"พี่ไข่เจียวทำได้"
คำนี้ทุกๆคนในบ้านจะบอกพี่เค้าเสมอ ไข่เจียวเป็นเด็กขี้อาย ไม่ชอบอยู่กับหมู่มวลคนเยอะ ไม่ชอบเสียงดัง บางทีพี่เจียวเล่นโทรศัพท์ก็จะทักปิดเสียงไว้เบาๆ ในขณะที่วันแรกช่วงโควิดช่วงแรก พ่อกับแม่ไปส่งพี่เจียวไปโรงเรียนศูนย์เด็กเล็กใกล้บ้าน แล้วแม่ทิ้งพี่เจียวไว้กับความกังวลและพี่เจียวร้องไห้ ตอนนั้นเฟลมากๆเลย พี่เจียวค่อนข้างไม่มั่นใจในตัวเอง แล้วแม่ไปส่งพี่เจียวแล้วหนีออกมา วันนั้นทำให้คิดว่า ถ้าไม่ยอมให้ลูกร้องไห้ไป รร พี่เจียวจะอยู่ในสังคมได้ไง แต่ใจนึงก็คิดว่า ทั้งชีวิตเขามีแค่คนที่บ้านที่เขาไว้ใจ แล้วปล่อยให้เขาเผชิญหน้าเองโดยลำพัง เห้อ ความเป็นแม่ คิดวนไปวนมา แล้วโควิดมาอีกรอบ พี่เจียวก็ไม่ได้ไป รร เกือบปี แล้วครอบครัวเราก็ กลับ กทม พี่เจียวย้ายมาเรียนแถวบ้าน กทม ด้วยความที่เขาโตขึ้นมาก แต่ยังติดคนที่บ้าน พี่เจียวจะไม่ไว้ใจคนอื่น ใช่ค่ะ!! เราจะพาไข่เจียวขึ้นอนุบาล2ที่ รร ใกล้บ้าน กทม เกินคาด พี่เจียวร้องไห้1วัน แล้วจากนั้นพี่เจียวชอบโรงเรียน ชอบคุณครู ชอบเพื่อนๆ เขาจะพูดถึงที่ รร ตลอด วันนี้เด็กที่ชอบอาย ไม่มั่นใจในตัวเอง เขาได้แอคทีฟตัวเองมากกว่าเดิม กล้าร้อง กล้าเต้น พี่เจียวเขียนชื่อได้ พี่เจียวอ่านหนังสือได้ บวกลบบอกจำนวนได้ โดยที่คำให้กำลังใจของแม่มีแค่คำว่า"พี่ไข่เจียวทำได้" เขาก็มั่นใจมากขึ้น แต่ในบางขณะที่เขารู้สึกว่า ทำไม่ได้ เขาก็จะบอกตรงๆว่า พี่เจียวทำไม่ได้ พี่เจียวไม่ชอบ นั่นคือการร้องเพลง โอเคเลยนะ😆🙏🏻