ทุกครั้งที่อ่านงานของพี่จบ จะเหลือมวลพลังงานบางอย่างแผ่ซ่านในร่างกาย เจ็บปวดจากความไม่สมหวังฉบับคลาสสิก รักเขาแต่เขาไม่รักเรา เขารักแต่เราไม่รักตอบ รู้ว่าเขารักแต่พอเราจะรักก็สายไป ความเจ็บปวดที่เราได้ยินมานับไม่ถ้วน จนคิดว่าตัวเองคงเริ่มชิน แต่พอตามความรู้สึกตัวละคร ก็ไม่ยากเลยที่จะถูกถีบให้ตกลงไปในความเจ็บช้ำ งดงามและสะใจ! แต่ขณะเดียวกันความรู้สึกในชีวิตจริงกลับอิจฉาในความกล้าหาญของตัวละครที่กล้าและเสียสละเพื่อความรักได้ถึงขนาดนี้ เชื่อว่าเคยรู้สึกรักเท่านี้ในช่วงเวลานึง แต่เมื่อผ่านเวลา ถ้าเราต้องรักใครสักคนด้วยทั้งหมดที่มี ก็กลัวจะยากเกินไปที่จะกลับมา แต่ยังคงชอบ “ความรัก” ในรูปแบบนี้เสมอ สัมผัสกี่ที่ไม่ว่าจะจากชีวิตจริงหรือศิลปะ ก็รู้สึกมหัศจรรย์ เราสามารถทำเรื่องที่ไ่ม่คาดคิด เรื่องที่คนมองว่าโง่ได้ไม่ยาก เพียงเพราะความรู้สึกนี้ ประโยคที่ผุดขึ้นมาหลังอ่านทันที “ความรักนั้นเพียงพอแล้วต่อการตอบความรัก” สมบัติและอรัญญาเธอมันโรแมนติกจริงๆ ถ้าจบขีวิตซอมบี้แล้วชาติหน้ามีจริงขอให้เวลานำพาให้เธอทั้งคู่เจอกันในเวลาที่เหมาะสม ❤️