ผมคิดอยู่นานมากว่าจะเขียนยังไงดีถึงจะสามารถอธิบายความกดดัน ความพยายาม เลือด เหงื่อ น้ำตา ที่ผ่านมาในระยะเวลา 4 เดือนที่ผมลุยกับพี่เบสท์ @bestfitts ผมจะพูดยังไงให้ทุกคนเห็นตรงกันว่าสิ่งที่ผมทำมันน่าชื่นชม แต่เขียนไปเขียนมา สุดท้ายมันกลับมาที่ ผมคิดยังไงกับตัวเอง พูดยังไงกับตัวเอง น่าจะถูกต้องที่สุด

โพสต์นี้จะว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงครับ ยาวนิดนะ

ก่อนหน้านี้ inner dialogue ของผมจะติดลบมากๆ คำวิจารณ์ที่ให้ตัวเอง การดูถูกเหยียดหยามตัวตนของผมนั้นไม่เคยพาผมออกมาจากในหัวตัวเองเลย ผมเป็นนักวิจารณ์ที่ใจร้ายมากๆ ชอบตำหนิตัวเองอย่างรุนแรง มองเส้นทางที่ผ่านมาในแง่ลบ พูดกับตัวเองด้วยคำบั่นทอนและการดูถูก ทุกครั้งที่จะเริ่มต้นทำอะไรก็ตาม ผมจะชอบขยายจุดบกพร่องให้ใหญ่โตเกินจริง มองข้ามข้อดีและความสำเร็จของตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง

คนเรามักจะตำหนิตัวเองก็เพราะเราคาดหวังในสิ่งที่เกินจริง ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ ความคิดพวกนี้ชอบตั้งอยู่บนฐานของความสมบูรณ์แบบและมาตรฐานที่สูงจนเป็นไปไม่ได้ เราเชื่อไปเองเลยว่าเราไม่ควรทำผิดแม้แต่ก้าวเดียว เพราะงั้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามก็จะยังดีไม่พออยู่ดี

กรอบความคิดแบบนี้ เหมือนเราส่องไฟหากบเขียดที่ทุ่งนาในวันฝนตกอะ คือยังไงเราก็จะเจอมัน ผมสามารถหาข้อผิดพลาด ข้อด้อยของตัวเองได้เสมอ และเอาตรงๆเลยนะ ถ้าคุณตั้งใจมองหาอะไร คุณก็จะเจอมันแน่ๆ

สิ่งที่ผมและพี่เบสท์ทำด้วยกันไม่ใช่แค่การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายอย่างเดียว แต่มันได้เกิดการเปลี่ยนแปลงจากภายในด้วย

การพัฒนาตัวเองเป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่ถ้าเราหมกมุ่นอยู่กับการปรับปรุงตัวเองเพียงอย่างเดียว เดี๋ยวก็กลับมาลงเอยด้วยการวิจารณ์ตัวเองและความรู้สึกไม่ดีพอสักที

ดูย้อนแย้ง แต่มันจริง เราจำเป็นต้อง “ยอมรับตัวเองก่อน” และจึงจะเปลี่ยนแปลงได้

ผมยอมรับในตัวเอง ณ ตอนนี้ ยอมรับว่าผมมีข้อจำกัด มีความบกพร้อง มีความเป็นมนุษย์ ไม่ต่างจากทุกคน
ผมยังอยากเรียนรู้ เติบโต และเปลี่ยนแปลง แต่ในขณะเดียวกันก็ยอมรับตัวเองอย่างไม่ตัดสินเท่าเมื่อก่อน

ขอบคุณพี่เบสท์และจารย์ท๊อปและจี๋ที่เป็นกำลังใจและเป็นตัวอย่างที่ดี เรายังไม่จบนะ ไปกันต่อ ผมต้องไปต่อเพราะจะถอยหลังทำไม ไปข้างหน้าสนุกกว่าเยอะ อยากลองเล่น calisthenics อยากลองลงวิ่งมาราธอน อยากเป็นนักวิ่งสายแฟ อยากย่างเนื้อให้อร่อยกว่านี้ ผมว่านะ ชีวิตจะมีความหวังถ้าเราตั้งใจจะมองหามันเช่นกัน

สุดท้ายขอบคุณตัวเองว่ะ มึงเก่งมาก