วันก่อนดูซีรีส์The Studio ดูถึงep.6แล้วจี๊ดมาก คิ้วขมวดมาก เมื่อวานไปดูMI:The Final Reckoningมา น้ำตาอาบมาก

คืออาชีพแบบเราๆนี่มันดูดี แต่มันก็โดนตัดสินอยู่ในที ก็ตามสำนวนไทยดั้งเดิมว่าเต้นกินรำกิน หรือขายแต่หน้าตาไม่มีสมองน่ะนะ เป็นอาชีพที่ใครนึกจะด่า จะสาด ก็เติมเน็ตมาด่าดื้อๆเอาแบบนั้น ไม่ได้ดูศักดิ์สิทธิ์ทรงคุณค่าอะไรในสายตาของหลายคนหรือคนทำอาชีพอันทรงเกียรติอื่นๆ ซึ่งในThe Studio EP.6 ก็ขยายภาพนี้แบบขยี้ใจด้วยการให้คนทำหนังไปเดตกับหมอ 555555 คือขึ้นเรื่องมาแบบนี้นี่ ในหัวเรานึกออกเลยว่ามันจะบรรลัยยังไง แล้วก็เป็นแบบนั้น เหมือนคนทำอยากบอกว่าไม่เจ็บแบบฉันใครจะเข้าใจ

แต่เมื่อวานไปดูมิชชั่นฯแล้วก็ตื้นตันใจ มันอาจจะดูไร้สาระสำหรับคนอื่น หนังมันก็แค่หนังจะไปเอาไร โม้ เว่อ แต่มัน…คือเราไม่ได้เอาตัวเองไปเทียบกับทอม ครูซหรือฮอลลีวูดหรอก แต่เราเติบโตมาจากน้ำพักน้ำแรงของพ่อแม่เราที่ทำงานในวงการบันเทิงล้วนๆ เราเองก็ทำมาหาเลี้ยงชีพจากวงการนี้ เรารักมัน เรารู้จัก เราหมั่นไส้และโมโหมันสลับกันไป แต่เราไม่เคยเกลียดมันนะ มันมีอะไรที่มากกว่าสนุกกับการแสดง หรืออยากมีชื่อเสียง มันส่วนตัวกว่านั้น

ทอม ครูซแสดงในหนังภาคนี้เหมือนคนบ้า คนบ้าที่รักอะไรมากๆแล้วทำออกมา จะพูดก็ได้ว่าก็เขามีตัง เขาเบอร์ใหญ่ แต่ด้วยเงินที่เขามี เขาไม่ทำก็ได้ ไม่เล่นก็ได้ เอาสตันท์มาเล่นก็ได้ มันได้หมดแหละ แต่เขาก็ทำ จะเพราะอีโก้หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่สุดท้ายมันวัดกันแค่ว่า‘กูจะทำ/ไม่ทำสิ่งนี้’ จะเพราะหรือจะเพื่ออะไรก็ตาม

เราว่านักแสดงมันคืออะไรแค่นี้เอง เราถนอมร่าง ออกกำลังอย่างดี คุมอาหาร เพื่อจะเอาร่างไปทำลายในกองถ่าย ไปหัวเราะและร่ำไห้ ไปวัดใจ ไปทุ่มเท ไปให้คนเขาด่าเวลาหนังออกมาไม่ถูกใจ ไปอธิบายว่าทำไมเล่นหนังเรื่องนี้ ทำไมเราถึงเลิกกับผัว ทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ทำไมใส่เสื้อตัวนี้ ทำไมไม่เป็นตัวอย่างที่ดี ทำไมไม่สนับสนุนทางเลือก ทำไมและทำไม เราต้องเป็นเราในสายตาของคนดูหนัง ที่ก็อยากให้เราเป็นตัวละครให้เขาเชื่อให้ได้ด้วย (1)