กลับมาหาครูเอ๋ในรอบหลายปีมากๆ เพราะตอนนี้กำลังทำงานเพลงใหม่ๆแล้วตั้งใจไว้ว่าจะต้องเก่งขึ้น ฟิตขึ้น มั่นใจขึ้น เรียบร้อยคลาสแรกแตะโน๊ตที่ไม่เคยทำได้มานานมากๆโดยไม่ต้องเค้นหรือตะเบ็งใดๆ control ได้ประมาณ 80% ที่สำคัญชอบโทนมากๆ สรุปร้องไห้ไปหนึ่งกรุบ 🥹 ช่วงนี้ร้องไห้เก่งมาก ซึ่งดีมาก รู้สึกสุขภาพจิตดีขึ้นเยอะ มีอะไรก็ร้องไปสิ ทั้งร้องเพลงและร้องไห้นั่นแหละ

ศิลปินมีหน้าที่คือ push boundary เพื่อทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่บางครั้ง self-esteem ก็ไม่ค่อยอำนวย วันนี้ครูเอ๋บอกว่าอยากทำอะไรทำไปเลย “เรื่องเสียง leave it to me” มะงื้อ

ผมมีของดีอยู่ข้างในเยอะมาก อยากเอาออกมาแบ่งปันอีกเยอะแยะมากมาย การร้องเพลงไม่ได้หรือไม่กล้าร้องนี่เป็นอะไรที่ทรมานมากๆ เข้าใจคนที่ร้องเพลงเหมือนเดิมไม่ได้ เหมือนถูกตัดปีก มัดแขนขาเลย สรุปคือเส้นเสียงผมกลับมาดีแล้วแต่ต้องฝึกซ้อมเพื่อ perfect what needs to be perfect

อยากร้องเพลง อยากเขียนเพลง pop เจ๋งๆอีกครั้ง perform ให้สุดขีดความสามารถ โฟกัสแค่นี้ ที่เหลือผมมีพวกพ้องสนับสนุนและเชื่อในตัวผมอยู่แล้ว

ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้ ไว้จะโชว์ผลการฝึกฝนให้ได้ฟังครับ

ปล. แขนครูเอ๋ยาวมากแม่