เส้นทางดาวดวงที่3..⭐️⭐️⭐️
การซ้อมที่แทบไม่เคยskipตารางเลยตลอด4เดือน พอจะเข้าเดือนที่5 เดือนสุดท้ายดันบาดเจ็บจากการซ้อมบอล อาการค่อนข้างหนักวิ่งไม่ได้เลย งอขาก็ยังลำบาก ยอมรับเลยว่าตอนนั้นนอยมากๆไป2วัน เพราะมันใกล้วันวิ่งแล้ว เราจะวิ่งได้ไหม?? หลังจากหยุดวิ่งแล้วก็กายภาพ แช่น้ำแข็ง กินยา พักให้เต็มที่ไป9วันเต็มๆ ทำให้เริ่มกลับมาลองjogเบาๆดูว่ามีอาการเจ็บอะไรยังไงไหม ปรากฏว่ามันมีความแหยงๆไม่กล้าที่จะลงน้ำหนัก ทำให้กล้ามเนื้อส่วนอื่นต้องloadมากขึ้น แต่อาการมันก็ค่อยๆดีขึ้นแต่ถึงยังไงก็ไม่100%เหมือนตอนแรก ตอนนั้นในใจคิดว่าก็ยังดีกว่าวิ่งไม่ได้นะ โอเคได้เวลาลุย!

Race day!
เหมือนจะไม่พร้อมแต่ก็พร้อม..
มีความไม่ค่อยมั่นใจนิดๆเพราะการซ้อมช่วงท้ายที่ไม่ได้ตามเป้าและไม่รู้ได้เลยว่าจะมีอาการเจ็บขึ้นมาไหม แต่จุดนี้มันต้องลุยละ

KM 1-5
วิ่งคุมความเร็วต่ำกว่าpaceเป้าหมายเพื่อดูร่างกายตัวเอง ปรากฏว่าHRสูงกว่าปกตินิดนึง
คงเป็นเพราะแดดที่แรงและอากาศเริ่มที่ร้อนขึ้น
แต่ก็พยายามวิ่งให้นิ่งไว้
KM 6-10
กองเชียร์คือสุดมาก พลังงานที่ส่งมามันจะทำให้ลั่นอยู่ตลอด5555 "ไม่ได้ณวัสน์" คุมpaceต่อไป
หัวใจเริ่มนิ่ง ขายังปกติ ไม่มีอาการเจ็บ
KM 11-15
แผนการกิน การเติมพลังงาน เป็นไปตามแผนที่วางไว้ รู้สึกวิ่งสนุก แต่ก็ยังคงpaceเดิมไป เพื่อดูอาการตอนครึ่งทางว่าจะเป็นยังไง
KM 16-21
ครึ่งทางแล้ว..ขายังโอเค HRก็โอเค ไปกันต่อ
KM 22-31
อยากลองเร่งดูแต่เหมือนขาเริ่มมีอาการล้าแล้ว
เลยไม่ฝืนเร่ง ไม่งั้นอาจจะชนกำแพงได้ พยายามคุมpaceเดิมต่อไป

KM 32-40
มีความคิดที่แว็บเข้ามาในหัวว่า "หยุดเดินไหม มันล้าแล้ว" แต่ด้วยความคิดที่ว่า เราบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเกือบหมื่นกิโล เราจะหยุดเดินจริงๆหรอ เราจะให้การซ้อมตลอด5เดือนมันสูญเปล่าหรอ บวกกับกองเชียร์ที่ส่งเสียงตลอด2ข้างทางมันทำให้กัดฟันวิ่งอดทนกับความเจ็บปวดต่อไป
แต่พอถึงระยะนึง "เจ็บและชินไปเอง"555555
KM 40.5
มองหาแม่เพราะแม่จะต้องส่งโทรศัพท์ให้ ปรากฏว่าเจอพ่อก่อนรู้ทันทีเลยว่าแม่ต้องอยู่ถัดไปอีกแน่นอน แต่ก็ยังไม่เห็น เอาล่ะคงเลยแล้วมั้ง ยังคิดไม่ทันจบเห็นแม่ที่กำลังยื่นโทรศัพท์ เลยรีบคว้าทันที เยี่ยม แม่ทำได้!
KM41-42.195
เป็นช่วงที่ขอบคุณร่างกายมากๆที่พาเรามาได้จนถึงเส้นชัย ทำได้แล้วณวัสน์

ต่อcomment..

#LondonMarathon2025