ตั้งแต่จำความได้ ภาพยายที่คอยเลี้ยงดูผมตั้งแต่ยังเล็กก็ผลุดขึ้นมาเสมอ ผมโตมาโดยมียายเลี้ยงดูตั้งแต่สมัยยังแบเบาะถึงก่อนวันที่ยายจากไป ยายก็ยังคอยดูแลอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยน ถึงแม้ในช่วงที่ยายป่วย ยายก็ยังคอยห่วงอยู่ตลอด โทรมาถามเสมอว่า “สบายดีไหม กลับบ้านเมื่อไหร่” ทุกๆคำพูดหรือทุกๆการกระทำของยาย ยังติดอยู่ในใจผมเสมอ

ตั้งแต่รู้ว่ายายป่วย ผมพยายามกลับบ้านมากขึ้น ไปหายายมากขึ้น และพยายามทำทุกอย่างที่เราทำได้ ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะดีเท่าที่ยายเคยทำให้ผมได้ไหม ผมอยากให้ยายภูมิใจในตัวผม ให้ยายได้ใช้ชีวิตสุขสบาย ได้ไปเที่ยวหลายๆที่ที่อยากไป หรือแม้แต่การที่ได้รับรู้ว่า “ผมเรียนจบแล้วนะ”

“เสียใจดีกว่าเสียดาย” คำพูดนี้วนกลับมาอีกครั้ง วันนี้ผมเสียดายในทุกๆวินาทีที่ผมควรได้ใช้เวลาอยู่กับยายได้มากกว่านี้ ได้ดูแลยายให้ดีกว่านี้ ขอโทษนะยาย ที่ตอนที่ยายยังอยู่ไม่ได้เอาชุดครุยไปถ่ายด้วย

อยากบอกยายว่าไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ ดูแลตัวเองได้แล้ว อยากให้ยายมองลงมาแล้วภูมิใจ พักผ่อนให้สบายนะยาย รักยายที่สุดเลย🖤