เป็น 11 วันที่มีความสุข สงบดี แต่ไม่เงียบเท่าไหร่ เพราะมีงานศพทุกวัน ส่งผลให้ตอนนี้ สวดอภิธรรม 7 บทและสวดธัมมนิยามได้คล่องแคล่ว งงตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำได้ไง 55 อ้อ ก็มันมีเวลา ก็ค่อยๆ ท่อง แล้วก็มีหลวงพี่และโยมป้าประจำซุ้มเป๊ปซี่ ก็มาช่วยซ้อมอยู่ทุกบ่าย แรกๆ เผลอตบยุงตบแมลง ตบแล้วก็ตกใจ (เตรียมไปปลงอาบัติตอนเช้า) ก็ค่อยๆ บอกตัวเองตอนง้างมือว่า อ๊ะ อ๊ะ อย่า ผ่านไปซักแป๊บ เวลามีแมลงมาเกาะ เราก็แค่ปัดหรือเป่าได้เองเป็นนิสัย (ยกเว้นต่อ กับ แตน อันนั้น เราใช้วิธีลุกหนี 55) เป็นหนึ่งในเรื่องที่อาจจะดูเล็กๆ น้อยๆ แต่มองย้อนไป ก็รู้สึกดีที่ก็ เอ้ออ ทำได้ เข้าใจแล้วที่ก่อนบวช คนบอกว่า 11 วันมันแป๊บเดียว เออ แป๊ปเดียวจริงๆ ตอนนี้ลาสิกขาแล้วครับ