Hormones กับตอนจบ...
ให้ดูคอนเสิร์ตเหรอ เต้ยไม่ได้ คู่กะ ต้าร์ ? ธีร์ ภูล่ะ ? สไปร์ ไผ่ลงเอยยังไง ?
แบบแต่ละคนจบแบบไม่เสร็จ เหมือนไม่ได้ดูเลย จบแบบนี้...
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
เด็กๆ ทั้งหลาย ควรอ่านนะ 
ไม่ใช่แต่จะให้จบเป็นคู่ จบแบบสรุป
พี่ย้งมีความคิดที่จะให้คิดต่อยอด~~
ถ้าไม่เข้าใจ ควรอ่านหลาย ๆ รอบ 
ขออณุญาตเจ้าของเฟซ Wu Krisaravudh ด้วยนะครับ
cr. https://www.facebook.com/dosaku.hao
---------
ตอนนี้คู่ควรจะได้เป็นบทสรุปของซีรีส์จริงๆ...
ผมพยายาม "อ่าน" มาตลอดทั้งชั่วโมงว่าซีรีส์เรื่องนี้ต้องการจะฝากอะไรไว้กันแน่
แล้วก็พบหลายอย่าง... จะเล่าให้ฟังทีละอย่างละกันนะ
ถ้าคุณติดตาม Hormones มาโดยตลอด น่าจะอ่านได้ไม่ยาก
ว่าสารที่ซีรีส์ต้องการส่งถึงคนดูคือ "ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว เพื่อน และการใช้ชีวิต"
และผู้กำกับก็ชอบที่ทิ้งอะไรหลายๆอย่างไว้ให้คนดูคิดเอาเอง โดยไม่เฉลย!!
ในบทสรุปของซีรีส์ สิ่งที่ทิ้งท้ายไว้ก็คือ...
"การเติบโต การเปลี่ยนผ่านผลัดวัย ก้าวจากวัยรุ่นไปเผชิญหน้ากับโลกความจริง และการ
ก้าว ต่อ ไป" !!!!!!!!!
.........
เบรคแรก
เริ่มฉากแรก... ดาวที่ร่วงลงจากฟ้า... วิน...
ความพยายามที่จะแก้ไขอะไรที่ตัวเองเคยทำเอาไว้ บางครั้งมันก็ไม่ได้ผล
กว่าจะรู้สึกตัว ว่าเวลาที่ผ่านมา ตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง ก็สายเกินไปเสียแล้ว!
คนเราไม่ได้มีโอกาสแก้ตัวตลอดไป โอกาสมันมีอยู่แค่ถึงจุดๆนั้น ถ้าผ่านจุดนั้นไป คำว่า "สายเกินไป" ก็ยังเป็นสัจธรรมได้เสมอ...
.........
เบรคที่สอง
ถัดมา... Big Event กำลังจะมา...
ผมคิดว่าผู้กำกับฉลาดมากที่เลือกฉาก Big Mountain เป็นฉากสุดท้าย
ปกติภาพยนตร์ที่จะตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผู้คน
คือภาพยนตร์ที่ "ยิ่งใหญ่" อย่างเรือยักษ์ Titanic หรือการต่อสู้ระหว่างเผ่าพันธุ์อย่าง Avatar
แล้วอะไรจะเป็นสิ่งที่ "ยิ่งใหญ่" และ "เข้ากับวัยรุ่น" ได้มากไปกว่าคอนเสิร์ตครั้งยิ่งใหญ่อีกล่ะ?
ผมยังนึกตัวเลือกที่จะมาปิดฉากซีรีส์วัยรุ่นให้ยิ่งใหญ่กว่านี้ไม่ออกจริงๆ...
อีกตัวละครที่น่าสนใจ... นกที่จะก้าวออกจากอกแม่... ดาว
สิ่งนี้สะท้อนให้เห็นว่า ไม่ว่าคนเป็นพ่อแม่จะพยายามควบคุมให้ชีวิตลูกเป็นไปในแนวทางของตนขนาดไหน สุดท้าย ชีวิต ย่อมมีหนทางของมัน (Jurassic Park บอกผมไว้แบบนั้น)...
.........
เบรคที่สาม การก้าวผ่านของตัวละครแต่ละตัว
การผลัดเปลี่ยน การเติบโต และ ก้าวต่อไป
เบรคนี้เป็นเบรคที่ผมชอบที่สุด และคำพูดที่ชอบที่สุดของวันนี้คือ คำพูดของพี่ในวงซีซเคปพ์
"ไม่ต้องกลัวว่าจะเล่นผิดหรือถูก
ปล่อยทุกอย่างออกไปให้เต็มที่
อย่าให้เหลืออะไรไว้เสียใจภายหลัง"
ชีวิตมันเป็นแบบนี้จริงๆ และต้าร์ก็ได้ "เผาไหม้อย่างสมบูรณ์" ในตอนนี้นี่เอง
ฉากที่ภูโผล่มาใกล้ๆเต้ย กำลังจะจับมือกับเต้ย (ซีนนี้ใครๆก็คงคิดแบบนั้น ผู้กำกับเก่งจริงๆที่สื่อฉากนี้ได้โดยไม่ต้องใช้คำพูดซักคำ) แต่สุดท้ายก็ไม่จับ
ต้าร์เห็นภูกำลังอยู่กับเต้ย แต่ก็สามารถ "ควบคุมตัวเอง" ไม่ให้แสดงอารมณ์ออกมา
และเปลี่ยนอารมณ์ทั้งหมด เอาไปใส่ในเพลง เผาไหม้ลุกโชน
"ไม่ว่าภูกับเต้ยจะยังไงกัน แต่ตอนนี้ ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันกำลังเล่นดนตรี
ทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่มี ฉันทุ่มเทลงไปตรงนี้จนหมดแล้ว"
ไม่เหลืออะไรไว้ให้เสียดายภายหลังอีกต่อไป...
ฉากนี้แสดงให้เห็นว่า วุฒิภาวะได้เติบโตขึ้นแล้ว
ต้าร์ได้บรรลุก้าวข้ามไปอีกขั้นหนึ่งแล้วในที่สุด!!
ซีรีส์ทิ้งปริศนาเอาไว้ว่า แล้วระหว่าง ภู-เต้ย-ต้าร์ จะยังไง?
คำตอบคือ เป็นสไตล์พี่ย้งที่ชอบทิ้งอะไรไว้ให้คนดูสรุปเอง...
.........
เบรคสุดท้าย - บทสรุป - ทิฐิละลายลง ผูกพันกันด้วยดนตรี ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง แต่วันนี้เราทั้งหมดคือเพื่อนกัน...
ฉากนี้ค่อยๆถ่ายไปที่ตัวละครแต่ละตัว อยู่กันเป็นคู่ๆ
คู่กันแบบที่ควรจะเป็นน่ะแหละ ไผ่-สไปรท์ ต้าร์-เต้ย ภู-ธีร์
แสดงว่าซีรีส์ต้องการสื่อว่าทุกคนลงเอยกัน(เป็นแฟนกัน)ได้ด้วยดีอย่างนั้นเหรอ?
ผมว่าไม่ใช่...
สิ่งที่ต้องการสื่อก็คือ วันนี้พวกเราทั้งหมดยังไงก็เป็นเพื่อนกัน
ไม่ว่าจะมีทิฐิมาก่อนหน้ากันขนาดไหน แต่วันนี้ ตอนนี้ ณ จุดๆนี้ พวกเราคือเพื่อนกัน!!
ฉากที่ขวัญเดินมาคู่กับสไปรท์ตั้งแต่เบรคแรกก็สื่อความหมายในทำนองนั้นอยู่แล้ว...
วันพรุ่งนี้(หลังงานเลี้ยงเลิกรา)ทุกคนก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตของตน...
และก็ต้อง "เติบโต" ต่อไป...
ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ พี่ตูน Body Slam เคยบอกไว้แบบนั้น...
.........
ส่งท้าย : สถาบันครอบครัว...
ครอบครัวแต่ละครอบครัวย่อมมีปัญหาของตน และซีรีส์นี้ก็ค่อยๆเผยให้เห็นว่า
แต่ละครอบครัวปล่อยปัญหาให้เรื้อรังยังไง หรือแก้ปัญหานั้นยังไง
ภาพที่ทุกคนมีภาพถ่ายร่วมกับครอบครัว
ยกเว้นอยู่คนเดียว คนที่ดูเท่ สมาร์ทมาตั้งแต่ตอนแรก วิน
และเป็นคนเดียวที่ดูจะยัง "ก้าวข้าม" พ้นวัยว้าวุ่นของตนไปไม่ได้
ผมเชื่อว่าซีรีส์นี้ต้องการสื่อให้เห็นว่า สถาบันครอบครัวเป็นสิ่งที่มีพลังมากขนาดไหน
และ "แสงนำทาง" ในตอนต้นเรื่อง แสงแรกแห่งชีวิตของคนทุกคนก็ต่อสถาบันครอบครัวนี่แหละ...
นกที่ขาดแสงนำทางอย่างวิน ก็ต้องร่อนเร่ต่อไปอย่างไม่มีวันจบ
จนซีรีส์ปิดตัวลง วินก็ยังหาทางกลับไม่ได้เลย...
และการร่อนเร่ใน 3 มิติ ไม่มีทางการันตีได้ว่าจะได้กลับมาสู่จุดเดิม
ต่างกับการร่อนเร่ใน 2 มิติที่สามารถกลับมาสู่จุดเดิมได้แน่นอน...
ทฤษฎีบททางคณิตศาสตร์อันหนึ่งบอกไว้ว่าอย่างนั้น
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google