ละครฉากสุดท้ายจบลง ปิดม่าน แล้วเราก็เดินจากกัน ...

พอถึงตอนจบเราจะคิดถึงจุดเริ่มต้น...เป็นกันป่ะ?
ตอนแรกมันก็มีความสุขมากจริงๆ ..มากจนเราคิดไม่ออกเลย ว่าถ้าถึงเวลาต้องเสียใจ มันจะทรมาณแค่ไหน



ผู้หญิงคนนึง(เราเป็นทอม) จะรักผู้หญิงสักคนนึงไปได้นานแค่ไหนกัน

สักวันเราจะกลับมาอ่านกระทู้นี้ ..เลยอยากทิ้งทุกความรู้สึกของวันนี้ไว้ที่นี่
(ถ้าใครสักคนที่ไม่รู้จักเรามารับรู้เรื่องราวพวกนี้บ้าง แล้วเม้นท์บ้างก็คงจะดี)

กระทู้แรกที่เราพูดถึงเค้า
http://sz4m.com/b3937205



วันที่ 600 เราไปร้องไห้ฟูมฟายที่ริมน้ำโขงคนเดียว 3 ชม.
จริงๆวันนั้นตัดสินใจจะเลิก  แต่สุดท้ายก็คิดถึงประโยคนึงของพี่คนนึงเคยพูดไว้ประมาณว่า
ถ้าวันนี้ยังดูแลกันได้ ก็ดูแลกันให้ดีที่สุดก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีก
เราเลยตัดสินใจประคับประคองความสัมพันธ์กับเค้าต่อไป
http://sz4m.com/b3957703



ประมาณ 100 วันต่อมาจากกระทู้ที่สอง
เราก็ได้มาพรรณาถึงความเจ็บช้ำ  กับการที่ต้องทนเห็นเค้า แทนที่เราด้วยคนอื่น...
ความสับสนในใจ ที่ทุกข์ทรมาณ กับหลายๆความรู้สึก..
http://sz4m.com/b4029493







เราเลิกกันวันที่ 700  ก่อนจะครบรอบสองปีที่คบกัน 30 วัน
แรกๆที่เลิกกัน ...เราไม่ร้องไห้เสียใจฟูมฟายอะไร..
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นวันสองวันนี้กับเราก็คงเพราะมันมีบางบทสนทนาเกิดขึ้น
แล้วทำให้เราเกิด'ความหวัง' ขึ้นมา


แล้วความหวังนี่หล่ะทำให้เราเสียใจ...

ใครๆต่างก็ต้องว่าเค้าเป็นคนผิด...เพราะเค้ามีคนอื่น...
จริงๆก็มีหลายๆเรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจ ...
เราเข้าใจเค้านะ  ...แต่ถึงจะเข้าใจยังไง  เราก็ยังเสียใจอยู่ดี
การต้องมาเห็นรู้คู่บนเฟซบุค เค้าเช็คอินด้วยกันทั้งๆที่ข้างๆเค้าเคยเป็นเรา
การต้องเข้าใจว่าตัวเอง 'เคย' สำคัญ  แต่วันนี้ไม่

เจ็บปวดจนตัวชา ...
แค่เมโลดี้ช้าๆเศร้าๆ  ฝนตกอากาศเย็นๆ ไปที่ๆเคยไปด้วยกัน
แค่นี้ก็ทำให้เราร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้  ...
ทุกอย่างเคยมีความหมาย  แต่วันนี้มันไม่ใช่



การไปนั่งดื่ม คนเดียวในผับ เป็นอะไรที่เกิดมาไม่เคยทำเลยในชีวิต...
นั่งหมุนแก้วในมือ  หันหลังให้ผู้คน สบตากับผนัง นานๆทีเจ้าของร้านจะมาทักทายตามมารยาท
เพื่อน พี่ น้อง ที่รู้จักก็ชวนไปนั่งด้วย แต่ก็ยืนยันที่จะนั่งคิดทบทวนอะไรคนเดียว
เราไม่อยากแม้แต่จะฟังเพื่อนพูดถึงเค้า ว่าเค้าไม่ดียังไง ...
ต่อให้เค้าไม่ดียังไง  เราก็ยังรักเค้ามาก ...
เสียงเพลงดัง รอบตัวมืดสลัว ผู้คนมากมายทั้งคนรู้จัก แล้วก็ไม่รู้จัก...
เราปล่อยให้น้ำตาที่มันอยากไหล  ไหลของมันไปเรื่อยๆ ให้มันแห้งเองโดยไม่ใช้อะไรไปเช็ด

เป็นความเสียใจในแบบที่ไม่เคยพบเจอเลย


มันไม่สมควรจะต้องเกิดขึ้นเลยนะ ..
การที่ต้องรัก กันอยู่  แต่คบกันต่อไปไม่ได้


แต่แล้วก็มีเพื่อนคนนึง มาเตือนสติเรา...
เป็นเพื่อนที่เจอกันในชีวิตจริงแค่ 3 ครั้ง เพื่อนคนนี้รู้จักกันในสยามโซนนี่หล่ะ

มันบอกว่ามันไม่โอเคที่เราเป็นคนขี้หนี ขณะที่เราร้องไห้กับเมามาย
เค้าอาจจะยิ้ม หัวเราะ อยู่กับคนใหม่ของเค้า  มันบอกให้เรายอมรับความจริง..ไม่ต้องรับที่ผ่านมา แต่รับปัจจุบันให้ได้ แล้วใช้ชีวิต

วิมานที่สร้างไว้บนความหวังมันคงไม่มีความสุขหรอก...
น้ำตายังไหลเป็นสายขนาดนี้
ความเป็นจริงคือเรายังกำแก้วเหล้าร้องไห้อยู่อย่างนี้...
ก้มมองตัวเองแล้วก็สงสาร  ทำไมทำตัวน่าสงสารขนาดนี้นะ

...เราเคยกินเหล้าจนเข้าโรงพยาบาลกับการเสียใจที่เสียรักแรก นี่จะซ้ำรอยเดิมตัวเองจริงๆหรอ?

หลังจากเหล้าหมด...เราตั้งใจไว้ว่าจะไม่กินอีก  บุหรี่ก็แจกจ่ายให้คนอื่น
...ความจริง ก็อยู่ตรงหน้าแล้วใช้ชีวิตอยู่กับมันทุกวัน เสียใจ แต่ยอมรับ ความจริง
การเปิดรับใครสักคนเข้ามา อาจจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาบ้างก็ได้..
แต่เราก็เลือกที่ไม่คุยกับใคร ..ทำใจที่จะต้องรับใครเข้ามาแทนที่เค้ายังไม่ได้เลย



เราเพิ่งบอกเค้าว่าจะไม่ขอติดต่อกันอีก...
ถึงจะยังรัก  ถึงจะยังห่วง  แต่มันไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว
การไม่ต้องรับรู้อะไร น่าจะยังสบายใจกว่าการต้องรู้ทุกอย่างในชีวิตเค้า...
ชีวิตเค้าที่มีใคร เพิ่มเข้ามา ...
ฝืนใจมากเลยนะที่ต้องก้าวออกมา ถ้าใจมันมีปากมันคงกรีดร้องสุดเสียง แต่จะกรีดร้องแค่ไหน..
ก็ต้องทน
...
ภาวนาให้น้ำตาหยุดไหลเร็วๆนี้
ไม่รู้จะเจอใครสักคนที่ทำให้เราเป็นอย่างนี้อีก
เค้าทำให้เราไม่คุยกับใครเลย ถึงแม้จะมีใครเข้ามามากมาย
เป็นคนยอมเปลี่ยนตัวเองจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
ยอมร้องไห้เป็นปีๆ อดทนกับเรื่องเสียใจตลอดมา
...เราจะรักใครขนาดนี้ได้อีกมั้ย


อย่างเร็วก็คงเลิกรัก..อย่างช้าก็แค่ตายจากกัน





แค่ไม่อยากหวังอะไรเลย...
อนาคตจะกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมมั้ย..
หรือจะเป็นแค่คนเคยรู้จัก ก็คงต้องปล่อย ให้เวลาพาอนาคตมาถึง