อนที่เหตุการณืจะแย่ไปมากกว่านี้
พวกสาวๆห้องบีกำลังปลอบประโลมพวกห้องเอที่กำลังสิ้นหวังอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของลิลคิมอยู่ไม่ไกลมากนัก ภาพที่พวกเธอเห็นคือลิลคิมที่กำลังร้องไห้หน้าอลิเซียที่กำลังถูกไฟช๊อตอยู่
ลิลคิม : กริ๊ดดดด ไม่นะอลิเซีย
อลิเซีย : ฉั.....ฉั.........อะ......อะ
ลิลคิมไม่สามารถช่วยอะไรอลิเซียได้เลย เธอได้แต่ยืนกริ๊ดดหน้าอลิเซียที่ตอนนี้ถูกไฟช๊อตจนตัวดำไปซะแล้ว
อลิเซีย : เสียชีวิต
ในขณะที่ลิลคิมกำลังโศกเศร้ากับการจากไปของเพื่อนสาวนั้น เธอได้ลืมไปว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานการ์อะไรเพดานกำลังถล่มลงมาทับเธอ แต่ทว่าครูสาวก็มาช่วยได้ทันพอดี
หวรรณฤดี : อย่ามัวแต่เหม่อสิ หนีกันเร็ว
ลิลคิม : คะ คุณครู หนูขอโทษ
และแล้วอารีน่าก็กำลังบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ เธอกริ๊ดร้องแล้วหัวเระาอย่างสะใจ เพลิงค่อยลุกท่วมขึ้นหนักมาก และแล้วอารีน่าที่เห็นพวกห้องเอห้องบีกำลังวิ่งหนีกันอยู่ ก็นึกสนุกเผาร่างฮานะทิ้งซะ
ฮานะ : กริ๊ดดดดด ไฟๆ ช่วยฉันด้วย
วอเทอร์ : ฮานะๆ ได้โปรด ใครก็ได้ช่วยด้วย
ฮานะ : ช่วยฉันด้วยยยยยย ไม่
เจเนวีส : ฮานะ ฉันจะดับไฟให้อดทนไว้ !!!
ฮานะ : ฉันไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกิน
ฮานะ : เสียชีวิต
เจเนวีส : แกนังอารีน่า อย่าอยู่เลยวันนี้แกต้องตายอีกรอบ
และแล้วเจเนวีฟก็หันไปมองอารีน่าด้วยความแค้น เธอกระโดดผ่านซากของที่เสียหายแล้วหยิบมีดที่ตกอยู่แถวนั้นไปจะฆ่าอารีน่าแต่ทว่าไม่ประสบผลสำเร็จ วัตถุบางอย่างที่กำลังลุกเป็นไฟหล่นลงมากระแทกเข้ากับหน้าเธอเต็มๆ เธอเสียชีวิตคาที่
เจเนวีส : เสียชีวิต
และแล้ววินซ์ก็โผล่ออกมาพูดจาเกลี้ยกล่อมอารีน่า เค้าพยายามพูดปลอบให้เธอหยุดการกระทำแบบนี้วะ พร้อมกับเซบาสเตียนที่พยายามช่วยเค้าห้ามเธอด้วย
วินซ์ : อารีน่าหยุดทำแบบนี้เถอะ
เซบาสเตียน : เธอจะทำแบบนี้ทำไม หยุดเถอะอารีน่า
อารีน่าในร่างควินน์ : หยุดเหรอ.....แล้วทำไมสองปีก่อนแกสองคนไม่ช่วยหยุดควินน์กับแฮรี่ไว้ละ
และแล้วพื้นที่วินซ์กับเซบาสเตียนยืนอยู่ก็กลายเป็นหลุมลึกพวกเค้าทั้งสองคนตกลงไปในหลุมนั้นทั้งคู่ ซึ่งในหลุมนั้นมีแต่เปลวไฟที่กำลังเผาซากไม้ซากเหล็กอยู่.....
มุมสมาชิก กระทู้ล่าสุดโดย AugusTine!!!
- [GAME] ➳ The Hunger Games ➳ #8 END !!! (เบ็ดเตล็ด)
- [GAME] ➳ The Hunger Games ➳ #7 (เบ็ดเตล็ด)
- [GAME] ➳ The Hunger Games ➳ #6 (เบ็ดเตล็ด)
- [GAME] ➳ The Hunger Games ➳ #5 (เบ็ดเตล็ด)
- [GAME] ➳ The Hunger Games ➳ #4 (เบ็ดเตล็ด)
- [GAME] ➳ The Hunger Games ➳ #3 (เบ็ดเตล็ด)
- กระทู้โดย AugusTine!!! ทั้งหมด
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
คลิกที่นี่เพื่อดูความคิดเห็นทั้งหมด
#22
นี่ก็สามเกมส์ติดแล้วนะฮะ
#24
ตัวละครปริศนานี้จะโผล่มาในตอนแรกเกมส์หน้า ถ้าทำนะฮะ เดาเองว่าใคร 
สวัสดีค่ะลูกๆที่รักทุกคน มาถึงจุดนี้แล้วครูก็ต้องบอกเลยว่าครูดีใจมากค่ะสำหรับรางวัลเกร๋ๆที่น่าอดสู
ครูว่าบทตายของครูเกร๋มากครูได้ช่วยชีวิตพวกหนูบางคนให้เดินต่อไปได้
ครูจะเฝ้ามองพวกหนูเกร๋ๆจากบนเฟื้องฟ้านภาลัยนะคะลูก ยังไงก็ฝากลูกชายกับสามีครูด้วยนะคะ
หวังว่าจากการกระทำครั้งนี้หนูอารีน่าจะตาสว่างและลดความแค้นเคืองคงได้บ้าง
ครูดีใจที่ครูได้ชดใช้ความผิดในครั้งนั้นกับทุกคนที่ครูไม่สามารถจะปกป้องได้ข่ะ ครูรักทุกคนนะคะ
ออเรน ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ ว่าเพื่อนๆจะมีจุดจบได้น่าสงสาร ออเรน ออเรนก็ยอมรับว่า ณ จุดที่ที่ ควินน์ ไม่ใช่ควินน์ ความฉาดและความมีไหวพริบเลิศของออเรน มันกลายเป็นความกลัวที่แบบผู้ดี แบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวออเรนมาก่อน ออเรนค่อนข้างช็อกนะคะ ออเรนไม่รู้จะช่วยเพื่อนๆทุกคนยังไงดี ออเรนขอโทษนะคะ// สะอึกสะอื้น
มาดราม่ากันตอนตรูไม่อยู่สินะ....
ปล.เราตัดสินใจละขอไม่ทำเกมส์ใหม่ พักกันดีกว่าแถมเปิดเทอมละด้วย
ฮานะว่าแล้วเชียวสิค่ะว่ารุ่นพี่ควินน์ถูกผีนังอารีน่าเข้าสิง สถิต หน้าตอนนี้ร่างอวตาลออกน่ากลัวมั่กๆเลยค่ะ นี้ถ้าฮานะไม่เคยเจอ
ผีโรงเรียนเก่ามาก่อนคงฉี่ราดค่ะ
งานควีนพรอมคืนนี้จะสนุกกว่านี้ถ้าไม่มีเรื่องเกิดขึ้นค่ะ
เห็นคนอื่นวิ่งกันชุลมุนให้วุ่นไปหมด ฮานะเห็นเพื่อนๆ
ห้องอื่นล้มตายไป ฮานะกลัวมากค่ะ แต่ยังไงฮานะต้องรอดค่ะ
นั้นไงค่ะ ฮาะว่าแล้วเชียว ฮานะว่าฝันแม่นเหมือกันนะค่ะ ฮานะฝันว่าพี่แฮรี่มารับไปอยู่ด้วย แล้วมันก็เป็นจริงค่ะ รู้สึกว่าตัวเองตายอย่างอนาถ ถูกไฟคลอกคงทรมาณน่าดู เสียดายมากค่ะ ฮานะตายแบบศพไม่สวยเลยค่ะบ่องตง เซง
ฮานะรู้สึกสนุกและเป็นเกรียติมากค่ะที่ได้ร่วมเล่นเกมส์
ถ้าจขกท.ทำเกมส์ใหม่ ฮานะจะมาสมัครให้ทันค่ะ 5555
ลาก่อนค่ะทุกคน ขอบคุณที่ร่วมสู้ด้วยกันมาค่ะ
Happy Nightmare [Alice Happy Route]
สุขสันต์ฝันร้ายของฉัน
อลิซ : เฮ้ย เหมือนมนุษย์ ออเรน นั่นไม่ใช่รุ่นพี่ควินน์นี่หน่า
ฉันกล่าวพึมพำกับเพื่อนสาวห้องเดียวกันอีกสองคน หลังจากที่ฉันเห็นว่านั่นมันไม่ใช่ รุ่นพี่ควินน์ แต่เป็น วิญญาณอารีน่า...
เหมือนมนุษย์ : แก....แก...ฉันจำมันได้อารีน่านี่
อลิซ : ไป...ไปเถอะอยู่ไม่ได้แล้ว
ออเรน : ฉะ...ฉันไปด้วย มันต้องทำอะไรอีกแน่ๆ
หลังจากนั้น พวกเราสามคน ก็พยายามที่จะออกจากงานเลี้ยงที่นี่ แน่นอน ในตอนนั้นฉันคิดว่า มันต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ แต่ทว่า...
เหมือนมนุษย์ : แย่...แย่แล้ว ทำยังไงดี
ออเรน : ลองหาทางอื่นดูไหม
อลิซ : ได้...ได้...รีบหาเถอะ ฉันอยากออกจากที่นี่
มันสายไปเสียแล้ว พวกเราน่าจะรู้ตัวได้ตั้งนานแล้ว พวกเราลืมเรื่องวิญญาณตั้งแต่ มาอยู่ โรงเรียนใหม่ หลังจากนั้น ก็เกิดโศกนาฏกรรมมากมาย ฉันทำอะไรไม่ถูก
อลิซ : นี่มันเกิดอาเพศอะไรขึ้นเนี่ย
ฉันคิดในใจ และวิ่งตามเพื่อนสาวอีกสองคนไป แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ร่างกายของฉันถูกล้อมด้วยเพลิงไหม้ ในตอนนั้น ฉันทำได้แค่ตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนทั้งสองเท่านั้น...
อลิซ : ช่วยด้วย เหมือนมนุษย์ ออเรน ช่วยฉันด้วยย
เหมือนมนุษย์ : รอก่อนนะฉันจะหาวิธีไปช่วยเธอให้ได้
ออเรน : หาน้ำ หาน้ำมาราดตัวไว้ แล้วฉีกกระโปรงออกให้กระชับกระเฉงแล้วกระโดดเข้าไปช่วยเธอกัน
เหมือนมนุษย์ : อะ อือ ฉันเข้าใจแล้ว
ฉันทำได้แค่ยืนรอสองคนที่กำลังหาทางช่วยฉันอยู่ แต่แล้ว อารีน่า ก็เดินเข้ามาแต่ตอนนั้นฉันไม่รู้อะไรทั้งสิ้น ฉันคิดอยากเดียวว่าฉันต้องออกจากที่นี่ ฉันรวกรวมกำลังเฮือกสุดท้ายเรียกเพื่อนของฉันอีกสองคน ใช่ สภาพตอนนั้นนะ ควันก็เต็มไปหมด ฉันนึกว่า ฉันจะขาดออกซิเจนตายตรงนั้นละ...
อลิซ : พวกแกกช่วยฉันด้วย
เหมือนมนุษย์ : อลิซ อลิซ อดทนไว้
ออเรน : ไปช่วยอลิซกันเถอะ อย่าเพิ่งสนใจอารีน่าเลย
ในที่สุด เพื่อนของฉันก็ได้สติ และช่วยฉันซักที ฉันกำลังจะออกจากกองเพลิง ฉันจะไม่ตาย แต่เหมือนชีวิตของฉันมันสั้น...
โครม !!
ใช่ฉันตายแล้ว เหมือนที่เพื่อนห้องบีพูดฉันตายไปแล้วนี่ คนตายไปก็ไร้ค่า ใช่มั้ยล่ะ ในตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันได้แต่คิดว่า อย่าให้ๆเพื่อนของฉันตายอีกเลย ให้ฉันตายคนเดียวก็พอแล้ว ฉันอยากให้คุณเหมือนมนุษย์กับคุณออเรน หนีให้ไกลๆออกไปจากที่นี่ ไม่ใช่สิทุกคนด้วย ทั้งคุณครู คุณฟริ้นสโตน คุณอลิเซีย คุณลิลแล้วก็อีกหลายคน การตายเป็นเรื่องที่เจ็บปวด แต่ก็ไม่น่ากลัว ฉันได้แต่หวังว่า ทุกคนจะไม่เป็นห่วงเรื่องฉันอีก ฉันไปสบายแล้วปล่อยฉันไปเถอะนะ...
กริ๊งๆๆ กริ๊งๆๆ
แล้วนั่นเสียงอะไรอีกเนี่ย ที่ที่ฉันตายไม่น่าจะมีเสียงนาฬิกาปลุกนะ คนที่ไหนจะเอานาฬิกาปลุกมางานพรอม ฉันได้แต่งงกับเสียงที่ดังขึ้น...
??? : อลิซตื่นได้แล้ว อลิซ อลิซ พี่หิวข้าวแล้ว ลงไปกินข้าวกัน!
เอ๊ะ เสียงนี้มันคุ้นๆนะ เสียงของพี่ชายฉันนี่ พี่อเลน หรือว่าพี่อเลนตายตายแล้ว แล้วพี่อเลนตายได้ไง แถมหิวข้าวอีก เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น...
??? : แม่ครับ อลิซไม่ยอมตื่นซักทีอ่ะแม่
??? : เดี๋ยวแม่ไปปลุกเอง อเลนกินข้าวก่อนก็ได้นะลูก
เสียงแม่นี่ ฉันจำได้ แม่ฉันก็ตายด้วยหรอเนี่ยไม่จริงนะ ฉันไม่อยากให้แม่ตาย
??? : อลิซตื่นได้แล้ว มากินข้าวกันนะลูก เร็วๆ
พลั่ก !
โอ้ยเจ็บ แสงเข้าหน้าเข้าตาเต็มไปหมดเลย โอ้ย เจ็บชะมัด ทำไมฉันจะไปที่ชอบที่ชอบซักทีล่ะเนี่ย แล้วนี่ที่ไหนเนี่ย...
อลิซ : ที่นี่ที่ไหนเนี่ย โอ้ยเจ็บ..
??? : ที่บ้านไงลูก แหมถามแปลกๆ แล้วเจ็บมั้ยล่ะนั่น ตกเตียงดังพลั่กนี่ก็ไม่ไหวนะ ฮ่าๆๆ มามะเดี๋ยวแม่ช่วยนะ
แม่ นี่แม่จริงๆด้วย แล้วนี่เรื่องราวที่เกิดขึ้นฉันมันคือฝันร้ายหรอ ฝันว่าตัวเองตายนี่มันแปลกๆนะฉัน...
อลิซ : แม่คะ อลิซคิดถึงแม่ที่สุดเลยค่ะ แล้วนี่อลิซยังไม่ตาย เย่ๆยังไม่ตาย
แม่ของอลิซ : เด็กบ๊องตายอะไรเล่า รีบๆลงไปกินข้าวได้แล้ว พี่เค้ารออยู่นะ
อลิซ : ค่ะแม่ อลิซจะรีบลงไปกินข้าว ฝีมือแม่เลยค่ะ
แม่ของอลิซ : จ้า แหมเจ้าลูกคนนี่ล่ะก็
ตกลงนี่ฉันไม่ตาย เย่ๆ ฉันกอดแม่ทั้งน้ำตา ก่อนที่จะตั้งสติเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แล้วลงไปกินข้าว...
อเลน : เมื่อคืนสนุกมั้ย แหมเต้นจนเหนื่อยเชียวนะ จนออเรนกับเหมือนมนุษย์ต้องมาส่งถึงบ้านน่ะ
อลิซ : นิดหน่อยน่า คิดมากไปได้ ฮ่าๆๆ
หลังจากฉันกินข้าวเสร็จ ฉันก็มานั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น สรุปทุกคนไม่ตายสินะ ฉันดีใจจังเลย ฉันได้แต่ดีใจ แล้วก็อมยิ้ม ก่อนที่จะพูดว่า
อลิซ : จบซักทีสินะฝันร้ายของฉัน อ้ะต้องรีบไปแล้ว พวกนั้นรออยู่นี่หน่า
ฉันรีบวิ่งขึ้นรถที่แม่เตรียมเอาไว้ สำหรับการไปงานเลี้ยง หึ งานเลี้ยงอะไรน่ะหรอ ก็งานเลี้ยงฉลองลาก่อนโรงเรียนนรกไงล่ะ
อลิซ : ลาก่อนนะ ไอโรงเรียนนรก
-The End-
ในฐานะ ที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเกมส์นี้ ทางเราได้ผลิตพายุออกมาใหม่เพื่อ จขกท. และเพื่อนชาว High School Horror โดยเฉพาะค่ะ
-.-.-.-.-.-*-*-*
Happy Nightmare [Manee Ending]
มณีจันทร์: ฉันสวยใหมเพื่อนๆ
เพื่อนๆ(พร้อมกัน): สวยมั่กๆข่ะ ในโลกนี้ไม่มีใครสวยเท่าแมนี่อีกแล้ว
มณีจันทร์ : สวัสดีค่ะ รุ่นพี่ควินน์
ควินน์ : สวัสดีจ้า น้องแมนี่
มณีจันทร์ : หนูมีอะไรจะให้พี่ค่ะ
*ยื่น*
.....สวยไหมคะ? หนูทำเองค่ะ
ควินน์:
มณีจันทร์: รุ่นพี่จะทำอะไรคะ!!!!!??? อย่านะกรี๊สสสสส
ควินน์ :
.
.
.
มณีจันทร์:
-The End-
#70 แมนี่ สัมผัสได้ว่า ออเรน กำลังดูภาพแมนี่แล้วสำเร็จความใคร่ค่ะ(ตามภาพ)
ณ จุดนี้แมนี่ไม่ขอทน
Wrann Happy Route : แด่วันใหม่ของเมื่อวาน
When I'm Gone [-At The End-]
========= ========= ========= ========= ========= ========= =========
+++++++++ +++++++++ +++++++++ +++++++++ +++++++++ +++++++++ +++++++++
--------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- --------- -------- --------- ---------
"อย่ามัวแต่เหม่อสิ หนีกันเร็ว!"
ฉันตะคอกใส่หนูลิล ลูกศิษย์คนสนิทอีกคนที่กำลังประมาทและเกือบจะทิ้งชีวืตได้อย่างสุญค่าโดยประมาท
เมื่อเธอตั้งสติได้และทำท่าจะวิ่งหนีออกไปฉันก็เริ่มสาดสายตามองไปรอบๆ ห้องโถง....ซึ่งเคยเป็นงานพรอมที่งดงาม
ควันไฟที่ลอยกรุ่นอยู่ในอากาศรอบตัวทำให้ฉันยากที่จะมองเห็นบรรยากาศได้ชัดเจน ทั้งความร้อนจากเปลวเพลิง
และเหล่านักเรียนครูอาจารย์ที่พยายามเอาชีวิตรอดกันอย่างอลหม่าน
แว่นตาของฉันหล่นไปตอนไหนฉันก็ไม่แน่ใจนัก อาจเป็นตอนที่เกิดเสียงระเบิดขึ้นครั้งแรก
แต่ในภาพเลือนลางฉันยังเห็นเธอคนนั้นอย่างเด่นชัด....อารีน่า เด็กผู้หญิงที่เคียดแค้นคนนั้น
อาจเป็นเพราะเรื่องเมื่อตอนนั้น เรื่องที่ฉันไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเธอเอาไว้ได้ทัน
ทั้งเธอและโอลีฟ เด็กสองคนที่ฉันไม่อาจปกป้องได้ตอนนั้น... เพราะแบบนี้สินะเธอถึงมาแก้แค้นเรา
แก้แค้นครูที่ผิดคำสัญญา แสดงให้ฉันเห็นจริงๆว่าไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหน...ก็ไม่อาจปกป้องทุกคนเอาไว้ได้
ฉันมองเห็นเธอในร่างโชกเลิอด ยืนอยู่ตรงนั้นท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกโชนพร้อมรอยยิ้มที่ดูสาแก่ใจ
เธอเผาร่างของเด็กผู้หญิงที่มีชื่อว่าฮานะไหม้เป็นจุณท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเพื่อนๆอย่างไร้เมตตา
แต่ว่า...ไม่ใช่...ไม่ใช่แบบนี้ รอยยิ้มแบบนั้น ทั้งที่ดูก็รู้ว่าข้างในของเธอคนนั้นเจ็บปวดแค่ไหน..
ฉัน...ฉันต้อง....!
"แกนังอารีน่า อย่าอยู่เลยวันนี้แกต้องตายอีกรอบ!"
เสียงตะโกนของเด็กผู้หญิงอีกคนที่มีชื่อเจเนวีสดังลั่นมาจากอีกฟากของเปลวเพลิงพร้อมพุ่งเข้าหาอารีน่า
เธอคนนั้นหยุดชะงักไปชั่วครู่หนึ่งก่อนจะแสยะยิ้มเย็นๆออกมา
วัตถุติดไฟบางอย่างลอยมาฟาดเอาร่างของเจเนวีสกระเด็นไปไปพร้อมกับลมหายใจที่ดับวูบ
อีกคนแล้ว....คนแล้วคนเล่า คนแล้วคนเล่า เรื่องแบบนี้....ฉันคนนี้...ทำอะไรไม่ได้เลยจริงหรือ?
สติของฉันเหมือนจะดับวูบไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อรู้สึกตัวฉันมองเห็นวินซ์และเซบาสเตียน
นักเรียนอีก 2 คนที่เคยเป็นเพื่อนกับเธอคนนั้นพยายามพูดคุยกับเธออย่างใจเย็น
ฉันสังเกตุเห็นว่าอารีน่ากำลังทำอะไรบางอย่าง เมื่อรู้สึกได้ฉันรีบกระโจนเข้าไปผลักเด็กสองคนนั่น
ให้หลุดพ้นจากบริเวณพื้นดิที่ถล่มลงไปในหลุมไฟเบื้องล่าง พวกเขารอดพ้นจากความตายอย่างเฉียดฉิว
แต่ตัวฉันกลับเป็นคนที่หล่นลงไปในช่องว่างแห่งความตายนั่นเสียเอง
"คุณครู!" หนูลิลที่อยู่ไม่ไกลตะโกนเรียกชื่อฉันออกมาอย่างหวาดผวา
"หนีไป! หนีไปก่อน! ไปกับฟริ้นสโตนกับคนที่เหลือ อย่าห่วงครู!" ฉันตะโกนตอบ
เมื่อเงยหน้าขึ้นจากพื้นที่ร้อนจนเกือบจะละลายนี้ฉันมองเห็นอารีน่ามองฉันด้วยสายตาเคียดแค้น
ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาพร้อมพูดด้วยเสียงเย็นๆที่เต็มไปด้วยความดุดัน
"สวัสดีค่ะ...คุณครู ยังทำตัวเป็นแม่พระแสนดีไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ฮ่ะๆๆ
เอาอย่างนี้มั้ยคะครูผู้เมตตา...ถ้าครูยอมตกไปในหลุมไฟนี่ดีๆล่ะก็ หนูจะไว้ชีวิตพวกที่เหลือก็ได้นะ
หรือจะให้หนช่วยครูดี? แลกกับชีวิตของทุกคนในห้องนี้ยังไงล่ะ "
เธอส่งรอยยิ้มที่หยามเหยียดใส่ฉันพร้อมคำถามที่เหมือนจะพยายามปั่นหัวฉันเล่น
แน่นอน ฉันย่อมยอมสละชีวิตเพื่อทุกคน แต่ฉันจะไม่ยอมทำอะไรที่สูญค่าโดยสิ้นเปล่า
ถ้าฉันยอมทิ้งตัวลงไปแน่นอนว่าเธอจะไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้อย่างแน่นอน ดังนั้น...ฉัน
"ครู...จำได้..." ฉันพยายามเค้นเสียงออกมาเพราะแรงที่จะเกาะพื้นดินเอาไว้แทบจะไม่ไหวแล้ว
"?"
"เรื่องเมื่อตอนนั้น..ที่เธอ...เธอต้องมาจากไป...เพราะครู...ครูไปช่วยเธอเอาไว้ไม่ได้..."
"อย่าพูด! เรียกร้องชีวิตตัวเองอยู่ก็อ้อนวอนให้ฉันช่วยซะสิ! ให้พวกมันตายแทนไง! งานถนัดแกนี่!"
เธอตวาดเสียงดังลั่นท่ามกลางเปลวที่เพิ่มจำนวนขึ้นและเพดานที่กำลังพังทลายลงมา
"หนูอาจคิด...ว่าครูมันไร้ค่า...ดีแต่พูดแล้วทำไม่ได้แต่ครูอยากให้หนูรู้ไว้ ว่าหนูจะฆ่าครูก็ได้...
จะฆ่า...ฆ่าทุกคนที่หนูทำร้ายหนูไป..หนูก็รู้ใช่มั้ย...ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน เจ็บปวดมาก
ที่ไม่อาจปกป้องคนที่รักเอาไว้ได้ การโดนคนที่ไว้ใจหักหลัง...มันเจ็บ หนูอาจอยากให้คนอื่นเจ็บ...แบบหนู
แต่ครูอยากจะบอก...ก่อนจะต้องไป...ว่ายังมีคนที่รักหนูจริงๆอยู่ อย่างน้อย...ก็ครูคนนี้
แค่นี้ความแค้นของหนูอาจยังไม่พอจะชดใช้ แต่ครูจะรอนะ..วันนั้นที่หนูคิดขึ้นได้ถึงวันที่มีความสุขจริงๆ...
ลาก่อนจ้ะ...อารีน่า.."
ฉันส่งยิ้มให้เธอด้วยความจริงใจทั้งหมดที่มี เหมือนมันจบลงแล้ว...ลงสิ่งอย่างที่ฉันพยายามปกป้องเอาไว้
ฉันอาจเป็นครูที่ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันเป็นอีกคนหนึ่ง ที่พร้อมจะทุ่มให้ทั้งชีวิต
เพื่อความสุขและความสำเร็จของเด็กๆ พวกเขาอาจไม่รู้ว่าฉันรักพวกเขามากแค่ไหน
ฉันแคร์พวกเขามากแค่ไหนและฉันทุ่มเทมากแค่ไหน ลาก่อนเด็กๆชั้นปี1ห้องC
ลาก่อนเด็กๆที่รักทุกคน ลาก่อนคุณพี่และลูกน้อย ลาก่อน...ชีวิตที่ต้อยต่ำของครูคนหนึ่ง
ฉันคง...ต้องปล่อยมือไปเสียที...
.
.
.
.
.
'หมั่บ!'
"หนู...ขอโทษค่ะ..." เสียงสั่นเครือที่ไม่ความแค้นเจือปนอยู่ดังแว่วมาท่ามกลางความร้อนของเปลวเพลิง
ในที่สุด...ความทุ่มเทของฉันก็ไม่ไร้ความหมายแล้วสินะ...ฮ่ะๆ ในที่สุด...
ก็เป็นครูที่ดีได้เสียที...สินะ...
"ครูขอโทษ...ครูรักหนูนะ...ทุกอย่างที่หนูทำไป...ครูอโหสิให้นะ..อารีน่า"
ท่ามกลางควันที่พร่ามัวฉันมองเห็นเธอคนนั้นคุกเข่าร้องไห้ข้างกายด้วยความเสียใจ
แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว...ชีวิตของครูคนหนึ่ง ที่ได้นำพาให้ศิษย์ไปสู่ถึงจุดหมายที่แท้จริง..รักและให้อภัย
ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนจะหลับตาลงไปคือเธอคนนั้นเดินหายลับไปภายในเปลวเพลิงที่ลุกโชน....
_________._________._________._________._________
"สวัสดีข่า! นักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับเข้าสู่ปีการศึกษาใหม่ที่โรงเรียนCแห่งนี้นะขะลูก!"
ฉันยืนอยู่บนเวทีของหอประชุมโรงเรียนแห่งหนึ่งที่อยู่ไกลห่างจากเมืองหลวงมากนัก
ภาพเดิมๆที่เห็นซ้ำมาหลายปี เหล่านักเรียนที่นั่งฟังด้วยอามณ์เบื่อหน่าย บ้างก็คุยเล่นกับเพื่อน
บ้างก็หลับตาลงนอน บ้างก็แอบกดโทรศัพท์มือถือเล่น บ้างก็ตั้งใจฟังที่ที่ฉันกำลังจะประกาศ
จากตอนนั้นเรื่องก็ผ่านมาได้ 3 ปีแล้ว ฉันตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งด้วยความประหลาดใจ
ทุกคนที่รอดชีวิตต่างไม่อาจลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นได้ บ้างก็ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวช
บ้างก็ยังใช้ชีวิตต่อไปอย่างปกติสุขแต่มีบาดแผลลึกนั้นกรีดอยู่ในหัวใจ
แต่ฉัน...ฉันคนนี้ ยังจำได้ถึงรอยยิ้มสุดท้ายของเธอคนนั้นก่อนที่จะหายลับไป มันคือแรงใจ
ที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ ว่าการที่จะทุ่มเทชีวิตเพื่ออะไรบางอย่าง ไม่ใช่เรื่องไร้ค่าแต่อย่างใด,,,
ฉันหยิบรูปของเด็กๆทุกคนที่ถ่ายภาพรวมกันขึ้นมามองพร้อมรอยยิ้ม ซักวัน...เราทุกคนคงได้พบกันอีก...
"ครูขาาาาาา ยัยบ้านี่มันแกล้งหนูค่า ว้ายยย!" เด็กสาวนามไทนี่ร้องเรียกฉันด้วยเสียงร่าเริง
"เล่นกันอีกแล้วเหรอขะสาวๆ แหม ครูมาแล้วข่า!"
ต้องมีแน่...ตอนจบที่แสนงดงามของเราทุกคน...
ฉันยิ้มให้กับสายลมเย็นอ่อนๆที่พัดปลิวข้างกายไปอย่างช้าๆและเดินเข้าไปหาเด็กๆเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม
'ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ
และจะคิดถึงเธอ...ตลอดไป.........'
THE END
ครูว่าหนูอลิเซียไม่ได้อ่านบทแฮปปี้ของครูด้วยซ้ำจะมาว่าครูมโนไม่ได้นะขะ
#76
หนูอลิซมีควาเห็นยังไงกับตอนจบของครูขะลูก
จองตัวละครใหม่ให้เค้าหนึ่งที่นะพี่ไทน์ 
อลิซตายน่ารักสุดๆฮะ >_< กรี๊ดด กรี๊ดดดดด
ก่อนอื่นอลิเซียก็ขอมารับรางวัลที่อลิเซียกวาดไปได้ถึง 2 รางวัลก่อนนะคะเพื่อนๆ
ส่วนเรื่องเป็นตายยังไงอลิเซียจะมามโนทีหลังค่ะ
ALICIA HAPPY ROUTE
- LOVE NEVER DIES -
แด่ความรักและมิตรภาพ
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
อลิเซีย .. อลิเซียจ้ะ
ฉันค่อยๆลืมตาตื่นจากเสียงเรียกที่คุ้นเคย เสียงที่ฉันสัมผัสได้ถึงความรักมากมายในน้ำเสียงนั้น
ฉันรู้สึกถึงไออุ่นจากตักหนาที่ฉันหนุนอยู่ ฉันขยับตัวเล็กน้อยพยายามหลบแสงสีขาวที่สว่างโพลนมาจากทุกทิศ
" ท .. ที่นี่ที่ไหนกันคะ "
ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆท่ามกลางใบหน้ามากมายที่มองฉันอย่างสนอกสนใจ
" ค .. ครูหวรรณ ? ครูหวรรณเหรอคะ "
ฉันปรือตามองใบหน้าของคนที่ฉันหนุนตักอยู่ช้าๆ ใช่แล้วนี่ครูหวรรณจริงๆด้วย
ฉันค่อยกวาดสายตามองไปรอบๆตัว ฉันเห็นผู้คนที่ฉันรู้จักมากมายต่างมองมาที่ฉันแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น
ไม่ว่าจะเป็น อลิซ หญิงนุช เจเนวีส ฮานะ รวมถึง วิคกี้ นีโอ ยูโนะ และอีกหลายคนที่ฉันคุ้นหน้า
" ใช่จ้ะ ครูเอง "
ครูหวรรณยิ้มให้ฉันพร้อมกับลูบหัวฉันไปมาอย่างเอ็นดู
เพื่อนๆหลายคนค่อยๆเดินมานั่งใกล้ฉัน แล้วพากันกระซิบกระซาบจนเสียงดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ
" นี่ทุกคนเงียบๆหน่อยสิ อลิเซียพึ่งตื่นเองนะ "
ฉันได้ยินเสียงอลิซพูดแทรกขึ้นมาจนทำให้เสียงรอบตัวของฉันกลับมาเงียบลงอีกครั้ง
" ครูคะ ที่นี่ที่ไหน ล .. แล้วทำไมนีโอ วิคกี้ ยูโนะ คนที่ตายไปแล้วถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ "
ฉันถามเสียงสั่น พลางมองไปทางพวกนีโอที่ส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
ใช่แล้วฉันยอมรับเลยว่ากลัวที่ทั้งสามคนมาอยู่ที่นี่ ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้เข้ามาทำร้ายฉันก็ตาม
" ที่นี่ก็ สวรรค์ ยังไงล่ะจ้ะอลิเซีย "
ครูหวรรณพูดเสียงเบาพร้อมกับดันตัวฉันให้ลุกขึ้นนั่ง
สวรรค์ ? สวรรค์งั้นเหรอนี่ก็หมายความว่าฉัน .. ฉันตายแล้วสินะ
เพียงเสี้ยววินาที สมองของฉันก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเพียงไม่นาน
" เร็วเข้าสิอลิเซียถ้าเธอไม่รีบมันจะตามเธอมาทันนะ "
ลิลคิมตะโกนเร่งฉันที่มัวแต่ยืนงุ่นงานอยู่กลางผู้คนมากมาย
" ต.. แต่ว่าครูหวรรณล่ะ ฉันยังไม่เห็นครูหวรรณเลยนะลิล "
ฉันพูดเสียงสั่นพลางมองหาคุณครูประจำชั้นของพวกเรา
" ช่างครูหวรรณก่อนเถอะอลิเซีย ตอนนี้พวกเราต้องเอาชีวิตรอดนะ "
ฟริ้นสโตนที่วิ่งนำหน้าฉันไปหันกลับมาตะโกนใส่ฉันอย่างรีบร้อน
" ถ้าพวกเธอสองคนไม่รีบ ฉันไปก่อนนะ "
ว่าแล้วฟริ้นสโตนก็วิ่งจากไปทิ้งให้ฉันกับลิลยืนนิ่งท่ามกลางเหตุการณ์ชุลมุน
" มาสิอลิเซีย เธอจะมัวแต่โอ้เอ้แบบนี้ไม่ได้นะ ถ้ามันตาม .. กรี๊ดดดดดดดด "
ฉันประหลาดใจกับเสียงร้องของลิล แต่ฉันก็พบว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกซักเท่าไหร่ในเหตุการณ์แบบนี้
ฉันรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่าง ฉันเจ็บ .. เจ็บเหลือเกิน ไม่สิตอนนี้มันไม่เจ็บแล้วแหละนะ มันชามากกว่า ฮ่าฮ่า
ฉันเห็นลิลยืนร้องไห้และตะโกนใส่ฉันพร้อมน้ำตามากมายที่พรั่งพรูออกมา ไม่เป็นไรหรอกนะลิลฉันไม่เจ็บหรอก
ฉันพยายามจะยิ้มให้ลิล แต่ให้ตายเถอะ กระแสไฟที่รุนแรงทำให้ฉันไม่สามารถจะขยับริมฝีปากได้เลย
ฉันรู้สึกหวิวที่หัวใจหลายครั้ง อา .. คงหมดเวลาของฉันแล้วสินะ ลิลจ้ะไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก มันไม่ได้แย่อย่างที่เธอคิดหรอกนะ
เธอรีบหนีไปเถอะอย่ามัวแต่อาลัยร่างกายของฉันเลย เธอต้องรอดนะลิลรีบไปสิ นั่นมัน ..
ฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นครูหวรรณวิ่งมาดึงร่างของลิลออกไปจากที่ตรงนั้น ใช่แล้ว ครูหวรรณยังไม่ตายสินะ
ทั้งสองคนยังมีชีวิตอยู่ สองคนที่ทำให้ฉันเข้าใจความหมายของการมีชีวิตรอด สองคนที่ฉันรักที่สุด
ถึงแม้ใบหน้าของฉันจะไม่ได้เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่ภายในใจของฉันมันกำลังปิติและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
" ลาก่อนทุกคน .. ฉันรักทุกคนมากเลยนะ "
ร่างของฉันถูกทับด้วยเพดานที่ถล่มลงมาเพียงเสี้ยววินาทีหลังจากครูหวรรณและลิลวิ่งออกไป
หวังว่าเราสามคนคงไม่ต้องพบกันอีกไม่ว่าจะในนรกหรือสวรรค์ ทั้งสองคนต้องรอดชีวิตนะ สัญญาสิ ..
ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อครูหวรรณเอื้อมมือมาซับน้ำตาให้ฉัน ฉันค่อยๆหันไปมองหน้าครู
ทันทีที่ฉันเห็นใบหน้าแสนอบอุ่นนั้น น้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง
" อะไรกันเด็กขี้แย ร้องไห้ทำไมจ้ะ "
ครูหวรรณหัวเราะออกมาเบาๆแล้วดึงฉันเข้าไปกอด
" ฮึอ .. หนูตายแล้วใช่มั้ยคะ ฮืก .. ครูก็ด้วยใช่มั้ยคะ "
ฉันร้องไห้เหมือนเด็กๆโดยไม่อายใคร พลางซุกหน้าลงบนอกคุณครูจนน้ำตาเปียกซึมไปทั่ว
" จ้ะ รวมถึงทุกคนที่นี่ด้วยนะ "
ครูหวรรณเริ่มลูบหัวปลอบฉันอีกครั้ง ฉันไม่แปลกใจอีกต่อไปว่าทำไมพวกนีโอถึงมาอยู่ที่นี่ได้
นี่ก็หมายความว่าทั้งอลิซและคนอื่นๆก็ตายหมดแล้วสินะ อ้ะ .. ลิล
ไวเท่าความคิด ฉันผละออกจากอกครูหวรรณกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน
" ไม่ต้องห่วงหรอกอลิเซีย ลิลยังไม่ตายน่ะ ก่อนฉันตายฉันเห็นพวกลิลวิ่งมาช่วยเพื่อนๆฉันน่ะ"
หญิงนุชพูดกับฉันที่กำลังเป็นกังวล หลังจากได้ยินอย่างนี้ก็ทำให้ฉันโล่งใจไปได้นิดนึง
" เอาล่ะจ้ะ ทีนี้เธอก็กลับไปที่ของเธอได้แล้วนะอลิเซีย "
ครูหวรรณยิ้มพร้อมกับพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นยืน
" ที่ของหนู ? หมายความว่ายังไงคะครู "
" หมายความว่ายังไม่ถึงเวลาของเธอยังไงล่ะ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาตายนะอลิเซีย "
ครูหวรรณตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างเคย เพื่อนๆทุกคนต่างส่งยิ้มมาให้ฉันอีกครั้ง
" ใช่แล้วอลิเซียเธอรีบกลับเข้าร่างอีกครั้งดีกว่านะ ก่อนที่มันจะสายไปมากกว่านี้ "
นีโอก้าวออกมาจับมือฉันแน่น ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของนีโอแบบนี้ฉันยังจำได้ดี
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้เห็นเพื่อนคนนี้ .. นับตั้งแต่วันนั้น
" ฉัน .. ฉันต้องกลับไปสินะ "
ฉันกวาดสายตาไปรอบๆอีกครั้งครูหวรรณรวมถึงเพื่อนๆทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ เว้นก็แต่ ..
" ไม่ไปได้ไหม .. เธอน่ะ อยู่บนนี้ตลอดไปเลยได้รึป่าว "
เสียงเล็กๆที่สั่นเครือโพล่งออกมาท่ามกลางความเงียบ อา .. อลิซ
" เธอจะบ้าเหรออลิซ พูดแบบนี้ได้ไง "
วิคกี้เพื่อนร่วมห้องของอลิซตีเข้าที่แขนของเพื่อนสนิทพร้อมส่งสายตาไม่เห็นด้วย คนอื่นๆก็เหมือนกัน
" ฉัน .. ก็ฉันอยากอยู่กับอลิเซียตลอดไปนี่นา ฮือ "
อลิซผละออกจากเพื่อนของเธอแล้ววิ่งหนีออกไป ฉันที่กำลังสับสนกับเหตุการณ์ทั้งหมดจึงต้องวิ่งตามเธอไปอย่างไม่มีทางเลือก
" ด .. เดี๋ยวสิอลิซ "
ฉันเอื้อมมือไปจับข้อมืออลิซไว้แน่นพร้อมฉุดอีกคนให้ถอยกลับมา
อลิซทรุดลงในอ้อมกอดฉันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าขาวแดงก่ำเพราะแรงสะอื้น
หยาดน้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
" ธ .. เธอร้องไห้ทำไม ? "
ฉันเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้อีกคน พร้อมเชยคางเล็กให้เงยขึ้นมา
" ก็ฉัน .. ฮึก ก็ฉัน ไม่อยากให้อลิเซียหายไปอีกนี่ ฮือ .. "
อลิซเริ่มร้องไห้เสียงดังอีกครั้ง ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดเธอไว้อย่างนั้นจนอลิซเริ่มสงบลง
" อลิเซียรู้มั้ย .. ตั้งแต่รู้จักกันฉันก็แอบมองเธอมาเสมอเลยนะ เธอทำให้ฉันอยากมีชีวิตรอด ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร .. แต่ว่าฉันน่ะ .. ฉันว่าฉัน .. อลิซรักอลิเซียนะ "
ความเงียบเริ่มเข้าแทรกอีกครั้ง ฉันพูดอะไรไม่ถูก ไม่ใช่ว่าฉันเกลียดอลิซหรอกนะ
ไม่้สิฉันว่าฉันก็คงชอบเธอไม่น้อยอยู่เหมือนกัน หรือฉันควรจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ? ..
" ไม่เป็นไรแล้วแหละอลิเซีย เธอไปเถอะ "
อลิซผละออกจากอ้อมกอดฉัน เธอปาดน้ำตาออกแล้วส่งยิ้มเล็กๆที่ไร้เดียงสานั่นมาอีกครั้ง
" เธอหมายความว่าไง ? "
" ฉันแค่กลัวไม่มีโอกาสได้บอกเธอ แต่ตอนนี้ฉันก็พูดมันออกไปแล้ว ถึงแม้เราจะได้เจอกันอหรือจะไม่ได้เจอกันอีกต่อไป แต่เธอก็รู้แล้วนี่ว่าฉันรักเธอ "
ฉันยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ฉันดึงอีกคนมากอดอีกครั้ง
มือเรียวค่อยๆเชยคางเล็กขึ้น ริมฝีปากนุ่มกดจูบกับอีกคนเนิ่นนาน อลิซเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
นิ้วเรียวเลื่อนไปซับน้ำตาที่ขอบตาเล็ก กลีบปากบางขยับแผ่วเบาก่อนจะผละออกช้าๆ
" ฉันก็รักเธออลิซ "
/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /
" สารวัตครับมีคนรอดชีวิตอีกคนครับ! "
ฉันได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหูดังอยู่รอบทิศ ฉันรู้สึกปวดไปทั่วร่าง
ฉันพยายามขยับตัวแต่ก็ไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว ฉันรู้สึกว่ามีคนอุ้มฉันขึ้นจากพื้น
ตอนนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงปฐมพยาบาลที่กำลังถูกยกขึ้นรถพยาบาล
อา .. ใช่แล้วฉันรอดชีวิต ฉันหลับตาลงอีกครั้งพลางนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมด
มันคงเป็นโชคชะตาของฉันสินะ .. ฉันไม่นึกเสียใจเลยในสิ่งที่ฉันพบและสิ่งที่ฉันเป็น
ต่อให้วันข้างหน้าฉันจะเป็นอย่างไร ฉันก็ไม่เสียใจแล้ว
เพราะฉันเคยผ่านเหตุการณ์ที่ฉันเป็นสุขที่สุดในชีวิตมาแล้วนี่ ..
: http://youtu.be/HN-T2lmw4QA
- END -
#105
หญิงนุชต้องไปหาไฟล์ลับของเมนี่ที่แจกเอาไว้ข่ะ จะมีเวิร์ดให้ก้อปมาแปะต่อกันเกร๋๋ได้โดยไม่ซ้ำรี
หญิงนุช มีคนอยากรู้ว่า เด็กในดิสแกรย์ คือใคร
http://www.siamzone.com/board/view.php?sid=3682746
ออเรนออเรนออเรนออเรนออเรนออเรน//-บทจบ-
ออเรนออเรนออเรนออเรนออเรนเรนนOrenSpace
ออเรน████████████████████████████
และแล้วก็ถึงเวลาที่ฝันร้ายมาถึง รายชื่อผู้ชนะเลิศพรอมควีนและพรอมคิงส์ได้ไปถึงมือครูสาว เธอฉีกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นรายชื่อผู้ชนะ และเดินขึ้นสู่เวลางานพรอม
ณ เวทีงานพรอม
ครูสาวได้ส่งยิ้มให้กับนักเรียนทุกคนที่กำลังรอผลโหลตอย่างใจจดใจจ่อ ครูสาวอ่านรายชื่อผู้ชนะอีกครั้งแล้วเธอก็ประกาษรายชื่อผู้ได้ตำแหน่งเลย
หวรรณฤดี : เอาละค่ะ ทุกคนตำแหน่งพรอมคิงส์เป็นของ...ฟรานซิส เป็นที่แน่นอนอยู่นะคะที่เค้าจะได้
เสียงปรบมือดังก้องทั่วงาน เพื่อแสดงความยินดีกับ ผู้ที่ได้รับตำแหน่งพรอมคิงส์
หลังจากเสียงปรบมือสิ้นสุดลงผู้คนในงานต่าง เงียบสงัด เพื่อฟังผู้ที่ได้รับตำแหน่งพรอมควีน
หวรรณฤดี : ส่วนตำแหน่งพรอมควีนนั้นได้แก่.....ออเรน.... ยินดีด้วยจ้าา
ฉันเดินขึ้นเวที เพื่อไปรับรางวัลอันที่เป็นเกียรติในงานครั้งนี้
ครูสาวรู้สึกปลาบปลื้มใจที่ลูกศิษของตัวเองได้ตำแหน่งพรอมควีนนี้
แต่กลับมีเสียงซุบซิบของผู้ึคนในงาน ที่ต่างสงสัยในตัวฉัน
เหมือนมนุษย์ : แก....แก...ออเรน ไปสมัครพรอมควีนตอนไหน ทำไมไม่บอกฉันบ้าง
อลิซ : เห้ยไม่รู้เหมือนกัน มิน่าทำไมวันนี้อลิซถึงไม่เห็นออเรนอยู่พักนึง...
ฉันคว้าไมค์บนเวทีมา เพื่อกล่าวความในใจที่อยากจะบอกกับผู้คนในงานเกี่ยวกับตำแหน่งนี้
แต่ ฉันยังไม่ทันได้เอ่ยคำใดๆออกมา และชะงักเมื่อเจอร่างของบุคคลที่คุ้นกันดี........
ทางด้านครูสาวที่กำลังรู้สึกปลาบปลื้มใจที่ลูกศิษย์ของตัวเองได้ตำแหน่งนี้ แต่ความรู้สึกนี้กับมลายหายไปจนสิ้นเมื่อใบหน้าของควินน์อดีตประธานนักเรียนที่อยู่เบื้องหน้าเวทีค่อยๆเปลี่ยนไปในรูปร่างที่ดูน่ารังเกียจแล้วค่อยๆเปลียนไปเป็นหน้าบุคคลหนึ่งที่เธอรู้จักดี...เธอเห็นใบหน้านั้นถึงกับล้มไปทันที จนครูจัสราต้องขึ้นมาดูอาการทันที
ฉันเอง ค่อนข้างมั่นใจว่า ฉันนั้นตกใจมากๆ ณ วินาทีนั้น ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่นาน จนกระทั่งฟรานซิสมากระตุกแขนฉันเอาไว้ เพื่อเรียกสติกลับมา จนตอนนั้นฉันก็ได้รู้ว่า มีน้ำใสๆไหลออกมาจากนัยย์ตาของฉัน ไม่หยุด.....
คนอื่นไม่ได้มีอาการตกใจหน้าตาของควินน์เลย ใช่แล้ว....ทุกคนเห็นร่างนั้นเป็นควินน์ ไม่เหมือนนักเรียนเก่าคนอื่นและเธอที่เห็นร่างนั้นเป็นอารีน่า...
เหมือนมนุษย์ : แก....แก...ฉันจำมันได้อารีน่านี่
อลิซ : ไป...ไปเถอะอยู่ไม่ได้แล้ว
เพื่อนๆ ทั้ง2คน วิ่งขึ้นมาบนเวที เพื่อที่จะพาฉันหนี...ใช่...หนีไปจากที่ที่มี อารีน่า!!!!!!
ฉันและเพื่อนๆวิ่งอย่างทุลักทุเล เพื่อจะไปเปิดประตู......ที่เปิดไม่ออก
ออเรน : พังประตูออกไปเร็ว แย่แล้ว
อลิซ : เปิดสิๆ ๆ ๆ เปิด ฉันยังไม่อยากตาย
จัสรา : พวกเธอจะทำอะไรน่ะ
เหมือนมนุษย์ : ครูค่ะแย่แล้ว
จัสรา : อะไร?
ครูหวรรณ : มาเร็วๆ พวกเด็กๆ มาทางนี้ !!!
เสียงของครูหวรรณฤดี ศรีสมร เรียก เด็กๆห้องA B และ C มายังประตู เพื่อช่วยกับผลักออก
จัสรา : นี่!!!ครูจะทำอะไรนะครับ!!!
ตู้มมมม เสียงระเบิดดังขึ้น พร้อมร่างของนิกกี้ที่พุ่งออกมา พวกเค้าตกใจมากจึงรีบกระโดดหลบ ทำให้ร่างนิกกี้กระแทกกับประตูกระจกทะลุไปชนกับมาลีย์ที่เดินอยู่ข้างนอกพอดี เธอถูกร่างของนิกกี้และเศษกระจกนับไม่ถ้วนโถมเข้าใส่ เธอเสียชีวิตคาที่พร้อมนิกกี้
หลังจากเสียงระเบิดดังขึ้น ทำให้ผู้คนในงานบาดเจ็บสาหัส บ้างก็เสียชีวิตกันเกลื่อน เด็กๆห้องA B และC ต่างวิ่งกันสุดชีวิต มาที่ประตู ช่วยกันผลักสุดความสามารถ ด้วยกำลังที่มีอยู่
ใช่.....ออเรนไม่อยากให้ใครต้องมาตายอีกต่อไป..
หลังจากที่ฉันรวบรวมสติได้ และพอจะจำประตูข้างหลังห้องน้ำ ตอนที่ฉันเข้าไปแต่งตัว และตรงนั้นมีทางออก.... ฉันรีบบอกเพื่อนๆให้ไปทางนั้น ระหว่างอารีน่าค่อยๆไปหาลิลี่และเณอเบลล์แล้วค่อยๆบีบคอพวกเธอ
เมื่อไปถึงที่ห้องน้ำ ใช่.!!! มันมีประตูอยู่ เพื่อนๆรวมไปถึงครูหวรรณ ต่างช่วยกันผลักประตูออกอย่างง่ายได้ คงเป็นเพราะ อารีน่า...ลืมว่ามีประตูนี้ด้วย
ทุกคนวิ่งหนี จนพ้น...พ้นจาก โรงเรียนนั้น ข้างทางเต็มไปด้วยรถกู้ภัย รถดับเพลิง ปอเต็กตึ๊ง ตำรวจ มากมายหลายคันจนนับไม่ถ้วน ระหว่างที่ฉันวิ่งไปกับเพื่อนๆอย่างไม่คิดชีวิต ฉันมองไปที่โรงเรียนนั้นที่เคยสวยหรู แต่ตอนนี้เสียหายยับเยิน ด้วยหางตา........อารีน่าหายไปแล้ว...
ณ บ้านหลังหนึ่ง ใจกลางเมืองสุดหรู
ฉันกับเพื่อนๆห้องABC รวมถึงครูหวรรณ ได้ตั้งต้นชีวิตใหม่ ที่บ้านหลังนี้
การเรียนการสอนยังคงเป็นไปอย่างปกติ พวกเ้ราไม่ได้เรียนที่ร.ร.อีกต่อไป
พวกเราเรียนที่นี้ และ การเรียนการสอนทั้งหมดครูหวรรณเป็นคนจัดการเพียงคนเดียว
ในตอนเช้าวันนึง วันนี้เป็นเวรของเด็กห้องA ที่จะผลัดกันมารดน้ำต้นไม้
ฉันก็ทำตามหน้าที่ปกติ
เหมือนมนุษย์ : ว๊ายยแก ดูนั้นสิ บุรุษไปรณีย์คนนั้นหล่อจัง แอร๊ยยยย
อลิซ : พี่คนนั้นของฉันย่ะ ฮ่าๆๆ
ออเรน : ดะ..เดี๋ยว พวกเธอเห็นผู้หญิงคนนั้นมั้ย...
อลิซ / เหมือนมนุษย์ : คนไหน????
อลิซและเหมือนมนุษย์ ถามฉันด้วยความสงสัย
ออเรน : ก็ที่ยืนอยู่หน้าบ้านเราไง...คุ้นๆนะ ออเรนจำไม่ได้
หลังจากสิ้นสุดคำพูดของฉัน อลิซและเหมือนมุนษย์ก็วิ่งเข้าบ้านปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว
ผู้หญิงคนนั้น เดินเข้ามาเรื่อยๆ.....หน้าของเธอดูสวยสง่า ชายเสื้อที่ขาวบางพริ้วไปตามสายลมในช่วงอรุณที่แสนสดชื่น และ....มีเด็กๆที่ฉันคุ้นหน้าอยู่หลายคน...
???? : หึหึ....
หญิงคนนั้น ยิ้มที่มุมปากเล็กเบาๆ รอยยิ้มนั้นฉันค่อนข้างมั่นใจว่า เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร
และหลัีงจากสิ้นเสียงหัวเราะเบาๆของเธอ เธอก็หายไป พร้อมกับสายลมที่พัดอ่อนๆพร้อมแสงแดดยามเช้าที่เริ่มจ้าขึ้น...
ใช่..... คนคนนั้นคือ......อารีน่า....และเพื่อนๆที่เสียชีวิตไปในโรงเรียนนรกนั้น....
ลิลคิม ฟริ้นสโตน อลิเซีย : นี่ ออเรน ต่อไปเป็นตาห้องพวกเราทำเวรแล้วนะ กลับเข้าไปทำเวรต่อกับพวกเหมือนมนุษย์และอลิซต่อสิ
ครูหวรรณ : เอ้า เด็กๆ ทานข้าวเช้ากันก่อนค่ะ ครูทำเสร็จพอดีเลย
เพื่อนๆห้อง C ต่างวิ่งเข้าไปในบ้าน เพื่อไปรับประทานอาหารเช้าที่ครูหวรรณทำไว้
ก่อนฉันจะตาม3สาวไป ฉันมองไปที่สายลมที่พัดเบาๆนั้น แล้วยิ้มอีกครั้ง
ออเรน : ลาก่อน อารีน่า...ลาก่อน...เพื่อนๆ...
มาแจมด้วยค่ะ ตอนจบ
เหมือนมนุษย์ ending
และแล้วทั้งสองก็รีบหนีไปต่อ ที่ประตูที่พวกห้องเอห้องบีกำลังหนีออกไป แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่ออารีน่าโผล่ไปที่ประตูนั้นพร้อมมีดเล่มนึง อารีน่าเอามีดแทงเหมือนมนุษย์ที่กำลังขวางประตูทางออกเธอ
เหมือนมนุษย์ : อั่ก....ฉันยังไม่อยากตาย ช่วยฉันด้วยวอเทอร์ ออเรน
วอเทอร์ : ไม่นะ นุช อย่าตายนะทำใจดีๆไว้
ออเรน : อีกนิดเดียวก็จะรอดแล้วทำใจดีๆไว้
เหมือนมนุษย์ : ฉัน....ไม่....ไหว...แล้ว
ความรู้สึกมันเจ็บปวดจนบรรยายไม่ได้จริงๆค่ะ ทุกคนหนีไปนะค่ะ ปล่อยให้หญิงนุชตายเถอะค่ะ หญิงนุชไม่อยากเป็นภาระของทุกคน
พี่ไทน์: หญิงนุช หญิงนุช!!
หญิงนุช: พี่ไทน์ขา
พี่ไทน์ : หญิงนุชเป็นอะไรใครทำอะไรหญิงนุช
หญิงนุช: อารีน่าค่ะมันเสียบหญิงนุช เจ็บจังเลยค่ะ
พี่ไทน์ : ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ช่วยหญิงนุชเอง หญิงนุชต้องไม่ตาย
หญิงนุช: หญิงนุชจะไปรอพี่ไทน์ที่ทางช้างเผือกนะคะ
พี่ไทน์ : ไม่ หญิงนุชถ้าไม่มีหญิงนุชพี่อยู่ไม่ได้หรอก ...
หญิงสาวแสนสวยเริ่มรู้สึกง่วงนอน เปลือกตาเริ่มเลื่อนลงมาช้าๆ ภาพผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเริ่มเลือนหายเหลือแต่เงา และดับไปในที่สุด
ดวงตาคู่นั่นเริ่มเปิดขึ้นใหม่แสงยามเช้ากระทบเข้าตา
หญิงสาวเริ่มมองเห็นอีกครั้ง เงาคนกลุ่มหนึ่งโผล่เข้ามาให้เห็น
คุณครู หญิงนุชฟื้นแล้ว
อลิเซีย หญิงนุชเป็นไงบ้างคะ พวกเราเป็นห่วง
อลิซ อลิซนึกว่าหญิงนุชจะตายไปแล้วซะอีกค่ะ
คุณครู หญิงนุชรู้มั้ยว่าหนูหลับไปถึงสองเดือนค่ะ
หญิงนุช ทุกคนเป็นไงบ้างค่ะ สบายดีกันรึป่าว
คุณครู ทุกคนสบายดีจ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วง
หญิงนุช แล้วพวกผีอารีน่า รันรัน โอลีฟละค่ะ มันยังอยู่มั้ย
อลิเซีย หญิงนุชพูดถึงใครน่ะ พวกเราไม่เห็นรู้จัก...
ทุกคนงุนงงและสับสนในสิ่งที่หญิงสาวพูดออกมา
คุณครู : ครูว่าหญิงนุชคงหลับนานค่ะ สมองยังไม่ทำงาน
อลิเซีย อลิซ : หญิงนุชพักผ่อนเถอะนะ จะได้หายไวๆ
อะไรกันหญิงสาวพึมพำในใจ
ทำไมสิ่งที่เธอเจอมาเกือบเดือนในโรงเรียนนรก
สิ่งที่เธอหนีตายกัน พยายามเอาชีวิตรอด
มันกลับเป็นแค่ความฝันที่เธอหลับไปถึงสองเดือนเองหรอ
หญิงสาวถอนหายใจ
หญิงนุช ก็ดี ขอให้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน
จบแบบแรก
เวลาผ่านไปนานเกือบยี่สิบปี
ณ โรงเรียนเก่าที่พวกเธอจำได้ดี
คุณครู : อ้าวหญิงนุช อลิเซีย อลิซ ลิล ครูดีใจที่ได้เจอพวกเธออีก
อลิเซีย : อลิเซียยินดีด้วยนะค่ะที่ครูได้เลื่อนเป็นผอ.
คุณครู : ว่าแต่หนุ่มๆนั่นใครค่ะใช่5หนุ่มจุฑาเทพรึป่าว
อลิซ : ใช่ค่ะสามีพวกเราเองค่ะครู
หญิงนุช : วันนี้พวกเรามาส่งลูกเข้าโรงเรียนวันแรกค่ะ
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
คุณครู : มาค่ะทุกคนเดี๋ยวครูดูแลพวกหนูเอง หนูจะได้เจอเรื่องดีๆในโรงเรียนนี้แน่นอนค่ะ
โครม!
กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!!
รถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาในโรงเรียน
สภาพคุณครูสาว ร่างกายนอนกองอยู่ที่พื้นศีรษะกระแทกฟุตบาทสมองไหล และเสียชีวิตคาที่
และหญิงนุช อลิเซีย ลิล อลิซ นอนอยู่ถัดจากครูไม่ไกลนัก สภาพแขนขาหัก กระดูกทะลุ บางคนดูไม่ออกว่าพวกเค้าคือใคร
จบแบบที่สอง
คุณครู หญิงนุชค่ะตื่นได้แล้ววันนี้เราต้องเข้าเรียนวันแรกค่ะ
ทุกคนยืนอยู่หน้าห้องประชุม ในวันปฐมนิเทศ
ผอ: เอาล่ะทุกคนเข้ามานั่งได้ วันนี้เราจะประกาศชื่อและห้องที่พวกเธอจะได้อยู่
หญิงนุช อลิซ 1 A
อลิเซีย ลิล 1 C
ผอ.ขอประกาศไว้ก่อนเลยว่าห้ามทุกคนเข้ามาในอาคารเวลาสามทุ่ม
คุณครู :เอาล่ะค่ะลูกคาบนี้เราจะมาเรียนดนตรีกันนะค่ะ
รันรัน: พวกแกคืนนี้ใครอยากเข้าอาคารตอนสามทุ่มก็ตามชั้นมานะ ใครปอดแหกก้อยู่หอพักไปซะ .........
หญิงนุช: ทุกคนอย่าไปนะ ไม่งั้นเราจะตายกันหมด ฉันเห็นนิมิตล่วงหน้า!
ทุกอย่างมันยังไม่จบแต่มันแค่กำลังเริ่มขึ้น!
จบแบบที่สาม
กริ๊งๆ! เสียงนาฬิกาปลุก
ทุกคนตื่นมาหน้าคอมพิวเตอร์
ที่เปิดหน้าหนึ่งค้างไว้
High School Horror รับสมัคร!
หญิงนุช :น่าสนใจจังแก สมัครดีกว่า
อลิซ :จะดีหรอ
อลิเซีย: ฉันก็ว่าน่าสนุกนะ
ทุกคนกรอกแบบฟอร์มแล้วเกมก็เดินไปตามแบบของมัน
แต่มันก็เป็นแค่เกม บายค่ะทุกคน/ส่งจูบ
#112
ครูว่าจบเกร๋ข่ะลูก เพราะครูไม่ตาย /โดนตบ
ครูว่าเป็นตอนจบที่สดใสที่สุดในบรรดาที่ผ่านมาเลยข่ะ ครูให้ผ่าน
#114
จบแบบแรก :
พี่ไทน์มาจากไหนขะเอ้กแพลนให้ครูฟังที่ข่ะลูก แต่ครูมั่นใจว่าพี่ไทน์ตาย และเกร๋มากเพราะครูไม่ตาย
จบแบบสอง :
เชิญต่อเกมส์ Final Destination อะไรเทือกๆนี้ที่อยู่ในบอร์ดนะขะลูก /กราบสำหรับตำแหน่ง ผอ
จบแบบสาม :
อิดั่กอิดั่กอิดั่กอิดั่กอิดั่กอิดั่กอิดั่กออิดั่กอิดั่ก ข่ะ /กราบ
ปล.ครูขอเฟซหญิงนุชจิได้มั้ยขะ?
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
หญิงนุช: เอ้าลูกๆสวัสดีคุณยายหวรรณสิคะ
ลูกๆ สวัสดีค่ะคุณยาย
^
ครูจะทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นข่ะ
ครูจะมาบอกว่ายินดีกับพี่ไทน์ด้วยข่ะ นี่เป็นตอนจบที่เรตติ้งดีที่สุดในบรรดาทุกเกมส์ที่ผ่านมา
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google