[EXO] Chanbaek ตอนเดียวจบ!

FOCUS ME!  Special  PART


        “ ย๊า ปาร์ค ชานยอล!!!! กี่โมงแล้วยังไม่ไปเรียนอีก!!!! ” เสียงผู้เป็นแม่ แผดลั่นบ้าน หลังจากที่เงยมองเวลา แล้วพบว่ามันใกล้จะสายเต็มทน แต่**เด็กตัวเท่าควายนี่ก็ยังไม่คิดจะเยื้องย่างไปไหน กลับนั่งเหยียดขายาวดูทีวี  ปากห้อยๆนั่นก็งับแซนด์วิชเอาไว้อย่างเนือยๆ ไม่คิดจะสนใจคำพูดของคนเป็นแม่ที่ยืนด่ามันหัวโด่อยู่ข้างๆ 


        **เด็กเป-รตตตตตตตตต!!!!! 
 



        “ จะรีบไปหนายยยยยยย  ออมม่า พักแปบนึงง ~”  ลอกประโยคจากการ์ตูนของ**เด็กหัวล้านเป็นกรากเกลื้อนเพราะน้ำลายป้ายหัวมาใช้กับแม่ตัวเอง  สายตาเนือยๆหันมามองแล้วก็เอี้ยวกลับดูทีวีเหมือนเดิม ไม่คิดจะสนใจเวลาที่กำลังเดินอยู่ซักนิด....



        ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูน่าเบื่อสำหรับเค้าเหลือเกิน  ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเท่ากับกล้องและการถ่ายรูปอีกแล้ว 



        “ ถ้าแกยังไม่ลุก  ฉันจะปากล้องแกทิ้ง!!!!! ” ร่างสูงหันขวับทันทีที่ได้ยินประโยคขู่ที่น่ากลัวที่สุด  มันจะไม่น่ากลัวหรอกถ้าหันไปไม่เห็นว่ามารดาบังเกิดเกล้ากำลังยืนเท้าสะเอว หยิบกล้องที่เค้าเก็บตังซื้อเองได้เป็นตัวแรกนั่น แล้วทำท่าปาลงพื้น  พลางยักคิ้วไปด้วย  หลังจากที่เห็นว่าลูกชายตัวเองตื่นตระหนกกับคำขู่แค่ไหน มุมปากก็จุดประกายรอยยิ้มอย่างเจ้าเลห์        หึหึ  ออมม่า WIN เว้ยเฮ้ย!!!!



        “ แม่ อย่าได้แม้แต่จะคิดเชียวนะ ... ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างร้อนรนพลางรีบลุกขึ้นเดินตรงรี่ไปหากล้องสุดที่รัก ย่อตัวขึ้นย่อตัวลงตามการเหวี่ยงแขนของแม่ตัวเอง


        “ อ่ะฮ้า  ออมม่าคิดไปแล้วละลูกรักกกก ~ ”  ยักคิ้วจึ๊กนึงให้  กวนใจลูกชายให้ขุ่นกว่าเดิม 



      “ ง่า ...เค!!  ยอมก็ได้!  ไปเรียนก็ได้!!  แต่ขอร้อง...คืนกล้องผมมาเหอะน้า แม่จ๊ะแม่จ๋า T^T ”  เอ่ยเสียงอ้อนทำตาปริบๆ พร้อมกับทรุดเข่าลงตรงหน้า ยกมือหนาขึ้นมารองกล้องเอาไว้ด้วยความกลัวว่า แม่ปีศาจจะทิ้งกล้องลงพื้น



        สนุกจริงๆนะ กับการได้แกล้งลูกชายตัวเองเนี่ย.........!!!



        “ ฮี่ฮี่!~ งั้นก็ได้ ”  รับคำแต่โดยดีพร้อมกับยื่นกล้องไปให้เด็กชายตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระเป๋ามาส่งให้ต่อ      ชานยอลยืนขึ้นเต็มความสูง รับประเป๋ามาสะพายข้าง จับสายกล้องคล้องคอ  เพื่อที่ว่า ถ้าเจออะไรถูกใจจะได้หยิบขึ้นมาถ่ายได้เลย  ก้าวเท้ายาวไปใส่รองเท้าเตรียมออกจากบ้านโดยที่ไม่ลืมว่าทุกครั้งจะต้องหอมแก้มแม่ตัวเอง



ร่างสูงเดินฮัมเพลงมาตามทาง  เพราะความใกล้จากระยะบ้านของเขากับโรงเรียน มันไม่ได้ห่างกันมากมายทำให้ใช้เวลาในการเดินแค่แปบเดียว  ตลอดทางก็เห็นเด็กที่ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขาเดินกันเต็มไปหมด  สายตาของพวกผู้หญิงที่หันมามอง  ไม่ได้ทำให้เขาเคอะเขินซ้ำกลับส่งยิ้มบางไปให้แทน  เรียกเอาใจสาวน้อยกระตุกวูบ    แน่ละว่าไม่ได้หว่านสเนห์  ก็แค่ ชานยอลเป็นคนอัธยาศัยดีเกินไปหน่อยก็แค่นั้นเอง ....    ปลายเท้ายาวเหยียบล้ำเข้ามาในบริเวณที่ขึ้นชื่อว่าเขตโรงเรียน  สายตายาวกวาดมองไปทั่วอาณาเขตที่กว้างใหญ่ ไล่ดูทุกอย่างเท่าที่สายตาของเขาจะเก็บรายละเอียดได้    ที่ๆเขาจะต้องเข้ามาใช้ชีวิตมัธยมปลายไปอีก 3 ปี  โรงเรียนม.ปลาย มัธยม K… 

     
        จะมีอะไรน่าสนใจมากไปกว่ากล้องอีกมั้ยนะ...



คำถามที่ผุดขึ้นมาในจิตใจ และคำตอบที่กรั่นกรองออกมาอย่างรวดเร็วคือ  หาให้ตายก็คงไม่มี  ชีวิตเขา กล้องคือทุกสิ่ง..
ก่อนจะก้าวเดินย่ำเข้าไปในโรงเรียน  สายตาคมยังคงโฟกัสจุดหมายไว้ที่ทางข้างหน้าไม่ได้สนใจอะไร จนได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังเข้ามาในหู จนตาคมต้องเหลือบไปมอง
        ...แทบหยุดหายใจ  มือหนายกกล้องขึ้นมาเก็บภาพของคนๆนึงที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนอย่างรวดเร็ว 



แชะๆๆ!!





ลดกล้องลงแล้วกดดูภาพที่ถ่ายเมื่อกี๊  ใบหน้าเนียนสวยที่กำลังยิ้มกว้าง เเก้มสีแดงเรื่อ  ตาชั้นเดียวที่กรีดอายไลเนอร์บางๆ ก่อนที่ใบหน้านั้นจะหันมา  สายตาจับจ้องมายังที่กล้องเค้า ดวงตาเรียวเบิกกว้าง  ปากเผยอค้างอย่างตกใจ แต่ก็ยังดูน่ารักสำหรับเค้าอยู่ดี    เงยหน้าขึ้นไปประทะกับใบหน้าหวานที่ยังคงมองเค้าด้วยแววตาประหลาด  มุมปากยกยิ้มนิดหน่อยแล้วสาวเท้าตรงดิ่งเข้าหาร่างบางที่มีกลุ่มเพื่อนยืนล้อม  แต่ขอโทษนะ  เขาไม่แคร์ซะหน่อย ... 



เสียงฝีเท้าหยุดลงตรงหน้าร่างบางที่ยังคงมองเค้าด้วยแววตางงๆไม่จางหาย  มือหนายกกล้องขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกดชัตเตอร์เก็บภาพคนตรงหน้าไว้อีกหนอย่างไม่เกรงกลัว  ลดกล้องลง  ฉีกยิ้มกว้างไปให้


        “ สวัสดี... ฉันปาร์ค ชานยอล... ยินดีที่ได้รู้จัก ” 






และนั่นเป็นประโยคแรกที่ทำให้เค้าได้รู้จักกับผู้ชายที่ชื่อว่า  บยอน  แบคฮยอน  คนที่ขโมยหัวใจเข้าไปได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่หางตาเหลือบไปมอง......







ฮี่ฮี่~  เราอยากลง  ให้คนรักชานเเบคอ่านกัน 



สนใจอ่านต่อ >>> http://writer.dek-d.com/nok79/writer/view.php?id=874719  จิ้มโลดจ๊ะ