คนสองจำพวก

จำพวกแรก มองเห็นแต่สิ่งภายนอก
แต่ไม่เคยเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในจิตใจตัวเอง

จำพวกที่สอง ก็เห็นสิ่งภายนอกเช่นกัน
แต่คุ้นเคยกับการหันกลับมามองใจตัวเอง

คนสองจำพวกนี้… ภายนอกอาจไม่ต่างกันเลย
แต่ภายในกลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง

—

คนจำพวกแรก
เมื่อได้ยินอะไรหรือเห็นอะไร ความคิดก็ไหลไปตามสิ่งนั้นโดยไม่รู้ตัว
เกลียดก็ไม่รู้ อิจฉาก็ไม่รู้ หลงก็ไม่รู้ ชอบก็ไม่รู้ อ่อนไหวก็ไม่รู้
พูดง่ายๆ คือ จิตใจถูกพาไปโดยไม่ทันรู้ว่า “ถูกพาไป”

จึงพิมพ์ทั้งสิ่งดีและเลวออกมาได้ทันที
โดยไม่มีการทบทวน หรือกลั่นกรอง

—

แต่คนจำพวกที่สอง
เมื่อได้ยินอะไรหรือเห็นอะไร จิตจะวกกลับมาทบทวนตัวเอง
“นี่เรากำลังเกลียดหรือเปล่า?”
“กำลังอิจฉาเขาอยู่ไหม?”
“กำลังหลงกับภาพที่เขาสร้างรึเปล่า?”
“หรือแค่กำลังอ่อนไหวเกินเหตุ?”

คนแบบนี้มี ‘สติ’ อยู่ที่ตัว
แม้จะอยากพิมพ์อะไรบางอย่างออกไป
แต่สตินั้นเองที่หยุดมือไว้ หรือคัดกรองทุกถ้อยคำก่อนจะก่อรูป

บางครั้ง… ก็ไม่พิมพ์อะไรเลย

—

หลายครั้ง
คนจำพวกแรกคือผู้สร้าง “กระแสที่น่ารังเกียจ”
ไม่ว่าเขาจะปรากฏตัวในพื้นที่ไหน ก็มักทิ้งความขุ่นมัวไว้เบื้องหลัง

แต่ถึงอย่างนั้น
ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะกลายเป็นคนจำพวกที่สองไม่ได้

ตราบใดที่เขายอมมองเข้ามาข้างใน
และเริ่มพัฒนาจิตสำนึกของตัวเอง