Race noted 2/2
32k ไม่นะ! มาแล้วรอบนี้มาพร้อมกัน 2 ข้าง ขาทั้งสองเริ่มส่งสัญญาณเตือน ผมจึงจำเป็นต้องลดความเร็วลง มาอยู่ที่ 4.00-4.10 พยายามประคองมาเรื่อยๆ แต่กล้ามเนื้อก็ไม่ยอมผมเลย
.
พอเข้า 35k หนังชีวิตมาเลย ตะคริวมาสะกิดทั้งหลังขา ขาหนีบทั้ง2ข้าง!! ตอนนั้นคือมีอะไรเติมให้หมด! คิดอย่างเดียวคืออย่าหยุด!! อย่ายอมแพ้ เราลดความเร็วได้ แต่ขออย่างเดียวร่างกายอย่ามาช็อตตอนนี้ ต้องไปต่อ!!! เห็นนักวิ่งหลายท่านหยุดวิ่ง ตะคริวมาบ้าง บาดเจ็บบ้าง ในสภาพอากาศที่ค่อนข้างร้อน ผมว่าปีนี้แดดแรง และร้อนจริงๆ ผมลดความเร็วของตัวเองลง 4.20 เพื่อให้ร่างกายไปต่อได้ บอกเลยว่าสุดจริงรอบนี้ เสียงในหัวคือแบบ อยากจะขอพักมาราธอนก่อนเนอะ 5555 แล้วภาพในหัวก็เข้ามา โทษตัวเองบ้าง โทษงานบ้าง แรงกดดันต่างๆเรื่องเวลาเข้ามา แต่ก็อย่างว่า ผมได้กลับมาถามตัวเองว่ามาวิ่งเพราะอะไร!?
.
คำตอบที่ผมได้จากตัวเองคือ ผมอยากวิ่งเพราะการวิ่งทำให้ผมมีความสุข และผมก็อยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่อยากจะวิ่งออกมาวิ่งกัน หันมาใส่ใจเรื่องสุขภาพ รักสุขภาพมากขึ้น หลังจากนั้นผมก็วิ่งประคองไปเรื่อยๆ
.
38k ผมเริ่มไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง เหมือนกับเฟรมในหนังที่แบบคิดกับตัวเอง ไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง โฟกัสกับเส้นทางข้างหน้าของตัวเอง ผมได้แต่คุยกับร่างกายตัวเองว่าไปต่อนะ อย่ามายอมแพ้ตรงนี้! อีกนิดเดียว! อีกแค่เกือบ Fun run ซึ่งสำหรับคนที่เคยมาวิ่ง Chicago จะรู้ดีว่าระยะจะเกินอยู่หน่อยๆประมาณ 400-500m ผมได้ประคองมาจนนาฬิกาดัง!!
.
42k ผมมองนาฬิกาด้วยความดีใจ แต่ผมยังไม่ถึงเนิน Chi เลย ซึ่งเป็นเนินสุดท้ายก่อนเข้าเส้นชัย ผมมองนาฬิกาตอนนั้นประมาณ 2.48.xx ผมพยายามกัดฟันวิ่งต่อจนใกล้ถึงเนิน ผมวิ่งขึ้นเนินยังไม่ถึงครึ่งทาง ตะคริวมาที่หน้าขาอีก รอบนี้เรียกได้ว่ามาเกือบทั้งชุดของกล้ามเนื้อขาทั้ง 2 ข้าง ตอนนั้นสิ่งที่ผมทำได้คือการวิ่งแบบเขย่งตัวเองให้ไปต่อทีละนิด กัดฟัน พร้อมตะโกนเรียกพลังให้ตัวเองไปต่อ จนขึ้นไปถึงยอดเนินแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าสู่ทางตรงสุดท้าย!!
.
ทางตรงสุดท้ายผมได้ตะโกนมาอย่างต่อเนื่อง ไป! ไป! อย่าหยุด!! จนวิ่งเข้าเส้นชัย หยุดนาฬิกา พร้อมตะโกน กินไอติมได้แล้ววววว!!! หยอกๆ ไม่ได้ตะโกนอะไรหรอก ตอนนั้นคือดีใจสุดๆแล้วที่ผ่านมาได้ เต็มที่สุดๆแล้วกับความพยายามที่ทุ่มเทลงไป ขอบคุณร่างกายและจิตใจตัวเองที่ไม่ยอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย ของความภูมิใจในครั้งนี้
***ต่อในคอมเม้นนะครับ***