#ความรัก เป็นแค่คนรู้จัก จูบเธอได้รึเปล่า.. เล่าแล้ว !! #โซ่ไอ #พีทไอ

อ่านตรงนี้ก่อน
+ชื่อที่ใช้เป็นชื่อสมมุตินะคะ
+การบรรยายอาจติดเล่าเรื่องแบบนิยายๆมาบ้างเพราะเราแต่งนิยาย
+เหตุการณ์เกิดขึ้นหลายปีมาแล้ว อาจจะจำได้ไม่ทั้งหมด แต่พยายามเล่าให้ทุกคนเข้าใจเนอะ
+ขอบคุณที่แวะมาค่ะ  เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย 55555
นิยายที่เราแต่งบางเรื่องบางตอนก็เอามาจากชีวิตจริงนี่แหละค่ะ โฮะๆ



เริ่มเลยละกันเนอะ เรื่องมันมีอยู่ว่า..


            ปกติเราไม่ค่อยไปกินข้าวที่โรงอาหารเท่าไหร่ คนเยอะไง ไม่ชอบไปเบียด รอต่อโต๊ะ วุ่นวายมาก 
แต่วันนั้นเพื่อนมันดันลืมเอาห่อข้าวมาเลยได้ไป  และวันนั้นเองทำให้เราบังเอิญเห็น โซ่ เป็นครั้งแรก
คือครั้งแรกที่เห็นมันแบบใช่มาก มองค้างเลย ช่วงนั้นเราบ้าการ์ตูนญี่ปุ่น แล้วไอ่บ้านี่
เหมือนหลุดออกมาจากอนิเมะ =.,= สืบไปมา รู้มาว่านางฮอตอันดับต้นๆของโรงเรียน คือเราไปอยู่ไหนมาว.ะ
ทำไมไม่รู้จัก คือแบบไม่เคยเห็นผ่านหน้าผ่านตามาก่อนอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งหลายปี = =
พอเห็นนาง ความรู้สึกตอนนั้นมันแบบ เฮ้ย อยากรู้จักคนนี้ว่.ะ มันเลยเป็นที่มาของแผนการ 55555


        ด้วยความที่อยู่กีฬาสีสีเดียวกัน แต่นางเป็นเด็กห้องท้ายๆซึ่งไม่ค่อยถูกกันกับเด็กห้องคิงอย่างเราๆสักเท่าไหร่
แต่อยากรู้จักไง เลยให้เพื่อนที่เคยเรียนห้องเดียวกันกับนางตอนม.ต้น ไปชวนมาเดินขบวนแฟนซีด้วยกัน
แต่ไม่รู้นางจะยอมมารึเปล่า แต่ก็นั่นแหละอย่างที่คาด นางไม่มา คือแบบอุตส่าห์วางคอนเซปให้เดิน
คือถ้ามีนางมาร่วมขบวนด้วย มันจะเก๋ไก๋สไลด์เดอร์มาก พอเห็นเราแบบ เฮ้ยทำไมไม่มาว.ะ
เพื่อนเรามันก็ไปชวนอีก แล้วบอกว่า เราเป็นคนให้มาชวน (ชี้มาทางเรา ตอนนั้นเรานั่งหงิดกับคอนเซปขบวนแฟนซีอยู่)
สุดท้ายนางยอมมาจ้า เพื่อนบอกสงสัยกลัวพี่ไอ เห็นตอนพี่ไอกำลังทำหน้าดุๆอยู่พอดี
(เพื่อนในห้องชอบเรียกเราว่าพี่ ไม่ใช่ว่าแก่นะ แต่เป็นที่รักที่เคารพของทุกคนต่างหาก อิอิ) สุดท้ายวันกีฬาสีก็มาถึง ฮูเร่ๆๆๆ

            วันนี้เรานัดเพื่อนตอนตีสองเพื่อแต่งหน้า เตรียมชุด บลาๆ แต่นัดโซ่มาตอนตีสาม
เพราะเอาไว้เป็นคนสุดท้าย เคลียร์ๆพวกที่วุ่นวายให้จบๆก่อน สุดท้ายพอใกล้เสร็จ
คือจริงๆมีเราที่เรียบร้อยพร้อมเดินขบวนอยู่คนเดียวกับพวกเพื่อนผู้ชายที่ไม่ค่อยยุ่งยากเท่าเพื่อนผู้หญิงเท่าไหร่
ไม่มีวี่แววว่าโซ่จะมา 55555 เพื่อนนี่โทรตามกันใหญ่กลัวว่าถ้านางไม่มาแล้วเราจะวีนแตก
เราเลยบอกไม่ต้องโทรแล้ว มาก็มา ไม่มาก็ไม่ต้องมา ถ้าเป็นเราเราก็ไม่มานะ คือทั้งขบวนมีแต่เด็กห้องแปดแล้วมีโซ่ห้องอื่นอยู่คนเดียว
แล้วก็ไม่มีเพื่อนที่สนิทมาเดินด้วยเลย ใครมันจะอยากมา** เพื่อนๆก็เห็นด้วย ก็เสริมกันใหญ่
ว่าถ้าเป็นเค้าเค้าก็ไม่มาหรอกพี่ไอ 55555 ถึงจะพูดไปงั้น แต่เรารู้สึกว่ายังไงๆก็ต้องมาแน่ๆอ่ะ ไม่รู้เหมือนกันทำไมมั่นใจ
สักพักนางโทรมา (โทรเข้าเครื่องเพื่อนที่ไปชวนนางมาเดินขบวน) ว่ามาถึงแล้ว คือแบบทั้งห้องดีใจกันใหญ่
อารมณ์เหมือนอาจารย์เลี้ยงเนื้อย่างบุฟเฟ่ 555 สุดท้ายคนที่ได้ไปรับนางหน้าโรงเรียนคือเรากับเพื่อนผู้ชายอีกหนึ่งคนจ้า


            และแล้วเรากำลังจะได้เจอกัน อิอิ ทุกคนลองจินตนาการฟ้ามืดๆตอนตีสามกว่าๆ ต้องขับรถผ่านวัด
ที่มียายแก่ๆกำลังกวาดใบไม้ดังแคร่กๆอยู่ข้างทาง ลมเย็นๆชวนขนลุกสัสอ่ะ T^T ยังจำฟีลตอนนั้นได้ดีเลย

เรา : (สะกิดเพื่อนผู้ชายที่ขับมอไซต์อยู่ เรานั่งซ้อนมัน ที่ต้องมาด้วยเพราะเพื่อนผู้ชายไม่รู้จักโซ่ว่าหน้าตาเป็นยังไงกลัวรับมาผิดคน -_-
คือฟีลตอนนั้นแบบอยากรู้จักโซ่ก็อยากรู้จักอ่ะนะ แต่ให้ออกมาตอนกลางคืนแบบนี้ ก็ไม่ไหวไหม
แต่ต้องทำใจเพื่องานกีฬาสีของทุกคน 555555555) นิคๆ นิคว่ายายคนนั้นเป็นคนมั้ย ? (แอบกระซิบเบาๆ)

นิคกี้ : เอิ่ม..เค้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

เรา : อ้าว พูดให้กำลังใจกันหน่อยเด๊ TT^TT

นิคกี้ : คนแหละ เขาคงอยู่ที่วัด ตื่นมาทำความสะอาดประจำล่ะมั้ง (ว่าแล้วนางก็รีบบิดมอไซค์อย่างไว)

เรา : เอ้อๆ เนอะๆ (จับชายเสื้อเพื่อนนิคไว้แน่น พยายามไม่มองบริเวณรอบๆคือรู้สึกได้เลยว่านิคมันก็คิดเหมือนกัน
แต่ลองขยี้ตาหลายทีแล้วนะ มันก็เห็นเป็นยายกำลังกวาดอยู่ คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกมั้งเนอะ )

เอ้านอกเรื่องไปเยอะ มาๆต่อกันเลย
บิดมาได้สักพักจอดหน้าโรงเรียนมีคนยืนอยู่ กำลังยืนเป่ามือตัวเองเพราะอากาศมันหนาว

เรา : (สะกิดนิค) นิคๆ นั่นคนมั้ย?
นิค : ไหนๆ
เรา : นั่นไงๆ อยู่หน้าโรงเรียนใต้ต้นไม้อ่ะ
นิค : ไม่มีคนนะไอ (สัส -_- อย่าพูดอย่างงี๊ )
เรา : มองดีๆ (ทุบหลังนิครัวๆ)
นิค : อ่อ เจอแล้วๆ ใช่วินมั้ย
เรา : ไม่รู้อ่ะ ไม่เห็นหน้า มองไม่ชัดเลย

ว่าแล้วนิคก็จอดอยู่ตรงแถวๆที่คนยืนอยู่ อ่า โซ่จริงๆด้วย เย้ๆ^O^
ไม่ใช่สิ่งลี้ลับที่ซ่อนอยู่ ใจหายใจคว่ำ 5555 ลุ้นมาก ณ จุดนั้น


เรา : รอนานมั้ย
โซ่ : อ่า มาแล้วหรอ ไม่นานเราเพิ่งมา (เป่ามือรัวๆแล้วนางก็เดินมานั่งซ้อนท้าย อัดสามจ้าแลดูมีความใกล้ชิด =.,=)

นิค : นั่งดีแล้วใช่มั้ย ออกรถละนะ

เรา : (หันไปมองโซ่ที่นั่งข้างหลัง คุณพระ ! หน้าใกล้มาก นางก็พยักหน้าให้เรารัวๆ ตาโตๆของนางทำใจเราหวั่นไหว -///-)

เรา :  อื้ม ดีแล้ว ไปเลย อ่อ ขับไวๆตรงแถววัดด้วยนะ

นิค : เรื่องนั้นไม่บอกก็ทำอยู่แล้วววว (ว่าแล้วนางก็บิดเต็มที่ 55555 ลมตีหน้าจนชาอ่ะคิดดู
อากาศมันหนาวด้วยมั้ง 555 เราหันไปมองโซ่ที่นั่งข้างหลัง คือเห็นนางหนาวอยู่แล้วเลยเป็นห่วง)

เรา : หนาวมั้ย? (หันไปถามนางที่กำลังขดตัวอยู่ด้านหลัง คือด้วยความที่เราก็ไม่ได้ตัวใหญ่มากจนจะบังลมให้นางได้อ่ะนะ
เหมือนนางจะโดนลมมากว่าเราอีกเพราะว่าเรามีนิคบังให้ หุ่นผู้ชายอ่ะนะมันตัวใหญ่ๆสูงๆนับว่าไม่เสียแรงที่เอามาด้วย 555)
โซ่ : อื้ม หนาว ซุกหน่อยได้มั้ย?

เรา : ห้ะ?

แล้วโซ่ก็เอามือทั้งสองข้างล้วงเข้ามาในกระเป๋าเสื้อกันหนาวที่เราใส่อยู่จากทางด้านหลัง แล้วเอาคางมาเกยไหล่เราอีก
เอิ่ม-////- อีพ่ออีแม่จ๋า เกิดมายังไม่เคยให้ใครมาทำงี๊ ด้วยความที่นางคงหนาวมากกอดซะแน่นเลย โอ้ย ตัวเรานี่ขยับไม่ได้
วัดเวิ่ดอะไรไม่ได้สนใจเลย รู้ตัวอีกทีถึงบ้านเพื่อนแล้ว 55555 ทำไมฉากฟินๆมันจบลงเร็วแบบนี้ –O-!!!!


พอถึงบ้านเพื่อน ที่อบอุ่นด้วยอุณหภูมิห้องเล็กๆที่มีคนนับสามสิบแย่งอากาศกันหายใจอยู่นั้น
โซ่ : ต้องทำอะไรบ้างอ่ะ (หันมาถามเรา)
เรา : ใส่ชุดแล้วมานั่งเฉยๆให้เราแต่งหน้าให้ก็พอ (เพื่อนๆก็รู้งานรีบเอาชุดมาให้นางเปลี่ยน
คุณพระ ! นางถอดเสื้อแขนยาวออกประมาณสิบตัวได้ O.O .ใส่เข้าไปได้ยังไงขนาดนั้นแล้วยังจะหนาวอีก)
ระหว่างรอนางเปลี่ยนชุดเราก็ดูความเรียบร้อยให้เพื่อนๆคนอื่นๆ
ซึ่งก็ใกล้เสร็จกันหมดทุกคนแล้ว จากนั้นนางก็เดินหล่อๆออกมาจากห้องน้ำ


เพื่อนๆเรา : อ๊าย ใส่ชุดนี้แล้วทำไมหล่อจัง *O*
(ทุกคนหันไปชมนาง นางก็ทำหน้างงๆ แบบ ห้ะ หล่อเหรอ? อะไรแบบนั้น 5555 เราก็หันไปมอง
แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดทำคนให้เป็นการ์ตูนอนิเมะสำเร็จ! 5555 คือคอนเซปงานเรามันเป็นผีแวมไพร์แต่งตัวอารมณ์ผู้ดีอังกฤษ
ผสมกับคอสเพลย์ญี่ปุ่น ดูหรูหราแต่หน้าผีกันทุกคน อิอิ เราสนุกมาก เสร็จงานคนชมกันใหญ่ว่าขบวนแฟนซีดีงาม
หล่อๆสวยๆกันทุกคน ดูมีความคิดสร้างสรรค์ อิๆ นอกเรื่องไปอีก 5555)และแล้วนางก็เดินมานั่งตรงหน้าเรา


โซ่ : ต้องถอดต่างหูมั้ย (หันไปมองต่างหูสีดำกับสีเงินที่นางใส่อยู่)
เรา : อ่อ ไม่ต้องก็ได้ ใส่ไว้งั้นแหละ หล่อดี (เราพูดไปไม่ได้คิดอะไร แต่เหมือนนางจะเขินๆ)
โซ่ : พูดตรงจัง (ยิ้มเขิน) (ทำไมนางเป็นคนเขินง่ายแบบนี้ คือมีความหน้าแดง น่ารักจัง )
เรา : (ยิ้ม) จะแต่งหน้าแบบไหน
โซ่ : แล้วแต่เลย ยังไงก็ได้
เรา : จะให้เราแต่งหน้าให้ นี่รู้จักชื่อเรารึยัง?
โซ่ : รู้ดิ ทำไมจะไม่รู้
เรา : เราเคยบอกตอนไหน?
โซ่ : ก็ชื่อไอไง ไม่ใช่หรอ (ว่าแล้วนางก็ทำตาบ้องแบ๊วใส่ )
เรา : อื้ม เราชื่อไอ ^^
โซ่ : เราโซ่นะ ^^



              หลังจากนั้นเราก็ลงมือแต่งหน้าให้นาง ตอนแต่งหน้านี่แบบ แต่งไปเขินไป 5555
นางนั่งหลับตาพริ้มให้เราแต่งนั่นเติมนี่ แอบมองหน้านางได้สบายๆ 555555
ไม่อยากรีบแต่งรีบเสร็จเลย ขอมองนานๆได้มั้ยล่ะ -////-

              สุดท้ายก็เสร็จเรียบร้อยแต่งหน้าผีตามคอนเซปของงาน คือเรามารู้ทีหลังว่านอกจากนางจะขี้หนาว
แล้วนั้นนางยังกลัวผีแบบโคม่า วันนั้นทั้งวันคือนางไม่ส่องกระจกเลย 555555 พอเดินขบวนเสร็จก็มี
พวกเด็กม.ต้นมาขอนางถ่ายรูปรัวๆ ก็คนมันฮอตอ่ะนะ -_-+++ มีความเคืองเบาๆ 


น้องแพค : เจ้มาถ่ายรูปกับเค้าก่อน วันนี้เจ้หล่อจัง (วันนี้เราแต่งตัวเป็นแวมไพร์ผู้ชาย)
เรา : มาดิ รีบถ่าย แดดออกแล้วร้อน (ว่าแล้วรุ่นน้องผู้น่ารักก็หยิบกล้องมาเซลฟี่รัวๆ)
รุ่นพี่นางนึง : น้องไอ พี่ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยนะคะ
เรา : อ่อ ค่ะๆ (เซลฟี่ให้กล้อง คือตายังแอบมองโซ่ที่ถ่ายรูปกับพวกน้องๆม.ต้นที่กำลังกระดี๊กระด๊า คือแอบอิจฉาแหละยังไม่มีรูปคู่กับโซ่เลย แหงๆ T^T)

          หลังจากภารกิจเซลฟี่แห่งชาติจบลงนั้น เราก็เดินไปเปลี่ยนชุดที่อาคารเรียน ขี้เกียจรอถ่ายรูปกับวิน คือดูท่าแล้วน้องๆคงไม่ปล่อยนางมาง่ายๆ เห็นแล้วเคืองตา ไม่อยากมองภาพบาดตาบาดใจ 555555555 แต่ในขณะที่กำลังจะเดินออกมานั้น


โซ่ : ไอจะไปไหน รอด้วยดิ
เรา : เปลี่ยนชุดอ่ะ
โซ่ : (วิ่งมาหา) ยังไม่มีรูปคู่กันเลย^^
เรา : ไม่ถ่ายยย
โซ่ : มาเดี๋ยวเพื่อนเราถ่ายให้ (แล้วนางก็ดึงเราไปกอดคอชูสองนิ้วให้กล้อง)
เพื่อนโซ่ : ยิ้มหน่อยยค่า แช๊ะ ๆๆ (กดชัตเตอร์รัวๆ)
โซ่ : เสร็จแล้ว เดี๋ยวเราส่งรูปให้นะ
เรา : มีเบอร์หรอ
โซ่ : เอาโทรศัพท์มาดิ
เรา : จะขอเบอร์ก็บอกดีๆ (ยื่นโทรศัพท์ให้)
โซ่ : (เอาโทรศัพท์ไปกดยิกๆ) เสร็จแล้ว ^____^


        หลังจากวันงานกีฬาสี เราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่นั้น นิสัยนางดูน่ารักขัดกับบุคลิกมาก
คือถ้าดูผิวเผินนางดูหยิ่งๆ เก๊กๆ แลดูสายแบด แต่จริงๆนางมีความเคะระดับสิบ แบ๊วน่ารักฟรุ้งฟริ้งเลยอ่ะ 555555
หลายเดือนผ่านไป เราก็ได้รู้จักกันมาเรื่อยๆในฐานะเพื่อน มีโทรคุยกันบ้างตอนเย็นๆ เราเองแหละส่วนใหญ่
ที่เป็นฝ่ายโทรไปเม้าส์มอย ความรู้สึกมันสนุกดี ชอบที่จะได้คุยกัน แต่ก็คุยประสาเพื่อนไม่มีอะไร
อ่อลืมบอกว่านางมีแฟนแล้ว แต่อยู่คนละจังหวัดละเหมือนจะเลิกๆกันด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้
เราก็ไม่ได้ใส่ใจมากเพราะตอนนั้นเราก็มีแฟนที่คบกันในยูอยู่แล้ว จนช่วงใกล้สอบเราก็เริ่มห่างๆ
ไม่มีเวลาด้วยแหละ เราก็เลิกกับแฟนในยูช่วงนี้พอดีเหตุเพราะไม่มีเวลาให้แล้วนางดราม่า
คืออาจารย์สั่งงานโหดมาก วันๆมีแต่ทำรายงานกับอ่านหนังสือสอบ


จนมีวันหนึ่งมีเมจเสจแปลกหน้าเข้าโทรศัพท์..


คนแปลกหน้า : “ทำอะไรอยู่ครับ คิดถึงนะ” -_- ใครวะ ส่งผิดป่ะวะ
คนแปลกหน้า :“ไอไม่เห็นตอบข้อความเลย ทำอะไรอยู่นะ” ไม่ผิดละ ชื่อเรานี่เอง ว่าแต่ใครส่งมา
เรา : “ใคร?” ส่งกลับบ้าง
คนแปลกหน้า : “คนที่รักเธอไง”
สัส เสี่ยวชห.เริ่มกวนตี.นละ คือเรานึกถึงเพื่อนสมัยม.ต้นที่เคยมาจีบเราแล้วจบไม่สวยเท่าไหร่ ก็ยิ่งหงุดหงิด
เรา : “ไม่บอกชื่อ ไม่ต้องส่งมา  ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า รำคาญ”  มนุษย์สัมพันธ์ดีจริงเรา 55555
คนแปลกหน้า : โอ๋ๆ ใจเย็น เราเอง โซ่ไง
เรา : แอบแปลกใจไม่นึกว่าจะเป็นคนนี้ “เล่นอะไรแบบนี้ บอกแต่แรกก็จบ จะได้ไม่ต้องหงุดหงิด”
โซ่ : “โอ๋ๆ เราขอโทษนะ ไม่เล่นแล้ว แต่เราจริงจังเลยได้มั้ย..” ห้ะ? จริงจัง ?

          หลังจากนั้นเราก็เงียบไปสักพักใหญ่ข้ามวันข้ามคืนเลยทีเดียว ไม่ใช่ไม่ว่างหรืออะไรหรอก
แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันแบบอ่านข้อความแล้วรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ที่พิมพ์มาโซ่มันจริงจังหรือแค่เล่นๆ
ถ้าเราคิดว่าเขาจริงจังแต่ที่พิมพ์มาเขาแค่ถามเล่นๆล่ะ เราไม่อยากคิดไปเองคนเดียว อีกอย่างเราก็รู้สึกดีอยู่แล้ว
ไงที่เป็นเพื่อนกันแบบนี้ ที่ผ่านมาเป็นเพื่อนกันเราก็ชอบโซ่ แต่ก็ไม่ได้คิดจะคบจริงจัง
ความรู้สึกมันแบบเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว จะได้คบกันไปนานๆ ตอนนางมีแฟนเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนะ เฉยๆ
อาจเพราะตอนนั้นเราก็มีแฟนอยู่แล้ว คือมันเป็นความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันมากกว่า ที่ผ่านมาได้มอง
ตอนโซ่เดินมาโรงเรียนเข้าแถวหน้าเสาธงทุกเช้า ได้เจอกัน ยิ้มให้กันบ้าง
ตามประสาเพื่อนคนละห้องเวลาเดินผ่านเราก็รู้สึกดีมากแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจมันเต้นแรงกับข้อความที่นางส่งมา



หลายวันผ่านไป..

            ระหว่างเปลี่ยนคาบเรียน คือต้องเดินย้ายห้องไปอาคารศิลปะ มีเรียนวิชานอกสาย ปกติห้องเราไม่ค่อยได้เดินเรียน บังเอิญเจอกับห้องโซ่ที่กำลังนั่งเล่นแถวซุ้มร้านขายน้ำโค้ก และสายตาเราก็บังเอิญมองไปเห็นโซ่กำลังมองมาทางเราพอดี ตอนนั้นทำตัวไม่ถูกได้แต่เดินนับนิ้วตัวเองงุดๆ 55555

แพม : พี่ไอ อยากกินน้ำโค้กไปซื้อกันๆ
เรา : อ่าไปเลยๆ เดี๋ยวรอห้องเรียน
มด : จะเป็นไรวะ ไม่กินก็ไปซื้อด้วยกันดิ เข้าสายจะได้มีเพื่อน
เรา : อ้าว ไอ่นี่ รีบไปซื้อเลยงั้น เดี๋ยวรอ
บีบี้ : พาเค้าไปซื้อหน่อย (มาควงแขน)
เรา : (แกะมือบีบี้ออก) อยากกินก็ไปซื้อ อย่ามาทำอ่อยแถวนี้ (ดันตัวบีบี้ให้ไอ่มด)

              คือทุกคนในห้องโดนบีบี้หอมแก้มหมดแล้วยกเว้นเรา เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ชอบแต๊ะอั๋งเพื่อนๆ 5555 นางมีความฟรุ้งฟริ้งในตัวเองสูงมากกกก หลังจากที่แตะเนื้อต้องตัวเราแล้วนั้น พอพวกนางไปถึงร้านน้ำโค้กนางก็ไปเจาะแจ๊ะกับโซ่ 55555 คือตอนนั้นเราสงสารโซ่นะ นางไม่ชอบเวลาผู้หญิงเข้าหา เพราะนางมีความอาย เขินทำตัวไม่ถูก แต่คนไม่รู้ก็จะว่านางหยิ่งๆ เงียบๆ เรามองแล้วก็ขำๆ แต่พอโซ่มองมาเราก็หลบสายตาไปตามระเบียบ


มด : ไอ่ไอ มาเลือกน้ำดิ กุจะกินอะไรดีวะ (อ้าว เวร ไหนบอกอยากกินน้ำโค้ก= =) ว่าแล้วมันก็กวักมือเรียกรัวๆทำให้ต้องเดินไปหามันที่ร้านน้ำโค้กและเดินผ่านโซ่อย่างช่วยไม่ได้ เราสองคนยืนอยู่ใกล้ๆกันแต่เราไม่ได้มองโซ่เลย ไม่รู้ทำไม ส่วนไอ่มดมันก็กอดคอเราเลือกน้ำสบายใจเฉิบ เป็นเพื่อนไม่กี่คนที่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัว 55555 คือเพื่อนเรามีแพมกับมดที่สนิทกันที่สุด เลยไม่ถือตัวกันเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ

บีบี้ : อ่ะนี่ เค้าให้ (นางยื่นขนมจีบจานใหญ่ๆมาให้ คือใครมันจะกินหมดวะ)

เรา : ไม่เอา อิ่มแล้ว

บีบี้ : ให้ป้อนต่างหาก ^O^ (ยัดจานขนมจีบใส่มือ) เราก็รับมาเออนะ ให้ป้อนตลอด ปกติเวลากินอะไร
เราจะเป็นคนป้อนเพื่อนๆทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง ใครอยู่ในละแวกใกล้เคียงนี่ป้อนหมด 55555
เราก็เสียบไม้ป้อนบีบี้แล้วก็ป้อนเพื่อนๆทุกคนที่มีความยากกินของฟรี พอจานใหญ่ๆมันใกล้หมด
คือเพื่อนๆมันก็อิ่มๆกันแล้วแต่ในจานมันยังเหลืออยู่ ถ้าจะเอาทิ้งก็เสียดาย เลยพยายามยัดเยียดให้ไอ่มดมันกินให้มด จนมันบ่นๆไม่ยอมกินให้หมด

มด : พอแล้วไอ
เรา : เหลือตั้งเยอะ ต้องเก็บซากดิ บีบี้อุตส่าห์ซื้อมา
มด : ให้บีบี้มันกินดิ ใครบอกมันซื้อมาเยอะแยะ
เรา : สงสารบี้ ตัวเล็กๆจะยัดไงไหว
มด : อ้าว ไม่สงสารกุหรอ กูก็ตัวเล็กนะ
เรา : เล็กห่าไร มากิน อย่าลีลา
มด : เอาปากมึ.งป้อนดิ กูถึงจะกิน (แล้วมันก็ยักคิ้วกวนส้น คือปกติเราเป็นคนหวงตัว มันเลยใช้มุกนี้ แต่มันท้า ต้องเจอดี)
เรา : มาดิ (เรากัดขนมจีบไว้ ขยับหน้าไปหามัน กำลังจะป้อนแต่..)


“อ๊ายยยย อย่ามาสวีทกันตรงนี้” เพื่อนๆในห้องร้องแซวและเรากลายเป็นจุดสนใจ มันรีบขยับออก
หึ..นึกว่าจะแน่ 5555555 มันดันหน้าเราออก เดี๋ยวผั.วกูมาเห็น ไม่อยากรักสามเศร้า มันว่า ถุย 5555
ผั.วที่ไหนกัน มันโสดค่ะท่านผู้ชมมมมม เขินดิไม่ว่า 555555 และเราก็ยัดจานขนมจีบให้มัน บังคับให้มันกินจนหมด 5555 สะใจ โฮะๆๆ


            หลังจากร้านน้ำโค้กพวกเราเดินไปที่อาคารเรียน ที่อาคารเงียบๆไม่มีคนเลย
ปกติอาคารศิลปะที่นี่ก็เป็นแบบนี้ อาจารย์ชอบพานักเรียนไปปลูกผักที่แปลงเกษตร
เอ๊ะ เรียนศิลปะ ไปปลูกผัก 555555 มีแจกผักนักเรียนฟรีให้ไปทำอาหารกินที่บ้านด้วยนะเออ อิๆ
ปกติอาคารนี้เงียบๆเพราะไม่ค่อยมีใครกล้าเดินมาคนเดียว ถ้ามากันทีก็กลุ่มใหญ่ๆเพราะกลัวสิ่งลี้ลับจะโผล่มา
มีความตำนานเยอะ 555555555 นั่นแหละ ต่อๆ เรากับกลุ่มเพื่อนก็เดินเข้าอาคารเรียน
ในขณะที่เพื่อนๆเดินขึ้นบันไดไปแล้วนั้น นางโซ่ที่เดินตามมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็ลากแขนเราไปมุมอับๆใต้บันได


เรา : มีอะไร (ถามไปแบบงงๆ)
โซ่ : เรารออยู่ (หน้านางดูจริงจัง)
เรา : รออะไร
โซ่ : ที่ถามไอไปไง  (เรานึกถึงเมสเสจที่ส่งมาหลายวันก่อน)

“โอ๋ๆ เราขอโทษนะ ไม่เล่นแล้ว แต่เราจริงจังเลยได้มั้ย..”

เราเงียบไปสักพัก โซ่ยืนมองหน้าเราอยู่อย่างงั้น คำถามที่โซ่ส่งมาในตอนนั้น นางดูจริงจังกับมันมากจนเราเองก็รู้สึกตกใจ ทั้งๆที่เราสับสนว่าโซ่แค่อาจล้อเล่นๆขำๆ เลยไม่อยากรู้สึกจริงจังกับคำถามที่ส่งมาทางข้อความที่เราเดาอารมณ์คนถามไม่ออกเลยได้แต่เงียบ ทำไม่รู้ไม่ชี้ไป แต่ตอนนี้โซ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา สายตาที่เขามองมามันทำให้ใจเราเต้นแรง และรู้สึกวาบหวิวบอกไม่ถูก

โซ่ : หรือว่าไอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว (คำถามของโซ่ทำให้เราเผลอสบตากันตรงๆ สีหน้านางดูไม่ค่อยดีเลย ทำให้เราพลอยรู้สึกไม่ดีไปด้วย เราเลื่อนมือไปลูบแก้มโซ่เบาๆ)

เรา : ชอบเรารึไง (เราตัดสินใจถามไปตรงๆ)

โซ่ : แล้วถ้าชอบล่ะ

เรา : เป็นแฟนกันเลยมั้ย
(โซ่ดูแปลกใจที่เราถามออกไปแบบนั้น แต่นางเอามือเราที่จับหน้านางอยู่ไปจับไว้)

โซ่ :  ลองคบกันดูนะ..ไอ  (ว่าแล้วนางก็ดึงเราไปกอด)

เรา : อื้ม ลองดู
(โซ่ในตอนนี้ก็คงรู้ความรู้สึกของเราแล้ว นางกอดเราแน่นขึ้น มันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกดีจัง)

เรา : ปล่อยได้แล้ว

โซ่ : ขอกอดนานกว่านี้นะ

เรา : เดี๋ยวต้องไปเรียนแล้ว

วิน : งั้นออดดัง ค่อยปล่อยนะ
(นางบอกแบบเด็กเอาแต่ใจ แต่เชื่อมั้ย เราไม่อยากให้ออดดังเลย)