ขณะทะยานฝ่าราตรีกลับจากงาน Cat Expo เหยียบ 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ถนนตรงหน้ากลายเป็นเส้นแสงยาวสั่นไหว เขาขับรถพาผมกลับบ้าน เพราะผมเองไม่อาจไว้ใจตัวเองหลังพวงมาลัย ในคืนที่ด่านตรวจเหมือนจะซุ่มซ่อนอยู่ทุกมุมเมือง

เขายิ้มมุมปากบางๆ ขณะกดคันเร่งพุ่งทะลุผ่านความมืด รอยยิ้มที่เหมือนจะบอกว่า นี่แหละ ความเท่ของผู้ชายที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย ท่ามกลางเสียงเครื่องยนต์ที่อื้ออึงราวกับหัวใจของใครสักคนที่กำลังเต้นแรง ผมกลับรู้สึกสงบอย่างประหลาด ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนให้ผมหายใจและทบทวนอะไรบางอย่าง บนระยะทาง 28 กิโลเมตรที่ค่อยๆ ร่นเข้ามาในหัวใจของผม

ผมหันไปมองเขาแว่บหนึ่ง… หนุ่มใส่แว่นที่ในคืนนี้รับบทสารถีจำเป็น แสงไฟริมถนนสะท้อนบนเลนส์ของเขาเป็นเส้นสีทองจางๆ ผมอดคิดไม่ได้ว่า ผู้หญิงบนโลกนี้มีกี่คนกันนะที่ต้านทานแรงดึงดูดของผู้ชายคนนี้ได้จริงๆ

แล้วทันใดนั้น จากเบาะหลังที่เงียบหายไประหว่างทาง สาวน้อยผู้ร่วมโดยสารนามว่า Junva เอ่ยถามขึ้น เสียงเธอเล็ดลอดออกมาจากเงามืด คล้ายเสียงจากอดีตที่เราเผลอลืม

“พี่วิน… สิงคโปร์ไปกับใครเอ่ย?”

(โปรดดูภาพประกอบที่รูปสุดท้าย)