เทพธิดากากี (เวอร์ชั่น. เกาหลี) ตอนที่ 5...

.

ตอนที่ 5

              เมื่อคู่แฝดสลับตัวกัน ความมันส์! จึงมาถึง(สำหรับแฝดบางคน)

ณ สถานีตำรวจ

กรุงโซล



เวลาเช้าตรู่วันต่อมา



    "นี่เธอ แม่สาวน้อย ออกมาได้แล้ว มีคนมาประกันตัวเธอแล้วล่ะ"

จนท.เรียก เซยอง ที่กำลัง นั่งก้มหน้าก้มตาในคุก เงียบๆคนเดียว



"ใครเหรอ แม่ฉันหรือเปล่า?"

เซยอง เงยหน้าขึ้นถามตำรวจทันที



"เอ่อ.. เปล่า ไม่ใช่หรอก เป็นผู้หญิงชื่อ คัง ยุนเฮ อะไรนี่แหล่ะ"

ตำรวจตอบกลับ เซยองทันที



ซักพักเมื่อเซยองเดินออกมา จากคุกได้ซักพัก ยุนเฮ ก็ทำท่าดีใจ พร้อมกับปรี่เดินเข้าไปหาเซยองทันที



"เซยอง เป็นยังไงบ้าง?  ฉันทราบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วล่ะ พอดี ยูจินมาเล่าให้ฟังน่ะ"

ยุนเฮ พูดทักทายเซยองทันที



"ขอบคุณนะ พี่ยุนเฮที่อุตส่าห์ มาประกันตัวฉันทั้งๆ ที่พี่เป็นคนนอกแท้ๆ แต่คนในครอบครัวฉันแท้ๆ กลับไม่มาสนใจฉันเลย "

เซยอง ตัดพ้อถึงแม่ตัวเอง



"ไม่หรอก คุณป้ายองเอ คงยังโกรธเธออยู่มากกว่าน่ะ ก็เลยทำฟอร์มไปอย่างงั้นล่ะ"

ยุนเฮ พูดให้กำลังใจเซยอง



" ไม่หรอก พี่ยุนเฮ เมื่อคืนฉันนั่งคิดทบตัวเองทั้งคืน ฉันว่าฉันตัดสินใจได้แล้วล่ะ ว่าจะเอายังไงกับอนาคตของฉันดี"

เซยองพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย



"เธอหมายถึงอะไรเหรอ ? เซยอง"

ยุนเฮ ถามด้วยความสงสัย



"ฉันขอยืมเงินพี่ ซักหนึ่งแสนวอนได้มั๊ย ฉันว่าจะลองไปหางานที่ปูซาน ทำซักพัก น่ะ "

เซยองเล่าต่อ



"เซยอง เธอแน่ใจแล้วเหรอ ว่าจะออกไปอยู่คนเดียวได้"

ยุนเฮ ถามด้วยความห่วงใย



"ชีวิตฉัน มันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว หนิพี่ ยุนเฮ"

เซยอง พูดประชดชีวิตต่อ



"อ้าว ! ออกมาสู่โลกภายนอกแล้วเหรอ? แม่คนสวย"

คัง ซุนวู พี่ชายยุนเฮ เดินเข้ามาพูดทักทาย เซยอง ต่อทันที



แต่เซยอง ไม่สนใจ พร้อมกับเดินผ่านหน้า ซุนวูไปเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



"เฮ๊ย! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ยุนเฮ นี่ฉันอุตส่าห์ มาช่วยเซ็นต์ค้ำประกันตัวให้ กลับเมินเฉย พูดทักทายซักคำก็ไม่มี "

ซุนวู บ่นให้เซยอง



"ก็พี่ กับเซยองเคยถูกกันซะที่ไหนล่ะ พี่ลืมไปแล้วเหรอว่า พี่เคยประกาศเองเกือบทั่วทั้งซอย ไม่ใช่เหรอว่า ชาตินี้ถ้าได้เซยองเป็นเมีย ยอมตายดีกว่า แล้วจะไม่ให้เซยองเค้าโกรธพี่ได้ยังไง  เป็นฉัน ฉันก็โกรธนะ "

ยุนเฮ พูดค้อนพี่ชาย แล้วก็เดินจากไป





ณ วังหลวง

ราชอาณาจักรทากิลกีสถาน



"องค์หญิง..องค์หญิง แน่ใจเหรอว่า จะไปทัศนศึกษาคนเดียวได้ เจ้าค่ะ ? "

ยงอี ข้ารับใช้พูดด้วยความเป็นห่วง เจ้าหญิงเซนา



"อ๋อ ฉันนัดเพื่อน ที่โรงเรียนไว้แล้วล่ะ ว่าให้ไปเจอกันที่ปูซานน่ะ  ยงอีไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันโตพอดูแลตัวเองได้แล้วล่ะ ทำเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้"

เจ้าหญิงเซนา พูดตัดพ้อ ยงอีทันที



"อีกอย่าง แม่นมทงอี กับท่านพ่อ ก็อนุญาติแล้วด้วย ถือซะว่าฉันไปพักสมอง ซักสัปดาห์นึงล่ะกัน  ที่สำคัญที่เกาหลีคงไม่มีใครรู้จักฉันหรอก เพราะฉันไม่เคยออกสื่อทีวีเลยซักครั้ง"

เจ้าหญิงเซนา พูดต่อ



"เจ้าหญิงครับ รถบัสวีไอพี ที่จะเข้าเกาหลีใต้ พร้อมออกแล้วครับผม คันนี้จุดหมายปลายทางถึงปูซาน พอดีเลยครับองค์หญิง "

คนขับรถประจำวัง วิ่งมาบอกนายหญิงทันที



"'งั้นฉันไปก่อนล่ะกันน่ะ บ๊าย..บาย"

เจ้าหญิงเซนา หันมายิ้ม พร้อมร่ำลา ยงอีกับคนขับรถด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ



"โชคดีนะค่ะ /ครับ เจ้าหญิง เที่ยวกับเพื่อนให้สนุกนะค่ะ"

ยงอีพูดขึ้นพร้อมกับคนขับ


รถ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆ ปีที่ ยงอี เพิ่งจะเคยเห็นนายหญิงของตัวเอง ยิ้มอย่างมีความสุขอย่างแท้จริง





ขณะเดียวกัน...

ที่บ้าน เซยอง



"แม่ค่ะๆ เกิดเรื่องใหญ่ แล้วค่ะ พี่เซยองกำลังเก็บข้าวของ ออกไปจากบ้านค่ะ"

ยูจิน วิ่งมาบอก ยองเอ ที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว



"อะไรนะ! ยัยลูกคนนี้ มันออกมาจากคุกตอนไหน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วมันกำลังคิดจะทำอะไรของมันอีก"

ยองเอ พูดบ่นคนเดียว



เซยอง เดินออกมาหน้าบ้านทันที พร้อมกับกระเป๋าลากล้อใบนึง



ทันใดนั้น



''นั่น...แกจะไปไหนของแก !!?"

ยองเอ พูดถามลูกสาวทันที



"ก็แม่ไล่ฉันเอง แล้วจะมาถามทำไม?"

เซยอง พูดขณะที่ยืนหันหลังให้แม่



"พี่ เซยอง ไม่ต้องไปก็ได้ ถ้าไม่สบายใจ เดี๋ยวฉันกับพี่ยูฮังย้ายไปอยู่ข้างนอกก็ได้นี่"

ยูจิน พูดขึ้นมาบ้าง



"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ! มันไม่ได้เกี่ยวกับเธอ"

เซยอง พูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว



"ยูจิน ไปดูกับข้าวในครัวซะ! ส่วนที่บ้านหลังนี้ ใครอยู่ได้ก็อยู่ ใครไม่อยากอยู่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร โตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว ตัดสินใจเอาเอง!"

ยองเอ พูดด้วยเสียงสั่นเครือพร้อมกับเดินเข้าบ้านทันที



เซยองไม่สนใจใคร หรือคำพูดใดทั้งนั้น อารมณ์ในขณะนี้ เธอต้องการเพียงสิ่งเดียวก็คือ

การได้ไปอยู่ที่ไกลๆ คนเดียวซักพัก..





ณ สถานีขนส่ง

กรุงโซล



  "อ้าวหนู คิวต่อไปว่างแล้ว จองตั๋วได้เลยจ๊ะ"

คนขายตั๋วรถทัวร์ปรับอากาศชั้นสอง

วัยกลางคน พูดบอกเซยอง



"ไปไหน จ๊ะหนู"

คนขายตั๋วถามทันที



"ไป..ปูซาน หนึ่งที่ค่ะ"

เซยอง ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย พอรับตั๋วเสร็จก็เดินขึ้นรถทัวร์ทันที





ณ วังหลวง

ราชอาณาจักรทากิลกีสถาน



กริ๊ง...กริ๊ง....กริ๊ง!


เสียงโทรศัพท์สายนอกดังขึ้น ทันที



"สวัสดีเจ้าค่ะ วังหลวงชั้นใน ไม่ทราบว่าต้องการเรียนสายกับใครคะ?"

ยงอี รับสายทันที



ทันใดนั้น...



''เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ ! เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ!''

ยงอีพูดเสียงดัง พร้อมกับวิ่งไปตำหนัก

ที่พักของ ทงอี แม่นมของเจ้าหญิงเซนาทันที



"มีอะไรเหรอ ยงอี จู่ๆก็วิ่งหน้าตื่นมาอย่างนั้น?"

ทงอี เอ่ยขึ้นถามทันที ที่เห็นอาการ ยงอี



"แย่แล้วค่ะ...เจ้าหญิงเซนา ค่ะ แย่แล้ว! "

ยงอี พูดด้วยอาการตื่นเต้น



"เจ้าหญิงเซนา ทำไมเหรอ? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหญิง เจ้าพูดให้ข้าเข้าใจหน่อยสิ ยงอี"

ทงอี ถามต่อทันที



"คือ ทางโรงพยาบาลปูซาน โทรมาบอกว่า รถบัสวีไอพี ที่เจ้าหญิงนั่งไปเกิดอุบัติเหตุเจ้าค่ะ! "

ยงอีพูดต่อ ด้วยความตื่นเต้น



"เจ้าว่ายังไงน่ะ! แล้วองค์หญิงล่ะ องค์หญิงเป็นอะไรหรือเปล่า!!?"

ทงอี พูดพลางเขย่าแขนทั้งสองข้าง ของยงอี ด้วยสีหน้าตกใจ!



''คือ ทางโรงพยาบาลบอกว่า องค์หญิงสลบอยู่ค่ะ ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ''

ยงอีพูดต่อ



"'งั้นเธอไปบอกให้ คนขับรถเอารถออกทันทีเลยนะ เดี๋ยวฉันจะไปโรงพยาบาลปูซาน อ้อ! บอกให้มูยอง โทรตามพ่อขององค์หญิงด้วยนะ ด่วนเลย ส่วนเธอไปกับฉันด้วย"

ทงอี

สั่งยงอีทันที





ขณะเดียวกันที่

เกาหลีใต้



"โธ่เอ๊ย ...ยัยลูกบ้า จะไปทั้งที ทำไมไม่ไปให้มัน ดีๆหน่อย ต้องมาเกิดอุบัติ ไม่พ้นให้ฉัน ต้องเดือดร้อนเนื้อร้อนใจ อีกจนได้"

ยองเอ พูดบ่นให้เซยอง ขณะนั่งรถ

ไปเยี่ยมอาการ เซยอง ที่ประสพอุบัติเหตุ รถทัวร์ชนกันที่ปูซาน



"คุณก็ อย่าบ่นนักเลย เซยองมันก็คงไม่อยากให้เกิด เรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกน่า ไม่รู้ตอน

นี้เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ "

ฮัน ยองคุง พ่อเลี้ยงเซยอง พูดตัดบท ยองเอทันที



"หนูโทรเช็ค กับโรงพยาบาล แล้วค่ะ เขาบอกว่า พี่เซยองฟื้นแล้ว แต่เขาให้นอนดูอาการต่อซักพักค่ะ"

ยูจิน พูดตอบพ่อทันที



"เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก"

ยองคุง พูดพลางถอนหายใจ







ณ โรงพยาบาล ปูซาน



เซยอง ฟื้นขึ้นมาได้ ซักพัก พอได้สติก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วยรวม ทันที ซักครู่

ใหญ่ ขณะที่เซยองกำลังเดินคิดทบทวนเหตุการณ์ย้อนหลังอยู่ว่าเกิด อะไรขึ้นกับตัว

เองบ้าง จู่เธอก็มาหยุดอยู่ หน้าห้องผู้ป่วยวีไอพี พร้อมกับสะดุดตา กับชื่อผู้ป่วยทันที



"ผู้ป่วยวีไอพี คิม เซนา ชื่อคุ้นๆ แฮ่ะ คล้ายเราเลย หา...เหรอว่า เป็นไปไม่ได้น่า มันจะเป็นไปได้ไง?"

เซยอง บ่นกับตัวเอง



"มาเยี่ยมญาติ หรือค่ะ อุ๊ย! หน้าตาเหมือนกันเลย เป็นพี่น้องกันใช้มั๊ยค่ะ งั้นเชิญด้าน

ในเลยก็ได้ค่ะ ผู้ป่วยฟื้นได้ซักพักแล้วค่ะ"

นางพยาบาลวีไอพีหน้าห้อง เดินมาทักทาย

เซยอง ทันที ด้วยความแปลกใจนิดๆ  ขณะที่เซยอง พยักหน้าตอบ แบบ งงๆ



ทันใดนั้นเมื่อ เซยองเปิดประตูเข้ามาก็ต้อง ตกใจ! เมื่อเห็นตัวเองอีกคน นอนหลับอยู่

บนเตียง วีไอพี อย่างดี



"หา!... นี่มันอะไรกัน!!? ฉันไม่อยากเชื่อ ทำไมยัยคนนี้หน้าตาเหมือนเรา"

เซยอง

บ่นพึมพัมกับตัวเอง ด้วยอาการตกใจ



ซักพัก เหมือนเจ้าหญิงเซนาจะตื่นพอดี 

พร้อมกับลืมตาขึ้นมา ด้วยความสงสัยว่ามีใครบางคนกำลังอยู่ในห้องกับตนเอง



"หา...! เธอ เธอเป็นใครกัน ? ทำไมถึงได้.... "

เจ้าหญิงเซนา ถึงกับอุทานด้วยความ

ตกใจ เมื่อมองเห็นหน้าค่าตา คนที่อยู่ในห้องกับตัวเอง





  2 ชั่วโมงต่อมา



ที่ห้องผู้ป่วยรวม



"พี่เซยอง เป็นยังไงบ้างค่ะ? "

ยูจิน พูดทักทายเป็นคนแรก เมื่อพบหน้าเซยอง ขณะนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ ขณะที่ ยองเอ กับซังคุงก็เดินตามมาสมทบ



"เธอ คือใคร? ...กัน"

เซยอง พูดทักทาย คำแรก ทำเอา ยูจิน ยองเอ กับยองคุง ถึงกับ

แปลกใจทันที?



"ฉัน ยูจินไงพี่ จำฉันไม่ได้เหรอ"

ยูจิน พูดถามด้วยความแปลกใจ



"แม่คะ ไม่คุยกับพี่เซยอง หน่อยเหรอ"

ยูจิน หันไปถามยองเอ



"อาการของแกเป็นยังไงบ้าง หมอเขาว่าไง?"

ยองเอ เอ่ย ปากถามลูกสาว



เซยอง หันมามองหน้ายองเอ ด้วยแววตาดีใจ ผสมปลาบปลื้ม จนน้ำตาไหลออกมา

ซักพักก็โผเข้ากอด ยองเอทันที ทำเอาทุกคนถึงกับยืนงงไปตามๆกัน



"นี่แก เป็นอะไรของแก นี่ อยู่ดีๆ ก็มากอดกันดื้อๆ "

ยองเอ ถามด้วยความแปลกใจ?

เพราะตั้งแต่เลี้ยงมาจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกลูกสาวกอด



"หนูอยากกลับบ้านจัง..ค่ะแม่ บ้านเราไงคะ อยากกลับตอนนี้เลย"

เซยองพูดตอบ และ

มันก็เป็นคำตอบที่ทำเอาทุกคนอึ้ง!ไปตามๆ กัน







ณ ห้องผู้ป่วยวีไอพี


ณ ห้องผู้ป่วยวีไอพี



"องค์หญิงเพคะ องค์หญิงเป็นยังไงบ้างคะ เดี๋ยว ท่านพ่อขององค์หญิงกับ แม่นม

กำลังตามเข้ามาเพคะ "

ยงอี พูดขึ้นคนแรกทันที ที่เข้ามาในห้อง

ผู้ป่วยวีไอพี แต่เจ้าหญิงเซนา กลับนิ่งเงียบไม่ยอมพูดตอบกลับ



ซักพัก ทงอี ก็เข้ามาพอดี



"องค์หญิง เป็นยังไงบ้างเจ้าคะ เจ็บตรงไหนบ้าง?"

ทงอี ปรี่เข้ามาไต่ถามเจ้าหญิงเซนา ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย พร้อมกับเอามือลูบหน้า ลูบตา และลูบตาม

ร่างกายองค์หญิงเซนา ด้วยความเป็นห่วง  พร้อมกับดึงองค์หญิงเซนาเข้ามากอดด้วย

ความห่วงใย



"พ่อฉันอยู่ไหน? ทำไมไม่เข้ามาด้วย"

เจ้าหญิงเซนา พูดถามคำแรก  ทำเอา ทงอี กับ ยงอี มองหน้ากันซักพัก



"ลูกหญิง เป็นยังไงบ้างลูก?"

คิม ซังคุง พ่อของเจ้าหญิง พูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาใน

ห้องผู้ป่วย



เจ้าหญิงเซนา ไม่พูดไม่จา เดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อทันที พร้อมกับร้องไห้ออกมา

เหมือนกับคนจากกันไปนาน 10 ปี





"พ่อ หนูอยากกลับวังแล้วล่ะ เรากลับวังกันเลยนะค่ะพ่อ"

เจ้าหญิงเซนา พูดกับพ่อ

ขณะที่กอดอยู่



"ถ้าองค์หญิง ยังไม่สบายใจขึ้น เกี่ยวกับเรื่องในวัง ท่านพ่ออนุญาติ ให้เที่ยวต่ออีก

สัปดาห์นึงแล้วนะ "

ทงอี พูดกับเจ้าหญิงเซนา



"ใช่ค่ะ องค์หญิง ตอนนี้ ท่านพ่อขององค์หญิง ทราบเรื่องทั้งหมดแล้วค่ะ เรื่องที่ องค์

หญิงโดแกล้ง ในวัง กับที่โรงเรียน องค์หญิงอย่ากลับไปให้เขาแกล้งเลยนะเจ้าค่ะ 

เดี๋ยวท่านพ่อขององค์หญิงจะเคลียร์เรื่องนี่ให้เองเจ้าค่ะ"


ยงอี พูดเสริมทันที



"ใช่ลูกหญิง พ่อทราบเรื่องหมดแล้วล่ะ เดี๋ยวพ่อจะเคลียร์ปัญหานี้ให้เอง"

ซังคุง เอ่ย

ปากกับลูกสาว



"ไม่ค่ะ!...พ่อ หนูจะสู้กับมัน ! เอ่อ...หมายถึง หนูต้องสู้ปัญหา ไม่ใช่หรือค่ะพ่อ"

เจ้าหญิงเซนา ตอบด้วยความหนักแน่น ขณะกอดพ่อตัวเอง ทำเอาคนในห้อง ต้องอึ้ง และงง ไปตามๆ กัน



"หญิง แน่ใจเหรอลูก ว่าจะทำอย่างที่พูดได้? "

ซังคุง ถามลูกสาว ด้วยสีหน้าสงสัย



"แน่ใจค่ะ ชีวิตหนูมันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่คะ พ่อ"

เจ้าหญิงเซนา ตอบด้วยความมั่นใจ

น้ำเสียงแข็งกร้าว พร้อมกับแววตาดุดัน อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พลางกับแอบยิ้มที่มุมปากนิดๆ ด้วยสีหน้าที่มั่นใจ ขณะกอดพ่อของตัวเอง



และมันเป็นคำตอบที่ทุกคน ต้องอึ้ง ! และตกใจ ! พร้อมกับมองหน้ากันด้วยสีหน้างงๆ

อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...









Korean drama