เกร็ดน่ารู้จาก Memoirs of a Geisha
เกร็ดน่ารู้
- สร้างจากนิยายเรื่อง Memoirs of a Geisha ของ อาร์เธอร์ โกลเด้น (Arthur Golden) ซึ่งได้รับความนิยมอย่างสูงจนติดอันดับหนังสือที่มียอดขายสูงสุด หรือ เบสต์เซลเลอร์ของ นิวยอร์ก ไทม์ส นานถึงสองปี ฉบับภาษาอังกฤษขายได้กว่าสี่ล้านเล่มทั่วโลก และได้ถูกตีพิมพ์เป็นภาษาต่างๆ ถึง 32 ภาษา ทั่วโลก
- ลิขสิทธิ์ของนวนิยายเรื่องนี้ถูกซื้อมาหลังจากที่หนังสือออกวางจำหน่าย 1 เดือน ในปี 1997 โดยคู่สามีภรรยาที่เป็นโปรดิวเซอร์ภาพยนตร์เรื่องนี้ คือ ดักลาส วิก และ ลูซี่ ฟิชเชอร์
- ผู้เขียนบทของเรื่อง ดัก ไรต์ อาศัยอยู่ที่กองถ่ายระหว่างการถ่ายทำ เพื่อแก้ไขบทพูดที่ออกเสียงยากขึ้นใหม่ และเขายังต้องขัดเกลาบทพูดบางประโยคให้สละสลวยยิ่งขึ้น
- สตีเว่น สปีลเบิร์ก, เบรตต์ แรตเนอร์, สไปค์ จอซ์น และ คิมเบอร์ลี่ เพียร์ซ เคยถูกพิจารณาให้เป็นผู้กำกับเรื่องนี้
- จางมั่นอวี้ (Maggie Cheung) เคยถูกพิจารณาให้รับบท มาเมฮะ ก่อนที่บทนี้จะตกเป็นของ มิเชล โหยว ในภายหลัง
- จุลยานา โซลิสต์โย เป็นผู้หนึ่งที่ถูกพิจารณาให้รับบท พัมพ์คิน (Pumpkin)
- คิมยูนจิน เป็นผู้หนึ่งที่ถูกพิจารณาให้รับบท ซายูริ ซึ่งในที่สุดก็ต้องเสียบทนี้ให้แก่ จางจื่ออี๋
- มาริ อิจิม่า นักร้องดังคนหนึ่งของญี่ปุ่น เคยเข้ามารับการคัดเลือกตัวเพื่อรับบทในเรื่องนี้ในปี 1998 ซึ่งเป็นช่วงที่เปิดคัดตัวนักแสดงเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
- ได้มีการเจรจาหลายครั้ง เพื่อให้ ร็อบ มาร์แชลล์ มากำกับเรื่องนี้ เมื่อครั้งที่ ร็อบ กำกับเรื่อง Chicago ให้มิราแม็กซ์ เขาก็ติดค้างการกำกับเรื่องถัดไปให้กับค่ายนี้ แต่เรื่องนี้เป็นของ ดรีมเวิร์คส ซึ่ง มิราแม็กซ์ และ ดรีมเวิร์คส มีประวัติอันยาวนานในการยืมตัวคนที่มีพรสวรรค์ซึ่งกันและกัน จึงทำให้ ร็อบ สามารถมากำกับเรื่องนี้ได้
- ร็อบ มาร์แชล ได้นำนักแสดงที่ต้องสวมบทบาทเป็นเกอิชา มายังลอสแองเจลิสล่วงหน้า 6 สัปดาห์ เพื่อเข้าค่ายฝึกการเป็นเกอิชา
- นักแสดงหญิงต้องฝึกซ้อมในชุดกิโมโน เพื่อให้รับต่อน้ำหนัก ความรู้สึก และความไหลลื่นของเสื้อผ้าที่ประณีตเหล่านี้ ซึ่งช่วยให้พวกเธอฝึกฝนภาษาร่างกายของเกอิชาได้อย่างสมบูรณ์แบบ
- ร็อบ มาร์แชล ผู้กำกับ และทีมงาน เดินทางไปญี่ปุ่น เพื่อซึมซาบสู่โลกของ ซายูริ นางเอกของเรื่องอย่างเต็มตัว โดยพวกเขาได้เยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์และศาลเจ้า โรงงานกิโมโน การแข่งขันซูโม่ นั่งรถลาก ท่องไปทั่วชายฝั่งทะเลญี่ปุ่น ชมการร่ายรำในเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ รวมทั้งดูเกอิชาฝึกหัด (ไมโกะ) แต่งหน้าและแต่งเครื่องแต่งกาย
- ทีมงานยังได้บันทึกภาพสถานที่ที่หาดูได้ยากของญี่ปุ่นในภาพยนตร์ฮอลลีวูด อาทิ คิโยมิซึ เทระ วัดพุทธที่สร้างขึ้นเมื่อปี 778 และได้รับการบูรณะในปี 1633 และวัดพุทธโยชิมิเนะ เทระ ที่อายุเก่าแก่นับตั้งแต่ปี 1029 กระแสน้ำที่นิ่งสงบในศาลเจ้าชินโต เฮอัน จินงุในใจกลางกรุงเกียวโต
- ทั้ง จางจื่ออี๋ และ มิเชล โหยว มีพื้นฐานด้านการเต้นที่ดีกันทั้งคู่ จึงช่วยให้ จอห์น เดอลูกา ผู้ออกแบบท่าเต้น สามารถสร้างสรรค์ท่าเต้นที่ยากขึ้นไปอีกได้
- จอห์น วิลเลี่ยม ปฏิเสธการประพันธ์ดนตรีประกอบให้ Harry Potter and the Goblet of Fire เพื่อมาทำดนตรีประกอบให้เรื่องนี้
- เรื่องนี้ไม่ได้ถ่ายทำที่ ฮานามะจิ หรือเขตเกอิชาในกรุงเกียวโตของญี่ปุ่นจริงๆ เนื่องจากเมืองมีขนาดเล็กเกินไป และมีผู้คนพลุกพล่าน
- ฮานามะจิ ในเรื่อง ถูกสร้างขึ้นที่ เวนจูรา ฟาร์มส์ ซึ่งเป็นบ้านไร่เลี้ยงม้าขนาดใหญ่ที่อยู่ในหุบเขาห่างจากลอสแองเจลิสประมาณหนึ่งชั่วโมง มองเห็นทิวทัศน์ของขุนเขาที่เขียวชอุ่มทั้ง 360 องศา ภายในเวลา 14 สัปดาห์ ทุ่งหญ้าสีเขียวถูกเปลี่ยนให้เป็นถนนก้อนกรวดและทางเดินห้าสาย รวมทั้งยังมีแม่น้ำยาวประมาณ 250 ฟุต กว้าง 22 ฟุต ลึก 8 ฟุต และมีระบบไหลเวียนน้ำที่ทำให้เกิดภาพลวงตาของสายน้ำที่ไหลเรื่อย
- ทีมงานใช้ผ้าคลุมพื้นที่ขนาด 1.75 เกือบสองเอเคอร์ แบ่งเป็นผืนผ้าหกผืน ถูกขึงผ่านระหว่างเสาสองต้น ผืนผ้านี้สามารถบดบังแสงในตอนกลางวันหรือป้องกันความมืดมิดเวลากลางคืน ซึ่งทำให้ทีมผู้สร้างสามารถถ่ายทำฉากกลางคืนเป็นกลางวันได้
- รถลากที่นำมาเข้าฉากในเรื่องนี้ ได้นำมาจากเรื่อง The Last Samurai แล้วนำมาตกแต่งเพิ่มเติมให้เข้ากับยุคสมัยของเรื่อง
- คอลลีน แอตวูด ฝ่ายออกแบบเสื้อผ้า ได้ตัดเย็บเสื้อผ้าด้วยมือกว่า 250 ตัว โดยชุดกิโมโนถูกตัดเย็บมาเพื่อตัวละครแต่ละตัวสำหรับทุกระดับชนชั้น สังคม และทุกฤดูกาล อีกทั้งยังตัดเย็บแม้กระทั่งชุดชั้นในของเกอิชาและถุงเท้าผ้าฝ้ายขาวทาบิ ซึ่งจะรัดด้านข้างของเท้าไว้แน่น และจะแยกนิ้วโป้งจากนิ้วอื่นๆ
- กิโมโนสำหรับตัวละครที่เป็นพื้นหลังถูกเช่ามาจากร้านยูยะ คอลเล็กชัน ในเกียวโต ซึ่งเชี่ยวชาญเป็นพิเศษในกิโมโนยุคไทโช (1912-1926) และ โชวะ (1926-1990) ของญี่ปุ่น
- แป้งรองพื้นสีขาว เกอิชาจะใช้แต่งหน้าในโอกาสที่เป็นทางการที่สุด ส่วนไมโกะ (เกอิชาฝึกหัด) จะใช้ขณะที่ปรากฏตัวในที่สาธารณะ โดยจะใช้ทาหน้า คอ หลังส่วนบน และมือของพวกเธอ
- ขณะที่มีการถ่ายทำในสวนญี่ปุ่นฮาโกเนะ ซึ่งอยู่ที่ ซาราโตกา แคลิฟอร์เนีย ทีมงานของกองถ่ายได้สร้างความเสียหายแก่เสื่อทอมือแบบญี่ปุ่นที่หายากและมีราคาแพงไปเป็นจำนวนมาก
- ผู้แข่งขันซูโม่ที่ชนะการแข่งขันในเรื่องนั้น ตัวจริงของเขา คือ ไมโนมิ ดาวซูโม่ญี่ปุ่นผู้ชนะการแข่งขัน Komosubi (Junior Champion) ซึ่งได้เลิกอาชีพซูโม่ในปี 1999 และหันมาเป็นผู้ประกาศทางสถานีโทรทัศน์ NHK แทน
- นักแข่งซูโม่ในเรื่อง ล้วนแต่มีชื่อเรียกและบทบาทเฉพาะในเรื่อง แต่ขณะขึ้นชื่อนักแสดงตอนท้ายเรื่อง กลับแทนพวกเขาว่านักแข่งขันซูโม่
ศัพท์เด่นในเรื่อง
- อาริงาโตะ โกไซมัส: ขอบคุณ
- คอนนิจิวะ: สวัสดี
- เก: ศิลป
- คัมไป: การดื่มอวยพรของญี่ปุ่น
- โอบิ: ผ้ารัดเอวสำหรับกิโมโนที่ประดับประดาด้วยลวดลาย
- ไมโกะ: คำที่ชาวเกียวโตใช้เรียกเกอิชาฝึกหัด
- ดันนะ: ชายผู้อุปการะค่าใช้จ่ายของเกอิชา
- โอค่าซัง: หัวหน้าสำนักเกอิชา มักถูกเรียกว่า คุณแม่
- โอเน่ซัง: พี่สาวเกอิชา
- ชามิเซ็ง: เครื่องดนตรีสามสายที่มักเกี่ยวข้องกับโลกของเกอิชา
- มิยาโกะ: เมืองหลวงเก่า
- โอกิยะ: สำนักเกอิชา
- ฮานามะจิ: เขตเกอิชาภายในเมือง
- คาบุเรนโจ: อาคารในเขตเกอิชาที่ประกอบด้วยโรงเรียน โรงละครและสำนักทะเบียน
advertisement
วันนี้ในอดีต
โบอา...งูยักษ์เข้าฉายปี 2006
แสดง นพพันธ์ บุญใหญ่, สิทธา เลิศศรีมงคล, พิมพ์พรรณ ชลายนคุปต์
ล่า-ท้า-ผีเข้าฉายปี 2006
แสดง พชรพล จั่นเที่ยง, ปองศักดิ์ รัตนพงษ์, ศุภัทรศิริ ปฐมนุพงษ์
เกมล้มโต๊ะเข้าฉายปี 2001
แสดง สุรัตนาวี สุวิพร, ธีรนัย สุวรรณหอม, บริวัตร อยู่โต
เกร็ดภาพยนตร์
เปิดกรุภาพยนตร์
Brave Father Online: Our Story of Final Fantasy XIV
อากิโอะ (เคนทาโร ซาคากุจิ) ไม่เคยเข้าใจเลยว่าพ่อของเขากำลังคิดอะไรอยู่ และพวกเขาก็ไม่สนิทกันพอที่จะถามไถ่ได้ แม้แต่กับว...อ่านต่อ»
