แต่ละวัน เราเดินจนหมดแรง แต่ก็ยังไม่ถึงซะที มองแต่พื้น คิดแต่จะต้องก้าวต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึง

เดินจนขามันปวด มันชา มันเจ็บ ต้องโฟกัสให้น้ำหนักไปลงที่กล้ามเนื้อส่วนอื่นๆที่ปวดน้อยกว่า เปลี่ยนจุดโฟกัสไปเรื่อยๆ

อยากหยุดแต่มันต้องไปต่อ ต้องยกขึ้นก้าวต่อไปแค่นั้น จนบางทีต้องบอกตัวเองว่า ความเจ็บปวดที่ขามันไม่ใช่ของเรา ขาไม่ใช่ของเรา เพราะถ้าเรารู้สึกเจ็บไปกับมัน ไปโฟกัสที่ความเจ็บมาก เราจะไม่อยากไปต่อ

เราเลยมองไปที่พื้น โฟกัสที่ต้องเดินหลบหิน เดินระวัง โฟกัสที่การก้าวบางทีมันก็จะลืมความเจ็บปวดได้บ้าง ยิ่งเจอทางที่เดินยากๆน่ากลัวๆ น้ำหนักที่แบกบนบ่ายังลืมเลยบางที

จนได้ยินเสียงลำธารไกลๆ เริ่มรู้สึกดีใจขึ้นมาว่า จะได้พักแล้ว 💚

Ps คำถามที่เกิดในใจบ่อยสุดในทริปนี้คือ “ยังไม่ถึงอีกเหรอ?” 🤣