คนสองจำพวก

จำพวกแรก มองเห็นแต่สิ่งภายนอก
แต่ไม่เคยเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในจิตใจตัวเอง

จำพวกที่สอง ก็เห็นสิ่งภายนอกเช่นกัน
แต่คุ้นเคยกับการหันกลับมามองใจตัวเอง

คนสองจำพวกนี้… ภายนอกอาจไม่ต่างกันเลย
แต่ภายในกลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง

—

คนจำพวกแรก
เมื่อได้ยินอะไรหรือเห็นอะไร ความคิดก็ไหลไปตามสิ่งนั้นโดยไม่รู้ตัว
เกลียดก็ไม่รู้ อิจฉาก็ไม่รู้ หลงก็ไม่รู้ ชอบก็ไม่รู้ อ่อนไหวก็ไม่รู้
พูดง่ายๆ คือ จิตใจถูกพาไปโดยไม่ทันรู้ว่า “ถูกพาไป”

จึงพิมพ์ทั้งสิ่งดีและเลวออกมาได้ทันที
โดยไม่มีการทบทวน หรือกลั่นกรอง

—

แต่คนจำพวกที่สอง
เมื่อได้ยินอะไรหรือเห็นอะไร จิตจะวกกลับมาทบทวนตัวเอง
“นี่เรากำลังเกลียดหรือเปล่า?”
“กำลังอิจฉาเขาอยู่ไหม?”
“กำลังหลงกับภาพที่เขาสร้างรึเปล่า?”
“หรือแค่กำลังอ่อนไหวเกินเหตุ?”

คนแบบนี้มี ‘สติ’ อยู่ที่ตัว
แม้จะอยากพิมพ์อะไรบางอย่างออกไป
แต่สตินั้นเองที่หยุดมือไว้ หรือคัดกรองทุกถ้อยคำก่อนจะก่อรูป

บางครั้ง… ก็ไม่พิมพ์อะไรเลย

—

หลายครั้ง
คนจำพวกแรกคือผู้สร้าง “กระแสที่น่ารังเกียจ”
ไม่ว่าเขาจะปรากฏตัวในพื้นที่ไหน ก็มักทิ้งความขุ่นมัวไว้เบื้องหลัง

แต่ถึงอย่างนั้น
ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะกลายเป็นคนจำพวกที่สองไม่ได้

ตราบใดที่เขายอมมองเข้ามาข้างใน
และเริ่มพัฒนาจิตสำนึกของตัวเอง

ในยุคโซเชียล
ผู้คนล้วนสร้างภาพลักษณ์
ทั้งเพื่อตัวเอง และเพื่อให้คนอื่นชื่นชม

แต่ถ้าการสร้างนั้นขาดสติ
ชีวิตจะหมุนอยู่แค่ตรงนั้น —
เราทำให้ “ภาพดูดี”
มากกว่าการเป็น “มนุษย์”

เราไม่กล้าพลาด
เพราะกลัวโลกจะเห็น
ทั้งที่คนเห็นเองก็เต็มไปด้วยคนที่พลาดไม่แพ้กัน

เราไม่กล้าเป็นตัวเอง
แต่กล้าที่จะเสแสร้ง
ไม่กล้าพูดในสิ่งที่อยากพูด
ไม่กล้าตัดสินใจในสิ่งที่หัวใจต้องการ

กลายเป็นว่า…
ชีวิตเราถูกควบคุมด้วยขี้ปากคนอื่น

ถ้าเรายังให้ค่าภาพลักษณ์มากกว่าความเป็นมนุษย์
เราจะไม่มีวันรู้เลยว่า
“ความไม่สมบูรณ์แบบ” ของเรา
คือสิ่งที่สวยงามที่สุดแล้ว

Our Exclusive Collaboration with Thai Filmstar Jirayu Tantrakul (จิรายุ ตันตระกูล). Where dialogue becomes colour and performance becomes pattern. A unity unlike no other.

@godfather1632 🇹🇭

#godfather1632  #JirayuTantrakul #จิรายุตันตระกูล #thaiartist #GiantSculptures #ArtCollectibles #PopArtSculpture #ModernArt #InteriorArt #ArtCollab #ThailandArt #HandmadeArt #ContemporarySculpture #DesignerToys #BearSculpture #ArtDrop #ArtLaunch #ArtCollectors #LuxuryDecor #StatementPiece #ArtInstallation #DesignLovers

มันมีโปรตีนชนิดหนึ่ง
ที่ไม่ได้ดีต่อร่างกายมนุษย์
ถึงขั้นที่เรียกว่าเมื่อเข้าสู่ตัวผู้คน
ก็หาหนทางรักษากันลำบาก
มันแพร่หลายไปตามอากาศ
กระจายไปอย่างรวดเร็ว
สร้างความหวาดกลัวในวงกว้าง
และในเวลาต่อมาไม่นาน
ก็มีองค์กรอ้างว่ามีบางอย่างปกป้องมันได้
ผู้คนที่ถูกล้างสมองให้เต็มไปด้วยความกลัว
เมื่อได้ยินว่ามีบางสิ่งปกป้องได้
ก็แก่งแย่งกันเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา
โดยไม่เข้าใจว่า
มันก็คือการนำโปรตีนชนิดนั้นนั่นแหละ
เข้าไปในร่างกายอยู่ดี…
ถ้ามองจากภาพรวมก็จะเห็นว่า
โปรตีนชนิดนั้นถูกปล่อยอย่างจับมือใครดมไม่ได้
แต่การปล่อยนั้นมันยังไม่ทั่วถึง
จึงเปลี่ยนรูปแบบมันให้ดูกลายเป็นเครื่องป้องกัน
ที่นี้มันจึงทั่วถึง…
ทุกคนได้รับ เด็กได้รับ ผู้ใหญ่ได้รับ
เรียกได้ว่าถ้าไม่ได้รับก็จะถือว่าเป็นผู้แปลกแยก
แน่นอนว่ามันยังไม่สมบูรณ์และมันมีผลลัพธ์
ส่วนผลลัพธ์ ก็เงียบไว้ จุ๊ๆๆๆ
ในที่สุดแทบทุกคนก็มีโปรตีนพิษนี้อยู่ในตัว
นี่คือภาพรวมที่คนส่วนใหญ่มองไม่เห็น
เพราะมัวแต่ตื่นข่าวจากสื่อที่ถูกควบคุมไว้แล้ว
ใครออกมาพูดเรื่องนี้ก็จะถูกแจกแจงว่าเป็นพวกต่อต้าน
ถูกปิดกั้น ถูกทำให้เสียหาย ถูกทำให้เห็นว่าเป็นคนบ้า
วันนี้มันกลับมาอีกแล้ว !
คล้ายจะเป็นเรื่องบังเอิญ !!
แต่ไม่บังเอิญหรอกแค่เป็นไปตามแผน !!!
ต้องฉลาดขึ้นนะ หัดทำความรู้จักมันบ้าง
เรียนรู้มันบ้าง ไม่ใช่โง่งมไปในกระแส
เรียนรู้มัน รู้ว่าอะไรจะเป็นสิ่งที่ช่วยขับมันออก
จำไว้ว่าการปกป้องอย่างผิวเผินไม่ใช่วิธีที่ฉลาด
ต้องรู้จักหาข้อมูล หาแนวทาง ไม่ใช่รอคนอื่นมาประเคนให้
เราหนีมันไม่ได้ก็จริง แต่เลือกตอบสนองได้
ต้องใช้ปัญญา ต้องใช้ปัญญา

(สาเหตุที่ต้องอ้อมค้อมเพราะถ้าตรงไปกว่านี้เดี๋ยวจะโดนบล็อก แค่นี้ก็ถูกจำกัดการมองเห็นแล้ว หวังว่าจะเข้าใจ)

😊 ไม่ค่อยได้ลง เพราะไม่ค่อยได้จับโทรศัพท์

หากพระพุทธเจ้าอยู่ที่นี่ตอนนี้
ท่านคงไม่ได้ขึ้นธรรมาสน์ที่หรูหรา
ไม่ยืนบนเวทีที่เต็มไปด้วยแสงสี
แต่ท่านจะยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบ
และพูดด้วยเสียงเรียบง่าย ว่า:

“ภิกษุทั้งหลาย
ธรรมะไม่ใช่ของขาย
ศรัทธาไม่ใช่ของเล่น
และการตื่นรู้ ไม่เคยต้องอาศัยวัตถุมงคลใดๆ
หากพวกเธอแลกธรรมะกับเงิน
นั่นมิใช่การสละโลก แต่คือการสะสมโลกด้วยจีวร”

“วัดที่หมกมุ่นกับพิธีกรรม
แต่ไม่เคยสอนให้คนเห็นความจริงของทุกข์
นั่นมิใช่วัดของตถาคต
แต่คือเวทีของมายา
พิธีใดไม่ปลดปล่อยจิต ก็เป็นเพียงการระบายอารมณ์ชั่วคราว”

“เสียงอึกทึกในวัด
สะท้อนเสียงสับสนในใจของผู้อยู่ในนั้น
วัดมิใช่ตลาด มิใช่คอนเสิร์ต
แต่วัดคือแหล่งสงบ
หากไม่มีความสงบ ก็ไม่มีทางเห็นธรรม”

“ธรรมะไม่ใช่เรื่องยาก
มีแต่ผู้พูดที่ยังไม่พ้นทุกข์
ที่ทำให้มันยากจนผู้ฟังหมดแรง
พวกเธออย่าสอนธรรมะด้วยความกลัวว่าจะสูญเสียอำนาจ
จงสอนด้วยเจตนาจะสูญสิ้นความหลง”

แม้นี่จะไม่ใช่คำพูดจริงของพระพุทธองค์
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ชวนให้คิดได้ไม่น้อย

พุทธะ แปลว่า “ผู้ตื่นแล้ว”
แต่พระในปัจจุบันหลายองค์
กลับบอกให้ประชาชนหลับต่อ
ด้วยคำพูดสวยหรู
แต่ไร้พลังพาให้ข้ามฝั่ง

ช่างเป็นสิ่งที่น่าสะเทือนใจอย่างแท้จริง
เมื่อผู้สวมจีวรกลับกลายเป็นผู้นำคนสู่มายา
แทนที่จะพาเขาออกจากมัน

เมล็ดพันธุ์ทั้งหลายไม่เคยรู้จักคำว่า “พระผู้สร้าง”
มันเพียงเติบโต ตอบรับแดดฝนโดยไร้คำถาม
จนวันหนึ่งมันกลายเป็นต้นไม้ใหญ่
มอบผล มอบร่มเงาแก่สรรพชีวิตโดยไม่เลือกหน้า

แต่มนุษย์… ผู้เรียกตนว่ารู้จัก “พระผู้สร้าง”
กลับหยุดนิ่งอยู่ในรั้วแห่งความเชื่อที่มีขีดจำกัด
แบ่งกลุ่ม แบ่งเรา แบ่งเขา แบ่งแยก
ให้ร่มเงาเฉพาะคนในกลุ่มที่เห็นพ้อง
แม้จะมีผล ก็แจกจ่ายแค่แก่เฉพาะคนที่คุ้นเคย
ทำลายเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้
ทั้งๆที่บอกว่าพระผู้สร้างสร้างทุกคนมาจากความรัก
สร้างกฎมากมายขึ้นมาเพื่อเบียดเบียนสรรพสัตว์
และทำให้กฎนั้นเป็นหลักการที่ดูมีเหตุมีผล
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าตั้งอยู่บนฐานของความเห็นแก่ตัวก็ตาม

ต้นไม้ไม่รู้จักศาสดา
ต้นไม้อ่านคัมภีร์ไม่ออก
มันแค่ดำรงชีวิตอย่างสอดคล้อง
กับเจตจำนงของพระผู้สร้าง
นั่นคือการเติบโตเต็มที่
และแบ่งปันอย่างไม่มีเงื่อนไข
ต้นไม้ทั้งหลายได้แต่เงียบงัน
ก้มมองมนุษย์อย่างสงสัย
“พระผู้สร้างแบบใดกันนะ
ที่พวกเขาอ้างว่ารู้จัก?”

ครั้งหนึ่งมีคนบอกข้าพเจ้าว่า
หากนับถือในพระเจ้าของเขา
โลกหลังความตายจะกลายเป็นสวรรค์
ข้าพเจ้าจึงถามเขาว่า…
คุณสามารถจัดการกับ ความกังวล ความลังเล ความเศร้า ความวุ่นวายใจ และความทุกข์ได้มั้ยทุกวันนี้
เขาตอบว่า…ที่พูดมาทั้งหมดไม่เคยจัดการได้เลย
ข้าพเจ้าจึงถามต่อ…งั้นไม่ตายไปเสียหละ?สวรรค์รออยู่ไม่ใช่หรือ? หรือไม่มั่นใจว่าจะไปเจอสวรรค์อย่างที่เชื่อ?
เขานิ่งไปพักหนึ่งแล้วถามข้าพเจ้าว่ากำลังจะบอกอะไรกันแน่
ข้าพเจ้าจึงตอบ
“ผลลัพธ์ของวันข้างหน้ามันขึ้นอยู่กับการหว่านเมล็ดในวันนี้”
ความสงบสุข หัวใจที่เบิกบาน ความร่าเริง และความรักที่ไม่มีเงื่อนไข หากท่านไม่ปลูกในวันนี้ แต่กลับปลูกสิ่งตรงข้ามทั้งหมด ซึ่งก็คือความวุ่นวาย ความเกลียดชัง ความหดหู่ และการไม่ให้อภัย ท่านคิดว่าท่านจะได้อะไรในวันข้างหน้าหรือ?
นี่ไม่ใช่คำถาม ที่ข้าพเจ้าต้องการคำตอบ
เพราะข้าพเจ้ารู้อยู่แล้วว่าเมล็ดพันธุ์ของวันนี้คือการออกดอกผลในวันหน้า
ท่านล่ะรู้หรือยังว่ามันเป็นอย่างนั้น?

ระบบการศึกษา
ต้องมีการควบคุมหลักสูตร
โดยต้องมั่นใจว่าหลักสูตรจะต้องไม่ทำให้คนฉลาดเกิน
และมีอิสรภาพทางความคิดจนควบคุมยาก
ในขณะเดียวกันก็ต้องมั่นใจว่า
เมื่อคนออกจะระบบไปแล้ว
จะต้องมีชุดความคิดแบบชนชั้นแรงงาน
ชนิดที่ฝังลึกอยู่ในตัวจนยากจะเอาออก
ลักษณะของผู้ที่ผ่านระบบนี้ออกมา:
• เชื่อคำลวงง่าย
• คิดวิเคราะห์สิ่งต่าง ๆ ได้อย่างผิวเผิน
• กลัวผิดพลาด
• ขาดความสามารถในการนำตนเอง

เพราะหากหลักสูตรใดทำให้คนฉลาดเกินไป
พวกเขาจะเริ่มตั้งคำถามต่อระบบ
และมองเห็นความไม่ยุติธรรมที่แฝงอยู่
และนั่นจะทำให้ชนชั้นนำควบคุมหรือหาประโยชน์จากแรงงานได้ยากขึ้น

นี่คือเหตุผลที่หลักสูตรต้องถูกควบคุม
และผลลัพธ์ของหลักสูตรที่ถูกควบคุมก็ประจักษ์ชัดในสังคมทุกวันนี้

คำว่า “ระบบ”กับ“การศึกษา”: สองสิ่งที่แตกต่าง
อย่าได้เข้าใจผิดว่าข้อความนี้ปฏิเสธ “การศึกษา”
แท้จริงแล้วมันชี้ให้เห็นว่า “ระบบ” กับ “การศึกษา” เป็นคนละสิ่ง
• ระบบ คือ โครงสร้างที่ควบคุมจากต้นทาง กลางทาง และปลายทาง
• การศึกษา คือ การเรียนรู้จากประสบการณ์ตรง การทดลอง การคิดวิเคราะห์ และการตระหนักรู้

เมื่อระบบถูกนำมาเชื่อมกับการศึกษา
มันไม่ได้ต้องการให้คนฉลาดขึ้น
แต่ต้องการให้คนเชื่องขึ้น

การศึกษาที่แท้จริง ควรเป็นการศึกษานอกระบบ
ที่ไม่ถูกควบคุมด้วยหลักสูตรที่สร้างมาเพื่อผลิตชนชั้นแรงงาน
แต่ป็นการศึกษาที่มีแรงขับมาจากความต้องการภายในหรือความชื่นชอบส่วนตัว #ความไว้ใจต่อระบบจะมีก็ต่อเมื่อคนไม่รู้เจตนาของระบบ #คอมเม้นอย่างผู้เจริญ

เมื่อก่อนตอนเด็ก
เคยคิดว่า “รางวัล” คือเครื่องการันตีความเก่ง
แต่พอโตขึ้น จึงรู้ว่า…
รางวัลหลายอย่างแทบไม่เกี่ยวกับความทุ่มเท
แต่เกี่ยวกับ กระแส และ ภาพลักษณ์ขององค์กร

ผู้ที่ได้รับรางวัลในหลายครั้ง
รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ได้ทุ่มสุดความสามารถ
แต่ได้รับมัน เพราะ “เจ้าของรางวัล” ประเมินแล้วว่า
จะทำให้ภาพลักษณ์ดีขึ้นทั้งคนให้และคนรับ

รางวัลแบบนี้ ถ้าหลงเข้าไป
ก็จะหลงผิดว่าตัวเองเก่ง
แต่ถ้ากล้าตรวจสอบตัวเองอย่างแท้จริง
จะพบว่า…แทบไม่คู่ควรกับรางวัลใดเลย

แต่เมื่อถึงจุดนั้น
ทั้งผู้ให้และผู้รับ
ก็มักต้องเสแสร้งต่อไป
เพื่อรักษาภาพลวงร่วมกัน

⸻

ประชาชนที่มีสติปัญญา
จะมองทะลุปรุโปร่ง และให้ค่ากับ
การกระทำที่จริงแท้
หาใช่การการันตีจากองค์กรที่สนแค่กระแส

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า
“รางวัลอันทรงเกียรติ” ไม่มีอยู่จริง
มันมีอยู่—
แต่อาจไม่ได้อยู่ในรูปของถ้วยรางวัล
แต่อยู่ในรูปของ
ผลกระทบที่เปลี่ยนชีวิตผู้คนได้จริง

พาลูกชาย มาออกงานครั้งแรกครับ! กับแบรนด์ LovliTails (เลิฟลี่เทล) ผลิตภัณฑ์ระดับพรีเมียมเพื่อทำความสะอาดสัตว์เลี้ยง และของใช้ ดูแลน้องหมาน้องแมวด้วยความรักและความใส่ใจ
ปลอดภัย อ่อนโยนด้วยส่วนผสมจากธรรมชาติ ภายใต้แนวคิด PET-CENTRIC NATURAL SOLUTION #LovliTails #PetCare #PetParents #NeoCorporate
@lovlitails_thailand

เวลาที่เราดูการแสดง
ที่ออกจากความไม่เข้าใจศาสตร์ของการแสดง
เราจะรู้สึกไม่ต่างจากการดูคนหนึ่งท่องบท
เดินไปมาอย่างไร้ชีวิต

มันไม่ใช่งานศิลปะ
แต่มันคือความบันเทิงฉาบฉวย
จริงอยู่ มันอาจทำกำไรได้มหาศาล
แต่ในขณะเดียวกัน
มันก็ค่อย ๆ ทำลายศรัทธาในสิ่งที่ควรจะศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในวงการนี้

ศิลปะการแสดง—คือศาสตร์แห่งจิตวิญญาณ
คือการถ่ายทอดความจริงอันลึกซึ้งของมนุษย์ผ่านร่างกาย เสียง และความเงียบ

ยิ่งเราสนับสนุนการแสดงที่ไร้แก่นแท้
เรากำลังประกาศให้โลกรู้ว่า…
เราไม่ใส่ใจคุณภาพของจิตใจมนุษย์อีกต่อไป
เราทำราวกับว่าคนดูเป็นคนโง่
ที่ดูไม่ออกว่าอย่างไรจริง อย่างไรปลอม
และเราก็ได้แต่สงสัยว่า
เหตุใดคนในชาติจึงไปนิยมผลงานต่างชาติ
ต่างชาติไม่ได้เก่งอะไรกว่าเรา
แต่เขามีวิสัยทัศน์มากพอที่จะคัดกรอง
เขาฝึกคนให้พร้อมก่อนที่จะส่งออกแสดง
จริงอยู่ที่เขาอยากได้กำไรและกระแส
แต่เขารู้ว่าการส่งคนไม่เข้าใจในอาชีพ
มารับผิดชอบงานใหญ่เท่ากับการดูถูกคนดูและเป็นการทำลายภาพรวมของอุตสาหกรรม

ลองจินตนาการว่าเราจ้างช่างประปา
ที่ไม่รู้เรื่องประปาเลย
เขาทำแค่ท่าทางว่า “เหมือนรู้” แล้วเดินจากไป
น้ำที่แค่รั่วจะกลายเป็นน้ำท่วมในที่สุด

ศิลปะที่หายใจอย่างรวยริน
ใกล้ตายเต็มที
แต่ในความเงียบของงานศิลปะที่กำลังตาย
ยังมีคนบางกลุ่มที่เลือกจะฝึก…อย่างอดทน
เลือกจะรอ…จนกว่าจิตจะพร้อม
และเลือกจะยืนหยัด…แม้ทุกคนรอบข้างจะเดินลัด

เพราะเขารู้ว่า ศาสตร์การแสดงที่แท้จริง
คือการเดินทางกลับมาหาตัวเอง
และเมื่อคนดูพบตัวเองผ่านการแสดง
ศิลปะจะกลับมามีลมหายใจอีกครั้ง

ไม่ว่าจะแก่หรือเด็ก ก็ล้วนอยู่ในสภาวะใกล้ใกล้กัน
คือมีพฤติกรรมที่ผิดปกติแต่ทำจนเป็นปกติ
เป็นการเสพเพื่อกวนความสงบของตัวเอง
แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าเหตุใดฟุ้งซ่านจัง
และความฟุ้งซ่านก็เป็นสิ่งที่อยู่ภายใต้กฎของเหตุผล
คือมันไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ
มันเกิดขึ้นมาจากพฤติกรรมที่สะสมความฟุ้งซ่าน
และวุ่นวายอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย
จนการสะสมนี้เป็นพฤติกรรมหลักของชีวิต
คนที่จะเห็นมันอย่างแท้จริงก็คือคนที่มีสติเท่านั้น
หากหลับไหลไม่มีสติก็เรียกได้ว่า
วนเวียนอยู่กับวงจรนี้ไม่รู้จบ
แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าความสงบสุขหายไปไหน
ทั้งทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่ก่อความไม่สงบภายในตัวเอง
การรู้เรื่องภายนอกไว้บ้างเป็นเรื่องที่ดี
แต่การรับเรื่องภายนอกมาเป็นความปั่นป่วนภายในนั้น
เป็นเรื่องที่ด้อยปัญญา
(จิตสำนึกต้องถูกพัฒนาให้ก้าวหน้ากว่าเทคโนโลยี
มิเช่นนั้นเทคโนโลยีเนี่ยแหละจะลากหัวคนที่สามารถมีปัญญาได้ให้กลายเป็นคนโง่)

ปรนัยชวนคิด
เราจะเรียกคนที่ด่วนสรุปตัดสินเรื่องราวทั้งหมดว่าเป็นความจริงจากการฟังสิ่งที่คนอื่นบอกเล่า ว่าเป็นคนประเภท
ก. เป็นคนเผลอ
ข. เป็นคนโง่
ค. เป็นคนหลง
ง. เป็นคนที่มีระบบอัตโนมัติที่เชื่อโดยไม่วิเคราะห์

ผมคงตอบข้อ ง. เพราะถึงแม้สามข้อแรกจะมีความจริงอยู่แต่การตอบแบบนั้นไม่เกิดการพัฒนา
ข้อ ง. เป็นคนที่มีระบบอัตโนมัติที่เชื่อโดยไม่วิเคราะห์
เป็นอะไรที่คนเราหาทางแก้ไขได้ โดยฝึกให้ตัวเองวิเคราะห์ก่อน ไม่เชื่อไว้ก่อน หรือแม้แต่ประเมินจุดประสงค์ของสื่อที่เล่าก่อน และทำจนเป็นระบบอัตโนมัติใหม่คือ ไม่เชื่อ หากยังไม่ได้วิเคราะห์ ทำแค่นี่เราก็จะอยู่ตรงข้ามกับสี่ข้อทั้งหมดที่กล่าวมา #โลกมันดีได้มากกว่าเดิมแค่จิตสำนึกคนพัฒนาขึ้น

😎😎😎 #artcollection # art

วาดกันมา1ปีใกล้จะปล่อยออกแล้ว #Tigerayu วันนี้ทดลองแขวนเพื่อเก็บงานรายละเอียด ก่อนจัดจะแสดงเร็วๆนี้ครับ

ชุดนี้มีชื่อว่า TIGERAYU

สั้นๆ

เดินทางคร้าบบ

เหตุการณ์วันนี้ที่ผมได้พบ ระหว่างพักผ่อนรอถ่ายทำบนห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง — ความสั่นไหวที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ยังคงแจ่มชัดในความรู้สึกตอนนี้
เสียงโกลาหลรอบทิศ ที่คนทั่วกรุงเทพได้สัมผัสร่วมกัน

ช่วงเวลานั้นเองที่ทำให้ผมเห็นอย่างแจ่มชัดว่า
สติที่ฝึกฝนมาโดยตลอด…ได้ทำงานจริง ๆ
สติผุดขึ้นมาโดยไม่ต้องเรียก
สติไปมาจับลมหายใจโดยอัตโนมัติ
ทุกเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นกลายเป็น
“เวลาที่มีความหมายอย่างยิ่ง”
ไม่มีใครเดาได้เลยว่ามันจะยาวนานแค่ไหน หรือจะจบลงเมื่อไร
สิ่งที่มีค่าที่สุดในตอนนั้น ไม่ใช่ทรัพย์สิน ไม่ใช่ชื่อเสียง
แต่คือ ชีวิต — และไม่ใช่แค่ชีวิตเดียวแต่คือชีวิตของทุกคน

ผมลงจากอาคารอย่างเห็นค่าของทุกนาที
เมื่อแน่ใจว่าตนเองปลอดภัยในที่โล่งแล้ว
ผมรีบมองหา “น้องสาวและทีมงานใกล้ตัว”
ทุกคนปลอดภัย ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

เหตุการณ์สั้น ๆ นี้ ปลุกจิตวิญญาณได้อย่างทรงพลัง
ท่ามกลางความโกลาหล ผมได้เข้าใจชัดขึ้นว่าอะไรคือสิ่งสำคัญในชีวิต
ผมรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่ได้กลับมาถึงบ้าน
ได้นั่งอาบน้ำ ได้นั่งสงบใจ และส่งความเมตตาออกไป
ผมทำมันตลอดเวลาอย่างแท้จริง
และผมอยากชวนทุกคนมาส่งความเมตตาต่อกันอย่างแท้จริง
ทำสิ่งนี้ภายในใจ ส่งความเมตตาออกไปให้ครอบคลุมที่อาศัย เพื่อนบ้าน และทุกสรรพชีวิต
อย่าทำมันแค่แปปเดียว ทำมันราวกับว่ากำลังมอบการช่วยเหลือกันอย่างต่อเนื่อง
วินาทีนี้ผมอภัยทุกคนอย่างแท้จริง วินาทีนี้ไม่เป็นศัตรูกับใคร
ผมเห็นทุกคนเป็นเพื่อนร่วมทุกข์อย่างแท้จริง
และด้วยความจริงจากหัวใจ ผมขอให้กระแสความเมตตาไปถึงพวกคุณที่ได้อ่าน และแม้จะไม่เห็นข้อความนี้
ผมพิมพ์ข้อความนี้ราวกับได้พิมพ์เป็นครั้งสุดท้าย
และหากมันไม่ใช่ครั้งสุดท้ายผมขอขอบคุณจากหัวใจ
เป็นกำลังใจให้กับทุกคน
ขอให้ทุกท่านปลอดภัย
ดำรงอยู่ด้วยสติ และความไม่ประมาทเสมอ
ด้วยรัก ก๊อตจิรายุ

เมื่อเราเชื่อว่าเสียงที่อยู่ในหัวของเราคือตัวเรา เราก็จะเชื่อทุกอย่างที่มันพูดอย่างอัตโนมัติ เราจะเชื่อทุกความคิดที่จิตใจปรุงแต่งขึ้นมา แล้วไม่ว่ามันจะปรุงแต่งด้วยสติปัญญาหรือความโง่เขลา เราก็รับเอาการปรุงแต่งนั้นไว้เป็นความจริง … หนทางเดียวที่จะออกจากความไร้สาระนี้ได้คือการรู้จักตัวเอง ก็เพราะว่าความไม่รู้จักตัวเองนี่แหละ ที่ทำให้คนทั้งหลายหลงคิดว่าสิ่งที่ได้ยินในหัวนั้นคือตัวเค้า และปล่อยให้มันลากหัวไป แทนที่จะใช้มันกลับเป็นทาสมัน

ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ดีเสมอครับพี่ @naga_naga

ส่งมอบ! #abstract #abstractart

จบแล้ว จอมใจอโยธยา ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขครับผม

@brando_atelier ความเรียบง่าย คือความหรูหราที่จริง

ดำทั้งชุด @brando_atelier #ลินินเรียบง่ายแต่ดูดีมีอยู่จริง

จอมใจอโยธยา คืนนี้ 22.30 ช่อง3 เจอกันครับ

ผลงานใหม่ครับผม จอมใจอโยธา ❤️❤️❤️🙏🏻🙏🏻🙏🏻เจอกันครับ ช่อง3ครับ

#EsquireTHManAtHisBest
#EsquireThailand
#VolvoCarThailand
#ConradBangkok
#TopgolfThailand
#Citizenthailand
#ChivasTheBlend
#rimbkk

😎