ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง รอบนี้บอนด์ยากนิดนึง เพราะคุณซอลท์กับคุณเป๊ปเปอร์ ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการต้อนรับน้องใหม่กลับดาวไปเวลาห่างกันไม่ถึง 6 เดือน คุณบัตเตอร์ที่เป็นน้องมาตลอด นี่ว่าเศร้าด้วย ละพอต้องกลายมาเป็นเจ๊ใหญ่ปุบปับเลยไม่ค่อยอ่อนโยนเลย และก็ที่รู้สึกได้คือหวงแม่ ก็คือชั้น มากกกก ไม่ยอมให้น้องวิ่งหาแม่เด็ดขาด นี่ส่งคุณชายพีไปเป็นพี่สันทนาการก่อน ใช้เวลาเดือนนึงเต็มๆ พร้อมเทคนิคทั้งหลายแหล่ เช่นสลับโถฉี่ (กิจวัตรประเภทวันเว้นสองวันของฉันคือเอาขี้เลื่อยคลุกฉี่จากทั้ง 2 กรงสลับกันเล่น แอมโมเนียจากเยี่ยวกัดโพรงจมูกไปหมด) แค่วันนี้ปล่อยมาทานข้าวเรียงกันโดยไม่แง่มน้องแล้ว หัวอกคนเป็นแม่ มันเติมตื้นไปหมด