SIAMZONE.COM

บ้านสไตล์วิคตอเรียนเก่าคร่ำคร่าและมืดทึบ ไม้กระดานส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด เปียโนเล่นเพลงขึ้นเอง โคมไฟสั่นสะท้านทั้งที่ไม่มีใครอยู่บนห้องด้านบน มีเสียงประหลาดให้ได้ยิน แต่กลับไม่พบเห็นคนพูด เกือบทุกคนที่เจอสถานการณ์เช่นนี้คงเชื่อแน่ว่าบ้านของพวกเขามีผีสิง

เกรซ (นิโคล คิดแมน) คุณแม่ลูกติดที่อาศัยอยู่บนเกาะชาเนล ที่ตั้งอยู่ระหว่างประเทศอังกฤษกับฝรั่งเศส ในช่วงปี 1945 เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 กำลังจะสิ้นสุด สามีของเธอ (คริสโตเฟอร์ เอ๊คเคลสตัน) ไม่เคยส่งข่าวคราวใดๆ มาเลยเป็นเวลานานเกินหนึ่งปี นับแต่เขาเข้าร่วมรบในสงคราม กระนั้นเกรซก็ยังหวังเสมอว่าวันหนึ่งเขาจะกลับมา และโน้มน้าวลูก ๆ ให้รอคอยคุณพ่อดุจเดียวกันด้วย

นอกจากนั้นเด็กทั้งสอง นิโคลัส (เจมส์ เบนท์ลี่ย์) กับ แอนน์ (อลิคิน่า มานน์) ยังเป็นโรคแพ้แสงแดดขั้นรุนแรงจนทำให้คุณแม่ผู้เข้มงวด เคร่งศาสนา (เธอชอบเล่านิทานฝังหัวลูกๆ ด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับนรกและชีวิตในชาติหน้า) ต้องปิดผ้าม่านที่หน้าต่างทุกบาน ส่วนประตูห้องก็จะต้องถูกล็อค เพื่อกันแสงสว่างไม่ให้เล็ดลอดเข้ามา เธอต้องการให้ความมืดได้รับการรักษาดุจเดียวกับน้ำจืดบนเรือเดินทะเล

ความเด็ดเดี่ยวดังกล่าวกลับทำให้ลูกๆ ของเธอรู้สึกเหมือนนักโทษในคุกมืด ซ้ำร้ายบ้านหลังดังกล่าวยังไม่มีไฟฟ้าใช้เนื่องจากภาวะสงคราม เทียนไขคือแสงแพียงอย่างเดียวในบ้านที่ปราศจากกลางวันและกลางคืน ยังไม่มีโทรศัพท์ใช้ เนื่องจากเสียงดังของมันสร้างความรำคาญให้แก่เกรซ

ความรับผิดชอบเหล่านี้มากมายเกินกว่าผู้หญิงคนเดียวจะรับไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนรับใช้พากันหายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อสัปดาห์ก่อน เกรซจึงตัดสินใจจ้างกลุ่มคนแปลกหน้าที่มาเคาะประตูบ้านในคืนหนึ่งไว้ทำงาน อันประกอบไปด้วย คุณนายมิลลิส (ฟิออนนูล่า ฟลานาแกน) ที่มารับหน้าที่พี่เลี้ยงเด็ก ลูกสาวใบ้ของเธอ ลิเดีย (อีเลน คาสซิดี้) ทำหน้าที่แม่บ้าน และตาแก่ เทอร์เทิ่ล (อีริค ไซเคส) ทำงานเป็นคนสวน

แต่ต่อมาเกรซกลับพบว่ากลุ่มคนที่ดูอบอุ่น สุภาพ และไว้ใจได้เหล่านี้ ไม่ได้มาสมัครงานหลังจากเห็นโฆษณาที่เธอลงประกาศไว้ดังคาด เพราะโฆษณาชิ้นดังกล่าวถูกส่งไปไม่ถึงหนังสือพิมพ์ด้วยซ้ำ พวกเขาอ้างว่าเคยทำงานทำบ้านหลังนี้เมื่อหลายปีก่อน จึงแวะมาดูว่าผู้อาศัยคนใหม่ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ช่างเป็นความบังเอิญที่ชวนให้น่าสงสัย และเกรซก็มั่นใจว่าคนกลุ่มนี้รู้อะไรบ้างมากกว่าที่พวกเขาจะยอมพูดออกมา

ดังนั้นเมื่อเกิดเหตุประหลาดขึ้น เช่น ประตูเปิดทิ้งไว้ หรือมีเสียงหัวเราะลึกลับ เธอจึงโยนความผิดให้บรรดาคนงานก่อน แต่พวกเด็กๆ กลับเชื่อว่าบ้านหลังนี้มีผีเด็กผู้ชาย และพ่อของเขาซึ่งเป็นนักเล่นเปียโนสิงอยู่ แรกทีเดียวเกรซเห็นสมมติฐานดังกล่าวเป็นเพียงเรื่องไร้สาระจากจินตนาการในหัวเด็กๆ มากกว่า กระทั่งสถานการณ์ทวีความหนักหน่วงรุนแรงอย่างต่อเนื่อง อารมณ์ของเกรซค่อยๆ แปรเปลี่ยนจากความโกรธขึ้ง รำคาญใจ เป็นตื่นตระหนกและหวาดผวา