Woah, that was something..!
เป็นปีที่มีแลนด์มาร์คเป็นหมุดหมายตลกๆเล็กๆ(ไม่เล็กหรอก)ในตัวเอง
ปีต่อปีที่อยู่มาเรื่อยๆก็เกิดคำถามหลายๆครั้งเหมือนกันว่า เราอยู่กันไปทำไมนะ ทำงานทำอะไรไปแล้วชีวิตมันได้อะไรสุดท้ายเราช่างเล็กจ้อย
ไม่ใช่ในความหมายเชิงย่อท้อต่อสิ่งต่างๆแต่เพียงแค่สงสัยจริงๆ อย่างที่ชีวิตมันเป็นอยู่ของมันว่า มันมีอะไรมากมายไปกว่านี้หรอ
ถึงกระทั่งวันที่รู้สึกสุข ทุกข์ ยินดี หรือสิ้นหวังเองด้วยซ้ำ ก็สงสัยมาตลอด
ว่ามันเพื่ออะไรกันแน่วะ งง
และด้วยพฤติกรรมหรือความสงสัยนี้ที่ทำให้ใช้ชีวิตไปวันๆ เรื่อยๆมาจนถึงตอนนี้คือ 25 ก็พอแล้วล่ะมั้ง ไม่รู้แล้วว่าหลังจากนั้นจะมีอะไร
คิดมาตลอด อย่างตลกๆกับตัวเองเล่นๆว่า อาจจะไม่ต้องอยู่ถึง 25 ด้วยซ้ำ 555555
แต่แล้ว วันนี้ก็มาถึง เย้
ก็พบว่า ตัวเองไม่ได้อยากหาความหมายถึงมันแล้วล่ะว่า จะมีหรืออยู่ต่อไปทำไม ไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องมีคำถามกับชีวิตซึ่ง absolute ในตัวมันเองอยู่แล้วอีกต่อไป
สนุกก็สนุก เศร้าก็เศร้า มันจะเป็นอะไรก็คือตัวมัน มันจะอายุเท่าไหร่ อยู่ได้ถึงไหนก็แล้วแต่มันจะเป็นไปละกัน
ปีนี้สนุกดี เหนื่อยชิบหายขึ้นทุกปีแต่สนุกดีนะ
ขอบคุณที่พ้นผ่านกันมานะงับทุกคน ดีใจที่ได้อยู่มาถึงวันนี้อีกปี
ดีใจที่ได้อยู่ถึง 25 แล้วซะที
จากนี้ยังไงต่อวะ ไม่รู้แล้ว ค่อยๆไปทีละนิดแหละพอแล้ว 55555