1เดือน!!! แม่เอ๋เก่งมากๆนะ หนึ่งเดือนที่แล้ว พี่ยังจำภาพเอ๋ ร้องไห้บนรถตู้ ร้องไห้ทุกคืนหลังเอาลูกนอนแล้ว ความกังวลที่มีลูกยังเล็ก ความกลัวที่จะต้องจบชีวิตลงจากโรคร้าย ความตกใจที่ไม่คิดว่าโรคร้ายจะมาถึงได้เร็วขนาดนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันรุมเราสองคนมาตลอด งง มืด8ด้าน ทำอะไรไม่ถูก….. จากเป็นผู้หญิงที่รักสวยรักงาม ทาครีมเจ็ดแปดตัวที่ผิวทุกวันทุกคืน มาวันนี้บาดแผลเต็มตัว พี่รู้เลยว่าเอ๋ต้องใช้ความกล้าขนาดไหนเพื่อที่จะก้าวข้ามมัน แผลเป็นนี้จะเป็นเรื่องราวที่สอนเราได้ดี ว่าความสุขความทุกข์ความเป็นความตายนั้นอยู่ใกล้กันมาก อยู่ที่ว่าเราเลือกจะมองสิ่งนั้นอย่างไร ….. ขอบคุณสวรรค์ ที่ให้โอกาสเอ๋อีกครั้ง ในการที่จะยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้จะมีคำสาปแช่งมากมายจากผู้ไม่รู้ คำด่าทอจากผู้ที่เข้าใจผิด คำเสียดสีผู้ที่เกลียดชัง ผู้ที่ไม่ชอบ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ……เรา2คนให้อภัยหมดนะครับ เราไม่โกรธพวกคุณเลย เรารู้สึกแต่เราไม่โกรธ เราไม่เกลียด เราให้อภัยพวกคุณทั้งหมด อโหสิกรรมให้ทั้งหมด…….. เราขอโอกาสแค่เดินต่อไป ใช้ชีวิตต่อไปในรูปแบบของเรา ดูแลลูกอีกสองคนให้ดีที่สุดด้วยความสามารถที่เรามี….เท่านั้นก็น่าจะพอแล้ว #ขอให้ทุกคนมีสุขสุภาพแข็งแรงนะครับ