ยิ่งโตความสุขยิ่งหาย

ปฎิเสธไม่ได้ว่าชีวิตผมในตอนนี้โคตรจะดี เป็นเวอร์ชั่นที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เคยมีมา แต่ถ้าจะพูดในอีกมุมนึงใครเค้าจะเชื่อว่า คำว่ามีความสุขและสนุกสุดเหวี่ยง ผมไม่เคยได้ใช้มันเลยตั้งแต่จำความได้ ครั้งล่าสุดน่าจะเป็นการได้เตะฟุตบอลเท้าเปล่ากับเพื่อนรุ่นพี่ตอนผมเรียนอยู่ ชั้นประถม มันอาจเป็นเพราะตอนนั้นในหัวไม่มีอะไรเลยนอกจากขี้เกียจไปโรงเรียน ขี้เกียจทำนาช่วยพ่อแม่ ขี้เกียจทำงานบ้าน พอได้ทำในสิ่งที่อยากทำมันเลยสนุกสุดเหวี่ยงไปเลย ไม่มีอะไรมากระทบหัวใจนอกจากคำว่าขี้เกียจ ซึ่งตอนนี้ไม่รู้อะไรบ้างที่วิ่งเข้ามาในหัว โอเคแหละที่พูดมาทั้งหมดเนี่ย ก็คือพูดไปงั้นแหละ สุดท้ายแล้วปัจจุบันสำคัญที่สุด พิมพ์ทำไมวะ ถือว่าได้ระบายแบบงงตัวเองเหมือนกันแล้วกันเนาะ