ร้องไห้ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เกินจริง #โหมโรงเดอะมิวสิคัล๒๕๖๘ อาจเป็นเพราะว่าเคยได้เล่นละครเวทีเรื่องนี้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว และเรื่องราวต่างๆในละครมันย้อนกลับมาปะทะอารมณ์ในฐานะคนดูอีกครั้งด้วยความคิดถึง แต่ถ้าพูดในแง่ของคนดูแล้วผมว่าเป็นละครเวทีที่ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวง เสน่ห์ของละครเวทีเรื่องนี้ ผมว่ามันมีคุณค่าในตัวเองด้วยเรื่องราวของท่านครูแต่สิ่งที่มันมากกว่านั้นผมว่ามันคือชีวิต คือราก คือความเจ๋งของศิลปะดนตรีที่โคตรน่าภูมิใจเลย ประกอบกับนักแสดงทุกๆคน อาตู่ ที่แม้จะป่วยแต่อารมณ์ส่งมาถึงคนดูแบบกระแทก พี่อาร์มที่ว่าเจ๋งเมื่อ 10 ปีที่แล้วมาถึงพ.ศ. นี้ยิ่งตอกย้ำว่าบทนายศรณ์ในละครเวทีเรื่องนี้ มันเป็นได้แค่คนนี้คนเดียวจริงๆ แม่โชติที่เสียงหวานเหลือเกินอยากนั่งฟังเสียงพี่แนนซัก 10 ชั่วโมงเต็มเต็ม ครูรักที่คม จังหวะสุดยอด และธรรมชาติสุดสุดเสมอ ทั้งพี่ใหม่พี่นายและน้องแบงค์ที่เล่นเป็นเทิด ก็ล้วนแต่ทำให้ตัวละครมันออกมาดีมากๆ ที่สำคัญไปกว่านั้นนักแสดงคนอื่นๆ มีความเฉิดฉายและทำให้คนดูจำตัวละครและเห็นแม้กระทั่งคนที่อยู่หลังสุดเล่นออกมาได้อย่างไม่หลุดจากคาแรคเตอร์เลย ประกอบกับโปรดักชั่นแสงสีเสียงที่ผมโคตรชอบเลยไม่รู้จะพูดยังไง มันสวยมันเท่มันอาร์ต การใช้แสง การใช้สีในแต่ละฉาก มันโคตรดีมันโคตรขลัง ยังคงภูมิใจที่เคยได้อยู่ในโปรดักชั่นนี้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว และดีใจที่วันนี้ได้มาดูอีกครั้งในฐานะคนดู และเจอกันในรอบซื้อบัตรอีกแน่นอนครับ 🤍 ปล. เป็นการพบกันกับพี่นกหญิงพี่นกชายครบรอบ10ปีที่พี่ทั้ง2มาดูละครเวทีเรื่องนี้และชวนผมไปเล่นละครด้วยจากบทเทิดนี้ด้วยครับคิดถึงแล้วมีความสุขจัง @oomsung