ในทรรศนะของข้าพเจ้า 95 สรุปแล้วก็ไม่ต้องกินต้องขี้แล้วละ

ผมนั่งคิดอะไรเล่นๆ ระหว่างที่ผมกินข้าวเที่ยงในห้องทำงานผมก็ค้นพบบางสิ่งบางอย่างหลังจากที่ผมเหลือบไปเห็นนาฬิกา... ผมกินข้าว ๑๐ นาทีเลยเหรอเนี่ย? นี่ขนาดเป็นข้าวห่อทำมาเองจากบ้านนะ  ถ้าออกไปซื้อกินเองไม่ต้องพูดถึงเลย เรื่องของเรื่องคือผมคิดว่าถ้าวันๆ หนึ่งเราเสียเวลากับเรื่องกิน เรื่องขับถ่ายไปมากพอสมควร  ผมพยายามทำเวลาในการกินให้น้อยที่สุด แต่เมื่อลองคำนวณเล่นๆ แค่ผมทำกับข้าวง่ายๆอย่างทอดไข่ก็ใช้เวลารอน้ำมันร้อนครู่หนึ่ง เมื่อัญเชิญมันโป๊ะลงบนข้าวแล้วกว่าจะกินเสร็จ สรุปแล้วเกือบ ๑๐ นาที (นี่ผมรีบกินแล้วนะ) ดังนั้นไม่ต้องกล่าวถึงช่วงที่ผมไม่รีบร้อนอะไร เกือบชั่วโมงครับผม

เวลาขับถ่ายละ ถ้าปกติก็ประมาณ ๓-๕ นาที กว่าจะถอดกางเกงได้ กว่าจะจัดท่าให้เหมาะสมมันใช้เวลาอยู่พอสมควร โดยรวมแล้วก็น่าจะใช้เวลาประมาณ ๕-๑๐ นาทีกว่าจะเสร็จธุระและเดินออกมาจากส้วมด้วยกิริยาสง่าผ่าเผย

มีหลายคนแย้งผมว่า แล้วเวลาอย่างอื่นละทำไมไม่เหมาะรวมด้วย เช่นเวลาสูบบุหรี่, เวลาการเดินทาง, เวลาไปโต๋เต๋อะไร... ผมก็มีคำตอบง่ายๆว่า “เวลาเหล่านั้นเราเลือกที่หลีกเลี่ยงได้” เช่นถ้าเราเดินทางเส้นหนึ่งรถติด เราก็เลี่ยงไปอีกเส้นหนึ่งที่รถไม่ติดแทน, หรือเวลาที่สูบบุหรี่ประมาณ ๕ นาที แต่ถ้าเราเลี่ยงที่จะไม่สูบ เราก็ได้เวลานั้นกลับมา ฯลฯ

แต่เวลากิน กับการขับถ่าย เราเลี่ยงไม่ได้ ตราบใดที่คนเราต้องกินเพื่ออยู่รอด เราก็ต้องถ่ายเพื่อขับของเสียออกไปอยู่ดี มันเลี่ยงไมได้ แม้จะเสียเวลาแต่ก็เลี่ยงไม่ได้



เมื่อไม่นานมานี้ผมได้อ่านการ์ตูนเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับโลกที่ไม่มีอาหาร คนเรามีการตัดต่อพันธุกรรมเข้ากับพืช โดยการให้พืชอาศัยและเติบโตในตัวคน โดยพืชจะสังเคราะห์แสงผ่านเกสรที่โผล่ออกมานอกร่างกายคนและอาศัยกากของเสียในร่างกายคนหล่อเลี้ยง พร้อมผลิตพลังงาน และอาหารให้มนุษย์ได้ใช้  มันก็เหมือนปกติละครับที่ต้นไม่ดูดซับก๊าซคาร์บอนฯ แล้วคายออกซีเจนให้มนุษย์ เป็นการพึ่งพาอาศัยกัน
แต่ในการ์ตูนที่ผมอ่าน มนุษย์ กับต้นไม้เป็นหนึ่งเดียวกัน ขาดกันไม่ได้



มันทำให้เราไม่ต้องกิน ต้องขับถ่าย เพราะของเสียที่เราต้องถ่ายต้นไม้ในตัวเราจัดการกินหมด แถมคายอาหารที่เราต้องกิน  กล่าวคือวันหนึ่งเราดื่มน้ำดับกระหายก็เพียงพอแล้ว





ก็ทุกวันนี้ เวลาเป็นเงินเป็นทอง นะ