วันหนึ่งที่ผ่านมา น้ำท่วมที่เชียงราย….ขณะที่เรากำลังอพยพคนออกจากบ้านในวันที่วิกฤตสุดๆ จู่ๆมีคนยื่นโทรศัพท์มาให้ แล้วบอกว่ามีคนจะคุยกับพี่เปิ้ลด้วย….“ฮัลโหล ครับเปิ้ลพูดสายครับ..อ่อตรงนี้หนักเลยครับ…พี่เป็นใครครับ..เป็นทหาร??…จะมาเหรอคับ ไม่เป็นไรคับ ตรงนี้ก็มีทหารอยู่แล้วครับ ฮ. มาช่วยแล้วด้วยครับ ขอบคุณครับ พี่ชื่ออะไร เป็นทหารอะไรเหรอครับ (คนที่ยื่นโทรศัพท์ให้ บอกกับเราว่า พี่เขาเป็น ผบ สส )…เรายังงงๆคืออะไรวะ ผบ สส???…..ฮัลโหลพี่ชื่ออะไรเหรอครับ???….“.พี่ชื่อพี่อ๊อฟครับ”..อ๊อฟไหนคับ”ทรงวิทย์ หนุนภักดีครับน้องเปิ้ล..“…..????…..ชิบหายละทำไมเราคุ้นชื่อนี้จัง…..จนคนที่ยื่นโทรศัพท์ให้หัวเราะ แล้วบอกกับเราว่า“ ท่านคือ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดครับ”…….ห๊ะ!!!….นี่กูได้คุยกับผู้บัญชาการทหารสูงสุด!!!…….เช้าวันต่อมา..พี่อ๊อฟของพวกเราก็มายืนยกถุงยังชีพจากรถทหารขนของลงเรือถ่ายไปยังเจ็ทสกีอย่างพี่น้องทหารทั่วไปแบบไม่ถือตัว(ไม่มีสื่อใดๆมาทำข่าว มาแบบเงียบๆ)…“เหนื่อยมั๊ยเปิ้ล…มีอะไรให้พวกพี่รับใช้ แจ้งได้เลยนะครับน้องเปิ้ล…….”….แล้วแกก็ยกถุงยังชีพไป ยิ้มไป……นี่คืนคนที่วันนี้ วันที่1ตุลาคม…วันที่ท่านไม่ได้เป็นผบ สส แล้ว…หลังจากที่ท่านรับใช้ชาติมา30กว่าปี….ไม่ว่าท่านจะอยู่ในจุดไหนตำแหน่งใดของประเทศไทยก็ตาม เราจะจดจำวันที่ผมได้มีโอกาสทำอะไรดีๆร่วมกันพี่ชายคนดีคนนี้…….ตลอดไป…….. #ทรงวิทย์หนุนภักดี #กองทัพไทย #แสงสุดท้าย (เพลงที่พี่อ๊อฟชอบมาก) #ไทยนี้รักสงบแต่ถึงรบไม่ขลาด #ผู้บัญชาการทหารสูงสุด