หากพระพุทธเจ้าอยู่ที่นี่ตอนนี้
ท่านคงไม่ได้ขึ้นธรรมาสน์ที่หรูหรา
ไม่ยืนบนเวทีที่เต็มไปด้วยแสงสี
แต่ท่านจะยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบ
และพูดด้วยเสียงเรียบง่าย ว่า:

“ภิกษุทั้งหลาย
ธรรมะไม่ใช่ของขาย
ศรัทธาไม่ใช่ของเล่น
และการตื่นรู้ ไม่เคยต้องอาศัยวัตถุมงคลใดๆ
หากพวกเธอแลกธรรมะกับเงิน
นั่นมิใช่การสละโลก แต่คือการสะสมโลกด้วยจีวร”

“วัดที่หมกมุ่นกับพิธีกรรม
แต่ไม่เคยสอนให้คนเห็นความจริงของทุกข์
นั่นมิใช่วัดของตถาคต
แต่คือเวทีของมายา
พิธีใดไม่ปลดปล่อยจิต ก็เป็นเพียงการระบายอารมณ์ชั่วคราว”

“เสียงอึกทึกในวัด
สะท้อนเสียงสับสนในใจของผู้อยู่ในนั้น
วัดมิใช่ตลาด มิใช่คอนเสิร์ต
แต่วัดคือแหล่งสงบ
หากไม่มีความสงบ ก็ไม่มีทางเห็นธรรม”

“ธรรมะไม่ใช่เรื่องยาก
มีแต่ผู้พูดที่ยังไม่พ้นทุกข์
ที่ทำให้มันยากจนผู้ฟังหมดแรง
พวกเธออย่าสอนธรรมะด้วยความกลัวว่าจะสูญเสียอำนาจ
จงสอนด้วยเจตนาจะสูญสิ้นความหลง”

แม้นี่จะไม่ใช่คำพูดจริงของพระพุทธองค์
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ชวนให้คิดได้ไม่น้อย

พุทธะ แปลว่า “ผู้ตื่นแล้ว”
แต่พระในปัจจุบันหลายองค์
กลับบอกให้ประชาชนหลับต่อ
ด้วยคำพูดสวยหรู
แต่ไร้พลังพาให้ข้ามฝั่ง

ช่างเป็นสิ่งที่น่าสะเทือนใจอย่างแท้จริง
เมื่อผู้สวมจีวรกลับกลายเป็นผู้นำคนสู่มายา
แทนที่จะพาเขาออกจากมัน