ตั้งแต่มีโควิดขึ้นมาในโลกเมื่อเกือบสามปีก่อน ได้ยินได้อ่านคนคาดการณ์กันไปต่างๆนานา จนแอบมีความคิดขึ้นมาเหมือนกันว่า " หรือเราจะไม่ได้เล่นดนตรีอีกแล้วนะ ?"
ตอนนั้นก็ไม่ได้ฟูมฟายอะไร คิดว่าเราต้องหาทางไปต่อได้แหละ ชีวิตมันมีหนทางเสมอ แต่ถ้าจะติดใจอยู่เรื่องเดียวก็คือ เราอ่ะ " อยากเล่นบนอิมแพคอารีน่า อีกครั้งจัง " " อยากจะไปแก้มือบนนั้น "

ผมเล่นอิมแพคอารีน่าครั้งล่าสุดเมื่อปี 2015 ช่วงเวลานั้นผมอยู่ในสภาพจิตใจที่ย่ำแย่มากๆ ทั้งๆที่เป็นช่วงที่ชื่อเสียงและโอกาสถาโถมเข้ามามากมาย ที่สุดในชีวิต แต่ผมกลับจมอยู่กับความคิดลบๆของตัวเอง จนไม่ได้เอนจอยกับสิ่งดีดีที่ชีวิต หรือสิ่งที่คนรอบข้าง แฟนเพลง มอบให้เลย

ถ้ามีโอกาสนั้นอีกครั้ง ถ้าเราได้รับ second chance ให้แก้มือ จะเป็นยังไงนะ?

แล้ว #ด้วยรักและแอบดีคอนเสิร์ต ก็เกิดขึ้นมาอย่างที่ผมไม่คาดฝัน

หลังจากเล่นคอนเสิร์ตเมื่อวันเสาร์เสร็จ ผมได้อ่านฟีดแบคที่ดีมากๆหลายๆบทความ หลายคนเขียนให้กำลังใจผมยาวมาก อาจเพราะผมชอบเล่นมุกจิกกัดตัวเองบนเวทีเยอะไปหน่อย จริงๆผมมีความสุขมากนะครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง และขอบคุณสำหรับกำลังใจจริงๆครับ 🥹

ที่ผมรู้สึกดีใจที่สุด นอกจากทุกคนจะเขียนว่าเค้ามีความสุขมากที่ได้มาดูแล้ว มีฟีดแบคอย่างนึงที่ผมนั่งอ่านแล้วรู้สึกว่าได้ปลดล๊อคสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอด 7 ปีออกไปอย่างสิ้นเชิง

นั่นคือมีคนเขียนว่า แววตาของผมเปลี่ยนไปจากเมื่อเจ็ดปีก่อน แววตาของผมมีความสุขมากที่ได้ยืนบนนั้น

ขอบคุณทุกฝ่ายจริงๆที่ทำให้เกิดคอนเสิร์ตนี้ครับ มีหลายคนมากๆจนผมเขียนบรรยายไม่จบจริงๆ แต่อยากส่งสารบอกทุกคนว่าเมื่อคืนวันเสาร์มันมีความหมายกับผมอย่างที่คุณคาดไม่ถึงจริงๆครับ

การเล่นคอนเสิร์ตในอารีน่าสี่ชั่วโมงกว่ามันบ้าบอมาก แต่ตอนลงมาผมไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว ผมรู้สึกเบามาก ทั้งกายและใจ ผมไม่มีอะไรติดค้างอีกแล้ว

ขอบคุณที่ยกภูเขาออกจากหัวใจผม จะเอาไปบังเส้นผมใครต่อก็ได้เลยครับ

ขอบคุณจริงๆครับ 🙏🏻

ผมมู้ปอรละ มาลุยงานเลี้ยงภายในต่อ กับอีก 10 เฟสติวัลที่รออยู่ เจอกันครับ

📸 @mhee.jedsada