[355882']- เรื่องของ " น้องตุ๊กตา " หลอน
16 ต.ค. 57 13:34 น. /
ดู 1,333 ครั้ง /
9 ความเห็น /
11 ชอบจัง
/
แชร์
อ่านแล้วไม่เม้นกัดคอนะ แฮร่ 
เค้ามาอีกแล้ว เบื่อแล้วอ่ะดิ >3< ฮ่าๆ ครั้งนี้เค้ามาพร้อมกับเรื่องราวหลอนๆของ "น้องตุ๊กตา"
ใครอ่านแล้วงง เค้าสรุปให้ไว้ใต้กระทู้นะ แจ๊ะ
▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩
ฉันก็มีชีวิตวัยเด็กเหมือนกับคนอื่นๆทั่วๆไป พ่อของฉันจากไปก่อนที่ฉันจะเกิดเสียอีกแล้วก็ทิ้งให้แม่ต้องดูแลฉันเพียงลำพังซึ่งเธอแทบจะไม่มีความสามารถในการดูแลเด็กเอาซะเลย แม่ของฉันแอบกลับไปพี้ยาเหมือนตอนก่อนที่จะมีฉัน และหลังจากนั้นไม่นานบ้านของพวกเราก็กลายเป็นแหล่งมั่วสุมของพวกติดยา
ในช่วงห้าปีแรกของชีวิตฉัน ฉันต้องเดินอยู่ท่ามกลางหมอกควันที่ดูสับสนวุ่นวายและน่าสะพรึงกลัว อากาศที่เต็มไปด้วยควันลอยท่วมทางเดินจากห้องนั่งเล่นและเล็ดรอดผ่านประตูเข้ามาในห้องนอนของฉัน และดูราวกับว่ามันจะฟุ้งอยู่อย่างนั้นอีกหลายวัน
ฉันเพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่าที่จริงแม่ฉันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอแค่เป็นเหยื่อของสิ่งเสพติดเท่านั้นเอง เฟอร์นิเจอร์ในห้องนอนของฉันมีเพียงไม่กี่ชิ้นแค่ชุดเครื่องนอนหนึ่งชุดและหีบสำหรับใส่ของเล่นอันเล็กสีฟ้าขาวหนึ่งใบเท่านั้น ซึ่งฉันก็ไม่ใช่ว่าจะมีของเล่นอะไรมากมายนักหรอก แน่นอน ฉันมีของเล่นแค่สองชิ้นที่ได้มาตอนวันเกิดเท่านั้นแหละ ชิ้นนึงเป็นชุดสำหรับทำงานศิลปะ และอีกชิ้นนึงซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เล่นก็คือน้องตุ๊กตา
น้องตุ๊กตาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เรามีงานเลี้ยงน้ำชาในจินตนาการด้วยกัน นอนด้วยกัน และแม้กระทั่งอาบน้ำก็ยังอาบด้วยกัน
และเมื่อฉันนึกย้อนไปถึงบทสนทนาระหว่างฉันกับน้องตุ๊กตานั่นตอนโต ฉันก็คิดได้ว่าตอนนั้นฉันน่าจะต้องทุกข์ทรมานจากอาการประสาทหลอนพอสมควรเลย เพราบางทีฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันจำเสียงน้องตุ๊กตาได้ และฉันก็จำทุกสิ่งที่เธอพูดกับฉันและสิ่งที่เธออยากให้ฉันทำให้เธอ เธอขอร้องให้ฉันขโมยอาหารหรือว่าปากกาและดินสอ เธออยากให้ฉันเอาส้อมกับมีดให้เธอ และทุกครั้งเวลาที่มีอะไรเกิดขึ้นก็จะเป็นฉันทุกทีที่ต้องตกที่นั่งลำบาก แต่ว่าเธอไม่เคยโดนอะไรเลย และพอฉันบอกแม่ว่าใครเป็นคนบอกให้ฉันทำเรื่องพวกนี้ แม่ก็มักจะพูดจาเยาะเย้ยและสั่นหัว แม่ไม่เคยเชื่อฉันเลย
ตอนที่ฉันกำลังย่างเข้า 6 ขวบ ฉันขอร้องแม่ให้จัดงานวันเกิดให้ เพราะฉันอยากจะชวนเพื่อนๆที่โรงเรียนมาและก็จะให้พวกนั้นกินเค้กกับไอศกรีมเผื่อพวกเธอจะได้ชอบฉันขึ้นมาบ้าง ฉันจำได้เลยว่าวันนั้นฉันยืนอยู่ในห้องครัวด้วยความหวังเต็มเปี่ยม และถามคำถามที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน แก้วโค้กที่ฉันถืออยู่สั่นกึกๆเพราะความตื่นเต้น ฉันกลั้นลมหายใจรอคำตอบในระหว่างที่แม่ ง่วนอยู่กับการหยิบของชำที่ซื้อมาออกจากถุง ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเลย แต่ฉันรู้ว่าเธอได้ยินแน่ๆ แต่ในที่สุดในขณะที่ฉันซึ่งรู้สึกล้มเหลวในการรวบรวมความกล้าที่จะถามเธอซ้ำอีกครั้ง เธอก็หันกลับมาหาฉันแล้วก็สั่นหัวอย่างหยอกล้อ
งานวันเกิดเนี่ยนะ? อีแตน ตลกแล้ว ฉันจะไปมีปัญญาซื้ออาหารมาปรนเปรอเด็ก 15 คนที่ไม่ใช่ลูกของฉันได้ยังไงยะ! ให้ตายเหอะ ฉันแทบจะไม่มีปัญญาจะเลี้ยงแกเลยด้วยซ้ำ! แกกินจุยังกะอะไรถ้าเทียบกับเด็กที่ตัวเท่าแก หรือ ขอโทษนะแม้แต่น้องตุ๊กตาของแกก็ด้วยนี่แทบจะไม่มีอะไรเหลือให้ฉันกินแล้ว แล้วยังจะให้ฉันเลี้ยงเด็กเหลือขอในห้องเรียนแกที่เป็นลูกของคนอื่นอีกเหรอ
หน้าของฉันเหลือสองนิ้วในขณะที่แม่สั่นหัวและบ่นพึมพำเรื่องอื่นอีก แล้วก็เดินโซเซเข้าไปในห้อง มันไม่ยุติธรรมเลยเพื่อนๆฉันทุกคนมีงานวันเกิดกันทั้งนั้น ทีนี้เพื่อนที่โรงเรียนต้องรู้แน่เลยว่าฉันน่ะจนมากถึงขนาดจัดงานวันเกิดไม่ได้ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะทีนี้..
ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่มันเริ่มเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา ฉันกลั้นน้ำตาไว้ในขณะที่วิ่งกลับไปที่ห้องแล้วก็ปิดประตูเสียงดังตามหลังฉัน น้องตุ๊กตานอนอยู่บนเตียงและยิ้มให้ฉัน เธอมักจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา ปกติแล้วมันจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแต่วันนี้มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกโมโหมาก เธอเอาแต่จ้องมาที่ฉันแล้วก็ยิ้ม เธอกำลังจะบอกอะไรบางอย่างที่เลวร้ายกับฉัน อีกแล้ว นี่คือเหตุผลว่าทำไมแม่ฉันถึงไม่ยอมจัดงานวันเกิดให้ฉัน มันต้องเป็นเพราะเรื่องทั้งหมดที่ฉันก่อขึ้นโดยที่เธอเป็นคนสั่งแน่ๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ! น้องตุ๊กตาไม่ต้องไปโรงเรียนและน้องตุ๊กตาก็ไม่เคยเจอเรื่องเดือดร้อนเหมือนที่ฉันเจอ และในความคิดแบบเด็กๆของฉัน ฉันเชื่อจริงๆนะว่ามันเป็นเพราะตุ๊กตา ไม่ใช่เพราะแม่ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง
ฉันกัดฟันแล้วก็กรีดร้องด้วยความโมโหและฉันก็ขว้างขวดไปที่เตียงนอนด้วยแรงทั้งหมดที่ฉันมี มันโดนที่หน้าผากของน้องตุ๊กตาและเธอก็ร่วงลงไปอยู่ที่พื้น ดี! ฉันหยิบขวดขึ้นมาแล้วก็ตีเธอไปเรื่อยๆ ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงเธอหัวเราะฉันก็เลยตีเธอแรงขึ้นไปอีก แล้วหลังจากนั้นฉันก็หัวเราะ และเมื่อฉันหายโมโหฉันก็ลากน้องตุ๊กตาไปที่หีบใส่ของเล่นแล้วก็โยนเธอลงไป ฉันปิดประตูหีบดังปังแล้วก็เตะหีบนั่นไปกระแทกกับกำแพง ฉันไม่อยากจะเห็นน้องตุ๊กตาอีกเลย..ตลอดกาล
หลังจากเก็บน้องตุ๊กตาไปแล้วฉันก็ไม่เคยมีตุ๊กตาตัวอื่นอีกเลย หลังจากนั้นประมาณหนึ่งสัปดาห์ก็มีตำรวจมาหาฉันที่บ้านพร้อมกับผู้หญิงสองคน พวกเขาพาฉันไปอยู่บ้านหลังใหม่ในสิ่งแวดล้อมใหม่พร้อมกับอาหารและของเล่นมากมายและแน่นอนไม่มียาเสพติด หีบของเล่นถูกนำไปเก็บในห้องเก็บของ ฉันไม่เคยเจอแม่ของฉันอีกเลย และเมื่อฉันโตขึ้นพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงก็ยอมรับกับฉันว่าแม่ของฉันต้องรับโทษจำคุกถึง 25 ปี แต่นั่นก็ดีนะเพราะฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับแม่อยู่แล้ว ฉันยังคงฝันร้ายถึงตอนที่ต้องใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนั้น แต่ฉันก็ค่อยๆดีขึ้นอย่างช้าๆ ฉันพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การเรียนแล้วก็ไม่เคยแยแสจดหมายของแม่ที่ส่งมาจากในคุกเลย แม่ก็พยายามจะติดต่อฉันอยู่หลายครั้งตอนช่วงที่ฉันอายุ 20 และก็เช่นเคย ฉันก็ยังไม่เคยรับโทรศัพท์ของแม่เลย
เรื่องก็เป็นแบบนั้นจนกระทั่งวันนี้ ตอนนี้ฉันอายุ 30 และก็มีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ฉันมีสามีที่น่ารักและซื่อสัตย์ ฉันมีบ้านที่สวยงาม มีหมาสองตัว ตอนนี้ฉันเป็นนักสังคมสงเคราะห์ที่พยายามอย่างหนักที่จะสร้างความแตกต่างให้กับเด็กๆที่มีชีวิตแย่ๆเหมือนกับฉัน ฉันมีความสุข ฉันมีการงานมั่นคงและฉันก็พึงพอใจในสิ่งที่ฉันมีอยู่ ดังนั้นพอฉันได้รับวอยซ์เมล์จากแม่เพื่อที่จะบอกฉันว่าเธอออกจากคุกแล้วแต่ยังทำทัณฑ์บนอยู่ และเธอก็หวังว่าจะได้พูดอะไรกับฉันบ้าง ฉันก็เลยตัดสินใจให้เธอได้พูดในสิ่งที่เธออยากพูด
เพราะว่าตอนนี้เด็กๆกลับมาจากโรงเรียนแล้ว ฉันจึงต้องออกไปที่เพิงเก็บของในสนามหลังบ้านเพื่อที่จะได้โทรกลับหาแม่ เพิงหลังนี้เป็นอาณาจักรของเด็กๆและพวกเขามักจะมาเล่นที่นี่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ฉันนั่งลงบนหีบของเล่นอันเก่าของฉันซึ่งตอนนี้ถูกนำมาทำเป็นโต๊ะสำหรับงานเลี้ยงน้ำชา แล้วก็กดเบอร์โทรศัพท์ที่แม่ทิ้งไว้ให้..
ฮัลโหล? แตนใช่มั้ยลูก?
ฮัลโหลแม่ เป็นไงบ้าง?
โถ.. แตนลูกแม่ ขอบใจมากนะลูกที่ยอมพูดกับแม่ แม่รู้ว่าแกมีชีวิตและมีครอบครัวของแกเองแล้ว แม่หวังว่าจะได้พบหน้าหลานสักวันนะ! แม่แค่อยากจะบอกให้แกรู้ว่าแม่เสียใจแค่ไหนกับทุกๆอย่างที่แม่ได้ทำลงไป
แม่.. แม่จะไม่มีวันได้เจอหน้าลูกๆของหนู..แต่ในเมื่อแม่โทรมาหาหนูแล้ว หนูก็เลยจะขอพูดอะไรที่หนูอยากจะพูดมาเป็นเวลาหลายปีให้แม่ฟังนะ ทั้งฝิ่น ทั้งเฮโรอีน พวกมันทำลายแม่ และสิ่งที่แย่ที่สุดคือแม่เกือบจะพาหนูลงนรกไปด้วยแล้ว ตอนนั้นหนูเพิ่งจะห้าขวบเอง นั่นมันไม่ใช่บ้านที่ดีสำหรับเด็กเลย พูดตามตรงนะแม่ หนูแปลกใจมากที่ต้องใช้เวลานานขนาดนี้แม่ถึงจะถูกจับ
แตน.. แม่รู้ว่ามันแย่แค่ไหน และแม่ก็เข้าใจจริงๆว่าทำไมลูกถึงรู้สึกแบบนี้ แม่รู้ว่าทำไมลูกถึงเกลียดแม่และไม่อยากให้แม่เจอกับลูกๆของลูก แม่ได้เรียนรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับการให้อภัยตอนที่แม่อยู่ในคุกและแค่ แตน แม่เสียใจเหลือเกินกับเรื่องน้องตุ๊กตา
น้องตุ๊กตา? ฉันชะงักและรู้สึกสับสน ทำไมแม่ต้องสนใจเรื่องนี้ด้วย?
แม่รู้..แต่เชื่อแม่เถอะว่าเป็นเพราะแม่เอง ทั้งหมดมันเป็นความผิดของแม่เอง ทั้งเรื่องฝิ่นเรื่องยา แล้วก็เรื่องของน้องตุ๊กตา.. ถ้าแม่จะแค่สนใจ..เอาใจใส่เหมือนแม่ทั่วๆไป.. น้องเขา..จากไป..เพราะแม่เอง
ในขณะที่แม่เริ่มร้องไห้ ฉันก็เคาะนิ้วกับหีบของเล่นอย่างหมดความอดทน สงสัยยาจะทำให้เธอสมองเลอะเลือนจนกู่ไม่กลับแล้ว
แม่ ฉันถอนหายใจ ทำไมแม่ถึงได้พูดเรื่องของน้องตุ๊กตา? และทำไมแม่ต้องสนใจมันด้วย? หนูรู้ว่าน้องตุ๊กตาอยู่ที่ไหน อยู่ข้างใต้ฉันนี่ไงล่ะ
นี่ลูกพูดถึงเรื่องอะไรแตน? ตายแล้ว..ตุ๊กตาอยู่ที่ไหน?!
ฉันรู้สึกอึดอัดเต็มที ก็ น้องตุ๊กตาก็อยู่ในหีบไง ที่ประจำของเธอน่ะ
และทุกอย่างก็เงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง
นี่ลูกหมายความว่ายังไงที่ว่าน้องสาวของลูกอยู่ในหีบของเล่น
น้องสาว? นี่แม่พูดเรื่องอะไรเนี่ย? แม่กลับไปเล่นยาอีกแล้วเหรอ? จะบอกให้นะ แม้แต่กับแม่ก็ตาม น้องตุ๊กตาเป็นตุ๊กตาจริงๆ หนูเอาไปเก็บไว้ในกล่องของเล่นแค่ไม่กี่วันก่อนที่แม่จะถูกจับข้อหาครอบครองยาเสพติดนั่นแหละ
แตน.. นี่แกทำอะไรลงไป? แม่ไม่ได้ถูกจับข้อหายาเสพติดนะ แม่ถูกจับเพราะว่าน้องตุ๊กตาหายตัวไป! ไม่จริง.. นี่แกทำอะไรกับลูกของฉัน?!
ในสมองของฉันว่างเปล่าและฉันวางโทรศัพท์ลงข้างๆตัวอย่างไร้ความรู้สึกแล้วก็ลุกขึ้นยืน ฉันได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดของแม่ดังรอดออกมาจากโทรศัพท์และรู้สึกได้ถึงความมืดดำที่จุกอยู่ที่หน้าอกของฉัน ความทรงจำเก่าๆย้อนเข้ามาในจิตใจของฉัน และคุกคามเข้ามาถึงจิตสำนึกของฉัน พวกมันผลักประตูภายในจิตใจของฉันที่มันปิดตายมานานแสนนานจนฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเคยเกิดขึ้นจริงๆ
นี่มันเป็นไปได้เหรอ? ภาวะบอบช้ำในจิตใจและฝิ่นจะสามารถทำให้ฉันเชื่อได้จริงๆเหรอว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นเป็นแค่ตุ๊กตา? ร้องขออาหารและช้อนกับส้อมที่จะเอามาตักอาหารกิน?
ไม่จริง
ฉันค่อยๆหันกลับช้าๆและมองลงมาที่สิ่งที่ใช้แทนโต๊ะสำหรับงานเลี้ยงน้ำชา แน่นอนว่ามันดูเล็กเกินไป มันไม่สามารถขังคนจริงๆลงไปในนั้นได้หรอก ไม่มีทาง.. แต่ถ้าเป็นเด็กที่ตัวเล็กมากๆ และซูบผอมล่ะ? ถ้าเป็นเธอล่ะ ตัวเธอจะพอดีกับกล่องหรือเปล่า? แล้วนักสืบได้เสียเวลาลองค้นหาคนในหีบใบนี้หรือเปล่านะ? ฉันรู้ว่ามันไม่น่าใช่ มันดูเล็กมากเกินไป และฉันก็แน่ใจว่าเราได้เปิดกล่องของเล่นออกมาบ้างบางครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ใช่หรือเปล่านะ? หรือว่าอาจจะมีอะไรบางอย่างในความทรงจำที่มักจะฉุดรั้งไม่ให้ฉันเปิดกล่องอยู่ตลอดเวลา? ฉันไม่สามารถจำได้เลยว่าได้เคยเปิดหีบดูหรือเปล่า ฉันคุกเข่าลงไปที่พื้นและเปิดหีบออก.. มันอาจจะดีกว่าถ้าไม่มองลงไป หลังจากที่ฉันสามารถเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างมาได้ ชีวิตใหม่ของฉันที่ฉันสร้างมันมาด้วยตัวเอง ทุกอย่างอาจจะจบลงเพียงแค่ฉันเปิดกล่องของเล่นใบนี้ ฉันไม่ควรจะเปิดมัน ฉันควรจะโยนมันทิ้งไปในกองขยะและก็ลืมไปเสียว่าเคยมีมันอยู่ ฉันไม่ควรมองข้างใน
ฉันเปิดหีบออกมา..
ฉันไม่เคยมีตุ๊กตา แม่ของฉันไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อตุ๊กตาให้ฉัน แต่ที่แน่ๆฉันมีกล่องของเล่นที่สวยงามสีฟ้าขาว และตอนที่ฉันอายุห้าขวบ ฉันก็ได้ทุบตี น้องสาวตัวน้อยของตัวเองจนตายและเอาเธอมาใส่ไว้ในกล่อง และตอนนี้ชีวิตของฉันก็จบสิ้นแล้ว..
สรุป (คลุมดำเพื่ออ่าน)
"เด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ชื่อว่า อีแตน เนีย อยู่กับแม่ ที่มัวแต่ติดยา กันแค่สองคน อ้อ และอีก 1 ที่ อีแตนคิดว่า เป็นน้องตุ๊กตา แท้จริงแล้วคือน้องสาว ของเธอเอง และอีแตนนั้นก็เป็นคน ฆ่าน้องสาวของเธอ ด้วยการ เขวี้ยงขวดใส่ หลายครั้ง จนสิ้นลมหายใจ แล้วก็เอาน้องตุ๊กตา ยัดใส่กล่อง แล้วไม่เอามันออกมาอีกนาน .... "
ย่อให้พอเข้าใจถึงตัวละคร แค่นั้นนะ
Cr.YAMSAYONG ดัดแปลงจากเรื่อง Betsy the Doll ของ The_Dalek_Emperor
▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะแจ้
ถ้าชอบก็เม้น / กดชอบจังให้ด้วยน้ะแจ้
เรามีเรื่องหลอนๆที่รวบรวมมาจากที่ต่างๆมากมาย ฝากติดตามด้วยย ~
ใครอ่านแล้วงง เค้าสรุปให้ไว้ใต้กระทู้นะ แจ๊ะ
▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩
ฉันก็มีชีวิตวัยเด็กเหมือนกับคนอื่นๆทั่วๆไป พ่อของฉันจากไปก่อนที่ฉันจะเกิดเสียอีกแล้วก็ทิ้งให้แม่ต้องดูแลฉันเพียงลำพังซึ่งเธอแทบจะไม่มีความสามารถในการดูแลเด็กเอาซะเลย แม่ของฉันแอบกลับไปพี้ยาเหมือนตอนก่อนที่จะมีฉัน และหลังจากนั้นไม่นานบ้านของพวกเราก็กลายเป็นแหล่งมั่วสุมของพวกติดยา
ในช่วงห้าปีแรกของชีวิตฉัน ฉันต้องเดินอยู่ท่ามกลางหมอกควันที่ดูสับสนวุ่นวายและน่าสะพรึงกลัว อากาศที่เต็มไปด้วยควันลอยท่วมทางเดินจากห้องนั่งเล่นและเล็ดรอดผ่านประตูเข้ามาในห้องนอนของฉัน และดูราวกับว่ามันจะฟุ้งอยู่อย่างนั้นอีกหลายวัน
ฉันเพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่าที่จริงแม่ฉันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอแค่เป็นเหยื่อของสิ่งเสพติดเท่านั้นเอง เฟอร์นิเจอร์ในห้องนอนของฉันมีเพียงไม่กี่ชิ้นแค่ชุดเครื่องนอนหนึ่งชุดและหีบสำหรับใส่ของเล่นอันเล็กสีฟ้าขาวหนึ่งใบเท่านั้น ซึ่งฉันก็ไม่ใช่ว่าจะมีของเล่นอะไรมากมายนักหรอก แน่นอน ฉันมีของเล่นแค่สองชิ้นที่ได้มาตอนวันเกิดเท่านั้นแหละ ชิ้นนึงเป็นชุดสำหรับทำงานศิลปะ และอีกชิ้นนึงซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เล่นก็คือน้องตุ๊กตา
น้องตุ๊กตาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เรามีงานเลี้ยงน้ำชาในจินตนาการด้วยกัน นอนด้วยกัน และแม้กระทั่งอาบน้ำก็ยังอาบด้วยกัน
และเมื่อฉันนึกย้อนไปถึงบทสนทนาระหว่างฉันกับน้องตุ๊กตานั่นตอนโต ฉันก็คิดได้ว่าตอนนั้นฉันน่าจะต้องทุกข์ทรมานจากอาการประสาทหลอนพอสมควรเลย เพราบางทีฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันจำเสียงน้องตุ๊กตาได้ และฉันก็จำทุกสิ่งที่เธอพูดกับฉันและสิ่งที่เธออยากให้ฉันทำให้เธอ เธอขอร้องให้ฉันขโมยอาหารหรือว่าปากกาและดินสอ เธออยากให้ฉันเอาส้อมกับมีดให้เธอ และทุกครั้งเวลาที่มีอะไรเกิดขึ้นก็จะเป็นฉันทุกทีที่ต้องตกที่นั่งลำบาก แต่ว่าเธอไม่เคยโดนอะไรเลย และพอฉันบอกแม่ว่าใครเป็นคนบอกให้ฉันทำเรื่องพวกนี้ แม่ก็มักจะพูดจาเยาะเย้ยและสั่นหัว แม่ไม่เคยเชื่อฉันเลย
ตอนที่ฉันกำลังย่างเข้า 6 ขวบ ฉันขอร้องแม่ให้จัดงานวันเกิดให้ เพราะฉันอยากจะชวนเพื่อนๆที่โรงเรียนมาและก็จะให้พวกนั้นกินเค้กกับไอศกรีมเผื่อพวกเธอจะได้ชอบฉันขึ้นมาบ้าง ฉันจำได้เลยว่าวันนั้นฉันยืนอยู่ในห้องครัวด้วยความหวังเต็มเปี่ยม และถามคำถามที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน แก้วโค้กที่ฉันถืออยู่สั่นกึกๆเพราะความตื่นเต้น ฉันกลั้นลมหายใจรอคำตอบในระหว่างที่แม่ ง่วนอยู่กับการหยิบของชำที่ซื้อมาออกจากถุง ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเลย แต่ฉันรู้ว่าเธอได้ยินแน่ๆ แต่ในที่สุดในขณะที่ฉันซึ่งรู้สึกล้มเหลวในการรวบรวมความกล้าที่จะถามเธอซ้ำอีกครั้ง เธอก็หันกลับมาหาฉันแล้วก็สั่นหัวอย่างหยอกล้อ
งานวันเกิดเนี่ยนะ? อีแตน ตลกแล้ว ฉันจะไปมีปัญญาซื้ออาหารมาปรนเปรอเด็ก 15 คนที่ไม่ใช่ลูกของฉันได้ยังไงยะ! ให้ตายเหอะ ฉันแทบจะไม่มีปัญญาจะเลี้ยงแกเลยด้วยซ้ำ! แกกินจุยังกะอะไรถ้าเทียบกับเด็กที่ตัวเท่าแก หรือ ขอโทษนะแม้แต่น้องตุ๊กตาของแกก็ด้วยนี่แทบจะไม่มีอะไรเหลือให้ฉันกินแล้ว แล้วยังจะให้ฉันเลี้ยงเด็กเหลือขอในห้องเรียนแกที่เป็นลูกของคนอื่นอีกเหรอ
หน้าของฉันเหลือสองนิ้วในขณะที่แม่สั่นหัวและบ่นพึมพำเรื่องอื่นอีก แล้วก็เดินโซเซเข้าไปในห้อง มันไม่ยุติธรรมเลยเพื่อนๆฉันทุกคนมีงานวันเกิดกันทั้งนั้น ทีนี้เพื่อนที่โรงเรียนต้องรู้แน่เลยว่าฉันน่ะจนมากถึงขนาดจัดงานวันเกิดไม่ได้ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะทีนี้..
ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่มันเริ่มเอ่อขึ้นมาที่ขอบตา ฉันกลั้นน้ำตาไว้ในขณะที่วิ่งกลับไปที่ห้องแล้วก็ปิดประตูเสียงดังตามหลังฉัน น้องตุ๊กตานอนอยู่บนเตียงและยิ้มให้ฉัน เธอมักจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา ปกติแล้วมันจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแต่วันนี้มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกโมโหมาก เธอเอาแต่จ้องมาที่ฉันแล้วก็ยิ้ม เธอกำลังจะบอกอะไรบางอย่างที่เลวร้ายกับฉัน อีกแล้ว นี่คือเหตุผลว่าทำไมแม่ฉันถึงไม่ยอมจัดงานวันเกิดให้ฉัน มันต้องเป็นเพราะเรื่องทั้งหมดที่ฉันก่อขึ้นโดยที่เธอเป็นคนสั่งแน่ๆ ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ! น้องตุ๊กตาไม่ต้องไปโรงเรียนและน้องตุ๊กตาก็ไม่เคยเจอเรื่องเดือดร้อนเหมือนที่ฉันเจอ และในความคิดแบบเด็กๆของฉัน ฉันเชื่อจริงๆนะว่ามันเป็นเพราะตุ๊กตา ไม่ใช่เพราะแม่ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง
ฉันกัดฟันแล้วก็กรีดร้องด้วยความโมโหและฉันก็ขว้างขวดไปที่เตียงนอนด้วยแรงทั้งหมดที่ฉันมี มันโดนที่หน้าผากของน้องตุ๊กตาและเธอก็ร่วงลงไปอยู่ที่พื้น ดี! ฉันหยิบขวดขึ้นมาแล้วก็ตีเธอไปเรื่อยๆ ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงเธอหัวเราะฉันก็เลยตีเธอแรงขึ้นไปอีก แล้วหลังจากนั้นฉันก็หัวเราะ และเมื่อฉันหายโมโหฉันก็ลากน้องตุ๊กตาไปที่หีบใส่ของเล่นแล้วก็โยนเธอลงไป ฉันปิดประตูหีบดังปังแล้วก็เตะหีบนั่นไปกระแทกกับกำแพง ฉันไม่อยากจะเห็นน้องตุ๊กตาอีกเลย..ตลอดกาล
หลังจากเก็บน้องตุ๊กตาไปแล้วฉันก็ไม่เคยมีตุ๊กตาตัวอื่นอีกเลย หลังจากนั้นประมาณหนึ่งสัปดาห์ก็มีตำรวจมาหาฉันที่บ้านพร้อมกับผู้หญิงสองคน พวกเขาพาฉันไปอยู่บ้านหลังใหม่ในสิ่งแวดล้อมใหม่พร้อมกับอาหารและของเล่นมากมายและแน่นอนไม่มียาเสพติด หีบของเล่นถูกนำไปเก็บในห้องเก็บของ ฉันไม่เคยเจอแม่ของฉันอีกเลย และเมื่อฉันโตขึ้นพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงก็ยอมรับกับฉันว่าแม่ของฉันต้องรับโทษจำคุกถึง 25 ปี แต่นั่นก็ดีนะเพราะฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับแม่อยู่แล้ว ฉันยังคงฝันร้ายถึงตอนที่ต้องใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนั้น แต่ฉันก็ค่อยๆดีขึ้นอย่างช้าๆ ฉันพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การเรียนแล้วก็ไม่เคยแยแสจดหมายของแม่ที่ส่งมาจากในคุกเลย แม่ก็พยายามจะติดต่อฉันอยู่หลายครั้งตอนช่วงที่ฉันอายุ 20 และก็เช่นเคย ฉันก็ยังไม่เคยรับโทรศัพท์ของแม่เลย
เรื่องก็เป็นแบบนั้นจนกระทั่งวันนี้ ตอนนี้ฉันอายุ 30 และก็มีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ฉันมีสามีที่น่ารักและซื่อสัตย์ ฉันมีบ้านที่สวยงาม มีหมาสองตัว ตอนนี้ฉันเป็นนักสังคมสงเคราะห์ที่พยายามอย่างหนักที่จะสร้างความแตกต่างให้กับเด็กๆที่มีชีวิตแย่ๆเหมือนกับฉัน ฉันมีความสุข ฉันมีการงานมั่นคงและฉันก็พึงพอใจในสิ่งที่ฉันมีอยู่ ดังนั้นพอฉันได้รับวอยซ์เมล์จากแม่เพื่อที่จะบอกฉันว่าเธอออกจากคุกแล้วแต่ยังทำทัณฑ์บนอยู่ และเธอก็หวังว่าจะได้พูดอะไรกับฉันบ้าง ฉันก็เลยตัดสินใจให้เธอได้พูดในสิ่งที่เธออยากพูด
เพราะว่าตอนนี้เด็กๆกลับมาจากโรงเรียนแล้ว ฉันจึงต้องออกไปที่เพิงเก็บของในสนามหลังบ้านเพื่อที่จะได้โทรกลับหาแม่ เพิงหลังนี้เป็นอาณาจักรของเด็กๆและพวกเขามักจะมาเล่นที่นี่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ฉันนั่งลงบนหีบของเล่นอันเก่าของฉันซึ่งตอนนี้ถูกนำมาทำเป็นโต๊ะสำหรับงานเลี้ยงน้ำชา แล้วก็กดเบอร์โทรศัพท์ที่แม่ทิ้งไว้ให้..
ฮัลโหล? แตนใช่มั้ยลูก?
ฮัลโหลแม่ เป็นไงบ้าง?
โถ.. แตนลูกแม่ ขอบใจมากนะลูกที่ยอมพูดกับแม่ แม่รู้ว่าแกมีชีวิตและมีครอบครัวของแกเองแล้ว แม่หวังว่าจะได้พบหน้าหลานสักวันนะ! แม่แค่อยากจะบอกให้แกรู้ว่าแม่เสียใจแค่ไหนกับทุกๆอย่างที่แม่ได้ทำลงไป
แม่.. แม่จะไม่มีวันได้เจอหน้าลูกๆของหนู..แต่ในเมื่อแม่โทรมาหาหนูแล้ว หนูก็เลยจะขอพูดอะไรที่หนูอยากจะพูดมาเป็นเวลาหลายปีให้แม่ฟังนะ ทั้งฝิ่น ทั้งเฮโรอีน พวกมันทำลายแม่ และสิ่งที่แย่ที่สุดคือแม่เกือบจะพาหนูลงนรกไปด้วยแล้ว ตอนนั้นหนูเพิ่งจะห้าขวบเอง นั่นมันไม่ใช่บ้านที่ดีสำหรับเด็กเลย พูดตามตรงนะแม่ หนูแปลกใจมากที่ต้องใช้เวลานานขนาดนี้แม่ถึงจะถูกจับ
แตน.. แม่รู้ว่ามันแย่แค่ไหน และแม่ก็เข้าใจจริงๆว่าทำไมลูกถึงรู้สึกแบบนี้ แม่รู้ว่าทำไมลูกถึงเกลียดแม่และไม่อยากให้แม่เจอกับลูกๆของลูก แม่ได้เรียนรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับการให้อภัยตอนที่แม่อยู่ในคุกและแค่ แตน แม่เสียใจเหลือเกินกับเรื่องน้องตุ๊กตา
น้องตุ๊กตา? ฉันชะงักและรู้สึกสับสน ทำไมแม่ต้องสนใจเรื่องนี้ด้วย?
แม่รู้..แต่เชื่อแม่เถอะว่าเป็นเพราะแม่เอง ทั้งหมดมันเป็นความผิดของแม่เอง ทั้งเรื่องฝิ่นเรื่องยา แล้วก็เรื่องของน้องตุ๊กตา.. ถ้าแม่จะแค่สนใจ..เอาใจใส่เหมือนแม่ทั่วๆไป.. น้องเขา..จากไป..เพราะแม่เอง
ในขณะที่แม่เริ่มร้องไห้ ฉันก็เคาะนิ้วกับหีบของเล่นอย่างหมดความอดทน สงสัยยาจะทำให้เธอสมองเลอะเลือนจนกู่ไม่กลับแล้ว
แม่ ฉันถอนหายใจ ทำไมแม่ถึงได้พูดเรื่องของน้องตุ๊กตา? และทำไมแม่ต้องสนใจมันด้วย? หนูรู้ว่าน้องตุ๊กตาอยู่ที่ไหน อยู่ข้างใต้ฉันนี่ไงล่ะ
นี่ลูกพูดถึงเรื่องอะไรแตน? ตายแล้ว..ตุ๊กตาอยู่ที่ไหน?!
ฉันรู้สึกอึดอัดเต็มที ก็ น้องตุ๊กตาก็อยู่ในหีบไง ที่ประจำของเธอน่ะ
และทุกอย่างก็เงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง
นี่ลูกหมายความว่ายังไงที่ว่าน้องสาวของลูกอยู่ในหีบของเล่น
น้องสาว? นี่แม่พูดเรื่องอะไรเนี่ย? แม่กลับไปเล่นยาอีกแล้วเหรอ? จะบอกให้นะ แม้แต่กับแม่ก็ตาม น้องตุ๊กตาเป็นตุ๊กตาจริงๆ หนูเอาไปเก็บไว้ในกล่องของเล่นแค่ไม่กี่วันก่อนที่แม่จะถูกจับข้อหาครอบครองยาเสพติดนั่นแหละ
แตน.. นี่แกทำอะไรลงไป? แม่ไม่ได้ถูกจับข้อหายาเสพติดนะ แม่ถูกจับเพราะว่าน้องตุ๊กตาหายตัวไป! ไม่จริง.. นี่แกทำอะไรกับลูกของฉัน?!
ในสมองของฉันว่างเปล่าและฉันวางโทรศัพท์ลงข้างๆตัวอย่างไร้ความรู้สึกแล้วก็ลุกขึ้นยืน ฉันได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดของแม่ดังรอดออกมาจากโทรศัพท์และรู้สึกได้ถึงความมืดดำที่จุกอยู่ที่หน้าอกของฉัน ความทรงจำเก่าๆย้อนเข้ามาในจิตใจของฉัน และคุกคามเข้ามาถึงจิตสำนึกของฉัน พวกมันผลักประตูภายในจิตใจของฉันที่มันปิดตายมานานแสนนานจนฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเคยเกิดขึ้นจริงๆ
นี่มันเป็นไปได้เหรอ? ภาวะบอบช้ำในจิตใจและฝิ่นจะสามารถทำให้ฉันเชื่อได้จริงๆเหรอว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นเป็นแค่ตุ๊กตา? ร้องขออาหารและช้อนกับส้อมที่จะเอามาตักอาหารกิน?
ไม่จริง
ฉันค่อยๆหันกลับช้าๆและมองลงมาที่สิ่งที่ใช้แทนโต๊ะสำหรับงานเลี้ยงน้ำชา แน่นอนว่ามันดูเล็กเกินไป มันไม่สามารถขังคนจริงๆลงไปในนั้นได้หรอก ไม่มีทาง.. แต่ถ้าเป็นเด็กที่ตัวเล็กมากๆ และซูบผอมล่ะ? ถ้าเป็นเธอล่ะ ตัวเธอจะพอดีกับกล่องหรือเปล่า? แล้วนักสืบได้เสียเวลาลองค้นหาคนในหีบใบนี้หรือเปล่านะ? ฉันรู้ว่ามันไม่น่าใช่ มันดูเล็กมากเกินไป และฉันก็แน่ใจว่าเราได้เปิดกล่องของเล่นออกมาบ้างบางครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ใช่หรือเปล่านะ? หรือว่าอาจจะมีอะไรบางอย่างในความทรงจำที่มักจะฉุดรั้งไม่ให้ฉันเปิดกล่องอยู่ตลอดเวลา? ฉันไม่สามารถจำได้เลยว่าได้เคยเปิดหีบดูหรือเปล่า ฉันคุกเข่าลงไปที่พื้นและเปิดหีบออก.. มันอาจจะดีกว่าถ้าไม่มองลงไป หลังจากที่ฉันสามารถเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างมาได้ ชีวิตใหม่ของฉันที่ฉันสร้างมันมาด้วยตัวเอง ทุกอย่างอาจจะจบลงเพียงแค่ฉันเปิดกล่องของเล่นใบนี้ ฉันไม่ควรจะเปิดมัน ฉันควรจะโยนมันทิ้งไปในกองขยะและก็ลืมไปเสียว่าเคยมีมันอยู่ ฉันไม่ควรมองข้างใน
ฉันเปิดหีบออกมา..
ฉันไม่เคยมีตุ๊กตา แม่ของฉันไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อตุ๊กตาให้ฉัน แต่ที่แน่ๆฉันมีกล่องของเล่นที่สวยงามสีฟ้าขาว และตอนที่ฉันอายุห้าขวบ ฉันก็ได้ทุบตี น้องสาวตัวน้อยของตัวเองจนตายและเอาเธอมาใส่ไว้ในกล่อง และตอนนี้ชีวิตของฉันก็จบสิ้นแล้ว..
สรุป (คลุมดำเพื่ออ่าน)
"เด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ชื่อว่า อีแตน เนีย อยู่กับแม่ ที่มัวแต่ติดยา กันแค่สองคน อ้อ และอีก 1 ที่ อีแตนคิดว่า เป็นน้องตุ๊กตา แท้จริงแล้วคือน้องสาว ของเธอเอง และอีแตนนั้นก็เป็นคน ฆ่าน้องสาวของเธอ ด้วยการ เขวี้ยงขวดใส่ หลายครั้ง จนสิ้นลมหายใจ แล้วก็เอาน้องตุ๊กตา ยัดใส่กล่อง แล้วไม่เอามันออกมาอีกนาน .... "
ย่อให้พอเข้าใจถึงตัวละคร แค่นั้นนะ
Cr.YAMSAYONG ดัดแปลงจากเรื่อง Betsy the Doll ของ The_Dalek_Emperor
▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩▧▨▣▤▥▦▩
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะแจ้
ถ้าชอบก็เม้น / กดชอบจังให้ด้วยน้ะแจ้
เรามีเรื่องหลอนๆที่รวบรวมมาจากที่ต่างๆมากมาย ฝากติดตามด้วยย ~
แก้ไขล่าสุด 19 ต.ค. 57 18:05 |
เลขไอพี : ไม่แสดง
มุมสมาชิก กระทู้ล่าสุดโดย JordynMe"s
- `คลังเน่าๆ☻ (ตกแต่งภาพ)
- [355882']- ๘ เรื่องหลอนๆ ที่ไม่คิดว่าเด็กจะพูดออกมา (เบ็ดเตล็ด)
- [355882']- ๙ สถานที่ในกรุงเทพที่ว่า เฮี้ยน.. บรึ๊ย!! (เบ็ดเตล็ด)
- {355882}:✧✦ <[คลัง]>DIY Ⓢⓞ Տɦιnє กลับมาแล้วจ้า! }✯ ✯ (เบ็ดเตล็ด)
- กระทู้โดย JordynMe"s ทั้งหมด
แสดงกระทู้ล่าสุดโดยเปิด มุมสมาชิก และเลือกแสดงกระทู้ที่ตั้ง
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
✯ ✯~ ฝากกระทู้ ไว้คู่ใจ ~✯ ✯
{355882}:✧✦ <[คลัง]>Ⓢⓞ Տɦιnє UPDATE!! }✯ ✯
[355882']- ๙ สถานที่ในกรุงเทพที่ว่า เฮี้ยน.. บรึ๊ย!!
[355882']- เรื่องของ " น้องตุ๊กตา " หลอน
[355882']- ๘ เรื่องหลอนๆ ที่ไม่คิดว่าเด็กจะพูดออกมา
แก้ไขล่าสุด 16 ต.ค. 57 13:53 | ไอพี: ไม่แสดง
ไม่ชอบภาพประกอบอ่ะคะ 5555
มันหลอนง้ะ ต้องเอาหนังสือปิดเอาไว้
แล้วค่อยเลื่อนลงหาข้อความ 5555
ไอพี: ไม่แสดง
จะต้องเป็นสมาชิกจึงจะแสดงความคิดเห็นได้
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google