SIAMZONE.COM

ภาพยนตร์ - รักแห่งสยาม ( The love of Siam ) ... สามดาว ...

.........ภาพยนตร์เรื่องนี้ผมคาดหวังไว้สูงและไม่ทำให้ผมผิดหวังเลยครับ ผู้กำกับมะเดี่ยว - ชูเกียรติ ศักดิ์วีระกุล นั้นมีผลงานที่ผมปลื้มมากๆอย่าง 12 และ 13 เกมสยอง มาถึงเรื่องนี้แม้ว่าคุณมะเดี่ยวแกจะเปลี่ยนแนวมาจับประเด็นหนังดราม่า - รัก ในแบบที่ลึกซึ้งมากขึ้นก็ไม่ทำให้ผมหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย และแกก็ทำให้ผมทึ่งอีกครั้งด้วยการที่พาหนังของแกผ่านการอนุมัติของเสี่ยมาได้อย่างน่าทึ่งโดยเป็นครั้งแรกที่เสี่ยเจียงยอมอนุมัติให้หนังธรรมดามีความยาวถึง 2 ชั่วโมงครึ่งออกมาฉายในวงกว้างได้ และนี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่อัจฉริยภาพของ " มะเดี่ยว " ฉายแววจนรอดพ้นจาก " เสี่ยคัท " มาได้อย่างสง่างาม !! ( ทั้งนี้ต้องให้เครดิตเสี่ยเจียงมากๆด้วยนะครับ ที่กล้าอนุมัติโครงการสร้างหนังที่ล่อแหลมรวมถึงเป็นหนังแนวที่ฉีกตลาด ในขณะที่ GTH เด๋วนี้ทำแต่หนังกะขายอย่างเดียว )

........." รักแห่งสยาม " เป็นหนังดราม่า - โรแมนติก - ก้าวพ้นวัย - หลายชีวิตครับ ถ้าจะให้ระบุลงไปให้ชัดๆ ก็น่าจะอยู่ในข่ายหนังดราม่า Coming of age มากที่สุด เอ๊ะ ว่าไปแล้วก็ผนวกสองแนวอยู่ดีแหละนะครับ หนังเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ของวัยรุ่น 4 คนได้แก่ โต้ง - โดนัท - มิว - น้องหญิง โดยหนังไม่ได้เล่นแค่เรื่องความรักฉาบฉวยของวัยรุ่น แต่หนังพูดประเด็นรวมๆถึงชีวิตของหลายๆคน ความรักที่เกิดขึ้นหลายรูปแบบ และผลกระทบที่เกิดจากความรักที่ส่งผลต่อเนื่องให้หลายชีวิตต้องมีอันเปลี่ยนแปลงไปอย่างคาดไม่ถึง !! มะเดี่ยวได้ยกระดับของหนังวัยรุ่นตระกูล " กระโปรงบานขาสั้น " ให้กลายเป็นหนังที่ดูดีมีชาติตระกูลขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ !! เขาพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าในความไร้แก่นสารและความฉาบฉวยของวัยรุ่น เขาก็ยังใส่เนื้อหาสาระ และแฝงแง่คิดๆดีๆให้คนดูได้เสมอ ที่สำคัญแม้จะมีตัวละครยิบย่อย เหตุการณ์มากมายเกิดขึ้น แต่เขาก็ทำหนังให้ออกมานุ่มนวล ราบรื่น และดูง่ายเข้าถึงคนทุกกลุ่มทุกวัยได้อีกด้วย ถ้าได้ผลงานระดับนี้พิสูจน์ตัวเองอีกสักเรื่องสองเรื่อง ผมจะยอมเรียกมะเดี่ยวว่า " สปีลเบิร์กเมืองไทย " เลยทีเดียว !!

.........นอกจากความรักของสองคู่ตัวละครหลักแล้ว มะเดี่ยวก็ไม่เคยลืมตัวละครยิบย่อย และเสริมพล็อตรองลงไปหลายพล็อต และในหลายๆตัวละครก็สร้างพลังผลักดันและรับส่งเข้ากับตัวละครหลักได้เป็นอย่างดี พล็อตรองทั้งหลายก็ไม่เข้มจนโดดขึ้นมากลบพล็อตหลัก ดารารุ่นเก๋าอย่าง สินจัย - ทรงสิทธิ - เฌอมาลย์ เมื่อมาประกบกับรุ่นลูกหลานเอ๊ยรุ่นใหม่ๆก็เล่นกันได้เข้ากันจนราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน .. ด้วยความที่เป็นหนังส่วนตั๊วส่วนตัวของมะเดี่ยวด้วยนั่นเอง ไม่แปลกใจเลยที่มะเดี่ยวแกลงทุนควบหลายตำแหน่งพร้อมๆกัน ไม่ว่า เขียนบท - กำกับ - ตัดต่อ - ทำเพลงประกอบอีกตะหาก และเหมือนเห็นแว่บๆรับเชิญในฉากๆนึงด้วย !! น่าอิจฉาเค้านะที่มีโอกาสทำหนังรักของตัวเอง แถมยังได้ส่งความรักของเขาให้กับคนอื่นได้รับรู้ความงดงามของความรักในมุมมองของเขาด้วย และด้วยความที่รักแห่งสยามเป็นหนังส่วนตัวของมะเดี่ยว นั่นจึงทำให้เราคนดูได้เห็นตัวตนของแกในอีกหลายแง่มุม ที่ผมไม่เคยรับรู้มาก่อน ( อาทิ ผมเดาว่า คุณมะเดี่ยวต้องเป็นคริสต์แน่ๆ และเป็น .... ด้วย อิอิ )

.........และถ้าให้เดา ผมว่าตัวคุณมะเดี่ยวจะต้องเคยเป็น " มิว " มาก่อนแน่ๆเลยครับ เพราะอะไรหลายๆอย่างมันพ้องว่าเค้าน่าจะใช่ ... ภาพยนตร์เรื่องนี้ยิ่งตอกย้ำให้เห็นว่าคนอายุน้อยๆอย่างมะเดี่ยวก็มีมุมมองความรักที่ลึกซึ้งได้อย่างน่าตกใจ สำหรับคนที่เคยมีความรัก หรือมีความสงสัยในความรัก หรือยังไม่รู้ว่าความรักคืออะไร สมควรอย่างยิ่งที่ต้องไปดูหนังเรื่องนี้ครับ " รักแห่งสยาม " เป็นหนังที่ดูคนเดียวก็เหมาะ เพราะมีแง่มุมให้ขบคิด หรือจะไปดูกับเพื่อนก็เหมาะ เพราะออกมาก็เม๊าท์กันได้ หรือว่าจะไปดูกับแฟนก็เหมาะ เพราะจะได้สวีทกัน หรือจะพากิ๊กหรือคนที่แอบชอบไปดูก็ยิ่งเหมาะ พอออกมาจากโรงจะได้ตอบตัวเองได้สักทีว่าเรารู้สึกกับคนๆนั้นอย่างไร และในฐานะอะไร ? เพลงประกอบในหนังเพราะมากๆครับ และนั่นทำให้เรารู้ว่า คุณมะเดี่ยว มีพรสวรรค์มากขนาดใหน ! นอกจากนั้นที่ผมชอบมากที่สุดอีกอย่างก็คือหนังถ่ายภาพได้งดงามจริงๆครับ ผมยังไม่เคยมอง " สยามสแควร์ " ในแง่มุมที่โรแมนติกได้ขนาดนี้มาก่อนเลยทั้งๆที่ผ่านไปผ่านมาอยู่ไม่รู้กี่ปี แต่ในหนังเรื่องนี้ถ่ายออกมาสวยงามมาก .... สรุปว่า " ห้ามพลาด " ครับ สำหรับหนังคุณภาพแห่งปีเรื่องนี้ ... อ้อ อย่าลืมเตรียมใจกับเซอร์ไพร๊ซ์สุดช็อกแห่งปีด้วยนะครับ ฉากอะไรไปลุ้นเอาเองในโรงภาพยนตร์นะครับ .....

โดยส่วนตัวแล้วไม่ได้เกลียดหนังประเภทนี้เท่าไรนัก
แต่ว่าการที่เล่นโฆษณาให้เข้าใจว่าเป็นหนังแนวโรแมนติก
รักแบบใสๆ ก็ดูออกจะเกินไปหน่อยจิงๆ
วันที่ผมกลับมาบ้านนั่งคุยเรื่องหนังกับพี่ชายผมถึงเรื่องนี้
บอกเลยว่า แย่
เพราะอะไร
เพราะความตั้งใจที่จะดูหนังในแบบที่ต้องการดูมันไม่ได้ดูนี่สิ
แล้วอย่างนี้ถ้าอีกหน่อยแฮรี่พอตตเตอร์เกิดโฆษณาว่าเป็นหนังพ่อมด
แล้วผมไปดูแล้วกลายเป็นหนังสยองขวัญผมมิเซ็งแย่เลยเหรอ
อันนี้คิดว่ายังพอทนนะ
แต่ที่แย่จัดเลยก็คือ
แล้วถ้าเด็กมาดูละ
ถ้าหนังเรื่องอยากนี้บอกว่าต้องการให้สังคมแก้ปัญหาของครอบ
ครัว
แต่เปิดมาก็เจอแต่อะจึ๋ยm2m
อย่าลืมนะว่าเด็กน่ะเขาอาจยังไม่มีวิจารณญาณแบบเราก็ได้นะ
นี่แหละที่ผมเห็นและขอบอกเลยว่าโคตรเป็นห่วงเลย
ผมไม่ติหรอกว่าหนังไม่ดี
เพราะอย่างที่หลายๆคนพูดไปแล้ว
หนังน่ะค่อนข้างดีเลยละ
โดยเฉพาะช่วงท้ายๆที่เรียกได้ว่าสะกดคนให้ดูคำตอบของเรื่องจนจบได้
แต่ถ้าคนที่ได้ทำหนังเรื่องนี้ได้มีโอกาสอ่านตรงนี้หน่อย
ก็อยากฝากสิทธิของคนดูกับเรทของเยาวชนไว้คิดเป็นการบ้านบ้าง จะขอบคุณยิ่งนัก

ไปดูกันนะง่ะ ดราม่า เนื้อหาดี อิอิ

คำเตือน: บางส่วนของคำวิจารณ์นี้เหมาะกับผู้ที่ชมภาพยนตร์เรื่องนี้แล้วเท่านั้น ดูหนังแนวนี้มาก็หลายเรื่องนะ ถ้าจะถามผมว่าโดยส่วนตัวชอบมั้ย ตอบได้เลยว่า...ชอบ แต่ไม่ได้ชอบเพราะว่าหนังทำแล้ว...ออกมาเป็นแนวผู้ชายแอบชอบกัน แต่ชอบเพราะเนื้อหาโดยรวมของตัวหนังเองมากกว่า

คนแรก สินจัย แสดงเป็นแม่ ผมคิดว่า ถ้าแม่ผมรู้ว่าผมเป็นแบบนั้น ร้อยทั้งร้อยล่ะ ไม่ผิดหรอก ที่คนเป็นแม่ต้องตัดสินใจทำแบบนั้น คนที่สอง กบ ทรงสิทธิ์ แสดงเป็นพ่อ โดยส่วนตัวนะ ความเสียใจของคนเราทุกคนมีจุดที่เรียกว่า..เสียใจจนพอแล้ว.. คงไม่นำเอาความเสียใจมาทำลายตัวเองด้วยการกินเหล้าจนเกือบทำให้ตัวเองต้องตายแบบนั้น

คนที่สาม พลอย แสดงเป็น จูน เป็นตัวปมของหลาย ๆ เหตุการที่หลาย ๆ คนอาจนำมาคิด และพูดคุยกันหลังเดินออกจากโรงหนัง คนที่สี่ มาริโอ้ แสดงเป็น โต้ง เป็นคนที่ยังสับสนในตัวเองอยู่ ว่าจะเลือกเป็นอะไร แต่สุดท้ายตัวของโต้งเองก็รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือครอบครัว คนที่ห้า น้องที่เล่นเป็นมิว ขอชื่นชมคับว่า แสดงได้ดีจริงๆ คนที่หก น้องที่เล่นเป็นหญิง ก็ต้องขอชื่นชมเหมือนกันคับว่าเล่นได้ดี ยิ่งตอนที่เค้ามองทั้งโต้งและมิว ยิ้มให้กัน และหญิงก็ยิ้มนิดๆ ผสมกับคิดอะไรไปด้วยเพื่อน ๆที่ไปดูคงจะรับรู้ถึงอารมณ์ช่วงนั้นของหญิงได้ดี คนที่เจ็ด น้องที่เล่นเป็นโดนัท บทน้อยไปหน่อย

สรุปโดยรวมชอบหลายฉากเลย ฉากที่แม่ต่อว่าจูน แล้วพ่อเข้ามาต่อว่า พร้อมกับตบหน้าแม่ และทั้งสองก็ทะเลาะกัน ผมชอบฉากนั้นมาก ดูเล่นกันสมจริงสุดๆ และก็มีอีกตั้งหลายฉาก เพื่อนๆ ลองไปดูหนังเรื่องนี้ดิ แล้วจะมีเรื่องมาเล่าเหมือนผม

เกือบลืม...สิ่งหนึ่งที่หนังเรื่องนี้ คล้ายกับชีวิตจริงของผม คือ...ผมเคยเล่นเกมให้แฟนของผม หาของเหมือนในหนังเลยคับ ดูแล้วนึกถึงตัวเอง 555 แบบนี้ ต้องกลับไปลองใช้มุกเดิมแบบในหนังอีกรอบบ้างแล้วล่ะ

หนังไทยดี ๆ สักเรื่องมันหายากมากนะ ลองตัดสินใจไปดูนะ คงไม่ถึงกับดีโดนใจทุกคน แต่มันเป็นเรื่องจริงๆ ที่อาจจะเกิดกับหลายๆ ครอบครัว หรืออาจจะเกิดกับลูกของเราในอนาคตก็ได้นะค๊าบบบบบบบบบ

โดยส่วนตัวให้ 9 เต็ม 10 ครับ

คำเตือน: บางส่วนของคำวิจารณ์นี้เหมาะกับผู้ที่ชมภาพยนตร์เรื่องนี้แล้วเท่านั้น หนังดีครับ เล่าเรื่องดี ภาพสวย แต่ผมดูแล้วอึดอัด ส่วนตัวแล้วผมว่าจบไม่อิ่ม แต่ละคนยังไม่มีจุดจบให้คนดู
1. จูนกลับไปเชียงใหม่ทำไม พ่อแม่ก็ตายหมด แถมตัวเองยังไม่ได้ดี ยังมีหน้าไปสอนคนอื่นเรื่องความรักอีก
2. ตกลงโต้งเลือกทำไม ในเมื่อกระเทยไม่สามารถกลับใจอยู่แล้ว ยังไงไม่คบมิว มันก็ไม่หายเป็นเกย์อยู่ดี
3. แม่ควรจะยอมรับใช่มั้ย ที่เห็นลูกดูดปากจะๆ
4. ความรักมันสวยงามสิ เพราะหนังไม่ได้นำเสนอแง่ลบหนิ
5. บทพูด คนแสดง ยังไม่ธรรมชาติ

ผมชอบหนังของมะเดี่ยวทุกเรื่องมะเดี่ยว และเรื่องนี้ผมก็ไม่ปฏิเสธว่าเป็นหนังดีเรื่องนึง สิ่งนึงที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกันว่าผมเกลียดตุ๊ด เกลียดเกย์ แต่ไม่ได้เข้าไส้ ถ้ากระเทยผู้นั้นมีความสามารถ และมีความเป็นหญิงที่ถูกวิธี เพราะฉะนั้นถ้าพวกคุณบอกว่าเรามีสิทธิ์เลือก เปิดใจให้กว้าง คุณก็บอกมาตรงๆสิ ว่ามันเป็นหนังความรักที่มีเกย์ด้วยนะ ผมจะได้เลือกถูก อย่างน้อย พจน์ อานนท์ ก็กล้าบอกว่าหนังมันเป็นหนังเกย์อย่างภูมิใจ

ผมให้คะแนนการเล่าเรื่อง 9/10
เนื้อเรื่อง 5/10
ความเป็นธรรมชาติ 4/10

เรื่องนี้ดีนะ ไม่คิดว่าหนังไทย ( ซึ่งปกติจะไม่ค่อยดู ) จะถ่ายทอดได้ดี ให้เห็นความเป็นจริงในสังคม เพลงประกอบละคร ก็ไพเราะมากๆ ทำให้เข้าถึงอารมณ์และความรู้สึกของหนัง ให้ 10 เต็มเลย .....

หนังยาวไปหน่อยแล้วก็ประเด็นที่นำเสนอหนักไปนิดนึง ดูไปเครียดพอสมควร แต่โดยรวมแล้วหนังทำได้ดี น่าพอใจครับ

เป็นหนังเรื่องแรกที่ทำให้ได้เห็นถึงคำว่าความรักในหลายรูปแบบ

ประทับใจมากๆ ตัวเอกยังดูแข็งๆไปนิด แต่หน้าตาดียังพอยกโทษให้ได้บ้าง

555+

ชอบฉากที่ แม่ให้โต้งติดตุ๊กตาที่ต้นคริสมาสต์มากๆ อ่ะ
นับถือเลย !!

ผมคิดว่าเรื่องนี้เป็นภาพยนตร์ที่ซึ้งมากๆ อีกเรื่องหนึ่ง
ผู้กำกับสามารถถ่ายทอดเนื้อหาความรักที่มี "กำแพงแห่งสังคม" กั้นอยู่ออกมาได้น่าประทับใจมาก
สำหรับผม ให้ 9.2/10 ครับ
สำหรับจุดอ่อนของเรื่องนี้ ผมคิดว่า บทบาทของ "โดนัท" ยังไม่โดดเด่นเท่าไหร่นัก
ส่วนเรื่องของ จูน(แตง) ผมคิดว่าหนังเรื่องนี้ต้องการให้ตัวละครตัวนี้เป็นตัวแปรหนึ่ง ในการบอกผ่านว่า "ความรักใคร่ของคนในครอบครัวนั้นมีความสำคัญเพียงใด" โดยส่วนตัวแล้ว ผกก. คงไม่อยากให้คนดูเก็บเอาไปซีเรียสมากมายนักหรอกครับ ว่าเธอคือใครกันแน่

สรุปครับ
ฉากที่ประทับใจมากที่สุด : ฉากสุดท้าย พระเอกร้องไห้ แล้วจ้องมองตุ๊กตาที่มีจมูก

บทพูดที่ประทับใจมากที่สุด : เราคงเป็นแฟนกับมิวไม่ได้หรอก แต่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักมิวนะ