ใครเก่งภาษาไทยช่วยเราหน่อย...

(5)  เดิน  เมื่อสมเด็จพระมัทรี  เธอกราบทูลพระราชสามีสักเท่าใดๆ  ท้าวเธอก็มิได้ตรัสปราศรัยจำนรรจา  นางยิ่งกลุ้มกลัดขัดอุราผะผ่าวร้อน  ข้อนพระทรวงทรงพระกรรแสง  ขึ้น  ว่าเจ้าแม่เอ่ย  แม่มิเคยได้เคืองแค้นเหมือนหนึ่งครั้งนี้  เมื่อจากบุรี**มา  ก็พร้อมหน้าทั้งลูก**เป็นเพื่อนทุกข์  สำคัญว่าจะเป็นสุขประสายากเมื่อยามจน  ครั้นลูกหายทั้งสองคนก็สิ้นคิด  ทูลพระสามีก็มิได้ปรานีสักนิดสักหน่อยหนึ่ง  ท้าวเธอกลับนิ่งขึงตึงพระองค์  ดูเหมือนทรงขัดเคืองด้วยเรื่องอันใด  อนิจจาน่าน้อยใจมาจำจน  อุปมาเหมือนคนไข้หนักแล้วมิหนำ  แพทย์ยังซ้ำเอายาพิษมาวางให้เวทนา  ไหนชีวาจะรอดไปสักกี่วัน  พระคุณเอ่ยเมื่อแรกจากไอศวรรย์มาอยู่ดง  ข้าพระบาทก็จำนงปลงจิตมิได้คิดเป็นใจสอง หวังว่าจะเป็นเกือกทองฉลองบาทยุคลพระทูนหัว  ไปกว่าจะสิ้นบุญตัวตายไปเมืองผี  อนิจจาเอ๋ยวาสนามัทรีไม่สมคะเนแล้ว  พระทูลกระหม่อมแก้วจึงชิงชังไม่นำพา  ทั้งลูกรักดังแก้วตาก็หายไป  อกเอ๋ยจะอยู่ไปไยให้ทนเวทนา  อุปมาเสมือนหนึ่งพฤกษาลดาวัลย์  ย่อมจะอาสัญลงเพราะลูกเป็นแท้เที่ยง  ถ้าแม้พระองค์ไม่ทรงเลี้ยงมัทรีไว้  จะเฝ้านิ่งมัธยัสถ์ตัดเยื่อใยไม่โปรดบ้าง  ก็จะเห็นแต่กเฬวระร่างซากศพของมัทรี  อันวายชีวีโทรมกลิ้งอยู่กลางดง  เสียเป็นมั่นคงในครั้งนี้แล้วแล         (6)  เดิน  อถ  มหาสตฺโต สมเด็จพระราชสมภาร เมื่อได้สดับสารพระมัทรีเธอแสนวิโยคโศกศัลย์สุดกำลัง  ถ้าแม้นจะมิตรัสแก่พระนางมั่งจะมิเป็นการ  จำจะเอาโวหารการหึงหวงเข้ามาหักโศกให้เสื่อมลง  พระองค์จึงเอื้อนอรรถตรัสประภาษว่า  นนุ มทฺทิ  ดูกรนางนาฏพระน้องรัก  ภทฺเท เจ้าผู้มีพักตร์อันผุดผ่อง เสมือนหนึ่งน้ำทองทาบทับประเทืองผิว ราวกะว่าลอยลิ่วเลื่อนลงมาจากฟ้า ใครได้เห็นเป็นขวัญตาก็ละเลิงหลงละลายทุกข์  ปลุกปลื้มอารมณ์ชายให้เชยชื่น  จะนั่งนอนเดินยืนก็ต้องอย่าง  วราโรหา พร้อมด้วยเบญจางคจริตรูปเจริญโฉม ประโลมโลกล่อแหลมวิไลลักษณ์  ราชปุตฺตี ประกอบไปด้วยเชื้อศักดิ์สมมติวงศ์พงศ์กษัตร  เออก็เมื่อเช้าเจ้าจะเข้าป่าน่าสงสาร  ปานประหนึ่งว่าจะไปมิได้  ทำร้องไห้ฝากลูกมิรู้แล้ว  ครั้นคลาดแคล้วเคลื่อนคล้อยเข้าสู่ดง  ปานประหนึ่งว่าจะหลงลืมลูกสละ**  ต่อมืดมัวสิจึงกลับเข้ามา  ทำเป็นบีบน้ำตาตีอกว่าลูกหาย  ใครจะไม่รู้แยบคายความคิดหญิง ถ้าแม้นเจ้าอาลัยอยู่ด้วยลูกจริงเหมือนวาจา  ก็จะรีบกลับเข้ามาแต่ตะวันไม่ทันรอน  เออนี่เจ้าเที่ยวพเนจรตามสนุกใจ  ชมนกชมไม้ในไพรวันสารพันที่จะมี  ทั้งฤษีสิทธิ์วิทยาธรคนธรรพ์เทพารักษ์  ผู้มีพักตร์อันเจริญ  เห็นแล้วก็น่าเพลิดเพลินไม่เมินได้  ฤๅเจ้าปะผลไม้ประหลาดรสสดสุกทรามเสวยไม่เคยกิน  เจ้าฉวยชิมชอบลิ้นก็หลงฉันอยู่จึงช้า  อุปมาเสมือนหนึ่งภุมรินทร์บินวะว่อน  เที่ยวซับซาบเอาเกสรสุคนธมาเลศ  พบดอกไม้อันวิเศษต้องประสงค์  หลงเคล้าคลึงรสจนลืมรัง  เข้าเถื่อนเจ้าลืมพร้า  ได้หน้าแล้วลืมหลังไม่เหลียวกลับ  เที่ยวทอดประทับมากลางทาง  อันว่าพระยานางสิเป็นหน่อกษัตริย์  จะไปไหนก็เคยมีแต่กลดกั้น  พานจะเกรงแสงพระสุริยันไม่คลาเคลื่อน  เจ้ารักเดินด้วยแสงเดือนชมดาวพลาง  ได้น้ำค้างกลางคืนชื่นอารมณ์สมคะเน พอมาถึงก็ทำเสขึ้นเสียงเลี่ยงพาโลว่าลูกหาย  เออนี่เจ้ามิหมายว่าใครๆไม่รู้ทันกระนั้นกระมัง  ฤๅเจ้าเห็นว่าพี่นี้ปลงจิตคิดอนิจจังทิ้งพยศ  เพราะว่าเป็นดาบสสอดอารมณ์เสีย  ขึ้น  เจ้าเป็นแต่เพียงเมียควรฤๅมาหมิ่นได้  ถ้าแม้นพี่อยู่ในกรุงไกรเหมือนแต่ก่อนเก่า  หากว่าเจ้าทำเช่นนี้  กายของมัทรีก็จะขาดสะบั้นลงทันตา  ด้วยพระกรเบื้องขวาของอาตมานี้แล้วแล







ช่วยเราสรุปหน่อยเราไม่เข้าใจ 
ใครช่วยเราได้ช่วยหน่อยนะ ขอบคุณนะค่ะ .
#ยืมยูส