ระบาย} :/ บอกเลิกไป ใช่ว่าเราจะไม่เจ็บ...

ย้อนกลับไปเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2557
เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งค่ะ เค้าน่ารักมาก เฟรนลี่ ขี้เล่น เจ้าชู้นิดๆด้วย
เป็นรุ่นน้องเราค่ะ แต่ก่อนเราไม่ชอบรุ่นน้องจริงๆเลย TvT
เราเริ่มคุยกับเค้าทุกวัน ทุกวัน จนเริ่มติดเป็นนิสัย
แล้วก็รู้ตัวเองว่าเราชอบเค้า
.
.
.
.




จนวันที่ 27 พฤศจิกายน 2557
เค้าก็ขอเราเป็นแฟนค่ะ
ณ ตอนนั้น เป็นเวลาที่มีความสุขมาก เป็นแฟนกับคนที่แอบชอบ
เราคบกับน้องเค้ามาเรื่อยๆค่ะ
วันพิเศษ ก็มีของขวัญให้กันเรื่อยๆ
มีความสุข ความทุกข์ไปด้วยกัน
บางเรื่องเราไม่ชอบ น้องเค้าก็พยายามจะเปลี่ยน


แต่เราเป็นคนเบื่อง่ายค่ะ 5555
T_T

ดูเป็นผู้หญิงไม่ดีใช่มั้ยคะ?

แต่เรารักเค้ามากนะ รักมากๆ คือเบื่อแต่ก็แค่หาอะไรทำก็กลับมาเป็นปกติแล้ว
ไม่นานมานี้ อยู่ดีๆความสัมพันธ์ของเรากับเค้าก็ไม่โอเคค่ะ
เราทำงาน เรียนเยอะขึ้น ต้องโฟกัสไปตรงนั้นเยอะขึ้น
เพราะต้องเข้ามหาลัยปีหน้าแล้ว
อยากเตรียมตัวให้ดีๆค่ะ



ช่วงเดือนมิถุนาที่ผ่านมา เรากับเค้าทะเลาะกันจุกจิกบ่อยขึ้น
บางทีมีโอกาสบอกเลิกแรงๆด้วย
แต่สุดท้ายก็กลับมาดีกันค่ะ


และอาทิตย์ที่ผ่านมา เราไปทำงานต่างจังหวัด
เค้าเริ่มเยอะขึ้น เค้าไลน์มาเยอะมากๆ
โทรหาบ่อยมากๆ เฟสบ้าง บลาๆ

เราไม่ชอบการมาจุกจิกกับเรา
คือหมายถึงเวลาเราทำงานนะคะ
วันนั้นเราเหนื่อยมาก
เปิดมาเจอข้อความที่แบบว่า
อยู่ไหนแล้ว ทำอะไรอยู่
มาเป็นยี่สิบกว่าข้อความ

เรารู้สึกอึดอัดมากๆ เลยปรึกษากับเพื่อน
เพื่อนก็แนะนำว่า ลองคุยกันดู
ปรากฏว่า เราทะเลาะกันค่ะ
แอบเสียใจ เพราะเค้าก็คิดว่าตัวเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด

ซึ่งมันก็จริงนะคะ เค้าไม่ได้ทำอะไรผิด
เป็นเราเองที่ผิดไปรู้สึกอึดอัด
แต่เพื่อนๆคะ เราคิดว่า คนรักกัน เข้าใจกัน ความรู้สึกอึดอัดสับสน
มันไม่ควรจะต้องรู้สึกนะคะ T_T


ทะเลาะกันคราวนั้น ทำให้เรากับเค้าดูห่างเหินกันไปอีกค่ะ
คุยกันก็ถามคำตอบคำ

เรารู้สึกว่า เป็นแบบนี้ได้ยังไง เราเดินมาถึงจุดนี้ได้ยังไงกัน
เรารู้สึกคาราคาซัง มันไม่เคลียร์กันซักที

เลยตัดสินใจคุยกับเค้า
ว่าทำไมมันไม่โอเคเลย
เราว่าเราสองคนคงต้องเลิกคุยกันจริงๆ


เราน้ำตาไหลตอนคุยกับเค้านะคะ
หลายครั้งที่ร้องให้เพราะเค้า
แต่เค้าไม่รู้หรอกค่ะ
เราเป็นคนอ่อนไหว เจอะอะไรน่าร้องก็ร้องหมด


พอเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง
เราก็เลยตัดสินใจบอกว่า
คราวนี้จะตัดการติดต่อทุกอย่าง
พอแล้วค่ะ บางที เราไม่ควรคาดหวังกับรักของเราให้มากเกินไป
ถ้าเราจะได้คู่กันจริงๆ ในอนาคตที่เวลาเหมาะเจาะกว่านี้
คงจะมีอะไรดีขึ้นหลายอย่างค่ะ


เราคิดนะคะว่า เราไม่เคยเสียดายเลยที่ได้รักเค้า
ได้เป็นแฟนกับเค้า ได้มีความรู้สึกดีๆต่อกัน
แค่เท่านั้นก็เป็นความทรงจำดีๆแล้วล่ะค่ะ
ต่อจากนี้เราก็ต้องเดินไปตามทางของเรา


และสรุปว่าเราก็เลิกกับเค้าค่ะ
เค้าเป็นเด็กที่ดื้อมาก จริงๆเค้าไม่ยอมหรอกนะคะ
แต่เราก็คิดอีกแหล่ะค่ะว่า
ถ้าเลิกกับเรา คงจะมีคนที่ดีกว่าเรา พร้อมที่จะดูแลเค้าต่อไป
เราก็อวยพรเค้า และก็ตัดสินใจเดินออกมา แบบหักดิบ



มันเหนื่อยนะคะ มันเสียใจด้วย
เราร้องบ่อยมากๆ จนตอนนี้เลิกจริงๆจังๆ ร้องไม่ออกเลยค่ะ
แต่ก็ยิ้มรับตัวเอง ว่าเราอยู่คนเดียวแล้วนะ


ต่อจากนี้ ทำอะไรคนเดียวเหมือนเคยคงไม่เป็นอะไร
บางที คนทิ้งกัน เลิกกันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอกค่ะ
เหตุผลเล็กๆนี่แหล่ะ
คนเรานะคะ ถ้าอยู่กันไม่ได้ ก็มีแต่จะย่ำอยู่กับที่
ไม่มีอะไรเดินหน้าหรอกค่ะ
อาจจะดูเป็นเหตุผลที่เห็นแก่ตัว
แต่ไม่มีใครชอบการเดินวนอยู่เดิมหรอกใช่มั้ยคะ?
และถ้ามันมีโอกาสหน้าจริงๆ
เวลาที่เราพร้อมจะรับเค้ามา เหมาะสมกว่าตอนนี้
เราก็อยากจะกลับไปหาเค้านะคะ

ยังไงก็ ขอบคุณที่รับฟังเรานะคะ ทั้งคนที่ผ่านมาและคนที่สนใจตอบคอมเม้นท์