บทบาทและหน้าที่ในชีวิตจริงมันเปลี่ยนไปตามวันเวลานะครับ ตอนผมอายุ20 ผมไม่สนอะไรเลยนอกจากการออกไปสู่โลกกว้าง ลองทุกอย่างที่ขวางหน้าโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง อยากมีประสบการณ์ที่หลากหลาย อยากเห็นโลกในมุมที่ไม่เคยเห็น……ตอน30 ทำงานมาระยะนึงก็เริ่มต้นการเก็บหอมรอมริบ มุ่งมั่นทำงานเพราะอยากประสบความสำเร็จ ไม่พักผ่อน ไม่หยุดรอใครทั้งนั้น บ้างานไม่สนใจสุขภาพ ไม่สนใจคนอื่น สนแต่จะกอบโกยความสำเร็จในทุกมิติให้มากที่สุด….พออายุ40 เริ่มมีครอบครัว จิตใจเริ่มนิ่ง การเงินเริ่มมั่นคง เริ่มเข้าใจสมดุล ว่าการทำงานกับครอบครัวต้องแบ่งเวลากันให้เหมาะสม เริ่มมีลูกคนแรก เริ่มสนุกและโคตรเหนื่อยในเวลาเดียวกัน เลี้ยงลูกนี่มันอะไรกันเนี่ยะ ยากจริงๆ พ่อแม่ก็ต้องดู ภรรยาก็ต้องใส่ใจ ลูกก็ต้องเลี้ยง งานก็ต้องทำ หน้าก็ต้องใส บ้าไปแล้วววว …..พอมาถึงตอนนี้ ตอนอายุ40กว่าๆ มีลูก2คน เริ่มปรับตัวได้ ความเหนื่อยน้อยลง ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง พายุในจิตใจเริ่มสงบ เริ่มเข้าใจบทบาทของตัวเองมากขึ้นว่า …….ต่อจากนี้ไป เราต้องดูแลตัวเองนะ แต่ไม่ใช่เพื่อตัวเองอีกต่อไป เราต้องดูแลตัวเอง เพื่อคนที่เรารัก เพื่อแม่ของเรา เพื่อภรรยาของเรา และเพื่อลูกของเรา…….เราจึงเชื่อในเรื่องสมดุลชีวิตมาเสมอว่า เราต้องแบ่งเวลาในงานและครอบครัวและสุขภาพของตัวเรา ให้อยู่ในสัดส่วนที่สมดุลกัน ไม่เหวี่ยงไปในทางใดทางหนึ่ง ถ้าเราปรับคุณภาพชัวิตให้ดีขึ้นได้ ……เชื่อเถอะ…….ความสุขจากสิ่งเล็กๆที่เรียกว่า รัก! จะตามมาอย่างแน่นอน #สู้ๆวัยรุ่น