ระบาย+ปรึกษา #สับสน
ตอนนี้เราอยู่ม.ต้น (ม.3 ค่ะ) เราเป็นเด็กเรียนดีมาตลอดตั้งแต่ประถม
เราเป็นเด็กกิจกรรม ช่วยทางโรงเรียนตลอด เรามีเพื่อนเยอะในตอนประถม
เพราะส่วนมากเพื่อนเราจะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล พอจบประถม เพื่อน
ที่เรียนด้วยกันมาก็ไปสอบเข้าที่อื่นกันซะส่วนใหญ่ แต่เราก็ยังมีเพื่อนหลายๆคน
ที่ยังเรียนที่นี่ ตอนขึ้นม.1 ทุกอย่างราบรื่นมาก เราค่อนข้างเป็นเด็กที่ติดเพื่อน
มากในตอนนั้น เพื่อนทำอะไรเราก็จะทำด้วย เราคอยช่วยเหลือเพื่อนๆเสมอ
เพราะเราเป็นหัวหน้าห้อง แต่ถึงอย่างนั้นเราก็โดนเพื่อนนินทาตลอด แต่เรา
ก็ทนเพราะมันคือเรื่องปกติของมนุษย์ แต่พอม.2 ช่วยเทอมแรกเป็นช่วงที่
ดีมาก เรากลับมาตั้งใจเรียนเหมือนเดิม ทุกอย่างดีขึ้นมาก เราลาออกจากการ
เป็นหัวหน้าห้องเพราะว่าเราทนเพื่อนๆไม่ได้ (ยิ่งห้ามเพื่อนก็เหมือนยุ) แต่
ทุกคนก็ยังมาปรึกษาเรื่องต่างกับเราเหมือนเดิม พอเราขึ้นเทอมที่ 2 ทุกอย่าง
เหมือนดิ่งลงเหว เราโดนเพื่อนนินทาหนักขึ้นและหนักขึ้น ช่วงกลางเทอม
เราโดนเพื่อนที่สนิทที่สุดหักหลัง (เป่าหูคนอื่น) พร้อมทั้งโดนเกือบทั้งห้องแบน
ด้วยสาเหตุที่อดีตเพื่อนสนิทเราคนนั้นแต่งขึ้นมาเอง ตอนนั้นเราเสียใจมาก
เราร้องไห้ทุกวันและหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลย เราโดนนินทามากกว่าเดิม
เราจะไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนก็ไม่มีใครให้นั่งด้วย เราเครียดจนต้องเข้าโรงพยาบาล
ถึง 2 ครั้ง เพราะว่าความเครียดมีผลกระทบต่อสุขภาพเรา เราเลยทำเป็นไม่สนใจ
วันนึงไปโรงเรียนก็ไปเรียนๆๆๆแลวตอนเที่ยงก็ไปอยู่กับพวกรุ่นพี่ จนจบม.2
ที่น่าตกใจคือเราตั้งใจเรียนจนเกรดเฉลี่ยออกมาดีมากๆ เราเจอปัญหากับที่บ้านบ้าง
แต่ทุกคนรับฟังเหตุผลเราและช่วยเราเสมอ แต่ปัญหาที่เรามีกับเพื่อนมันส่งผลให้
เรากลายเป็นคนละคน เรากลายเป็นเด็กที่ดีใจก็ดีใจมาก ถ้าตกใจหรือเสียใจก็จะเสียใจสุดๆ
เราคิดสั้นอยู่หลายครั้งแต่เราควบคุมตัวเองได้ เรากลายเป็นเด็กขี้ระแวง ไม่ไว้ใจใคร
เราไม่ได้เป็นเด็กร่าเริงเหมือนแต่ก่อน เราสูญเสียความมั่นใจของตัวเองไป เราสามารถ
ร้องไห้ได้เวลาไหนก็ได้ ที่ไหนก็ได้เพราะเรารู้สึกเสียใจตลอดเวลา เราถูกมองว่าเป็น
คนที่มีปัญหา เป็นคนที่ก้าวร้าว (เรายอมรับแล้วเราก็รู้สึกเสียใจและขอโทษมากๆที่เรา
ทำไม่ดีเหรอพูดไม่ดีใส่คนรอบข้าง) เราไม่สามรถระบายปัญหานี้ให้ใครฟังได้เพราะไม่
มีใครเข้าใจเรื่องราวของมัน เราเป็นคนที่ดูแข็งแกร่งมากจากภายนอก แต่ในใจเรา
มันบอบช้ำเกินไปจนรับอะไรต่อไปไม่ไหว
เราเพิ่งจะเริ่มเป็นโรคซึมเศร้ากับเป็นไบโพล่าร์ค่ะ จิตใจตอนนี้ยังรับอะไรไม่ไหว
ครอบครัว
ก็คอยเป็นกำลังใจให้ เราไม่ได้บอกครอบครัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ากับไบโพล่าร์เพราะ
ยังไม่มีใครเชื่อเรา เราเลยต้องประคับประคองตัวเองไปก่อน
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
คล้ายๆเราเลยค่ะ ติดตรงที่เราอายุห่างจากเธอพอสมควร555
เราเข้าใจนะว่าเพื่อนคือโลกทั้งใบ ใครๆก็อยากมีเพื่อน ยิ่งเพื่อนดียิ่งกำไรชีวิต (สาวๆก็คงมีคนอยากเมาท์ด้วยมาฝอยทุกวัน)5555
เราถามเจ้าของกระทู้กลับดีกว่า
จขกทคิดว่าจะมีใครไม่เคยโดนนินทาไหม
มีเพื่อนคนไหนถูกใจจขกทไปหมดไหม
แล้วตัวจขกทเองจะสามารถทำให้ทุกคนพอใจได้ไหม
นอกจากเพื่อน จขกทไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆเหรอ พ่อแม่เป็นไง มีพี่น้องไหมคะ มีคนที่ชอบบ้างรึเปล่า
แล้วจขกทมีสิ่งที่สนใจหรืออยู่แล้วมีความสุขไหมเอ่ย อย่างอ่านหนังสือ ดูหนังหรือฟังเพลงงี้
สำหรับเรานะ เราเองไม่เคยเจอเพื่อนคนไหนที่ถูกใจเราทุกอย่าง มีทะเลาะกันตั้งแต่เล็กๆน้อยๆยันเกลียดกันจริงๆ
ตัวเราเองก็เหมือนกัน ไม่สามารถถูกใจใครได้หมด
ครอบครัวเราก็เจอวิกฤติ การเรียนก็แย่ แต่เรามีสิ่งที่ชอบและเป้าหมาย เลยพยายามยึดมันไว้ เพื่อไม่ให้จมกับตัวเองมากไป
ถ้าจขกทมีครอบครัวน่ารักๆเปลี่ยนจากถ่อยคำพาลๆเป็นสกินชิพแสดงความรักหรือลองทำอะไรน่ารักๆกับครอบครัวดู เช่น พ่อแม่กลับบ้านงี้ก็ลองเสิร์ฟน้ำให้ท่านดื่มงี้555
เวลา ไม่เหลืออะไร ลองหันกลับไปมองสิ่งที่มีแล้วลองเริ่มทำอะไรดีๆกับมันดูค่ะ
ส่วนเรื่องโรค ไม่ต้องกังวลนะคะ มันเป็นโรคที่เกิดขึ้นได้กับมนุษย์ทุกคน ความเครียดอาจทำให้หลายๆอย่างดูแย่ลง แต่ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร ถ้ายังไม่ถึงขั้นทำร้ายคนอื่น อย่าคิดว่าตัวเองแย่นะคะ มันเป็นกันได้ๆ55555
ชีวิตยังอีกยาวอีก 30-40 ปีหรือมากกว่านั้น อุปสรรคมีกันได้ทุ่กช่วงอายุ น้องเจอด้านมืดของคนคือการนินทาว่าร้าย สตรองค่ะสาวๆยุคใหม่
เราเข้าใจเธอนะ ❤ (/กอด)
หรือถ้าไม่ไหวลองโทรสายด่วนสุขภาพจิตดูค่ะ ไม่เสียค่าใช้จ่าย แต่อย่าลืมเปิดใจดูนะ
เราก็เป็นอาการคล้ายๆแบบนี้ เวลาเจอกับปัญหา ครอบครัว คนรักจะเสียใจนอยด์ทุกอย่าง ขั้นจิตตก เราคิดสั้น คิดมากตลอดเวลา ขี้ระแวง หวาดกลัว ตกใจง่าย ตกใจแบบหลอนกลัว เวลาเชื่อคนง่ายก็เชื่อหมดใจ แต่บางทีก็รู้สึกก็กลัวไม่ไว้ใจใคร ไม่ร่าเริง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ตรอมใจ เสียความมั่นใจไปไหนก็อยากแต่ ร้องไห้ เสียใจตลอดเวลาเหมือนพร้อมจะร้องไห้ได้เวลาเหมือนกัน จิตใจอ่อนแอ ไม่มีใครรับฟังปัญหาเรา จิตใจอ่อนไหวตลอดเวลาเหมือนคนถูกทำร้ายใจมากๆไม่ทันได้ฟื้นตัวก็เจ็บปวดซ้ำๆ บางทีก็เข้มแข็งมาก
ขอบคุณทุกคนนะคะ กอด กอด กอด ทุกคนเลย ตอนนี้เราโอเคมากเลย
อาจจะยังไม่สมบูรณ์เหมือนก่อนหน้านี้ แต่เราเรียนรู้การรักตัวเองมากขึ้น
เวลาเยียวยาทุกสิ่งจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะ
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google